Tom,  Rozdzial

1501  I,13|              siedział Wokulski zamknięty w gabinecie z niejakim panem
1502  I,13|                na tydzień, ścierał kurze w pokoju obocznym i od czasu
1503  I,13|                 Ale o czym by rozmawiali w tak niezwykły sposób? lokaj
1504  I,13|             ponieważ rozmowa toczyła się w obcym języku.~"Jużci, to
1505  I,13|             powiedziałeś, że mnie nie ma w domu? - spytał gniewnie
1506  I,13|                 drzwi gabinetu.~Niebawem w sali ukazał się Maruszewicz.
1507  I,13|               ważne zajęcia...~- Nie mam w tej chwili żadnego zajęcia -
1508  I,13|              dostrzegł to. Był pewny, że w mieszkaniu albo kluje się
1509  I,13|                coś, albo - jest kobieta. W każdym razie odzyskał odwagę,
1510  I,13|                    że nie mogę służyć mu w sprawie licytacji domu państwa
1511  I,13|                     Nagle zamilkł, jakby w otwartych ustach ugrzązł
1512  I,13|               poruszył się, tylko utopił w nim jasne spojrzenie. Śledził
1513  I,13|                zaś młody człowiek, który w dodatku był bardzo nerwowy,
1514  I,13|                 z całym zaufaniem utonął w spojrzeniu Wokulskiego.~-
1515  I,13|             Widzę, że z panem muszę grać w otwarte karty... Więc powiem
1516  I,13|                Wstał z fotelu i spojrzał w inną stronę, co pozwoliło
1517  I,13|            nędzny zuchwalec!... on śmiał w taki sposób patrzeć na mnie...
1518  I,13|         Wokulskicgo, a nie znalazłszy go w mieszkaniu, kazał dorożkarzowi
1519  I,13|       dorożkarzowi stanąć przed sklepem.~W sklepie przywitał go pan
1520  I,13|                  Ignacy rozkładając ręce w taki sposób, jakby cały
1521  I,13|           zdejmując kapelusza z głowy.~- W tej chwili nadejdzie - odpowiedział
1522  I,13|               Ignacy z niskim ukłonem.~- W tej chwili, to znaczy?...~-
1523  I,13|                nie kłaniał się gościowi.~W parę minut wszedł Wokulski.~
1524  I,13|                grzecznością, która nawet w jego oczach wyglądała na
1525  I,13|                  aktu zajmowania miejsca w przestrzeni) Mimo to zaczął,
1526  I,13|              baron chwilowo znajduje się w kłopocie... Brak mu... brak
1527  I,13|             dokument włożył go do kasy i w zamian dał Maruszewiczowi
1528  I,13|               rubli.~- Baron postara się w jak najkrótszym czasie... -
1529  I,13|              pojutrze wyjeżdża... Zwróci w najkrótszym...~Wokulski
1530  I,13|                   słowo honoru, cisnę mu w oczy te czterysta rubli
1531  I,13|                   dobrowolnie wlazłem mu w te obrzydliwe łapy... Boże,
1532  I,13|          próżniak może być uczciwym?...) W żadnym razie nie poświęciłby
1533  I,13|              kupcem. A dziś mówią o mnie w całej Warszawie, ba!...
1534  I,13|          zrozumieć..."~Był tak pogrążony w bolesnych medytacjach, że
1535  I,13|                  naprzód, bawisz się pan w wyścigi, a po wtóre - bijesz
1536  I,13|              inny, a nawet lepszym, gdyż w ciągu kilku dni na ośmiuset
1537  I,13|               się mecenas uderzając ręką w kolano. -- A pan wiesz,
1538  I,13|                 Bo dzisiaj rzuci miliony w przedsiębiorstwo, a jutro
1539  I,13|                  Łęckich. Bo gdy włożysz w nią dziewięćdziesiąt tysięcy
1540  I,13|           podstawił kogo zamiast siebie. W razie ostatecznym nawet
1541  I,13|          Arystokracja, raz zasmakowawszy w interesach publicznych,
1542  I,13|                  budynek, znalazłbyś się w fałszywej pozycji nawet
1543  I,13|                  przeciwnicy- triumfują. W sklepie także coś jest...
1544  I,13|           Szlangbaumie... Może przeczuwa w nim przyszłego właściciela
1545  I,13|                 pryncypałowi nie patrzył w oczy.~Wokulski wskazał mu
1546  I,13|                   że zbankrutujesz, i to w niedługim czasie.~- Jak
1547  I,13|               wahania - że wklepałeś się w jakąś grubą awanturę...
1548  I,13|                    Chyba że cofniesz się w porę, na co zresztą masz
1549  I,13|                  żyłem jak ptak spętany: w służbach, w więzieniach,
1550  I,13|                ptak spętany: w służbach, w więzieniach, a choćby i
1551  I,13|                  więzieniach, a choćby i w tym nieszczęsnym małżeństwie,
1552  I,13|                  Ja chcę żyć, ja chcę...~W tej chwili zapukano do drzwi
1553  I,13|            kochany Stachu, rozejrzyj się w sytuacji, a może sam się
1554  I,14|                że można go było streścić w jednym zdaniu. Książę był
1555  I,14|               albo mniej modnie.~Dopiero w Wokulskim poznała nie tylko
1556  I,14|                 nikogo podobny, a jeżeli w ogóle można go było z czymś
1557  I,14|              potem ktoś grał z jej ojcem w karty w resursie i co dzień
1558  I,14|                 grał z jej ojcem w karty w resursie i co dzień przegrywał;
1559  I,14|              roku ścigał ją spojrzeniami w teatrach i na koncertach.
1560  I,14|                 bezczelny kupczyk, który w swoim sklepie pozował na
1561  I,14|                  się udzielać im zasiłki w formie kupna serwisu albo
1562  I,14|                 serwisu albo przegranych w karty do ojca.~Dziś jeszcze
1563  I,14|        nikczemnik!...~Sam widok niedoli, w jaką staczał się jej dom,
