Tom,  Rozdzial

  1  I,5 |          PANNY Z TOWARZYSTWA~ ~Pan Tomasz Łęcki z jedyną córką Izabelą
  2  I,5 |           się jego mieszkańcy.~Pan Tomasz Łęcki był to sześćdziesięciokilkoletni
  3  I,5 |            i wysokie stosunki. Pan Tomasz bywał bowiem przed rokiem
  4  I,5 |         hrabiego. Nie dziw, że pan Tomasz po śmierci wielkiego króla
  5  I,5 |   kapeluszu krepę.~Od paru lat pan Tomasz nie ruszał się z Warszawy,
  6  I,5 |     rozejścia się pogłosek, że pan Tomasz postradał nie tylko swój
  7  I,5 |          zaś resztą zerwał sam pan Tomasz i ograniczył swoje znajomości
  8  I,5 |          początek pogłosce, że pan Tomasz jeszcze posiada majątek
  9  I,5 |           Jedni twierdzili, że pan Tomasz jest zdeklarowanym bankrutem,
 10  I,5 |            Emanuelu.~Tymczasem pan Tomasz w dzień spacerował po Alejach,
 11  I,5 |       nawet oni - odpowiedział pan Tomasz.~W tej chwili pannę Izabelę
 12  I,5 |        zrobią nic złego...~Ale pan Tomasz uśmiechnął się i potrząsnął
 13  I,5 |        końcu starego świata, a pan Tomasz głęboko odczuwał to, z wielkimi
 14  I,5 |            na dzień. Tymczasem pan Tomasz zerwał z towarzystwem. Marszałek
 15  I,5 |      Prawie w tym samym czasie pan Tomasz zerwał z towarzystwem i
 16  I,5 |         raczyli przyznawać, że pan Tomasz jest jedynym arystokratą,
 17  I,5 |           I kiedy w ten sposób pan Tomasz dźwigał jarzmo stanowiska,
 18  I,6 |            swych drzwi.~Wszedł pan Tomasz. Ona podniosła się z szezlonga,
 19  I,6 |        głowę do ramienia ojca. Pan Tomasz spojrzał niechcący w lusterko
 20  I,6 |          Nie, dziecko - odparł pan Tomasz prostując się. - My dopiero
 21  I,6 |        znasz go więc? - spytał pan Tomasz. On jednak jest jednym z
 22  I,6 |         gbur?... - zdziwił się pan Tomasz. - Jest on wprawdzie trochę
 23  I,6 |      żelazny człowiek - odparł pan Tomasz. - Oni tacy. Poznasz ich,
 24  I,6 |          zapraszając na obiad. Pan Tomasz podał rękę córce i przeszli
 25  I,6 |            się z Belci - rzekł pan Tomasz do kuzynki, która nalewała
 26  I,6 |          Paryżu - odpowiedział pan Tomasz.~- A mnie posąg triumfującego
 27  I,6 |    uniesienia młodości - rzekł pan Tomasz. - Można mu to przebaczyć.~-
 28  I,6 |          ciebie, Belu - dodał pan; Tomasz biorąc list do ręki. - Pozwolisz,
 29  I,6 |              rzekł śmiejąc się pan Tomasz. - Szturmem zdobył Joasię,
 30  I,6 |                no, nie - mówił pan Tomasz. - Jest to człowiek szalonej
 31  I,6 |         energii - odpowiedział pan Tomasz. - Dar kombinacji, genialny
 32  I,6 |              spytał zatrwożony pan Tomasz.~- Nic - odpowiedziała wstając
 33  I,6 |          przejść zaraz - rzekł pan Tomasz. - Pójdź do niej, Florciu.
 34  I,6 |        proszę cię o to - mówił pan Tomasz ze spokojną fizjognomią
 35  I,6 |          kobietom" - odpowiada pan Tomasz.~Teraz dopiero panna Izabela
 36  I,9 |            się - przy nim stał pan Tomasz Łęcki.~- Witam cię, panie
 37  I,9 |           A... A!... - szepnął pan Tomasz i ukłonił mu się. Wokulski
 38  I,9 |             hrabia... - zaczął pan Tomasz.~- Znam - odparł Wokulski,
 39  I,9 |                objaśniał dalej pan Tomasz. Ale nim powiedział nazwisko,
 40  I,9 |       skończmy.~Pożegnali się. Pan Tomasz czulej przycisnął ramię
 41  I,9 |            jak starzy znajomi.~Pan Tomasz stawał się coraz tkliwszym
 42  I,14|       ciotka!... - oburzył się pan Tomasz. - Ona zawsze mówi to, co
 43  I,14|           prawda - odezwał się pan Tomasz - ależ Wokulski nie ma obowiązku
 44  I,14|            Dopiero po południu pan Tomasz wyszedł na miasto i wrócił
 45  I,14|     Fatalna historia! - odparł pan Tomasz rzucając się na skórzany
 46  I,14|       dziewiątą - odpowiedział pan Tomasz i otarł pot z czoła. - Fatalna
