Tom, Rozdzial
1 I,4 | sosnowych. Przez chwilę zdawało mi się, że jestem w kraju
2 I,5 | nade wszystko oczy, którymi zdawało się, że chce przelać swoją
3 I,5 | słuchacza. Kiedy słuchała, zdawało się, że chce wypić duszę
4 I,5 | całowała z pobożnym uczuciem. Zdawało się jej, że w którymś z
5 I,5 | dalekiego kuzyna, Zygmunta, i zdawało się jej, że dziś znalazła
6 I,5 | tajemniczy podmuch, patrzącym zdawało się, że widzą anioła albo
7 I,6 | życiu okolice i - marzyć.~Zdawało się jej, że powozem jedzie
8 I,7 | jakąś chorobę mózgową, a zdawało mi się, że jestem zakochany...
9 I,7 | Wokulski. Była bardzo blada. Zdawało się, że widok tego człowieka
10 I,8 | Na Karowej odetchnął. Zdawało mu się, że jest jedną z
11 I,8 | nim szczególne wrażenie. Zdawało mu się, że już kiedyś ją
12 I,8 | niej i tęsknił. Niekiedy zdawało mu się, że w jego uczuciach
13 I,8 | mężczyzny, który nie miał nosa. Zdawało się, że to nie ludzie, ale
14 I,8 | Wysockiego, któremu koń padł, i zdawało mu się, że widzi cały szereg
15 I,8 | sprzęty i podarta odzież.~Zdawało mu się, że każda taka rzecz
16 I,8 | ukazała się pani Krzeszowska. Zdawało się, że jest bledsza, żółciejsza
17 I,9 | bawiły się jak na raucie.~Zdawało się Wokulskiemu, że w tej
18 I,9 | Chrystus otoczony kwiatami. Zdawało się Wokulskiemu, że pod
19 I,9 | pomyślał Wokulski.~I zdawało mu się, że między tymi ludźmi
20 I,9 | pytał o jego nazwisko. Zdawało się, że zdobywcę frakowego
21 I,10| szedł bić Niemców, więc zdawało mi się, że mój zamiar zrobi
22 I,10| tęsknota za krajem. Nieraz zdawało mi się, że stracę rozum
23 I,10| kraju.~Przez cztery dni zdawało mi się, że siedzę w przenośnej
24 I,11| interesów, był rozdrażniony; zdawało mu się, że czas stoi w miejscu
25 I,11| zaprzęgać i jechać. Co chwilę zdawało mu się, że spotyka wracający
26 I,11| kapelusz i pojechał z księciem. Zdawało mu się, że powóz nie jedzie
27 I,11| nie zrobił użytecznego. Zdawało mu się, że ciągłe frasowanie
28 I,11| się niezwykłą fizjognomią. Zdawało się, że ma rysy Napoleona
29 I,11| rywala i nagłą zmianę tonu. Zdawało się, że przez jego usta
30 I,11| między spacerujących ludzi. Zdawało mu się, że nad pagórkiem,
31 I,11| jakimś uroczystym nastroju; zdawało mu się, że nadchodzi moment,
32 I,11| Wokulski wstrząsnął się. Zdawało mu się, że w końcu drogi
33 I,12| sobie niedawne wypadki. Zdawało się mu, że w nieoświetlonej
34 I,12| głębiej zapadał w opętanie. Zdawało mu się w chwilach świadomości,
35 I,13| tysiąca głosów, a Wokulskiemu zdawało się, że wszyscy mówią tylko
36 I,13| przyjedzie?" - szepnął i zdawało mu się, że cały ten plac
37 I,13| które poginęły na tym torze. Zdawało mu się, że nawet w tej chwili
38 I,13| rozciągały mu się w godziny; zdawało mu się, że jest przywiązany
39 I,13| położył adres Rzeckiego. Zdawało mu się, że wciąż słyszy
40 I,13| spod wpływu Wokulskiego. Zdawało mu się, że chmurny kupiec
41 I,14| Izabelę dniem i nocą. Czasem zdawało się jej, że jest potępiona
42 I,14| człowiek?... Ach! już wiem..."~Zdawało jej się, że odgadła Wokulskiego.
43 I,14| Tomasz i nagle obejrzał się. Zdawało mu się, że za nim stoi Wokulski.
44 I,15| przypominają wiek dziecinny. Zdawało mu się, że jeszcze na Nowym
45 I,16| Przynajmniej tak mu się zdawało. ~Dopiero po chwili spostrzegł,
46 I,16| Reszta należy do nas. ~Zdawało mu się, że powiedział coś
47 I,17| cały kraj i całą ludzkość. Zdawało się Wokulskiemu, że każdy