1564  I,14|         dwuznacznej myśli powiedział jej w oczy, że kupił serwis, żeby
1565  I,14|                  Szkoda tylko, że prawie w tej samej chwili w jej czcicielu
1566  I,14|                prawie w tej samej chwili w jej czcicielu odezwał się
1567  I,14|              faza. Zobaczyła Wokulskiego w salonie ciotki w pierwszy
1568  I,14|             Wokulskiego w salonie ciotki w pierwszy dzień Wielkiejnocy
1569  I,14|                 byłby imponująco piękny. W każdym razie przypominał
1570  I,14|             posąg gladiatora zwycięzcy. ~W tym czasie od panny Izabeli
1571  I,14|                   jakie czasem spotykała w rzeźniczych furgonach na
1572  I,14|          rozpoczęło się dla niej piekło.~W podobnych chwilach jak topielec,
1573  I,14|           Izabela myślała o Wokulskim. I w bezmiarze goryczy doznawała
1574  I,14|      niepospolity, o którym dużo mówiono w towarzystwie. Wtedy przychodzili
1575  I,14|              szereg lat ciężko pracowali w kopalniach, a których od
1576  I,14|           klasztoru, pochylając wachlarz w pewnym kierunku - widzi
1577  I,14|                 Ale on był tylko kupcem, w dodatku - galanteryjnym!...
1578  I,14|         angielsku, co chwilę odzywał się w nim dorobkiewicz, który
1579  I,14|                  nim dorobkiewicz, który w młodym wieku restauracyjnym
1580  I,14|               nieocenionym przyjacielem (w gabinecie, gdy nie ma gości).
1581  I,14|             byłoby po prostu śmieszne... W razie potrzeby najarystokratyczniejsze
1582  I,14|   najarystokratyczniejsze damy kąpią się w błotnych wannach; lecz bawić
1583  I,14|                  wannach; lecz bawić się w błocie mógłby tylko szaleniec.~
1584  I,14|                razy spotkała Wokulskiego w Łazienkach i nawet raczyła
1585  I,14|           prezesowej?...~Nadto prezesowa w oczywisty sposób popierała
1586  I,14|               ochronach i projektowanych w świecie małżeństwach tak
1587  I,14|                że nie zbliża się do nich w czasie spaceru i choć z
1588  I,14|                   O miłości, naturalnie, w owym "wyobrażaniu sobie"
1589  I,14|              jest przyjemny, szczególnie w zimie - myślała - ale...
1590  I,14|                 zimie - myślała - ale... w pewnym oddaleniu."~Tymczasem
1591  I,14|           Tymczasem Wokulskiego nie było w Łazienkach.~"Jak to, on
1592  I,14|            olbrzymiej spółki handlowej i w zblazowanych magnatach obudził
1593  I,14|         Krzeszowska, która utopiłaby nas w łyżce wody... mieszczanka!...
1594  I,14|                 przy córce, pocałował ją w czoło i poszedł do swego
1595  I,14|                pierwszy rozumny człowiek w kraju - hrabia Liciński
1596  I,14|                  z Wokulskim na spacerze w Łazienkach.~- O czymżeście
1597  I,14|                chyba jedynym człowiekiem w Warszawie, z którym można
1598  I,14|              panną znakomitego rodu. Nie w innym też celu skarbił sobie
1599  I,14|           wielkich panów, nagle ostygnął w miłości i... nawet nie przyszedł
1600  I,14|        parweniusze zdystansują nas nawet w obłudzie... Cóż to za nędznik!..."~
1601  I,14|                  zawołała panna Izabela.~W parę zaś dni dowiedziała
1602  I,14|               były wysoce zainteresowane w wyścigach.~Przez chwilę
1603  I,14|             pośrednictwa. Nawet szeptano w salonie hrabiny, że Wokulski
1604  I,14|          sprzedał klaczy i sam puścił ją w szranki.~"On jednakże nie
1605  I,14|               panna Izabela robiła sobie w duchu wymówki:~"Po co on
1606  I,14|              udawał bardzo wesołego, ale w sercu kipiał mu gniew. Gdy
1607  I,14|               ale traktować pobłażliwie.~W takiej chwili (kiedy już
1608  I,14|             półgłówek... Najlepszy dowód w tym, co nam nagadał...~-
1609  I,14|              przeciw swoim pojęciom i... w znaczący sposób ścisnęła
1610  I,14|           człowiek pomyśli?..." - mówiła w duchu. Ale wnet ocknęło
1611  I,14|              duchu. Ale wnet ocknęło się w niej uczucie sprawiedliwości
1612  I,14|                 jestem tak starą... Nie, w tym Wokulskim jest coś...
1613  I,14|                 zajmował inne stanowisko w świecie."~Wróciwszy do domu,
1614  I,14|                wyścigowych przygodach, a w godzinę - już nie myślała
1615  I,14|               nich. Gdy zaś ojciec późno w nocy doniósł jej, że Krzeszowski
1616  I,14|               rachuby na nic. Straciłbym w nim prawą rękę... jedynego
1617  I,14|          obiedzie pan Tomasz zamknął się w gabinecie i chodził wielkimi
1618  I,14|              swego gabinetu i jak zwykle w chwilach zdenerwowania położyła
1619  I,14|             zginąć!... Ostatni człowiek, w którym pokładał nadzieję
1620  I,14|                 ojciec."~Tu odezwała się w pannie Izabeli rodowa pycha.~"
1621  I,14|                 on płaciłby mu procenta; w każdym razie szkoda go..."~
1622  I,14|                szczególny traf! - mówiła w sobie. - Jutro walczyć będą
1623  I,14|                  weksle, i owe przegrane w karty do ojca, z ktorych
1624  I,14|              jutro zginie?... Może obaj. W każdym razie ten, który
1625  I,14|             Łęckiej.~Gdyby Wokulski mógł w tej chwili zajrzeć w jej
