Tom,  Rozdzial

  1  I,1 |       głowy.~- A może Wokulski ma głowę?~- Wariat! wariat!... -
  2  I,3 |          cały dzień skrobał się w głowę w sposób, który mógł oznaczać
  3  I,4 |        umieścił się Ir i oparł mu głowę na kolanach.~Pan Ignacy
  4  I,4 |      usiadł na kanapie i oparłszy głowę o ścianę mówił jakby do
  5  I,5 |           kogoś rękoma i oprze mu głowę na ramieniu; lecz gdy szczęśliwy
  6  I,6 |       modlitwy opiera na poręczy, głowę na rękach i patrzy w niebo
  7  I,6 |          ją w ramiona, ucałował w głowę i zanim usiadł przy niej,
  8  I,6 |     bankierskim stole.~Przytuliła głowę do ramienia ojca. Pan Tomasz
  9  I,6 |        prawej, którą podniósł nad głowę, trzyma jedną kartę, widocznie
 10  I,6 |          na szezlongu i utuliwszy głowę rękoma szlochała.~
 11  I,7 | Doświadczał wrażenia, jakby mu na głowę i na piersi spadały ciężary.~-
 12  I,8 |         do Wokulskiego odwracając głowę. - Nałóż sobie fajkę, jeżeli
 13  I,8 |         przyjść i jeszcze ludziom głowę zaprzątać?...~Wokulski wydobył
 14  I,8 |           się zadzierając do góry głowę, jakby czytał szyld. Nareszcie
 15  I,8 |      panie Klejn, będzie zawracał głowę!... Wszyscy socjaliści są
 16  I,9 |      razie dowiódłby, że ma słabą głowę - odpowiedziała krótko hrabina
 17  I,9 |       obszywać.~Wokulski podniósł głowę.~- Nie chcesz wyjść stamtąd!~-
 18  I,9 |      fagas! -.przemknęło mu przez głowę. - I ja... ja!... miałbym
 19  I,9 |          rękę, ona go parę razy w głowę; potem dotknęła dzwonka.
 20  I,9 |        galerii.~"Ona..."~Podniósł głowę i zobaczył damę w brylantach.~
 21  I,10|          czy już nie pora wytknąć głowę na szerszy świat? A kiedy
 22  I,10|      kiedy jeden drugiemu spychał głowę z tornistra i ukradkiem
 23  I,10|     zostaliśmy w tyle. Odwróciłem głowę i zobaczyłem, że od głównego
 24  I,10|       klęczał przed nami, wetknął głowę między dwie młode sosenki
 25  I,10|      wariatowi - ja mówię - zetną głowę.~- I słusznie - on odpowiada -
 26  I,10|     Włożył poplamiony kapelusz na głowę na środku magazynu i z rękami
 27  I,11|          wizyty i zaprosin. Przez głowę mu nawet nie przeszło, że
 28  I,11|         jakby uderzenie toporem w głowę. Pytanie było tak przykre
 29  I,12|        dwoma piętrami spadł mu na głowę, chyba utrzymałby go.~Wydobył
 30  I,12|        spostrzegłszy go odwróciła głowę.~"Tak - myślał - widziałem
 31  I,12|         wody, trafił na wychyloną głowę pani Krzeszowskiej i rozprysnął
 32  I,12|    zawołał Wokulski.~Żyd podniósł głowę i z czoła zsunął okulary
 33  I,12|       pochwycił kogoś drugiego za głowę i uderzał nią o ścianę.
 34  I,13|       wrzeszczał chwytając się za głowę. - Zresztą nie jestem chirurgiem
 35  I,13|    odskoczyła. Przemknął mu przez głowę wyraz: śmierć, i na chwilę
 36  I,13|           trafi osioł... Mierzy w głowę..."~Nagle uczuł mocne uderzenie
 37  I,13|           ręki i przyklęknął.~- W głowę!... - krzyknął ktoś.~Wokulski
 38  I,13|    zapytał go Wokulski wychylając głowę spomiędzy drzwi.~- Przyszedł
 39  I,13|     Zrobiło mu się przykro; oparł głowę na rękach i przymknąwszy
 40  I,13| dotknięcie czyjejś ręki. Odwrócił głowę i zobaczył mecenasa z dużą
 41  I,14|           lub majątek, który miał głowę, ręce i nogi i ubierał się
 42  I,14|         spostrzegła, że on o całą głowę przerasta towarzystwo. Najarystokratyczniejsi
 43  I,14|     rozmaitymi pozorami odwracali głowę od jej okien, ażeby się
 44  I,14|         nich padł uderzony kulą w głowę. Był to Wokulski. Panna
 45  I,15|  ściskając dłońmi rozgorączkowaną głowę. ~Na godzinę wpadł do sklepu,
 46  I,15|       plait... ~Wokulski podniósł głowę trochę wyżej i zobaczył,
 47  I,16|   Stanisławie. ~Wokulski pochylił głowę na znak zgody i pomyślał,
 48  I,16|        Izabela. ~Wokulski schylił głowę. "Znam ja to <<merci>>! -
