Tom,  Rozdzial

1  I,13|       nieco pobladł, potem chciał oprzeć znużone oczy na jakimś obojętnym
2  I,13|      duszę i że niepodobna mu się oprzeć. Więc jeszcze parę razy
3 II,7 |          ręku. Czy można się temu oprzeć, choćby nawet zezwolenie
4 II,7 |           bardzo słaby. Nie umiem oprzeć się niczemu, Lękam się odmawiać...
5 II,13|          męce ich koni i nie mógł oprzeć się uwadze, że całe to życie,
6 II,15| Starskiego.~Wokulski już nie mógł oprzeć się widzeniom: opanowały