 47  I,14|          nie jadł. Po obiedzie pan Tomasz zamknął się w gabinecie
 48  I,14|            się do mnie - dodał pan Tomasz.- Bystry człowiek! on to
 49  I,14|           człowiek - powtórzył pan Tomasz. - Choć chwilowo zdobył
 50  I,14|            się z szacunkiem.~I pan Tomasz miewał teraz gości. Odwiedził
 51  I,14|       zasłużonych obywateli...~Pan Tomasz był zachwycony, szczególnie
 52  I,14|          stanowisko" - szepnął pan Tomasz i nagle obejrzał się. Zdawało
 53  I,14|               zapytał ciekawie pan Tomasz.~Córka wskazała mu list
 54  I,14|        biurku i złote pudełko. Pan Tomasz kręcił głową Czytając list,
 55  I,14|         odpowiedział uradowany pan Tomasz - niepodobna trzymać się
 56  I,14|             Belu!... - zawołał pan Tomasz i zachwycony, pocałował
 57  I,16|              W tej samej porze pan Tomasz zakręcając siwego wąsa spacerował
 58  I,16|  przedpokoju uderzył dwa razy. Pan Tomasz cofnął się w głąb gabinetu
 59  I,16|            witam!... - zawołał pan Tomasz wyciągając do niego rękę. ~
 60  I,16|         Mam nadzieję - ciągnął pan Tomasz - że zostanie mi z niego
 61  I,16|            pomyślał, że jednak pan Tomasz za swoją kamienicę nie dostanie
 62  I,16|           Filut!... - pomyślał pan Tomasz. - Sam ma ze sto procentów,
 63  I,16|    Wokulski lękając się, ażeby pan Tomasz nie wydał pieniędzy zbyt
 64  I,16|            na to zgoda - rzekł pan Tomasz tonem wielkiej serdeczności. -
 65  I,16|            drzwiach gabinetu. ~Pan Tomasz uroczyście podniósł się
 66  I,16|       Florentyna aż drgnęła, a pan Tomasz z wielką werwą począł opowiadać
 67  I,16|         pobłażliwą litością, a pan Tomasz... zaczął także jeść sandacza
 68  I,16|           droga - odpowiedział pan Tomasz córce - niejadanie ryb nożem
 69  I,16|           gdzie nim nie jest. ~Pan Tomasz aż poruszył się na krześle.~-
 70  I,16|             Lekcja była ostra. Pan Tomasz jednak przysłuchiwał się
 71  I,16|            pewnych warunkach. ~Pan Tomasz lekko schylił głowę; panna
 72  I,16|          od hrabiny... - rzekł pan Tomasz spojrzawszy na adres. -Pozwolicie
 73  I,16|            że list ten napisał pan Tomasz sam do siebie; koniecznie
 74  I,16|       obrazi się pan? - spytał pan Tomasz ściskając Wokulskiego za
 75  I,16|    rozległy się kroki i wszedł pan Tomasz wyspany, promieniejący.
 76  I,17|           Pierwszy zobaczył go pan Tomasz. ~- Cóż za wypadek! - zawołał
 77  I,17|      Wokulski... - ostrzegł go pan Tomasz; uroczyście grożąc palcem... -
 78  I,17|        odparł nieco zirytowany pan Tomasz. - Choćby jednakże nawet
 79  I,17|         Wracają!... - przerwał pan Tomasz. ~Istotnie panna Izabela
 80  I,17|           się na końcu drogi. ~Pan Tomasz przypatrzył im się z uwagą
 81  I,17|       cylinder?.. " - pomyślał pan Tomasz z goryczą. Potem nasunęła
 82  I,17|  nieznacznie ściągnęła brwi, a pan Tomasz rzekł: ~- Może byśmy wrócili
 83  I,17|        poszły naprzód, za nimi pan Tomasz z Wokulskim. Pan Tomasz
 84  I,17|            Tomasz z Wokulskim. Pan Tomasz czuł w sobie tyle goryczy,
 85  I,17|          gdy podjechał powóz i pan Tomasz usadowiwszy damy i siebie
 86  I,18|            pan śmiał.- ciągnie pan Tomasz - z tego, co powiem (bo
 87  I,19|            nim woźny sklepowy. Pan Tomasz miał oczy krwią nabiegłe
 88  I,19|            cytryną...wyszeptał pan Tomasz.~- Sodowej wody, cytryny
 89  I,19|      pokoju. ~- To nic - mówił pan Tomasz z uśmiechem. - Krótka szyja,
 90  I,19|          kark, twarz i głowę. ~Pan Tomasz uścisnął mu rękę. ~- Już
 91  I,19|      kochany jesteś... - mówił pan Tomasz, mocno ściskając go za rękę
 92  I,19|        tylko na chwilę. Powoli pan Tomasz zupełnie odzyskał siły.
 93  I,19|           wyjątkowa okazja... ~Pan Tomasz zerwał się z fotelu. ~-