1626  I,14|                mógł w tej chwili zajrzeć w jej duszę, uciekłby z przestrachem
1627  I,14|                  nich padł uderzony kulą w głowę. Był to Wokulski.
1628  I,14|                  się ze wzruszeniem. Ale w nocy parę razy płakała.
1629  I,14|                nietknięty, baron raniony w twarz!~- Czy tak?...~Miała
1630  I,14|              Miała migrenę, więc została w łóżku do czwartej po południu.
1631  I,14|                 obiadem na krótki spacer w Aleje.~Widok pogodnego nieba,
1632  I,14|              spostrzeżono ją i powitano, w sercu jej ocknęło się zadowolenie.~"
1633  I,14|           nabieram ufności. O ileż mniej w życiu doznałabym zawodów
1634  I,14|              poznała, że jej ojciec jest w wybornym humorze.~- Wiesz -
1635  I,14|                rzuciwszy parę razy okiem w zwierciadło dodał:~- No
1636  I,14|                 sama, czy można nie ufać w opiekę boską? Śmierć tego
1637  I,14|             zaufanego człowieka.~- Który w dodatku sam garnie się do
1638  I,14|                 a na odwrót, przyznawała w duchu, że należy trochę
1639  I,14|                 ją jedna okoliczność, że w ciągu tak krótkiego czasu
1640  I,14|              więcej osób aniżeli dawniej w ciągu miesiąca. Bywały godziny,
1641  I,14|             miesiąca. Bywały godziny, że w pustym niegdyś salonie teraz
1642  I,14|                 dziwiły się natłokowi, a w kuchni szeptano, że pan
1643  I,14|         wszystkie te owacje spotykają go w przeddzień sprzedaży domu;
1644  I,14|                nieszczęsne ożenienie, ja w zamian daruję ci moją małżonkę,
1645  I,14|                 mi taką zrobił krzywdę."~W kosztownym pudełku znajdował
1646  I,14|                się istotnie ząb owinięty w bibułkę.~Panna Izabela po
1647  I,14|                wdzięczność. Zamknęła się w swoim gabinecie i poczęła
1648  I,14|               nareszcie, gdy ona zmarła (w tym miejscu łzy zakręciły
1649  I,14|                miejscu łzy zakręciły się w pięknych oczach panny Izabeli),
1650  I,14|             przez delikatność, którą ona w nim rozwinęła, zastrzelił
1651  I,14|         zachwycony, pocałował ją naprzód w rękę, potem w czoło.~
1652  I,14|                 ją naprzód w rękę, potem w czoło.~
1653  I,15|                      ROZDZIAŁ PIĘTNASTY:~W JAKI SPOSÓB DUSZĘ LUDZKĄ
1654  I,15|             LUDZKĄ SZARPIE NAMIĘTNOŚĆ, A W JAKI ROZSĄDEK~ ~Otrzymawszy
1655  I,15|                 go, a rozmowa z Rzeckim, w ciągu której subiekt udzielał
1656  I,15|                  kawaler, wierzący tylko w sklep i w Bonapartych, zarzucał
1657  I,15|                 wierzący tylko w sklep i w Bonapartych, zarzucał mu
1658  I,15|                 jedno, i drugie. Czy zaś w tym dobijaniu się o szczęście
1659  I,15|                 siedziałbym dziś jak mól w książkach i kilkaset osób
1660  I,15|                mnie?" - pytał sam siebie w rozdrażnieniu.~Ruch na świeżym
1661  I,15|             dzieckiem i że jeszcze czuje w sobie drgające fale młodej
1662  I,15|                swój towar nędznym koniem w podługowatej skrzyni, a
1663  I,15|                 go świst rozlegający się w fabryce i chciał pogadać
1664  I,15|                cały świat zamieniłby się w jeden wielki szpital wariatów.
1665  I,15|                ale dopiero znajdował się w przededniu do zrobienia
1666  I,15|             Szumana - gdyby więc ta pani w ogóle mogła kogoś kochać,
1667  I,15|                zalet budzą jednak odrazę w samicach innego gatunku.
1668  I,15|                      Czy warto żyć dalej w podobnych warunkach?"~I
1669  I,15|                  pożyczył swego nazwiska w celu nabycia kamienicy Łęckich. ~"
1670  I,15|                 obojętnych zajęć kipiała w nim burza. Rozsądek głośno
1671  I,15|               się żadną osobliwością ani w Warszawie, ani w naturze.
1672  I,15|        osobliwością ani w Warszawie, ani w naturze. Tu i ówdzie na
1673  I,15|                 przechodniów ciągnął się w jedną i drugą stronę chyba
1674  I,15|                to, ażeby utrzymywać ruch w mieście. Niekiedy pod ścianą
1675  I,15|                skuleni, z rękami wbitymi w rękawy, jakby to był nie
1676  I,15|            powożony przez zuchowatą babę w granatowym kaftanie i czerwonej
1677  I,15|                   z nieruchomym globusem w ręku, odwrócił się tyłem
1678  I,15|                 ziemię." Wokulski, który w tym właśnie kierunku wyglądał
1679  I,15|                  mu z tego - myślał - że w kilku książkach nazywają
1680  I,15|          przecież Kopernik nie jest dziś w lepszym położeniu odnośnie
1681  I,15|                  tyle go obchodzi statua w Warszawie, co mnie piramida
1682  I,15|                 inaczej myślałem."~Jakby w odpowiedzi na to spostrzegł
1683  I,15|                spuszczoną głową i rękoma w kieszeniach. ~Prosty ten
1684  I,15|              przez chwilę uwierzył nawet w przeczucia i pomyślał z
1685  I,15|            chwili. ~- Ja i przesądy!..." W każdym razie bardzo podobało
1686  I,15|                  przypuśćmy - mówił - że w rezultacie po wszystkich
1687  I,15|           utrzymankę i będę z nią siadał w teatrze obok loży państwa
1688  I,15|                 Od stóp do głów owinę ją w koronki, zasypię klejnotami,
