Tom,  Rozdzial

  1  I,2 |          sobą od progu smugę woni, i zawołał:~- Słowo honoru daję, że
  2  I,3 |             i stojąc na środku izby, zawołał:~- A wiesz, stary, że znalazł
  3  I,3 |            pijaki!~Wiwat Napoleon! - zawołał pan Raczek, a pan Domański
  4  I,4 |       silnymi.~- A sprawiedliwość? - zawołał Ignacy.~- Sprawiedliwym
  5  I,4 |             Aha, więc tak sądzisz? - zawołał. - Upewniam cię, że nic
  6  I,4 |              lamp.~- Co za towary! - zawołał Wokulski. - Chyba wszystko
  7  I,4 |           Czekaj, znajdę ci lepszą - zawołał Rzecki.~- Wszystko jedno.
  8  I,6 |              pannie Izabeli.~- Oto - zawołał - cała Joasia jest w tym
  9  I,8 |              doktór wybiegł za nim i zawołał wychylając się przez poręcz:~-
 10  I,8 |          przeczucie.~- Wysocki!... - zawołał. - A twemu bratu jak na
 11  I,8 |         binokle.~- A... a... a!... - zawołał.~Ale dama gwałtownie odwróciła
 12  I,8 |         wyścigowe...~- Drogi panie - zawołał niemniej głośno baron do
 13  I,8 |            nosie.~- Panie Wokulski - zawołał roztargniony gość, prawie
 14  I,9 |         warunkach"~- A, jesteś pan - zawołał książę. - Już wiem, jaki
 15  I,9 |            Konie pana Wokulskiego! - zawołał z sieni szwajcar, pobożnie
 16  I,10|          potężniejszy.~- Bitwa!... - zawołał ktoś na froncie przeciągłym
 17  I,10|           obłoczek...~- Her Gott! -- zawołał stary podoficer - jak nasi
 18  I,10|                 Jakie pasażery?... - zawołał zdziwiony. - Wielmożny pan
 19  I,10|           Jak się masz, Ignacy!... - zawołał padając mi w objęcia.~-
 20  I,11|              dobry, panie Wokulski - zawołał. - Pan gdzieś wyjeżdża? -
 21  I,11|             do interesu publicznego! zawołał wzruszonym głosem książę. -
 22  I,11|           niemieckimi...~- Oho!... - zawołał oponent z grupy kupców.~-
 23  I,11|   doświadczam emocji słuchając!... - zawołał marszałek. - Nigdym nie
 24  I,11|              i zatrzepotawszy rękoma zawołał:~- Sądzę, że nad kwestią
 25  I,11|            znaczy... bardzo wiele! - zawołał hrabia zgarbiony.- Raz nauczmy
 26  I,11|             Skończyłem.~- Pysznie! - zawołał przygarbiony hrabia. - Czy
 27  I,11|      natchnienia.~- Ależ, panowie! - zawołał - dziś mówimy o handlu tkaninami,
 28  I,11|            mówi ten kochany książę - zawołał marszałek.~- Słuchamy...
 29  I,11|           tysięcy rubli, jak Bo... - zawołał marszałek.~- Przez powstanie! -
 30  I,11|         czekał?... przepraszam!... - zawołał młody człowiek.~- Idziemy
 31  I,11|          ludzkich cieni.~- Głupcy! - zawołał Wokulski idąc naprzód -
 32  I,12|       fizjognomią pani Krzeszowskiej zawołał pięknym basem :~- Ach, to
 33  I,12|         wspólnika.~- Wspólnika?... - zawołał adwokat. - Ależ szanowny
 34  I,12|           dobry, panie Szlangbaum! - zawołał Wokulski.~Żyd podniósł głowę
 35  I,12|      Spojrzał, zniknął i z korytarza zawołał:~- Wojciech!... do stu tysięcy
 36  I,12|      pięćdziesiąt rubli, że wygra! - zawołał dyrektor. - Trzyma pan?~-
 37  I,13|                 Nareszcie jest pan - zawołał dyrektor maneżu i wskazując
 38  I,13|             się z kozła, a pan Łęcki zawołał:~- Otóż i pan Wokulski!...~
 39  I,13| zaprowadziwszy przed trybunę sędziów zawołał:~- Sułtanka!... Jeździec
 40  I,13|     wyciągając rękę do panny Izabeli zawołał po francusku:~- Cieszę się,
 41  I,13|           pistolet barona.~- A!... - zawołał - to jasne... Kula w pistolet,
