Tom,  Rozdzial

  1  I,2 |         nogi i nieco zesztywniałe ręce nie okazywały się dość uległymi
  2  I,3 |         raz patrząc na jego chude ręce i wyżółkłe policzki szepnął:~-
  3  I,3 |    księdze handlowej, trzymając w ręce sznurek, którym poruszał
  4  I,4 |          się... - mówi zacierając ręce - zdaje mi się, że mam przyjemność...~
  5  I,4 |       stole szynkę i kilka bułek. Ręce i powieki drżały mu i sporo
  6  I,5 |          odchylone, zęby perłowe, ręce i stopy modelowe. Szczególne
  7  I,5 |          jej usta, brwi, nozdrza, ręce, cała postawa, a nade wszystko
  8  I,5 |        parami trzymających się za ręce - eleganta niższej sfery,
  9  I,5 |            ile pocałunków ogrzało ręce i nogi marmurowego bóstwa ?...
 10  I,5 |           panna Izabela załamując ręce.~Hrabina ucałowała ją kilkakrotnie.~-
 11  I,6 |   szezlongu w postaci półleżącej. Ręce splecione jak do modlitwy
 12  I,6 |        nie przeszły w niewłaściwe ręce.~Chciałabym temu zapobiec,
 13  I,6 |    jeszcze powiedział, że na moje ręce nie śmiałby złożyć mniejszej
 14  I,6 |          dostać się w niewłaściwe ręce, jak pisała hrabina.~Nagle
 15  I,6 |          ale piękna.~- A czerwone ręce?... - zapytała panna Izabela.~-
 16  I,6 | zawiniętymi wyżej łokcia; w lewej ręce, tuż przy piersi, trzyma
 17  I,6 |        dostać się Bóg wie w jakie ręce. Siądź zaraz, jeżeliś łaskawa,
 18  I,6 |      Izabela chwytając kuzynkę za ręce.~Panna Florentyna jest zmieszana.~-
 19  I,6 |       stalowej. Odpycha z gniewem ręce kuzynki, przechodzi tam
 20  I,6 |      panna Florentyna rozkładając ręce.~- Nie rozumiesz?... Więc
 21  I,6 |       zakrada się do łask ciotki, ręce i nogi oplątuje ojcu, a
 22  I,7 |        środku sklepu i zacierając ręce, witał ją niskimi ukłonami.
 23  I,8 |        jej" - szepnął rozkładając ręce, jakby tłumaczył się komuś.~
 24  I,8 |          szalik na szyi i trzymał ręce w kieszeniach.~Wokulski
 25  I,8 |     przerwał Mraczewski włożywszy ręce w kieszenie. - Będę czytał
 26  I,8 |         Wokulskiego Rzecki. Oparł ręce na kantorku i rzekł półgłosem:~-
 27  I,9 |           kolana wznosili do góry ręce i oczy, jakby zapatrzeni
 28  I,9 |         szczególną parę, rozłożył ręce z podziwu.~- Czy możesz
 29  I,9 |          Prezesowej zaczęły drżeć ręce. Otworzyła mały flakonik
 30  I,9 |      częściej podnosiła flakonik; ręce drżały jej coraz silniej.~-
 31  I,9 |     hrabina, wzięły prezesową pod ręce i z wolna wyprowadziły do
 32  I,9 |            Wpił sobie paznokcie w ręce i myślał, ażeby jak najprędzej
 33  I,9 |        dodał - będę miał honor na ręce pani hrabiny przysłać płótno...~
 34  I,9 |      interesów...~Ściskali się za ręce i Wokulski coś odpowiedział,
 35  I,10|         krzesła i rozkrzyżowawszy ręce krzyknął:~- Świnia!... gdzie
 36  I,10|       wypuścił karabin, rozstawił ręce i zatoczył się jak pijany.
 37  I,10|          wzięliśmy go w kilku pod ręce i wyprowadziliśmy z fortecy,
 38  I,10|      Potem wyciągnął do mnie obie ręce ponad kontuarem i długo
 39  I,10|       framudze i trzymając się za ręce patrzyli w niebo; Franc
 40  I,10|              odpowiada zacierając ręce w sposób, który wydał mi
 41  I,10|     bardzo uprzejmie i zacierając ręce, jakby co najmniej przed
 42  I,10|     Szuman podniósł brwi i splótł ręce.~- Będzie źle - odparł. -
 43  I,11|       Wokulski ujął paczkę w obie ręce i rozdarł ją.~- Znać kupca?...
 44  I,11|          i przechodzi przez nasze ręce część towarów francuskich
 45  I,12|        młodzieńcowi trochę drżały ręce i twarz mu się mieniła.~
 46  I,13|         raz w życiu.~Podali sobie ręce z wysokim sportsmenem, który