1689  I,15|                 go wściekłość i rozpacz. W takiej chwili - chciałby
1690  I,15|               osobistości i swobody było w nim tak wielkie, że przed
1691  I,15|                  piorunu, mówił dalej:~- W mieście, panie, cicho do
1692  I,15|               młodzież!... Pokłócili się w tańcu i proszę mego pana
1693  I,15|             mankietach. ~- Pokłócili się w tańcu - ciągnął elegant
1694  I,15|              jeden chcąc kopnąć drugiego w wystawę - uderzył damę!...
1695  I,15|          sekundanta i właśnie byłem dziś w kłopocie, bom miał tylko
1696  I,15|             faceta za galeryjkę, kolanem w antresolę i - won! za drzwi.
1697  I,15|         Wokulskiemu twarz i owinąwszy go w strój podobny do śmiertelnej
1698  I,15|             kobiety: przychodzę przecież w rozmaitych godzinach... ~
1699  I,15|             zaczął czesać. ~- Przychodzę w rozmaitych godzinach, a
1700  I,15|              tego - westchnął fryzjer. - W szanownym panu nie ma śladu
1701  I,15|                wspaniałą minę i portfel, w którym nosił szczotki i
1702  I,15|                  pytanie, które streścił w dwu wyrazach, frak czy surdut? "
1703  I,15|                się przepisów. które mnie w rezultacie nic nie obchodzą.
1704  I,15|                 kwestiami?..."~Ubrał się w garnitur frakowy i stanąwszy
1705  I,16|          przyszedł; przysłał tylko list, w którym przepraszał za zawód
1706  I,16|               Przed paroma laty, właśnie w Paryżu, Rossi był ideałem
1707  I,16|               panny Izabeli; kochała się w nim, i nawet nie kryła swych
1708  I,16|           wiedział o tym, bywał co dzień w domu hrabiny, grał i deklamował
1709  I,16|                 Izabelę. Już o pierwszej w południe była u ciotki.
1710  I,16|           dzwonka drgała; zapominała się w rozmowie, na twarz jej wystąpiły
1711  I,16|                  się umyślnie dla niego, w jedwabną sukienkę kremowej
1712  I,16|                 większe od ziarn grochu) w uszach i pasową różę na
1713  I,16|             głośno mówi duże lustro), że w tej sukni, z tą różą i na
1714  I,16|                ją litość. Gdyby Wokulski w tej chwili znalazł się u
1715  I,16|                kot, lada mysz marna żyje w niebie, może patrzeć na
1716  I,16|              księże, złe duchy wyją, gdy w piekle usłyszą ten wyraz;
1717  I,16|                mnie nieprzyjazne, boś ty w istocie dla mnie nie Monteki...
1718  I,16|              Romeo - rzuć twoją nazwę, a w zamian za to, co nawet nie
1719  I,16|                  Wokulski. Patrzyłby jej w oczy, cierpiałby za siebie
1720  I,16|                 i nad jego cierpieniem i w taki sposób bardzo przyjemnie
1721  I,16|             godziny. Kupiec galanteryjny w roli powiernika!... Można
1722  I,16|             zapomnieć o tym kupiectwie. ~W tej samej porze pan Tomasz
1723  I,16|                   jeżeli interes pójdzie w jego rękach, jak się spodziewam),
1724  I,16|                 dziesięć - może wzrosnąć w czwórnasób... Bo to w operacjach
1725  I,16|           wzrosnąć w czwórnasób... Bo to w operacjach handlowych pieniądze
1726  I,16|               pewnością ma sto za sto. A w takim razie spojrzę mu w
1727  I,16|                 w takim razie spojrzę mu w oczy i powiem bez ogródki: <<
1728  I,16|                 się nie śniło.." Dzwonek w przedpokoju uderzył dwa
1729  I,16|              razy. Pan Tomasz cofnął się w głąb gabinetu i usiadłszy
1730  I,16|        przekonania. I dodał po chwili: - W tych dniach sprzedaję, to
1731  I,16|                 Nie dziw się, że mnie to w końcu znudziło... ~- Naturalnie -
1732  I,16|                  rubli. Tyle bowiem miał w tej chwili do dyspozycji,
1733  I,16|                  odparł Wokulski dodając w duchu, że więcej nad piętnaście
1734  I,16|                     Panie proszą - rzekł w tej chwili Mikołaj ukazując
1735  I,16|            sprawę z salonu i ze sposobu, w jaki tam wszedł; ale całości
1736  I,16|                  czego ukłonił się damie w kremowej sukni z pąsową
1737  I,16|               chwili spostrzegł, że damą w kremowej sukni była panna
1738  I,16|        nieporównanym wdziękiem pochylona w jego stronę, i łagodnie
1739  I,16|            stronę, i łagodnie patrząc mu w oczy mówiła: ~- Ojciec mój,
1740  I,16|                 potrafi zadowolnić pana. W jego imieniu proszę o pobłażliwość. ~
1741  I,16|                  sklepu. ~- Czy to można w każdym razie spuścić się
1742  I,16|                  Łęcki. - Nie wyjeżdżasz w tym roku za granicę? ~-
1743  I,16|                  za granicę? ~- Chcę być w Paryżu na wystawie. ~- Zazdroszczę
1744  I,16|             jednak dobre chęci wystarczą w tym wypadku... ~- Z wdzięcznością
1745  I,16|             swego obłędu czuć taką ciszę w duszy, tak niezmierną ciszę?...
1746  I,16|                 sam nie wiedząc czemu, i w przystępie jakiejś żakowskiej
1747  I,16|             począł opowiadać o wieczorze w Tuileriach, podczas którego
1748  I,16|            Wokulski czując, że budzi się w nim coś niby pogarda dla
1749  I,16|                Wokulski - nie łamią form w warunkach zwykłych, ale
1750  I,16|                  warunkach zwykłych, ale w niezwykłych stosują się