 42  I,13|        wybuchnął.~- Nie cofnę się! - zawołał. - Człowiek spragniony nie
 43  I,14|             rozum i takt, Belu!... - zawołał pan Tomasz i zachwycony,
 44  I,16|        Wokulski. ~- A... witam!... - zawołał pan Tomasz wyciągając do
 45  I,17|           płakał. ~- Stary jedzie! - zawołał Lisiecki. ~Rzecki przysłaniając
 46  I,17|     odpowiedź. Natychmiast odpisał i zawołał służącego. ~- List ten -
 47  I,17|           kogo do domu... ~- O ni! - zawołał z ożywieniem furman. - Ile
 48  I,17|        machając ręką. ~- Wybornie! - zawołał mecenas. - Na jutro będziemy
 49  I,17|         Tomasz. ~- Cóż za wypadek! - zawołał do Wokulskiego. - Pan o
 50  I,17|            usadowiwszy damy i siebie zawołał: "Ruszaj" w Wokulskim znikło
 51  I,18|         Powariowali z tym teatrem! - zawołał. - Może jeszcze i mnie tam
 52  I,18|         Zrobię to z przyjemnością! - zawołał otyły Pifke pchając się
 53  I,18|              porządnie biła Niemców. Zawołał nawet usługującą dziewczynę
 54  I,18|          wziął?...No, gadaj prędko - zawołał Rzecki wesoło, uderzając
 55  I,19|             pan Boga, panie Ignacy - zawołał - trzy godziny czekam na
 56  I,19|          czoła. ~- Przepraszam!... - zawołał podnosząc się z fotelu. ~
 57  I,19|            adres. ~- List od Belci - zawołał - jestem w domu!... - I
 58  I,19|      kamizelki i pisał. ~- Aha!... - zawołał podnosząc głowę na widok
 59  I,19|        Kupiec!... Także mi mów!... - zawołał pan Tomasz: - Dzięki tobie
 60  I,19|      siedzenia. - Boże uchowaj!... - zawołał pan Tomasz i zatrząsł rękoma. -
 61  I,19|    Szpigelmanowi, że ten już z sieni zawołał: ~- Co się pan tak rozbijasz,
 62  I,19|              jak komar w lesie!... - zawołał pan Tomasz chwytając się
 63  I,19|         pokoju i strzeliwszy palcami zawołał: ~- A bodajże cię!... O
 64  I,19|         Florentyny. ~- Joasia?!... - zawołał pan Tomasz z radosnym zdziwieniem. -
 65  I,19|        kanapie i strzeliwszy palcami zawołał: ~- Czekaj!... czekaj ...
 66  I,19|         Paryża. ~- Nieoceniony!... - zawołał pan Tomasz rzucając mu się
 67  I,19|       oznajmił lekarzy. ~- Aha!... - zawołał pan Tomasz - to siostra
 68  I,19|             na pół drwiącą i od razu zawołał: ~- Jakżem kontent, kuzynko,
 69  I,19|                 No i wyobraź sobie - zawołał pan Łęcki - co za fatalizm!...
 70  I,19|                    O, z pewnością! - zawołał pan Tomasz powstając z fotelu
 71  I,19|               Co?... co?... co?... - zawołał pan Tomasz chwytając się
 72 II,1 |                  Nie wykręcaj się! - zawołał pan Leon. - Chrystus zginął
 73 II,1 |          chłopcy w śmiech. ~- Aha! - zawołał jeden stołownik - widzisz,
 74 II,1 |           Pysznie się wydobywa!... - zawołał drugi stołownik. ~Stach
 75 II,1 |          laty w piwnicy Machalskiego zawołał: ~- Ja... ~Kiedy Kochanowski
 76 II,2 |             zdaje mi się kuchennych, zawołał: ~- Maniu! ja wychodzę...
 77 II,2 |            Słowo honoru, kłamstwo! - zawołał młody człowiek rumieniąc
 78 II,2 |             panów nigdy nie płaci! - zawołał zniecierpliwiony rządca. ~-
 79 II,2 |           chwilę wybiegł na schody i zawołał: ~- A niechaj komornik przyprowadzi
 80 II,2 |        dotrzyma słowa, co?~- Panie - zawołał rządca - on to nic. On mówi,
 81 II,2 |              wybacz, pani baronowa - zawołał rządca. - Siedem pysznych
 82 II,2 |               Z największą chęcią! - zawołał. - A co o nich plecie ta