 49  I,16|          Pan Tomasz lekko schylił głowę; panna Florentyna zsiniała,
 50  I,17|            że nie było nadużycia, głowę dam za to, ale i firma tracić
 51  I,17|    państwa Łęckich (lekko schylił głowę) kupuje, w imieniu pańskim,
 52  I,17|         wzrostem i ruchami. On, o głowę wyższy i silnie zbudowany,
 53  I,18|        schwycił się obu rękoma za głowę. ~- Powariowali z tym teatrem! -
 54  I,18|       Rzecki ocknął się, podniósł głowę, brwi i oczy w górę i zobaczył
 55  I,18|        ludzie zmieniają. ~Schylił głowę i posuwając palcem z dołu
 56  I,18|      której ma pełne uszy i pełną głowę. Chce w jakiś sposób przepędzić
 57  I,18|           za ramię, i odwróciwszy głowę widzi owego majestatycznego
 58  I,19|                 zawołał podnosząc głowę na widok Rzeckiego.- Nie
 59  I,19|        czytanie i zamyślony oparł głowę na ręku, rzekł suchym tonem: ~-
 60  I,19|           się na fotel i oparłszy głowę na tylnej krawędzi, ciężko
 61  I,19|      wytarł choremu kark, twarz i głowę. ~Pan Tomasz uścisnął mu
 62  I,19|           Żyd i zuchwale podniósł głowę ~- Jak to skąd? - odparła
 63  I,19|           Tomasz chwytając się za głowę. - Niech jutro przyjdzie... ~-
 64  I,19|            Panna Izabela zwiesiła głowę i cicho przebierając palcami
 65  I,19|      poprzednio i spuściła piękną głowę. ~- Ciociu! - szepnęła. ~-
 66  I,19|       Wokulskiego, który podniósł głowę i odparł oschle: ~- Serwis
 67  I,19|        Wokulski oburącz ściskając głowę szepnął: ~- Boże miłosierny!... ~
 68  I,19|          chwytając się oburącz za głowę. - On z pewnością obraził
 69 II,1 |        Doktór nasunął kapelusz na głowę i szedł zirytowany, milcząc.
 70 II,1 |           z krwi i kości polityk. Głowę dałbym sobie uciąć, że Stach
 71 II,1 |         wtedy na fotel i oparłszy głowę na ręku myślał. Wnet jednak
 72 II,2 |        odpowiedzieć, wziął się za głowę. ~- Jest tam jaki rządca? -
 73 II,2 |     Wybiegł z saloniku i wtykając głowę do drzwi, zdaje mi się kuchennych,
 74 II,2 |           Wirski zupełnie stracił głowę. Zerwał się krzesła jak
 75 II,2 |        Nagle przeleciała mi przez głowę myśl, którą (gdyby nie o
 76 II,2 |   lokatorów, ażem się schwycił za głowę. ~Miałem uregulować finanse
 77 II,3 |        szepnął Wokulski ściskając głowę rękoma. - Wiedziałem, że
 78 II,3 |        zdawało mu się, że na jego głowę wali się cały świat pałaców,
 79 II,3 |     wypróżniała się, a on opierał głowę na rękach i drzemał, ku
 80 II,4 |  powtórzył Geist chwytając się za głowę. - Za dwie godziny wrócę
 81 II,4 |           jeżeliś wszedł, podnieś głowę. Pół miliona rubli kapitału
 82 II,5 |      niechęcią odwracali od niego głowę. Między nimi zauważył dwu
 83 II,6 |            W tej chwili podniosła głowę i spojrzała na Starskiego
 84 II,6 |    głaszcząc źrebaka, który kładł głowę na jej ramieniu, a później
 85 II,7 |  Przepraszam... Wokulski odwrócił głowę. Panna Ewelina upadła na
 86 II,7 |          na nią, szybko odwróciła głowę. ~- Czy szukamy narzeczonych? -
 87 II,8 |          Trzeba mieć bardzo pustą głowę i serce..." ~Przyglądał
 88 II,8 |      warsztaty. ~Chłopak pochylał głowę na prawo i na lewo, przypatrując
 89 II,8 |              Cóżeś stanął? Nakryj głowę... - rzekł Wokulski. ~-
 90 II,8 |         ktoś wbił złotą szpilkę w głowę, może ze zbytków, a może
 91 II,8 |            Panna Izabela spuściła głowę i końcem parasolki rysowała
 92 II,8 |           potem z wolna odwróciła głowę i kartka upadła na ziemię...
 93 II,8 |         odpowiedziała spuszczając głowę. ~- Dziś!... - powtórzył. ~
 94 II,8 |        jedno... ~Wokulski spuścił głowę i milczał zgadując, że umizgi
 95 II,8 |        patrzyła mi w oczy tak, iż głowę oddałbym, że mnie rozumie.
 96 II,9 |    baronowa Krzeszowska wychyliła głowę przez lufcik (robiła to
 97 II,9 |     usiłował wylać z góry wodę na głowę.~Powiem nawet, że między