48 I,17| lazurowej wodzie. Wokulskiemu zdawało się; że w tej chwili odjechał
49 I,17| jego lekkim kołysaniem. Zdawało mu się; że jak ptak siedzi
50 I,18| ludzi zamagnetyzowanych i zdawało mu się, że Wokulski ma taki
51 I,18| Brawo, brawo Rossi!..." Zdawało się nawet panu Ignacemu,
52 I,18| panna Izabela. Rzeckiemu zdawało się, że Wokulski patrzy
53 I,18| zatrzymania się w pokoju. ~To zdawało mu się, że Ir jest chory,
54 I,18| przekradł się do kantorka. Zdawało mu się, że każdy z "panów" (
55 I,19| to przecie skandal!... ~Zdawało się; że panu Ignacemu brwi
56 I,19| szum w uszach. Chwilami zdawało mu się, że każdym okiem
57 I,19| ojca i jego złym wyglądem. Zdawało się, że od południa przybyło
58 I,19| Rzeczywiście, tak mi się wówczas zdawało... Dziś jednak, kiedym go
59 I,19| pierwszej chwili stracił mowę. Zdawało mu się, że w nim nagle zatrzymał
60 I,19| Izabela. ~- Tym lepiej ; bo zdawało mi się, że nie był zadowolony
61 II,1 | swoje drobne sprawunki, zdawało mi się, że wygląda trochę
62 II,1 | zaczęły się mieszać klepki. Zdawało mi się, że w Warszawie jest
63 II,3 | Warszawy. Przez pewien czas zdawało mu się, że jej niema, że
64 II,3 | minutowa przerwa. Wokulskiemu zdawało się, że w poczekalni słyszy
65 II,3 | się spojrzeć za siebie; zdawało mu się, że na tej drodze,
66 II,3 | zagłuszyć wspomnienia. ~Nieraz zdawało mu się, że jest istotą,
67 II,3 | tle szarych dni, w których zdawało mu się, że na jego głowę
68 II,3 | Wokulski uczuł brak powietrza, zdawało mu się, że ziemia rozstępuje
69 II,3 | oddawał się rozpuście. ~Zdawało mu się, że w tym wulkanicznym
70 II,4 | Wreszcie głęboko odetchnął: zdawało mu się, że znalazł jakąś
71 II,4 | a tak wiele rozumieć..."~Zdawało mu się, że widzi jakąś niezmierną
72 II,4 | trwałej jak okręt pancerny?"~Zdawało mu się, że szmer uliczny
73 II,5 | szczęśliwym..." ~Przymknął oczy i zdawało mu się, że widzi pannę Izabelę,
74 II,6 | alei nie myśląc o niczym. Zdawało mu się, że przyjechał tu
75 II,6 | zajechał, przetarłem oczy. Zdawało mi się, że jestem na wyspie
76 II,7 | podeszłego wieku wielbiciele?...Zdawało jej się, że ziemia drży
77 II,7 | powiem i jak będę wyglądał? " Zdawało mu się, że wszystkie oczy
78 II,8 | wiadomo na co... Parę razy zdawało się, że chce wyskoczyć z
79 II,8 | Tłomaczył jej i wówczas zdawało mu się, że całą naturę od
80 II,8 | cudownie pięknych melodiach. Zdawało mu się, że już nie chodzi,
81 II,8 | Ale to już mu się tylko zdawało i nawet śmiał się w duszy
82 II,8 | duszy ze swych przywidzeń. Zdawało mu się, że Starski w jakiś
83 II,8 | nieznacznie. ~Przy śniadaniu zdawało mu się, że prezesowa przywitała
84 II,8 | opanowała go straszna rozpacz. zdawało mu się, że gdyby w tej chwili
85 II,8 | powóz panny Izabeli i gdzie zdawało mu się, że jeszcze widać
86 II,10| znowu napadły skrupuły; zdawało jej się, że taka lalka musi
87 II,11| sklepu, zjawił się Stach. Zdawało mi się, że przez parę tych
88 II,11| mieszkałyśmy. I nie wiem dlaczego, zdawało mi się..."~- A co to był
89 II,12| Szastalskiego, przez mgnienie oka zdawało mu się, że spada przed nim
90 II,12| zdziwiony. W pierwszych czasach zdawało mu się, że słucha pochlebstw,
91 II,12| nawet męża przestała kochać. Zdawało jej się, że wspomnienie
92 II,12| którego nigdy nie oczekiwała. Zdawało się, że niebo spada jej
93 II,13| genialni.~Rzecki przetarł oczy; zdawało mu się, że śni na jawie.