 83 II,2 |           Ależ, pani dobrodziejko! - zawołał Wirski śmiejąc się i kłaniając. -
 84 II,4 |            Tu musi być kobieta!... - zawołał. ~- Może - odparł Wokulski,
 85 II,4 |     zadowolenie. ~- Co pan robisz? - zawołał Palmieri do medium - wszakże
 86 II,4 |              magnetyzera ode mnie! - zawołał. - Zresztą i ja pana uśpię
 87 II,4 |      czerwonej czapce i znajomy głos zawołał: ~- Czy to wy, panie Siuzę?...
 88 II,5 |        siądzie. ~- A to doskonale! - zawołał baron - bo i ja tam jadę.
 89 II,5 |          Wokulski. ~- Ależ nie!... - zawołał baron cofając się. - Oświadczyłem
 90 II,5 |           nieuwaga z mojej strony! - zawołał. - Właśnie dostrzegłem w
 91 II,5 |           herbaty. ~- Dzień dobry! - zawołał baron, z familiarną poufałością
 92 II,5 |              gości. ~- Ach, panie! - zawołał baron - kiedy trafi się
 93 II,5 |       zajechał powóz. ~- Wybornie! - zawołał baron i dał mu parę złotych. -
 94 II,6 |          brekiem... ~- Gdzie? kto? - zawołał baron, prawie wspinając
 95 II,6 |              dobry, panie Wokulski - zawołał z kozła ktoś wywijając długim
 96 II,6 |      pomyślał. ~- Pan Wokulski!,.. - zawołał baron zwróciwszy się do
 97 II,6 |          Starskim. ~- Dlaczego ja? - zawołał z wysokości kozła Ochocki. ~-
 98 II,6 |                Moja panno Felicjo! - zawołał Ochocki - tylko proszę nie
 99 II,7 |              Tylko pani nam brakło - zawołał baron - ażeby Zasławek był
100 II,7 |             należy do wyjątków!... - zawołał baron. ~- Istnieniu wyjątków
101 II,8 |            tak, Belu? ~- Tak, tak! - zawołał Starski. ~- Niech będzie
102 II,8 |  odpowiedziała. ~- Hop!... hop!... - zawołał z dołu Starski. - A chodźcie
103 II,8 |             mama będzie zdrowa!... - zawołał z kozła.~
104 II,9 |                   Ależ proszę pana - zawołał - cóż znowu!... Tym bardziej
105 II,9 |            machnąwszy ręką.~Na ulicy zawołał dorożkę i wróciliśmy do
106 II,9 |          odparł Wokulski.~- Racja! - zawołał gość. - Otóż mówię krótko.
107 II,10|            ławce, a jeden z obecnych zawołał, ażeby oblać go wodą; chory
108 II,10|             antagonista.~- Ciszej! - zawołał sędzia. - Co pani Krzeszowska
109 II,10|            głupsza...~- Ciszej!... - zawołał sędzia.~Kazano nam wstać
110 II,10|               Stójże... już idą... - zawołał pan Maleski.~- Niech cię
111 II,11|               O, do licha, nie!... - zawołał. - Dziś może szaleć, dopóki
112 II,11|           Jest list od księcia!... - zawołał.~Stach przygryzł wargi i
113 II,11|              Czo pan dziś wyrabia? - zawołał. - Pan tak robi, jakby pan
114 II,12|          umie całować...~- Tak?... - zawołał Ochocki rumieniąc się powyżej
115 II,13|            zagarnia, tylko kupuje! - zawołał doktór. - Może wolałbyś
116 II,13|             załatwić pilny interes - zawołał uradowany. - Wie pani, Stach
117 II,13|             Boga, dajże spokój!... - zawołał przestraszony Rzecki. -
118 II,13|  Misiewiczowa.~- Cóż to za ofiara? - zawołał Rzecki. - Spłacicie nas
119 II,13|          Rzecki.~- Cóż, mój stary! - zawołał Wokulski. - Jakże tam z
120 II,14|              salonu i prawie groźnie zawołał:~- Jaśnie pan!...~A gdy
121 II,14| Krzeszowskiemu. Baron rzucił okiem i zawołał:~- Więc to ten łotr Maruszewicz?...
122 II,14|         Byłem już u pana dwa razy! - zawołał majstrując około binokli,
123 II,14|         ukląkł przed nim.~- Panie! - zawołał - darowałeś mi życie...