 98 II,9 |         się jak najprędzej cofnąć głowę, a oni usiłowali wylewać
 99 II,9 |         wzruszeniem i pocałował w głowę. Byłbym przysiągł, że wstanie
100 II,9 |          powiedział tego; spuścił głowę i wpadł w zwykłą sobie zadumę.
101 II,10|        Panna Łęcka zajechała ci w głowę... Bodajbyś tego nie żałował.~
102 II,10|      chłopak ożywił się, podniósł głowę i błysnęły mu oczy. (Nieraz
103 II,10|      kuchni Marianna ma zawiązaną głowę i obrzmiałą fizjognomię,
104 II,10|       rzucił baronowej śledzia na głowę. Kochany chłopak!... Ale
105 II,10|              krzyknęła odwracając głowę. ~Sędzia był zdziwiony wykrzyknikiem,
106 II,10|        uratowania powagi zanurzył głowę w papierach i po dłuższej
107 II,10|           więc pan sędzia odpruje głowę, a wewnątrz znajdzie moją
108 II,10|           z wielką uwagą odpruwać głowę od tułowia. Helenka, z początku
109 II,10|     przestrachem schwyciła się za głowę i przypadłszy do stołu,
110 II,11|        widzę, jak rzeczy pójdą, i głowę dam sobie uciąć, że tak
111 II,11|    chodząc po pokoju i trąc sobie głowę. - Dopóki panna Izabela
112 II,11|        Ludwiczek już umarł, za to głowę sobie dam uciąć... Tyle
113 II,11|        Umarł, umarł... - mówię. - Głowę sobie dam uciąć, że już
114 II,11|      pożegnanie pocałowała mnie w głowę.~Dziś kontent jestem z siebie
115 II,11|            że mam metternichowską głowę. Jak to ja wpadłem na myśl
116 II,11|              a on formalnie traci głowę. Jeżeli tylko nie jest wieczorem
117 II,11|         komornik zupełnie stracił głowę.~"Stań pan na gzymsie!...
118 II,12|       Podobno Szastalski zupełnie głowę stracił.~- I obaj jego równie
119 II,12|        Bardzo wiele. Dałbym sobie głowę uciąć, że Wokulski zna jakąś
120 II,12|     obudziła się lwica. Podniosła głowę, oczy jej błysnęły i odpowiedziała
121 II,12|        się, że niebo spada jej na głowę, kiedy z ust tej gołębicy
122 II,13|        się doktór.~Rzecki spuścił głowę. Szuman mówił dalej:~- Weź
123 II,13|         bankrutują, on mi zawraca głowę amorami jakiejś pani Stawskiej.
124 II,13|           wiem...~Poskrobał się w głowę.~- Z kimże to? - spytał
125 II,13|           A ona nic, tylko spuści głowę, kręci maszyną, aż warczy,
126 II,13|         na to nic, tylko spuściła głowę i łzy jej kap... kap...~"
127 II,13|         Wokulski pochwycił się za głowę.~- I pani wierzy temu?~-
128 II,15|      Izabeli pada mu na twarz, na głowę, na piersi jak krople ołowianego
129 II,15|      ostrożnie wsunął mu rękę pod głowę.~- Płacz, wielmożny panie!... -
130 II,16|         łzy... zupełnie straciłem głowę, zupełnie... Gdyby raz tego
131 II,16|        płakać, to w końcu zawróci głowę pani Stawskiej. A Wokulski
132 II,17|        niego - myślał - mówią, że głowę zadziera, że wyzyskuje...
133 II,17|       skończona.~Wokulski spuścił głowę na piersi.~- Pomyśl zresztą -
134 II,17|          Wokulski schwycił się za głowę.~- Okropność... - szepnął.~
135 II,17|          mówił. - Chwytasz się za głowę, bo w twojej chorej wyobraźni
136 II,17|     cymbałem...~Wokulski podniósł głowę i pytająco spojrzał na Ochockiego.~-
137 II,17|       chwilę i z lekka odwracając głowę rzekła:~- Do widzenia...
138 II,17|      Stachu!...~Wokulski odwrócił głowę i pod werandą cukierni zobaczył
139 II,17|          że chmury otaczające jej głowę rozsunęły się na chwilę.
140 II,17|          Wokulski schwycił się za głowę.~- Boże miłosierny! - zawołał -
141 II,19|       Ochocki objął się rękoma za głowę i śmiał się.~- I pomyśleć
142 II,19|            ale za październik dam głowę..."~Rzeczywiście, w epokach
143 II,19|       nawet nie przeszły mu przez głowę.~"Dlaczego nasz sklep upadł?... -
144 II,19|              przeleciało mu przez głowę.~- Bardzo przepraszam, panie
145 II,19|        mocno zakłopotany. Spuścił głowę jak winowajca i przebierając