 47  I,13|       pozwoli pani, ażebym na jej ręce złożył to dla ochrony pań?...~
 48  I,13|         wściekłość. Czuł, że jego ręce stają się jak żelazne sztaby,
 49  I,13|         godzin, bo będą ci drżały ręce i spudłujesz.~Słowa te,
 50  I,13|          przeciwnicy podali sobie ręce.~Wokulski zbliżył się do
 51  I,13|         go pan Ignacy rozkładając ręce w taki sposób, jakby cały
 52  I,13|           o mnie?~Rzecki rozłożył ręce.~- Ach, Boże, co mówią...~-
 53  I,14|        majątek, który miał głowę, ręce i nogi i ubierał się więcej
 54  I,14|          ciosaną figurę, czerwone ręce i szorstkie obejście, które
 55  I,14|           książę - tylko zacierał ręce i uśmiechając się mówił: "
 56  I,14|    nagrodę i cenę konia złożył na ręce panny Izabeli, stracił władzę
 57  I,14|          na ochronę, i to na moje ręce (baron widział to). A nade
 58  I,17|         poradzę, bylem miała o co ręce zaczepić, a ludzi, co potrzebują
 59  I,17|      łóżka i ucałował Wokulskiemu ręce. ~- Mój Wysocki, podobno
 60  I,17|         komiczną pokorą składając ręce - proszę o sztukę perkalu
 61  I,17|        zasypałabym go wieńcami, a ręce spuchłyby mi od oklasków...
 62  I,18|              Szlangbaumowi opadły ręce. Piechotą wrócił do sklepu
 63  I,18|     dziurkę pod palcem, ściskał w ręce klucz tak mocno jak nigdy
 64  I,18|      ziemistą cerę i lekko drżące ręce. ~"Gotowi jeszcze myśleć,
 65  I,18|       pogardą; kładzie nawet obie ręce w kieszenie spodni (co jemu
 66  I,19|         cofając się i rozkładając ręce - czy tylko ty nie stracisz?... ~-
 67  I,19|         Belciu - mówiła składając ręce - ojciec taki chory... ~-
 68  I,19|     Izabela w milczeniu ucałowała ręce ciotki. W tej chwili była
 69  I,19|     wzruszeniem; trochę drżały mu ręce i trzęsła się głowa. ~-
 70  I,19|       Tomasz cofnął się, rozłożył ręce, następnie padł na swój
 71 II,1 |    wagonów; Stach uścisnął nas za ręce. ~- Kiedy wracasz? - zapytał
 72 II,1 |          się para czerwonych rąk. Ręce te opierają się o podłogę
 73 II,1 |       Stach z głębi znowu wysunął ręce, znowu chwycił się za krawędź
 74 II,1 |          Janowę; potem wsadziwszy ręce w kieszenie myślał zapewne
 75 II,1 |       krzyknął pan Leon załamując ręce. ~Milczenie. W piwnicy zrobiło
 76 II,2 |       serdecznie uściskał mi obie ręce. ~Taki rządca, który miał
 77 II,2 |   amarantowy, różowy, biały, i te ręce, i te Włoszki... Pułkownik
 78 II,2 |          młody człowiek wsadzając ręce w kieszenie. - Ileż razy
 79 II,2 |      gładko uczesane. Skrzyżowała ręce na piersiach jak Napoleon
 80 II,2 |       zawołała składając pobożnie ręce - wygnajcie tych nihilistów,
 81 II,2 |            Baronowa rozkrzyżowała ręce jak człowiek trafiony kulą
 82 II,2 |        fotelem. Staruszka złożyła ręce, a pani Stawska patrzyła
 83 II,2 |       głowie i z paczką kajetów w ręce. Było to dziecko z twarzą
 84 II,2 |       zaciekawiona, ale ucałowała ręce babci i matce i wyszła ze
 85 II,2 |            Ale spróbuję rozwiązać ręce kobiecie, a i to coś znaczy. ~
 86 II,3 |        rzuca się na fotel, opiera ręce na brzuchu i wybucha śmiechem. ~-
 87 II,4 |          się bez żadnego wyboru w ręce geniuszów i idiotów, ludzi
 88 II,4 |     wzruszał ramionami, rozkładał ręce i mruczał: ~"Nie, to niepodobna!..."~
 89 II,4 |        odrzuciło korek wycierając ręce i narzekając, że cuchną.
 90 II,4 |        dotykał mu czoła, pocierał ręce od obojczyków do dłoni...
 91 II,4 |    szampana i oparłszy na brzuchu ręce ozdobione pierścieniami
 92 II,4 |        gdy wyjdę stąd... Rozłożył ręce w sposób desperacki. ~Geist
 93 II,6 |           tym głową i rozkładając ręce sposób desperacki. ~Po śniadaniu,