124 II,15|             do bufetu.~- Wódki!... - zawołał.~Zdziwiona bufetowa podała
125 II,15|          siedział pan Łęcki z córką, zawołał:~- Telegram do pana Wokulskiego!...~-
126 II,15|       Starskim.~- Co panu jest?... - zawołał Starski wpatrując się w
127 II,15|      Farawell, miss Iza, farewell! - zawołał Wokulski.~Pociąg ruszył.
128 II,15|             ode mnie, ty podły!... - zawołał.~- Panie... wielmożny panie...
129 II,15|          szeleściło.~"Umieram!..." - zawołał.~Zdawało mu się, że go krew
130 II,16|            upiór.~- Co to jest?... - zawołał. - Czego ja nie mam?...
131 II,16|              sklepie) zaperzył się i zawołał:~- Pryncypał ma rację...
132 II,17|        praktyką?~- Spodziewam się! - zawołał Szuman .- a pierwszą kurację
133 II,17|       poprzednich.~- Romantyzm!... - zawołał Szuman klepiąc go po ramieniu.
134 II,17|            ich nie broń przede mną - zawołał gniewnie Szuman - bo ja
135 II,17|               Co tobie, Ignacy?... - zawołał.~- Et, nic!... Trochę starość,
136 II,17|      wyhodowaliśmy...~- Nie my!... - zawołał gniewnie Rzecki - oni wszędzie
137 II,17|           nich.~- Eh, przestań!... - zawołał Rzecki. - Ożeń się z nią,
138 II,17|    Wokulskiego Szuman.~- Mój drogi - zawołał od progu śmiejąc się - choćbyś
139 II,17|              gwałtownie targając nią zawołał: ~- Mam rację?... ty to
140 II,17|              nikczemny i głupi!... - zawołał uderzając się w czoło. Żeby
141 II,17|        przychodzą...~- Otóż to!... - zawołał Wokulski. - Żydzi przychodzą
142 II,17|         szacunek...~- Szacunek!... - zawołał śmiejąc się Wokulski. -
143 II,17|            Szlangbaum.~- Mężem tym - zawołał adwokat - jest pan...~-
144 II,17|              cóż mnie to obchodzi! - zawołał Ochocki wyrzucając rękoma. -
145 II,17|         Niech no ją pan pokaże!... - zawołał Ochocki.~Wokulskiemu wystąpił
146 II,17|            przeleciał cień.~- Oho! - zawołał Szuman - już widzę obok
147 II,17|       granicę?~- Jednej chwili!... - zawołał Ochocki zrywając się. -
148 II,17|          głowę.~- Boże miłosierny! - zawołał - a kiedyż ja się wyplączę
149 II,19|      Mahomeci przyszli do góry!... - zawołał radca. - Panie Rzecki...
150 II,19|          Radco, zapominasz się!... - zawołał Rzecki.~- Rozum tracisz,
151 II,19|            pijże, panie Ignacy!... - zawołał trącając jego kufel swoim. -
152 II,19|            pacjenta?... Kazimierz! - zawołał na służącego wyrzuć mi te
153 II,19|            Cisnął kapelusz na stół i zawołał:~- A co, nie miałem racji,
154 II,19|              pana tu sprowadza!... - zawołał, gorąco ściskając kochanego
155 II,19|                 Ależ to potwór!... - zawołał Rzecki.~- Nie. Nawet niegłupia
156 II,19|       krześle.~- To niepodobna!... - zawołał. - Chociaż... - dodał po
157 II,19|               Ach, jak ja rozumiem - zawołał Ochocki - ten wstręt człowieka
158 II,19|              na szyję.~- Wiesz pan - zawołał - pięknych rzeczy dowiedziałem
159 II,19|          Wokulski był w kraju!..." - zawołał ucieszony Rzecki i posłał
160 II,19|              myślisz, u diabła?... - zawołał zniecierpliwiony Szuman. -
161 II,19|                 Ach, wy kundle!... - zawołał w najwyższej pasji. - To
162 II,19|        widząc, że pan nie budzi się, zawołał:~- Proszę pana, obiad wystygnie...~
163 II,19|             po doktora Szumana!... - zawołał. - Ja tu nie chcę wchodzić...~
164 II,19|              No, wyobraź pan sobie - zawołał do doktora - taki miałem