Tom,  Rozdzial

  1  I,3 |            twarz i przymrużone oczy, prawie nie mogłem uwierzyć, że
  2  I,3 |        najciemniejszym kącie sklepu, prawie wstydząc się tego, że doświadcza
  3  I,3 |             lub wielkie zmartwienie. Prawie nie było ranka, ażeby stryj
  4  I,4 |               lecz ulice Warszawy są prawie puste. Ludzie nie wychodzą
  5  I,4 |             ich deszczem i śniegiem. Prawie nie słychać turkotu dorożek,
  6  I,4 |             w rulecie. Gruba gra?... prawie co miesiąc stawiałem cały
  7  I,4 |             to razy mówiono o mnie i prawie do mnie, że karmię się z
  8  I,4 |              Chyba wszystko nowe ?~- Prawie. Chcesz zobaczyć ?... Tu
  9  I,5 |            jego nie zaznało spokoju.~Prawie w tym samym czasie pan Tomasz
 10  I,6 |              się jej tak małymi, tak prawie śmiesznymi, że myśląc o
 11  I,8 |          Dybowskich. Wrócił do kraju prawie uczonym, lecz gdy w tym
 12  I,8 |          bywa niekiedy tak cicho, że prawie słychać szelest duchów wracających
 13  I,8 |           zawołał roztargniony gość, prawie ode drzwi. - W tej chwili
 14  I,9 |           miłość. Tyle lat upłynęło, prawie pół wieku ; wszystko przeszło:
 15  I,9 |         wróciwszy od ciotki do domu, prawie z przedpokoju zawołała do
 16  I,10|           humory, mówię ci, zabijają prawie tak jak kule...~Wróciwszy
 17  I,10|        twarzach malowała się trwoga; prawie każdy coś wykrzykiwał po
 18  I,10|           mimo, do huzarów, dysząc i prawie dotykając brzuchem ziemi.~
 19  I,10|             tle grzmotu armat, który prawie przestał nas interesować,
 20  I,10|        strzelił; dwaj stojący za mną prawie na moich ramionach oparli
 21  I,10|          prędzej, biegiem... Strzały prawie ucichły i odzywały się tylko
 22  I,10|      odpocząć.~Spojrzałem na sklep - prawie taki jak na Podwalu ; na
 23  I,10|        śmierć zatańcowywał mu żonę i prawie do samobójstwa upił się
 24  I,10|             kiedym wrócił do sklepu, prawie co wieczór zbieraliśmy się
 25  I,10|          surową twarz, smutne oczy i prawie nie mogłem wyobrazić sobie,
 26  I,10|        którym pokropiono i obmodlono prawie każdą szafę i sztukę towaru,
 27  I,10|           taki hałas, że wobec niego prawie oniemiała muzyka.~Byłem
 28  I,10|           doktora Szumana, który był prawie trzeźwy, zabrałem go do
 29  I,11|            że śmierć jest nicością?"~Prawie w tym samym czasie hrabina
 30  I,11|             nie jest ci obojętną.?~- Prawie nie znam jej... Mówiłem
 31  I,11|          tytuł zagorzałego patrioty, prawie szowinisty; poza towarzystwem
 32  I,11|             kraju - dokończył książę prawie ze łzami w oczach.~- Panowie!... -
 33  I,11|            Ogrodzie Botanicznym było prawie ciasno; na każdej ulicy
 34  I,11|         goryczą. - Dwom ludziom dano prawie te same aspiracje, tylko
 35  I,11|                    krzyczał Wokulski prawie nieprzytomny.~Odpowiedział
 36  I,11|           parę minut biegł bez celu, prawie bez tchu; dzikie myśli wirowały
 37  I,12|              rs. 90 000. Bagatela... prawie trzecia część mego majątku...
 38  I,12|              Dzień był piękny, niebo prawie bez obłoku, bruk bez kurzu.
 39  I,12|              podwórko i oglądał się. Prawie wszystkie okna były otwarte.
 40  I,13|            wyrazów adwokata Wokulski prawie nie słyszał pochłonięty
 41  I,14|           nie czci.~Szkoda tylko, że prawie w tej samej chwili w jej
 42  I,14|           panny Izabeli odsunęli się prawie wszyscy.~Wprawdzie starsi
 43  I,14|         ponosić dla niej. Ona mu już prawie przebaczyła i kupno serwisu,
 44  I,14|              Adwokat... kupiec... to prawie na jedno wychodzi: jeżeli
 45  I,16|        krześle.~- Anglicy uważają to prawie za obrazę... - wydeklamowała
 46  I,16|        zadowoleniem, a panna Izabela prawie z podziwem. Ten kupiec,
 47  I,16|              patrzyła na Wokulskiego prawie życzliwie. Nawet więcej
 48  I,16|             dwa tak szybkie zjawiska prawie wloką się w porównaniu z
 49  I,17|           owacje. On już zwątpił i - prawie żałuje, że przyjechał do