 94 II,6 |           Szpicrózga drżała w jej ręce. Wokulski tymczasem spokojnie
 95 II,6 |         słodko w oczy, ściskać za ręce, wówczas z ciemnego kąta
 96 II,7 |    Ochocki, na znak gniewu kładąc ręce w kieszenie. Młoda para
 97 II,7 |         życie?... złożyłbym w jej ręce życie wieczne, tak spokojny,
 98 II,7 |         który dostanie się w moje ręce!... ~- Jestem pierwszy z
 99 II,8 |           zląkł... zatrząsł się i ręce mu opadły. Strachom tego
100 II,9 |        ramionami, a tak rozkładał ręce, iż w końcu pomyślałem,
101 II,9 |      jakąś sumę wprost na pańskie ręce, o ile naturalnie interes
102 II,9 |           z najlepszą miną zatarł ręce i rzekł śmiejąc się:~- Panowie
103 II,9 |           teraz... Podajcie sobie ręce...~Wstałem od stołu zalanego
104 II,10|      Kiedym ją witał, miała zimne ręce, a na boskiej twarzy wyraz
105 II,10|          ją pierwszy raz, złożyła ręce i stanęła jak posąg. A kiedy
106 II,10|   wpatrywać się w lalkę złożywszy ręce jak do pacierza.~Doprawdy -
107 II,10|      Usiadłem na fotelu, splotłem ręce tak, że mi kości w nich
108 II,10|      przyciskał on do piersi obie ręce, a dłonie rozłożył w taki
109 II,10|       mrugając oczyma i załamując ręce.~- Ach, to Mimi!... - zawołała
110 II,10|       spuściła oczy i skrzyżowała ręce na piersi jak męczennica.~
111 II,11|     Patrzę mój Szlangbaum zaciera ręce, wąs do góry, głowa pod
112 II,11|         się z fotelu i wsadziwszy ręce w kieszenie zaczął chodzić
113 II,11|        twój sklep przejdzie w ich ręce, kilkudziesięciu Żydów zyska
114 II,11|           się na kozetce i splótł ręce pod głową, co było objawem
115 II,11|           rozłożył ze zdziwieniem ręce i rozstawił nogi.~- Czo
116 II,11|         Stawską?...~Odczepiłem mu ręce od moich klap i odparłem:~-
117 II,12|        pocałujesz mnie pan w obie ręce? ~- Ach, jak Boga kocham!...
118 II,12|           jęknęła matka składając ręce.~- No, ale gdyby tak było ? -
119 II,13|           Wokulskiego przejdzie w ręce Szlangbauma, już składają
120 II,13|       pani Misiewiczowa składając ręce.~- Jestem prawie pewny,
121 II,13|        Wokulski ucałował jej obie ręce, które mu wydarła.~- Proszę
122 II,14|              zawołała pani łamiąc ręce.~- Niechże jaśnie pani nie
123 II,14|          dokumenta, dostała się w ręce baronowej, która zamiast
124 II,15|       ukochanej nie wpadło w obce ręce. Miał zamiar kupić pod Warszawą
125 II,15|         na piersiach i trzymał za ręce.~- Co wielmożny pan robi
126 II,16|          nieraz do mnie załamując ręce. - Panie, co to za kobieta,
127 II,16|         jej o miłości, ściskać za ręce, a jeżeli można, to i...
128 II,17|            które samo wpadło mi w ręce... Ale czy może być szczęściem
129 II,17|          spółki, to ona wpadnie w ręce Szlangbauma i całej zgrai
130 II,17|           się, ucałował go w obie ręce i wybiegł z pokoju.~Mniej
131 II,17|          się z panią baronową pod ręce, patrzyli na nasz kamień,
132 II,17|   schwycił panią Wąsowską za obie ręce i umieścił je między trzema
133 II,17|     służbę...~Wokulski puścił jej ręce.~- Ach, więc będziecie panie
134 II,17|           pan w roli, puściłeś mi ręce, i to mnie rozczarowało...~-
135 II,17|         zakładając po napoleońsku ręce - że pan jest albo bardzo
136 II,17|           drżał. Wziął ją za obie ręce i całował prawie namiętnie.
137 II,17|             mówiła zimno, cofając ręce. - Wszystko wiem, co między
138 II,18|     nauczą silniej trzymać się za ręce - odparł. - A gdyby Żydzi
139 II,19|           znowu radca rozkładając ręce, jakby cały świat chciał
140 II,19|         Rzecki ściskał go za obie ręce i drżał ze wzruszenia.~-
141 II,19|       mógł podnieść się z fotelu; ręce mu opadły, nogi odmówiły