1751  I,16|                 nożem przy rybach, urósł w jej wyobraźni. Kto wie,
1752  I,16|                   Są jednak towarzystwa, w których ona przestrzega
1753  I,16|         widziałem najwyższe towarzystwa, w których o niej zapominano
1754  I,16|                których o niej zapominano w pewnych warunkach. ~Pan
1755  I,16|           niż-prawie... Bywały mgnienia, w których marzyło się jej,
1756  I,16|             ucharakteryzowanym na kupca. W sercu jej budził się podziw,
1757  I,16|                 panna Florentyna została w jadalni, a reszta towarzystwa
1758  I,16|            zabiłby człowieka, który by m w tej chwili przeszkodził.
1759  I,16|                 Patrzył na pannę Izabelę w milczeniu i czekał. ~Panna
1760  I,16|                 takiego zamętu uczuć jak w tej chwili. Przez myśl przebiegały
1761  I,16|                      przegrywał umyślnie w karty do ojca" - "znieważył
1762  I,16|                 jadał baraninę z lordami w najwyższych towarzystwach..."
1763  I,16|                topiąc słodkie spojrzenie w zdumionych oczach Wokulskiego
1764  I,16|               jakby chciała go pocałować w czoło. Potem ogarniał ją
1765  I,16|              które niekiedy odzywają się w ludzkiej duszy niby echa
1766  I,16|                zjawiska prawie wloką się w porównaniu z biegiem jego
1767  I,16|            wyższego szczęścia aniżeli ja w tej chwili." ~Milczenie
1768  I,16|              szybko, spuszczając oczy. - W liście napisanym z tego
1769  I,16|                 okoliczności złożyły się w taki sposób... Baron jest
1770  I,16|                 zostawiwszy ją na chwilę w rozpalonej dłoni Wokulskiego
1771  I,16|                 nawet... do zasługi. Czy w zamian wolno mi zanieść
1772  I,16|                Czy to właściwe?... ~- Co w tym niewłaściwego?... Alboż
1773  I,16|       odpowiedziała figlarnie patrząc mu w oczy. ~- I ta tylko jest
1774  I,16|              Wokulski ze czcią ucałował. W obocznym pokoju rozległy
1775  I,16|          rozmawiając o niedawnej zabawie w Dolinie Szwajcarskiej na
1776  I,17|                wesoły gwar przechodniów; w sercu Wokulskiego zasiadł
1777  I,17|                 troskliwością wyszukując w nich śladu niechęci albo
1778  I,17|             prosił... ~"A gdybym się był w tej chwili oświadczył -
1779  I,17|                   I pilnie wpatrywał się w rysy jej widma, które mu
1780  I,17|           niewątpliwe oznaki sympatii. ~"W ogóle - mówił - byłem niesprawiedliwie
1781  I,17|               unikają nas. Ale poznawszy w nas uczciwe serca, przygarniają
1782  I,17|                 myśli czuł, że budzi się w nim jakaś wielka życzliwość,
1783  I,17|                 wszystkich ludzi, którzy w nim pracowali, potem wszystkich
1784  I,17|               rozkazujcie, proszę was... w j e j imieniu..." ~"Podle
1785  I,17|              pomyślał Wokulski. ~Skręcił w bramę i przez tylne drzwi
1786  I,17|              pożegnał go niskim ukłonem; w głębi zaś sklepu było jeszcze
1787  I,17|            półkach. Lisiecki ubierał się w palto, za kantorem nad księgą
1788  I,17|              zdziwiony Wokulski poznając w płaczącym starego inkasenta
1789  I,17|                  z parę tygodni utrzymać w niepewności... Inaczej lepiej
1790  I,17|                  gniewu boskiego, gdybym w takim dniu skrzywdził człowieka. ~-
1791  I,17|                 skrzywdził człowieka. ~- W jakim dniu?... - spytał
1792  I,17|                 jak ono będzie wyglądało w razie potrzeby. Dobranoc,
1793  I,17|          Krzeszowskiemu... Pójdę jutro...W całym znaczeniu przyzwoity
1794  I,17|               niezachwianej pewności tak w tej chwili górowały nad
1795  I,17|            górowały nad wszelkimi innymi w duszy Wokulskiego, że gdy
1796  I,17|                 Wydobył gruby kajet, już w większej części zapisany,
1797  I,17|                   pana Wiliama Colinsa. ~W kilkuminutowych zaś przerwach
1798  I,17|                Aha!..." Uderzył się ręką w czoło i porzuciwszy ćwiczenia
1799  I,17|                 kreśliła dziecinna ręka. W pierwszym zawiadomiono go,
1800  I,17|        łagodnością i dobrymi obyczajami. W drugim liście sama owa Maria...
1801  I,17|                nieszczęśliwa, zhańbiona, w Warszawie nie brak..."~Wokulskiemu
1802  I,17|               taka służba, że gorzej niż w kryminale: nawet szpać nie
1803  I,17|           potrzebuję. Byle była porządna w domu, schludna, pracowita,
1804  I,17|                   Więc rozumiesz: trzeba w pokoju odświeżyć ściany,
1805  I,17|                  I jak jeszcze. Ilem się w życiu mebli nawoził... ~-
1806  I,17|                Wysocki, znowu całując go w rękę. ~- Ale... A cóż z
1807  I,17|                 Bogu i wielmożnemu panu, w Skierniewicach, ma grunt,
1808  I,17|            Krzeszowskiego. ~O jedenastej w przedpokoju rozległ się
1809  I,17|                  sali - rzekł Wokulski. ~W sali zaszeleściła kobieca
1810  I,17|          Zdumiały go nadzwyczajne zmiany w niej. Dziewczyna była czarno
1811  I,17|                jej i otwierały; patrzyła w ziemię, a na rzęsach jej
1812  I,17|                 do jakiego magazynu albo w służbę... do Rosji... ~-
1813  I,17|                Kto tego nie ma, musi iść w służbę. ~Nawet głos jej