 94  I,19|           mi mów!... - zawołał pan Tomasz: - Dzięki tobie przekonałem
 95  I,19|                mówił wzruszony pan Tomasz. ~Szlangbaum uspokoił się. ~-
 96  I,19|          odezwał się po chwili pan Tomasz. -Istotnie, wypowiedziałem
 97  I,19|         odpowiedział Wokulski. Pan Tomasz zaczął zapinać na sobie
 98  I,19|     wdzięczny jestem - ciągnął pan Tomasz całując go w oba policzki. -
 99  I,19|         Straszny upał! - mówił pan Tomasz, z trudnością przy pomocy
100  I,19| Ujazdowskiej. W drodze do domu pan Tomasz był odurzony. Nie czuł upału,
101  I,19|      Straszny upał!" - mruknął pan Tomasz.~Konie stanęły przed domem,
102  I,19|           stanęły przed domem, pan Tomasz wysiadł i nawet nie kiwnąwszy
103  I,19|             ruina!... - odparł pan Tomasz z trudem zdejmując kapelusz. -
104  I,19|          uchowaj!... - zawołał pan Tomasz i zatrząsł rękoma. - Niechbym
105  I,19|      pozycję, ojca!... Ojciec, pan Tomasz Łęcki, płakał... On, z którego
106  I,19|          do Paryża... ~Właśnie pan Tomasz w pantoflach i bez surduta
107  I,19|            lesie!... - zawołał pan Tomasz chwytając się za głowę. -
108  I,19|            procencie? - spytał pan Tomasz zamyśliwszy się nieco. ~-
109  I,19|        mówił nieco zakłopotany pan Tomasz - jesteś idealistka, więc...
110  I,19|           rzecz - uspakajał ją pan Tomasz.~Panna Izabela potrząsnęła
111  I,19|              Ja?... - krzyknął pan Tomasz i pięściami uderzył się
112  I,19|             I powiedziawszy to pan Tomasz zaczął mrugać powiekami,
113  I,19|       zdenerwowany!... - mówił pan Tomasz obcierając załzawione oczy.~-
114  I,19|           Co tam?... - zapytał pan Tomasz. ~- Pani hrabina przyjechała -
115  I,19|          Joasia?!... - zawołał pan Tomasz z radosnym zdziwieniem. -
116  I,19|        szczęścia I Cóż to, podobno Tomasz wziął za kamienicę dziewięćdziesiąt
117  I,19|          łatwiej będzie zrobić, że Tomasz ma kapitalik, który powinien
118  I,19|  Starskiego. ~Około dziewiątej pan Tomasz, wbrew zwyczajowi, poszedł
119  I,19|          jakiegoś wybuchu. Ale pan Tomasz uniósł się tylko na kanapie
120  I,19|                  roześmiał się pan Tomasz - Cudowna jesteś... nieoceniona.
121  I,19|      Naturalnie! - potwierdził pan Tomasz. - Czyliżbyś nie miała rozumieć
122  I,19|           zmieszani Żydkowie. ~Pan Tomasz przywitał Wokulskiego ze
123  I,19|      Nieoceniony!... - zawołał pan Tomasz rzucając mu się w objęcia.
124  I,19|        zostanie nienaruszony. ~Pan Tomasz, po raz już niewiadomo który,
125  I,19|              Aha!... - zawołał pan Tomasz - to siostra przysyła mi
126  I,19|             tak... - potakiwał pan Tomasz. - Ale... gdybym, ale...
127  I,19|      Dlaczego?... - dziwił się pan Tomasz, coraz szerzej otwierając
128  I,19|               A propos - rzekł pan Tomasz po chwili przykrego zdumienia.-
129  I,19|       nawet... może taniej... ~Pan Tomasz cofnął się, rozłożył ręce,
130  I,19|           pewnością! - zawołał pan Tomasz powstając z fotelu i ściskając
131  I,19|               co?... - zawołał pan Tomasz chwytając się oburącz za
132 II,12|    wizytowe jak śnieg. I znowu pan Tomasz znalazł się w tej szczęśliwej
133 II,13|     trzymająca kartę, na którą pan Tomasz patrzył z niespokojną ciekawością. "
134 II,15|      odezwał się zaniepokojony pan Tomasz.~Ale w tej chwili obok nadkonduktora
135 II,15|      telegram?... - zapytał go pan Tomasz.~- Z Warszawy - odparł Wokulski. -
136 II,15|           strata?... - szepnął pan Tomasz wychylając się przez okno.~-
137 II,15|          jedź..: - poradził mu pan Tomasz.~- Ale po cóż ma pan tu
138 II,15|       wybornie radzi - wtrącił pan Tomasz.~- Nie, panie - odpowiedział
139 II,15| Stanisławie? zapytał zdziwiony pan Tomasz.~- Przyjemnej podróży!... -