Tom,  Rozdzial

  1  I,19|                propos: wiesz, że Kazio Starski wrócił?... ~Silny rumieniec
  2  I,19|           ciebie. No, przypuszczam, że Starski jest trochę zadłużony. W
  3  I,19|             szezlongu - powrócił Kazio Starski i jutro ma być u nas. ~-
  4  I,19|              ojciec jest chory i że... Starski wrócił.... ~Panna Florentyna
  5  I,19|                śnił się pannie Izabeli Starski jako mąż, Rossi jako pierwszy
  6  I,19|        obrzydliwych Żydów zastał u nas Starski... ~- Zna on ich dawniej
  7  I,19|             Wokulskiego w domu i ażeby Starski nie spotkał się u nich z
  8  I,19|         lekarze na konsylium, że Kazio Starski wyjeżdża przed wieczorem
  9  I,19|             tej porze nie wpadł do nas Starski - rzekła panna Izabela biorąc
 10  I,19|              do salonu i rzekł: ~- Pan Starski. ~Jednocześnie ukazał się
 11  I,19|                 Pan... Wokulski... Pan Starski... ~Nazwisko Wokulskiego
 12  I,19|        zaakcentowane w taki sposób, że Starski kiwnąwszy mu głową usiadł
 13  I,19|               w okręcie - odpowiedział Starski, dość wyraźnie kalecząc
 14  I,19|            odparł również po angielsku Starski. ~- Kto jest ten?.. - dodał
 15  I,19|           stracić na wakacjach - rzekł Starski, znacząco spoglądając jej
 16  I,19|                rozmawiali?... - spytał Starski. ~- O, nie - odpowiedziała
 17 II,1 |             samym pociągiem jedzie pan Starski. ~Stach wstrząsnął się. ~-
 18 II,3 |               Wokulski pił i myślał; ~"Starski to jest ten drugi kochanek,
 19 II,5 |            Jeżeli go nie uprzedził ten Starski..."~W korytarzu wagonowym
 20 II,5 |               się, że krąży około niej Starski. Zna pan Starskiego?...
 21 II,6 |            zbliżyli się do nich. - Pan Starski... - dodał. ~- Już miałem
 22 II,6 |           przyjemność... - odezwał się Starski uchylając kapelusz. ~- I
 23 II,6 |           Ochocki. ~- Albo ja? - dodał Starski. ~- Bo pan Ochocki źle powozi,
 24 II,6 |              Ochocki źle powozi, a pan Starski jest nieznośny - odpowiedziała
 25 II,6 |         dymisję! - westchnął komicznie Starski. ~- Pan wie, że ja zawsze
 26 II,6 |            zajęła miejsce obok barona, Starski obok narzeczonej, a panna
 27 II,6 |               panią pomszczę - wtrącił Starski dosyć lichą polszczyzną. -
 28 II,6 |            smutku i obawy.~Podczas gdy Starski przekomarzał się z wdową,
 29 II,6 |           wdowa. - Cóż to znowu, panie Starski?... ~Wokulski spojrzał na
 30 II,6 |              pokładała się ze śmiechu, Starski upadł twarzą na kolana pięknej
 31 II,6 |       podobnych wypadków - odezwał się Starski, wymownie patrząc na wdówkę. ~-
 32 II,6 |         wszystko pozwalają. Nie, panie Starski, pan musi oduczyć się swoich
 33 II,6 |                wszechświatowe - odparł Starski. ~- W każdym razie nie z
 34 II,6 |                manierami - odezwał się Starski. - Niech pani spróbuje,
 35 II,6 |                niej, drugimi drzwiami, Starski.~Powitali prezesowę, która
 36 II,6 |          rozmawiała tylko z baronem, a Starski umizgał się do czarnookiej
 37 II,6 |                    Cóż tu robi ten pan Starski? ~- Jakże co? Mieszka u
 38 II,6 |                co dotychczas robił pan Starski? ~- No, przede wszystkim
 39 II,6 |             której zacznie się umizgać Starski, natychmiast dostanie męża.
 40 II,6 |                wszystkie panie, którym Starski coś wykładał. Siedział rozparty
 41 II,6 |                kochana babciu - odparł Starski z westchnieniem - łatwo
 42 II,6 |              Za pozwoleniem - przerwał Starski - nie robię panu zarzutu,
 43 II,6 |             mówił z ironicznym chłodem Starski. - Wyjąwszy, rozumie się,
 44 II,6 |               prawo, o którym mówi pan Starski... ~- A co? - wtrącił Starski
 45 II,6 |          Starski... ~- A co? - wtrącił Starski patrząc na babkę. ~- I dlatego,
 46 II,6 |            Wokulski zdziwił się... Ale Starski wciąż uderzał szpicrózgą
 47 II,6 |       odpowiedział jej tym samym tonem Starski. ~Wokulski teraz dopiero
 48 II,6 |              odezwał się niezadowolony Starski. - Kto widział przyzwyczajać
 49 II,6 |                za mąż dla pieniędzy, a Starski swymi teoriami umacnia ją