1814  I,17|                  Zostanie pani tymczasem w Warszawie. Mieszkać będzie
1815  I,17|          kilkadziesiąt rubli zawiniętych w kartkę do Wysockiego. A
1816  I,17|                 brać, wcisnął jej zwitek w rękę i rzekł: ~- Proszę,
1817  I,17|                 list do składu bielizny. W nagłym wypadku proszę odwołać
1818  I,17|         Zobaczymy, jak powiedzie się jej w nowych warunkach" - rzekł
1819  I,17|                 do czytania.~O pierwszej w południe udał się Wokulski
1820  I,17|                  Zbliżywszy się do domu, w którym lokował się baron,
1821  I,17|         Maruszewicz żółtawą, i że rolety w mieszkaniu Krzeszowskiego
1822  I,17|            Wszedł na piętro i zadzwonił. W mieszkaniu słychać było
1823  I,17|        przesuwanie sprzętów odbywało się w dalszym ciągu za drzwiami,
1824  I,17|             otworzyły się drzwi i stanął w progu lokaj Konstanty. Na
1825  I,17|                  pojedynku. ~- Pan baron w domu? - spytał. ~- Pan baron
1826  I,17|            przyjmować nikogo. Pan ciągle w gorączce... ~Dwa stoliki
1827  I,17|               nie chce mojej wizyty? Ha! w takim razie niech płaci
1828  I,17|                ale i nie tak chory. Rana w policzku goiła mu się bardzo
1829  I,17|          pacjenta był mocno podszarpany. W chwili wizyty Wokulskiego
1830  I,17|                 na mrozie, ale nie leżał w łóżku, tylko siedział na
1831  I,17|              wprawdzie pół miliona rubli w dziedzictwie, ale zarazem
1832  I,17|                 sądzę jednak, ażebyś pan w podobnej sytuacji rujnował
1833  I,17|                tym łotrem nie wdawał się w żadne rozprawy, tylko porwał
1834  I,17|                bierz pan tego, co mówię, w jakimś hańbiącym znaczeniu -
1835  I,17|          świństewko, które może uchodzić w handlu, ale nie w towarzystwie... ~
1836  I,17|               uchodzić w handlu, ale nie w towarzystwie... ~Hrabia
1837  I,17|                  tysiące rubli, a gdzieś w kącie zarabia na histeryczkach
1838  I,17|                 ale... jest tak nierówny w stosunkach, jak ktoś, kto
1839  I,17|              ktoś, kto rozdając znajomym w prezencie dywany i szale
1840  I,17|                wiem to od niego. ~- Tek. W każdym razie pan Wokulski
1841  I,17|               kontroli z naszej strony."~W parę dni, około dziewiątej
1842  I,17|         Niecierpliwie otworzył pierwszy, w którym pani Meliton napisała
1843  I,17|           napisała tylko te słowa: "Dziś w Łazienkach o zwykłej godzinie."
1844  I,17|            jedenastą rano na konferencję w sprawie kupna domu Łęckich.
1845  I,17|                   Punkt o jedenastej był w gabinecie mecenasa, gdzie
1846  I,17|         mecenasowi jest bardzo do twarzy w pantoflach z brązowego safianu. ~-
1847  I,17|                kupić dom, a już domy idą w górę. Ja powiadam, słowo
1848  I,17|             powiadam, słowo daję, że pan w pół roku odzyska swój nakład
1849  I,17|                 Wokulski adwokata. ~- Ma w banku dziewięćdziesiąt tysięcy
1850  I,17|                   odparł Żyd. - Domy idą w górę, i adwokat wytłumaczył
1851  I,17|             lekko schylił głowę) kupuje, w imieniu pańskim, nie ja,
1852  I,17|                miał tyle tysięcy, ile tu w Warszawie, można wynająć
1853  I,17|          wielmożnego S. Wokulskiego dług w kwocie dziewięćdziesięciu
1854  I,17|             zwrócił...~- I nie wrócę. ~- W takim razie kupiona przez
1855  I,17|            wielmożnego S. Wokulskiego. - W tej chwili może przejść...
1856  I,17|                   przerwał mu adwokat. - W tym coś jest i ja to wyśledzę...
1857  I,17|               uśmiechnął się Wokulski. - W rezultacie, wszystko mi
1858  I,17|            Dopiero o wpół do drugiej był w Łazienkach. Surowy chłód
1859  I,17|              Izabeli. Stała nad brzegiem w towarzystwie hrabiny i ojca
1860  I,17|           Wokulskiego. - Pan o tej porze w Łazienkach?.. ~Wokulski
1861  I,17|                 dwie sztuki?... ~- Tylko w takim razie, jeżeli druga
1862  I,17|               stąd ucieka. Zabieram pana w stronę Pomarańczarni, a
1863  I,17|               Chyba ciocia nie wątpi, że w towarzystwie pana nie spotka
1864  I,17|                to, ażeby chłodzić śpiące w gniazdach pisklęta i ułatwić
1865  I,17|          promienie światła. Tu i owdzie, w przesiąkłych wilgocią gęstwinach,
1866  I,17|              Wokulskiemu zdawało się; że w tej chwili odjechał z ziemi
1867  I,17|                 będą lecieć całujące się w powietrzu te oto dwa białe
1868  I,17|                  dwa białe motyle. ~Byli w połowie drogi do Pomarańczarni,
1869  I,17|                 zakłopotana tym spokojem w naturze i między nimi, poczęła
1870  I,17|                Prawda, jaki ładny dzień? W mieście upał, tu przyjemny
1871  I,17|                    powtórzyła patrząc mu w oczy ze zdziwieniem. ~-
1872  I,17|              wszystko genialny tragik... W jego grze najprawdziwszy
1873  I,17|                  Wokulski - jeżeli budzi w pani tyle podziwu i sympatii. ~-
1874  I,17|                  pan słuszność. Wiem, że w życiu nie zrobię nic nadzwyczajnego,
1875  I,17|             spytała, wymownie patrząc mu w oczy. ~- Ależ... gwarantuję,
