Tom,  Rozdzial

1  I,2 |        się, że całe życie jest niedołęgą - mruknął Lisiecki do Klejna,
2 II,1 | pretensjami do mnie, że jestem niedołęga, że nie rozumiem życia,
3 II,1 |      nazwała mnie ze trzy razy niedołęgą, człowiekiem nie znającym
4 II,2 |     nos. ~- Nawet ten poczciwy niedołęga -Maruszewicz - ciągnęła
5 II,19|       lat zostałbym kompletnym niedołęgą... Ach, gdybym się był spostrzegł