94 II,13| zależy."~W pierwszej chwili zdawało się Wokulskiemu, że zbliżenie
95 II,13| razem.~Wokulskiemu znowu zdawało się, że z oczu spada mu
96 II,13| spojrzała na swego Apollina, zdawało jej się, że marmurowy bożek
97 II,13| przyjmowała. W trzecim dniu zdawało jej się, że Apollo, jakkolwiek
98 II,13| dawno zapomniana wizja. Zdawało jej się, że w towarzystwie
99 II,13| czytał, a nawet nie myślał. Zdawało mu się, że potęga, której
100 II,15| rzewność i współczucie. Zdawało mu się, że nie tylko nie
101 II,15| patrzył w szybę i - słuchał. Zdawało mu się, że każde słowo Starskiego
102 II,15| chwytając za pas przy oknie. Zdawało mu się, że wagon zaczyna
103 II,15| ta kolej... to drżenie...~Zdawało mu się, że się rozpłacze,
104 II,15| wyskoczy z wagonu... Gorzej. Zdawało mu się, że będzie błagać
105 II,15| Nic nie rozumiał, a jednak zdawało mu się, że coś rozumie.
106 II,15| nagle doznał halucynacji. Zdawało mu się, że stoi we wnętrzu
107 II,15| ona kochała?... Siebie. zdawało jej się, że cały świat jest
108 II,15| rezerwoaru. Wokulski przystanął. Zdawało mu się, że w tym przeciągłym
109 II,15| znowu uległ halucynacji. Zdawało mu się, że jest na cmentarzu,
110 II,15| mi ani jednej chwili..."~Zdawało mu się, że ktoś za nim idzie.
111 II,15| nim straszliwe medytacje.~Zdawało mu się, że kiedyś, kiedyś...
112 II,15| Umieram!..." - zawołał.~Zdawało mu się, że go krew zalewa,
113 II,15| przytulił twarz do ziemi. Zdawało mu się, że z każdą łzą spada
114 II,16| choćby na kilka tygodni. Zdawało się, że przygotowania do
115 II,16| wyżeł do kaczki, bo mu się zdawało, że wejdzie w stosunki z
116 II,17| kiedy obudził się na chwilę, zdawało mu się, że widzi Rzeckiego
117 II,17| zaczął myśleć o śmierci. Zdawało mu się, że musi umrzeć koniecznie
118 II,17| się w mojej boleści; bo zdawało mi się, żem spostrzegł w
119 II,17| Tysiąc i jedną nocy. Znowu zdawało mu się, że już nie istnieje
120 II,17| tylko spiżowe fałdy sukni. Zdawało mu się, że na stopniu, którego
121 II,17| rozstrajał go widok kobiet. Zdawało mu się, że każda jest uosobieniem
122 II,17| Było mu duszno, gorąco i zdawało mu się, że go krew zaleje.
123 II,17| niebieskiej do czarnej. I zdawało mu się, że na jej twarzy,
124 II,17| i dziwny nastrój duszy. Zdawało mu się, że pękły w nim wszystkie
125 II,17| głupstwa!..." - myślał.~Zdawało mu się, że spoza świata
126 II,17| rozmyślał nad tymi rzeczami. Zdawało mu się, że już jest zmarłym
127 II,17| niewinny kamień."~Przez chwilę zdawało mu się, że znalazł nowy
128 II,17| odchodzić od mieszkania. Zdawało mu się, że nie dojdzie do
129 II,17| wezwała? - odparł zdziwiony. Zdawało mu się, że go na wstępie
130 II,17| namiętnie. Pani Wąsowskiej zdawało się, że dostrzegła w jego
131 II,17| zmianą, jaka w nim zaszła.~Zdawało mu się, że : otchłani, w
132 II,17| umiał ich uporządkować. Zdawało mu się, że od chwili zerwania
133 II,17| pierwszy rozmawiał z Ochockim. Zdawało mu się, że wzgórze jest
134 II,17| smutniejszy, ale wciąż spokojny. Zdawało mu się, że podczas tej przechadzki
135 II,19| orzeźwiła pana Ignacego. Zdawało się, że stary subiekt nabrał
136 II,19| przyjął propozycję Ochockiego; zdawało mu się, że w tym nagłym
137 II,19| temu!..."~Przymknął oczy i zdawało mu się, że widzi całe swoje
138 II,19| miłosierny..." - szepnął.~Teraz zdawało mu się, że jest małym chłopcem
|