1876  I,17|              przerwała mu śmiejąc się. - W tej chwili powiedział pan
1877  I,17|             teatru aniżeli o rok później w nielicznym otoczeniu. Jakie
1878  I,17|      nieszczęścia, których warto uniknąć w ten sposób - odpowiedział
1879  I,17|                 i od tej pory szli oboje w milczeniu. ~Tymczasem siedząc
1880  I,17|         Tymczasem siedząc nad sadzawką i w dalszym ciągu karmiąc łabędzie
1881  I,17|                  jestem spokojny. ~- Ja, w rezultacie, nic mam nic
1882  I,17|                 będzie niedługo pierwszą w mieście, i tylko dlatego,
1883  I,17|                 Jak tam pięknie, ciociu, w tamtych alejach! - zawołała
1884  I,17|                  ciocią nigdy nie bywamy w tamtej stronie. Łazienki
1885  I,17|                 nich szybko i daleko. ~- W takim razie poproś pana
1886  I,17|               Wokulskim. Pan Tomasz czuł w sobie tyle goryczy, kwasu
1887  I,17|           uśmiechu. A nareszcie, pragnąc w jakiśkolwiek sposób zabawić
1888  I,17|           tysięcy rubli już nic nie jest w stanie dołożyć. ~Dopiero
1889  I,17|                 siebie zawołał: "Ruszaj" w Wokulskim znikło uczucie
1890  I,17|             łazienkowską szosę, na którą w tej chwili wjechała zielona
1891  I,17|                  drogę. ~Poszedł jeszcze w stronę Pomarańczarni, tą
1892  I,17|                 dął silniej, zmącił wodę w sadzawce, porozganiał motyle
1893  I,17|              gałęzi, którą wiatr chwieje w prawo i w lewo, do góry
1894  I,17|                  wiatr chwieje w prawo i w lewo, do góry i na dół,
1895  I,17|        natychmiast, z trwogą pytając się w duszy: czy Wokulski nie
1896  I,17|             słyszał takie oto wyrazy: ~- W Teatrze Wielkim... na balkonie
1897  I,17|             teatru czy co?..~Usłyszawszy w gabinecie szmer ukłonów
1898  I,17|                 dziś targu... Cóż, stary w dobrym humorze!... ~- Jak
1899  I,17|                 wyszedł milcząc. Służący w pierwszej chwili otworzył
1900  I,18|          tygodniami jak magnat bawił się w wyścigi i pojedynki, ten
1901  I,18|             stary Szlangbaum, oczywiście w jakiejś ważnej sprawie,
1902  I,18|                  szukał Wokulskiego. Był w sklepie - Wokulski dopiero
1903  I,18|                  wyrzucony z procy wpadł w dorożkę. Ale woźnica (porozumiawszy
1904  I,18|                  oświadczył, iż za żadne w świecie skarby nie pojedzie
1905  I,18|             poczuł słabość około serca i w pierwszej chwili chciał
1906  I,18|                 sobie jednak, jaka teraz w świecie chrześcijańskim
1907  I,18|          Wokulski był dopiero co, ale że w tej chwili pojechał w Aleje
1908  I,18|                 że w tej chwili pojechał w Aleje Ujazdowskie. Słychać
1909  I,18|                 nawet turkot jego powozu w bramie... ~Szlangbaumowi
1910  I,18|             nazywa się Henrykiem, chodzi w surducie i jada trefne potrawy,
1911  I,18|                     Bo muszę być dzisiaj w teatrze - odpowiedział Wokulski. ~
1912  I,18|                 opanowała Rzeckiego, gdy w tym samym dniu inkasent
1913  I,18|                 musze być z naszym panem w teatrze... - mruknął Oberman,
1914  I,18|       nieznacznie wzruszając ramionami. ~W tej samej chwili przyszedł
1915  I,18|            ułożył sobie pan Ignacy mowę, w której nie tylko miał oświadczyć,
1916  I,18|              Makbeta, siądź z łaski swej w pierwszym rzędzie krzeseł (
1917  I,18|             zrobić przykrości Stachowi. ~W teatrze trafił się panu
1918  I,18|                 nawykli warszawiacy, już w przysionku zrobiła wrażenie.
1919  I,18|               chociaż nie poznano osoby, w lot jednakże spostrzeżono
1920  I,18|                 surdut i obcisłe spodnie w kratki sięgają nierównie
1921  I,18|                 i ów wchodził do krzeseł w kapeluszu na głowie, loże
1922  I,18|                  pan Ignacy sadowiąc się w pierwszym rzędzie. ~Z początku
1923  I,18|           patrzył tylko na prawą dziurkę w kurtynie ślubując, że nie
1924  I,18|                nie oderwie od niej oczu. W parę minut jednakże ochłonął
1925  I,18|                sobie, że ostatni raz był w teatrze na występie Dobrskiego
1926  I,18|           teatrze na występie Dobrskiego w Halce, mniej więcej przed
1927  I,18|           pięknych kobiet, zasiadających w lożach, do reszty orzeźwił
1928  I,18|                  z teatru. Na szczęście, w ósmym rzędzie krzeseł zobaczył
1929  I,18|              fabrykanta pierników, który w odpowiedzi na ukłon Rzeckiego
1930  I,18|            odpowiedziała mu jedna z dam, w której nieco podmalowanych
1931  I,18|                 Wokulskiego. Siedział on w czwartym rzędzie i wpatrywał
1932  I,18|             wpatrywał się bynajmniej nie w Rossiego, ale w lożę, którą
1933  I,18|           bynajmniej nie w Rossiego, ale w lożę, którą zajmowała panna
1934  I,18|                hrabiną. Rzecki parę razy w życiu widział ludzi zamagnetyzowanych
1935  I,18|   zamagnetyzowania, który go tak zdziwił w fizjognomii Wokulskiego.
1936  I,18|                 panu Ignacemu, że gdzieś w tym chórze odróżnia zmęczony
1937  I,18|           natomiast złożył głęboki ukłon w kierunku loży, gdzie siedziała
1938  I,18|              panna Izabela, a może-tylko w tym kierunku. ~"Przywidzenia!...