 50  I,18|           winy zamęt jest niewielki, prawie go nie ma, i że interes
 51  I,19|       zapytał Wokulski. ~- Drobiazg, prawie nic... Jakieś pięć do sześciu
 52 II,1 |            coraz wyżej; zawróciliśmy prawie od rogatek. Pomyślałem,
 53 II,1 |            ze dwadzieścia osiem lat, prawie tyle co ja... I kiedy ja
 54 II,1 |              jeszcze nie kochał, on, prawie starszy od niej (myślę,
 55 II,1 |              Ja - odpowiedział jakiś prawie obcy mi głos. ~Spojrzałem.
 56 II,2 |     rozmawiać z nieznanymi ludźmi, a prawie boję się wchodzić do cudzych
 57 II,2 |              nic trwożyła mnie, lecz prawie pociągała. ~Ale kiedy stanęliśmy
 58 II,2 |            oczy do sufitu, a ramiona prawie do wysokości uszu. ~- Frant!... -
 59 II,2 |       popielatą suknię. Uderzył mnie prawie biały kolor jej włosów,
 60 II,3 |              Warszawy. Za Pruszkowem prawie ucieszyły go krople deszczu,
 61 II,3 |          przy okrągłych stoliczkach, prawie na chodniku, i piją kawę.
 62 II,3 |             Warszawie. Domy ciosowe; prawie na każdym piętrze wielkie
 63 II,3 |             zatrzymują się omnibusy; prawie naprzeciw kawiarnia i chodnik
 64 II,3 |         niespokojnym wejrzeniem. Ten prawie przybiegł do stołu, padł
 65 II,3 |             grobowcu samotny, cichy, prawie szczęśliwy. Śpi, o niczym
 66 II,3 |            się dla Wokulskiego życie prawie mistyczne. Poza obrębem
 67 II,3 |           odurzyć się błazeństwem, i prawie natychmiast po podniesieniu
 68 II,3 |        olbrzymiej gąsienicy (mającej prawie sześć wiorst długości),
 69 II,3 |          głowa o Łuk Gwiazdy, korpus prawie przylega do Sekwany. Szyję
 70 II,3 |      nareszcie za kobietą, do której prawie nie wolno mi się zbliżyć.
 71 II,4 |             pana obrazić. Ale mam tu prawie co dzień wizyty różnego
 72 II,4 |           majątek masz? Milion... ~- Prawie. ~- A powiedz mi - mówił
 73 II,4 |              dzień przed przybyciem. Prawie ciągle siedzę w domu ocierając
 74 II,4 |         przychodzą tam na kolanach i prawie nie śmią spojrzeć; a są
 75 II,4 |          myślał: ~"Co do Geista, mam prawie dowód, że nie łudził mnie
 76 II,5 |        zimowe miesiące nowy interes, prawie tej samej doniosłości co
 77 II,5 |            gdzie niebo bywa niekiedy prawie czarne, zasiane gwiazdami
 78 II,5 |             Mała Niedźwiedzica krąży prawie nad głową, a Herkules, kwadrat
 79 II,5 |              jeszcze mniejszą bródką prawie siwą i dobrze siwiejącą
 80 II,5 |            baron - bo i ja tam jadę. Prawie od dwu miesięcy mieszkam
 81 II,5 |         punktu wydawała się płaska i prawie bezleśna; tu i ówdzie widać
 82 II,6 |         Gdzie? kto? - zawołał baron, prawie wspinając się na kozioł.-
 83 II,6 |             i dopadłszy narzeczonej, prawie zanurzył się w jej rękawie.
 84 II,6 |       odwróciła się do swego sąsiada prawie tyłem, od czasu do czasu
 85 II,6 |            nim sprzedają się ludziom prawie zgrzybiałym, a inne traktują
 86 II,7 |            gdy ją tak nagle opuścił, prawie że się zatrwożyła. Jak to,
 87 II,7 |            on ma do niej słabość, to prawie bym się założyła."~W kilka
 88 II,7 |         przyjęło ją na ganku witając prawie tymi samymi wyrazami. ~-
 89 II,7 |            To bardzo po rycersku..."~Prawie w tej chwili Wokulski wracał
 90 II,7 |       Ochocki wziął się do książek i prawie nie pokazywał się, panna
 91 II,8 |             z takim współkonkurentem prawie nie ma walki.~"Młody, piękny,
 92 II,8 |         balonem. Pół wiorsty w górę, prawie żadna podróż - odparł nieco
 93 II,8 |       odezwała się panna Izabela: ~- Prawie rok temu byliśmy w tym miejscu
 94 II,8 |         żądam nic innego. ~- Ja pana prawie nie znam - szepnęła, widocznie
 95 II,8 |            unikałem ich dotychczas i prawie świadomie czekałem na jedną,
 96 II,8 |        Starskimi?... ~I pomyśleć, że prawie każda z nich musi przejść
 97 II,8 |       nastąpi. Jest w porządku, gdyż prawie mnie nie zna. I co za przywidzenia
 98 II,9 |         Maruszewicza, który mieszkał prawie vis ú vis pani Stawskiej.