 50 II,6 |              głupie przypuszczenie!... Starski może istotnie być jej przyjacielem
 51 II,6 |             dowodzi rozsądku. Nie, ten Starski sprytny człowiek; może trochę
 52 II,6 |         baronem zakochanym i chorym, a Starski odgrywa przy nim rolę przyjaciela
 53 II,6 |                  Zaraz?... Dobrze. Pan Starski jest to bardzo zajmujący
 54 II,6 |       banalnego frazesu od pana... Pan Starski zajmujący... Dla kogo?...
 55 II,6 |                 że prędko umarł, a pan Starski jest tak nieskomplikowany,
 56 II,7 |    nieszczęśliwe matki. ~Od tej chwili Starski w oczach hrabiny stracił
 57 II,7 |           przychodziło tym łatwiej, że Starski począł gwałtownie zalecać
 58 II,7 |               ciężkie." ~W taki sposób Starski, może najstosowniejszy dla
 59 II,7 |               To nie taki próżniak jak Starski ani marzyciel jak książę,
 60 II,7 |            przecie jej wielbiciel, pan Starski, z którym umawiali się,
 61 II,7 |                kiedy mieć! - westchnął Starski. ~- Prawdziwe szczęście
 62 II,7 |              jeżeli w tym towarzystwie Starski zajmuje się kimś, to tylko
 63 II,7 |                  mówił baron - jak ten Starski traci?... Z każdym dniem,
 64 II,7 |            nadzieja zapisu prezesowej, Starski przestał być interesujący.
 65 II,7 |           Boczną ścieżką biegł do nich Starski, bardzo zaaferowany, mówiąc: ~-
 66 II,7 |                 zaczął po chwili - ten Starski to obrzydliwa figura. Nikomu
 67 II,7 |              Kto wie, mój baronie, czy Starski nie ma racji. Nas nauczono
 68 II,7 |        niedołężniejsi, niż jesteśmy, a Starski musi triumfować. Ten jest
 69 II,7 |               kto wie jednak, czy taki Starski nie odkrył ogólnego prawidła. ~-
 70 II,7 |                Uderzyło go zaś, że gdy Starski chciał ją raz pocałować
 71 II,7 |                był tak szczery, że sam Starski zdziwił się i zmieszał,
 72 II,7 |                zbyt wielkiej uciechy,. Starski z takim zajęciem patrzył
 73 II,7 |         podskoczył do panny Eweliny, a Starski do pani Wąsowskiej, która
 74 II,7 |          pierwszy z nich - odezwał się Starski - jeżeli chodzi o zjedzenie...~-
 75 II,8 |          zwykle, szeptał z narzeczoną, Starski w gwałtowny sposób umizgał
 76 II,8 |            kieruje pan Ochocki - dodał Starski trzymając się poręczy. ~-
 77 II,8 |           jeździłem żadnym - westchnął Starski - ale w tej chwili wyobrażam
 78 II,8 | zakomenderowała pani Wąsowska. - Panie Starski, ostrzegam, że jestem dziś
 79 II,8 |                mu się humor, jak tylko Starski wspomniał o balonach...~"
 80 II,8 |              Protestuję! - odezwał się Starski. - Panna Izabela jest całkiem
 81 II,8 |                    Tak, tak! - zawołał Starski. ~- Niech będzie tak... -
 82 II,8 |                ziemię.~Pani Wąsowska i Starski znikli na wzgórzu, panna
 83 II,8 |                miejscowego proboszcza. Starski z prezesową i baronem grali
 84 II,8 |         przywidzeń. Zdawało mu się, że Starski w jakiś dziwny sposób spojrzał
 85 II,8 |             było mu trochę przykro, że Starski siedzi obok panny Izabeli.
 86 II,8 |            zobaczyć się z proboszczem, Starski zaś objął komendę. ~- Więc
 87 II,8 |                podnosząc się z dywanu.~Starski podskoczył do niej. ~- Sprowadzę
 88 II,8 |               hop!... - zawołał z dołu Starski. - A chodźcie już, państwo,
 89 II,8 |            robili? - pytał ze śmiechem Starski podając rękę pannie Izabeli,
 90 II,8 |         zamyślenie, w którym nie tylko Starski, ale całe towarzystwo zniknęło
 91 II,8 |             pokazały się chmury, kiedy Starski kazał służbie sprzątnąć
 92 II,8 |               O, bardzo ładny - odparł Starski. ~Pani Wąsowska spod spuszczonych
 93 II,8 |              baron był rozdrażniony, a Starski ironiczny i zuchwały. ~Po
 94 II,8 |            jadą ode mnie oni oboje czy Starski... Wszystko jedno... ~Wokulski
 95 II,8 |                w tej chwili!... akurat Starski dla niej dobry. ~- Cóż -
 96 II,8 |           prostu nie ostrzega mnie?... Starski bodajże umizga się nie tylko
 97 II,8 |             snują mi się po głowie!... Starski?... Ależ ona chce wyswatać
 98 II,12|            doszły aż: do mnie na wieś. Starski opowiadał mi, nie bez zazdrości,