1939  I,18|                  byłby aż tak głupi..." ~W rezultacie jednak pan Ignacy
1940  I,18|               był niezadowolony z pobytu w teatrze. Gra Rossiego podobała
1941  I,18|                  inna myśl, którą chciał w sobie zagłuszyć: "Dlaczego
1942  I,18|           dziwnie przypatrywał się loży, w której siedziała hrabina,
1943  I,18|           pojęłoby od razu, że ta panna, w ogóle zimna jak lód, dziś
1944  I,18|              zapominała i jeszcze gdzie, w teatrze, wobec tysiąca osób!...
1945  I,18|                    myślał pan Ignacy. ~I w tej chwili opanowała go
1946  I,18|              nawet usługującą dziewczynę w celu wysłania jej do owych
1947  I,18|               bowiem musiał zbaczać albo w stronę rynsztoka, albo w
1948  I,18|                 w stronę rynsztoka, albo w stronę kamienic. Potem (
1949  I,18|          umysłowe zdolności znajdują się w kwitnącym stanie) zaczął
1950  I,18|                  zanim mu stróż otworzy? W tym celu wydobył zegarek
1951  I,18|              dziurkę pod palcem, ściskał w ręce klucz tak mocno jak
1952  I,18|                  Czyliżbym naprawdę?... ~W tej właśnie chwili otworzyły
1953  I,18|             przywidywało, że ciągle jest w teatrze i że widzi Wokulskiego
1954  I,18|           otwartymi oczyma, zapatrzonego w jedną lożę. W loży tej siedziała
1955  I,18|               zapatrzonego w jedną lożę. W loży tej siedziała hrabina,
1956  I,18|                      Tymczasem (wszystko w marzeniu) panna Izabela
1957  I,18|             przywidziało mu się, że jest w teatrze, akurat po zakończeniu
1958  I,18|              zakończeniu trzeciego aktu, w chwili kiedy fabrykant Pifke
1959  I,18|           Włochowi jakąś paczkę owiniętą w papier i niedbale zawiązaną
1960  I,18|                których pan Ignacy używał w epoce sławnej kampanii sewastopolskiej ... ~
1961  I,18|                czuje, że głos zastyga mu w gardle, a na domiar niedoli
1962  I,18|            zapada się gdzieś. Zapada się w niezmierny, niezgłębiony
1963  I,18|              niezgłębiony ocean nicości, w którym będzie spoczywał
1964  I,18|                  patrząc na zegarek, ale w końcu uwierzył. Uwierzył
1965  I,18|                 uwierzył. Uwierzył nawet w to, że wczoraj był nieco
1966  I,18|             najdłuższego zatrzymania się w pokoju. ~To zdawało mu się,
1967  I,18|                znowu, że jest jakiś błąd w zielonej firance, która
1968  I,18|                 pić wolniej niż zwykle. ~W rezultacie pan Ignacy spóźnił
1969  I,18|             spóźniłem się do sklepu..." ~W tej chwili zbliżył się do
1970  I,18|                  stanie się grobem twego w tak nieuczciwy sposób zdobytego
1971  I,18|              spokoju zacnej damie, która w nieutulonym żalu po stracie
1972  I,18|           pociechę, że może przesiadywać w pokoju, gdzie nieszczęśliwe
1973  I,18|                   Tak przynajmniej mówią w domu, bo i ja tam mieszkam. ~-
1974  I,18|           wieczora narobiłem tyle zamętu w sklepie, to niby - jakiego
1975  I,18|                 to niby - jakiego zamętu w interesach narobi Stach,
1976  I,18|               nawet nie wiem na co?..." ~W tej chwili jednak przypomniał
1977  I,18|             jednak przypomniał sobie, że w sklepie z jego winy zamęt
1978  I,18|                ma, i że interes handlowy w ogóle idzie świetnie. Nawet
1979  I,18|           dziewięćdziesiąt tysięcy rubli w murach?...Skąd się i tu
1980  I,18|             rzekł, wstając od kantorka. ~W oddziale tkanin mały, zgarbiony
1981  I,18|                graty, skoro nie ma gości w sklepie? - odparł Rzecki. ~-
1982  I,18|              leży...stawy zaśniedziałyby w członkach... Zresztą - jużem
1983  I,18|               się, o ile to było możliwe w jego wieku. ~"Czyżby i on
1984  I,18|                  i śledził?.. - błysnęło w głowie Szlangbaumowi i gniew
1985  I,18|             Szlangbaum spuszczając oczy. W duchu zaś dodał: ~"Mój stary
1986  I,18|                 Tak się lękał uwięzienia w murach dziewięćdziesięciu
1987  I,18|                mu odwagi. "Stach - mówił w sobie - wdaje się dziś tylko
1988  I,18|              wszystko inne jest prawdą. ~W południe wpadł do sklepu
1989  I,18|             Pifkego. Ale pan Ignacy miał w sercu tyle żalów i tyle
1990  I,18|                  opuścił sklep z goryczą w duszy. ~"Wszyscy odwracają
1991  I,18|              dodał już na ulicy, patrząc w stronę Alei Ujazdowskiej. ~
1992  I,18|           ostrożnie wypytał się "panów", w którym sądzie i o której
1993  I,18|               Nowy Świat kolumny cyfr, a w przerwach myślał: Dzisiaj
1994  I,18|             szóstej, a tak był zatopiony w robocie, że już nie tylko
1995  I,18|            którzy roili się i hałasowali w sklepie jak olbrzymie pszczoły
1996  I,18|           sklepie jak olbrzymie pszczoły w ulu. Nie spostrzegł też
1997  I,18|            stanąwszy nad nim krzyknął mu w ucho: ~- Panie Ignacy, to
1998  I,18|              podniósł głowę, brwi i oczy w górę i zobaczył Mraczewskiego... ~-
1999  I,18|             odparł Mraczewski. - Kongres w Berlinie robi swoje, Austriacy
2000  I,18|                  co słychać? ~- Uczy się w Anglii w szkole wojskowej