 99 II,10|      baronowej... W pierwszej chwili prawie zlękłam się, bo ona, biedaczka,
100 II,10|         robić, nieszczęsna sierota i prawie wdowa? Chyba jak mego występnego
101 II,10|             od Wokulskiego. Więc już prawie zgadywałem, co Stach zrobi
102 II,10|               ale wchodzę do salonu. Prawie ten sam widok. Na środku
103 II,10|        właścicielką, wdową. Ponieważ prawie cały kapitał należy do mnie,
104 II,10|              pokoju, a dwaj stójkowi prawie wynieśli na rękach nieszczęśliwego
105 II,11|              Stach przepędzał u mnie prawie każdy wieczór. Jakże daleko
106 II,11|          sprzedajesz sklep.~- Już go prawie sprzedałem - odparł Wokulski.~-
107 II,11|    przeszedłem na drugi chodnik i... prawie otarłem się o Wokulskiego...
108 II,11|          spazmów i prosiła obie damy prawie na klęczkach, ażeby jej
109 II,12|              Wąsowska. - Starski już prawie nie opuszcza jej pokoju,
110 II,13|         Szuman był pochmurny, Rzecki prawie zawstydzony.~- Chciałbym -
111 II,13|            Rydzewski i Pieczarkowski prawie zasypali ją bukietami, a
112 II,13|       cierpieniom młodego człowieka; prawie starczyło im to za koncert.
113 II,13|           dodała - ponieważ jesteśmy prawie kuzynami, mówmy sobie t
114 II,13|           Pożegnała artystę chłodno, prawie wyniośle.~Pomimo znajomości
115 II,13|           zaciera się w jej pamięci.~Prawie w tydzień po koncercie,
116 II,13|             składając ręce.~- Jestem prawie pewny, ale... żegnam panią...
117 II,13|        resztę dnia zapadał w apatię. Prawie nie jadł, tylko wypijał
118 II,13|             jak z krzesłem, a ołtarz prawie zachwyca się podobnym traktowaniem,
119 II,13|             Więc to jest talizman?~- Prawie. Jest to rzecz, która mogła
120 II,14|              otworzył drzwi salonu i prawie groźnie zawołał:~- Jaśnie
121 II,14|       państwu Krzeszowskim wszyscy i prawie wszyscy zawarli z nimi bliższe
122 II,14| impertynencje, wobec innych płakała, prawie wszystkim odtrącała jakieś
123 II,15|            ofiarować pannie Izabeli.~Prawie od chwili kiedy oświadczył
124 II,15|           nawet myślenie męczyło go, prawie bolało.~"Nie wiedziałem,
125 II,16|              mi się pisać.~W sklepie prawie nie mam zajęcia, już tam
126 II,17|             on sam odegrywał wówczas prawie taką rolę, jak dzisiaj przy
127 II,17|              że w obecnym położeniu, prawie od dwu miesięcy zamknięty
128 II,17|              jakim sposobem on mógł, prawie przez dwa lata, mieszać
129 II,17|             z Zasławka, gdzie siedzę prawie od dwu miesięcy - odparł
130 II,17|          białej chustce wydawała się prawie popielatą.~- Ale może ja
131 II,17|              To jest... tak jakby... Prawie mam - odpowiedział zakłopotany
132 II,17|           jest wobec niej nieśmiały, prawie zawstydzony.~"Co się ze
133 II,17|            ją za obie ręce i całował prawie namiętnie. Pani Wąsowskiej
134 II,17|       widywałam ją prze dwa miesiące prawie co dzień... Że przez ten
135 II,17|             Botanicznym było cicho i prawie pusto. Wokulski wyminął
136 II,17|       najwyższe drzewa parku i sięga prawie do obnażonych stóp bogini.~
137 II,17|             mojej własnej naiwności. Prawie od dzieciństwa szukałem
138 II,19|    przypominał sobie te czasy, kiedy prawie nie było dnia, ażeby Stach
139 II,19|              Rzecki patrzył na niego prawie wylękniony.~- Nie patrz
140 II,19|              dodawał mu otuchy i już prawie znudził go powtarzaniem
141 II,19|              i wiem, że ten człowiek prawie dusił się tutaj od dzieciństwa.
142 II,19|            doktór. - Tym bardziej że prawie jednocześnie inny Żydek,
143 II,19|               Ale dlaczego on zrobił prawie testament i jeszcze napomykał
144 II,19|              jest dla nas wszystkich prawie umarłym i Bóg wie, czy go
145 II,19|       Ochocki, Stach dusił się tutaj prawie od dzieciństwa i nareszcie
146 II,19|       Zmieszał się niesłychanie, sam prawie zaniósł go na łóżko i przysiągł
147 II,19|         tylko jedna, a trzy zmielone prawie na mąkę. Kamień, cośmy,