 99 II,12|               odparła pani Wąsowska. - Starski już prawie nie opuszcza
100 II,12|                 Ani przez chwilę. Więc Starski, Szastalski...~- Ależ Starski,
101 II,12|          Starski, Szastalski...~- Ależ Starski, Szastalski, książę, Malborg...
102 II,12|                 Jest Fela Janocka i... Starski...~Twarz jej oblał lekki
103 II,12|        Wokulski. - Spostrzegła, że ten Starski wydaje mi się niesmacznym,
104 II,13|         pożyczyć, tam wykpiwa; zaś pan Starski siedzi przy dogorywającej
105 II,15|              niej, że jest w Warszawie Starski...~- Biedny chłopak! - mówiła
106 II,15|             się na kolej.~- Gdzież pan Starski? - zapytał Wokulski.~- Czy
107 II,15|            Nareszcie po drugim dzwonku Starski ukazał się na peronie.~-
108 II,15|                tego brakowało - odparł Starski witając się z panem Tomaszem. -
109 II,15|            zarumieniła.~Pociąg ruszył. Starski usiadł po lewej stronie
110 II,15|                z panem K?... - wtrącił Starski.~- O klacz wyścigową?... -
111 II,15|         interesów - odparł z uśmiechem Starski.~- A baron ile razy uwalniał
112 II,15|         kuzynko - mówił drwiącym tonem Starski.~Wokulski przycisnął się
113 II,15|                 I ten medalion - drwił Starski - jest całym prezentem przedślubnym?...
114 II,15|        szukaliśmy medalionu? - szepnął Starski przytulając się do jej ramienia.~
115 II,15|            stanowi moją siłę -- odparł Starski.~- Zlituj się... Ależ on
116 II,15|                  powiem mu wszystko...~Starski roześmiał się.~- Nie wejdę,
117 II,15|              dziesięć minut!...~Co tam Starski albo i panna Izabela...
118 II,15|        kieliszek nietknięty.~W wagonie Starski rozmawiał z panną Izabelą.~-
119 II,15|           Niech mi dadzą wody sodowej.~Starski poszedł do bufetu; panna
120 II,15|             spotężniał w jej oczach, a Starski wydał się małym i zabawnym.~"
121 II,15|                panu jest?... - zawołał Starski wpatrując się w niego przy
122 II,15|              pana to nie gniewa, panie Starski, co powiem - rzekł głuchym
123 II,15|        wymiotów... Przepraszam pana...~Starski słuchał oszołomiony. Nic
124 II,15|           jeszcze dam panu radę, panie Starski. Przy korzystaniu ze względów
125 II,15|                i dla pańskich pupilek.~Starski wciąż nie rozumiał, o co
126 II,15|               na ławkę naprzeciw ojca; Starski odszedł w drugi kąt saloniku.~"
127 II,15|               fałszywy towar!... A ten Starski... Cóż Starski? taki pasożyt
128 II,15|                   A ten Starski... Cóż Starski? taki pasożyt jak i ona...
129 II,15|       medalionu, kto chciał, nawet ten Starski, biedak, który z powodu
130 II,15|         skrzydła!... Pan Molinari, pan Starski i Bóg wie ilu jeszcze...
131 II,15|              święty depozyt, ażeby pan Starski miał jeden więcej powód
132 II,17|             pan Niwiński, nawet... pan Starski, który nigdy nic nie robił
133 II,17|                     szepnął.~- Ten pan Starski, także wnuk po nieboszczce
134 II,17|             rzeczywistą klęską, a taki Starski... licho wie, co to jest?...
135 II,17|         głupota ich ofiar. A znowu ani Starski, ani panna Izabela, ani
136 II,17|               miesiąc) wraca z Krakowa Starski i oświadcza nam, że w imieniu
137 II,17|          bohater? - spytał Wokulski.~- Starski?... Dmuchnął za granicę,
138 II,17|             spodziewał, że taki cymbał Starski może zrobić tyle dobrego...
139 II,17|               przecież tak jest. Gdyby Starski był człowiekiem przyzwoitym
140 II,17|                tym i jego żona. Ale że Starski jest cymbał, więc naraził
141 II,17|                 A cóż pan sądzisz, czy Starski nie ma zasługi, że uwolnił
142 II,17|                w mózgu, bo dziś, kiedy Starski połaskotał go po sercu i
143 II,17|             losu, ażeby takie zero jak Starski, taki gatunek publicznego
144 II,17|              zazdrości!... Wszakże ten Starski kochał się w baronowej,
145 II,17|           piękna rzecz! Ale jeżeli pan Starski otrzymuje miłość za swoje
146 II,17|         majątku... Gdyby nie ona i nie Starski, za pierwszym razem nie
147 II,17|             komu ma przebaczać?... Pan Starski chyba nigdy nie obrazi się