Tom,  Rozdzial

  1  I,2 |        Bismarck?..~- Socjalizm... - szepnął mizerny subiekt kryjąc się
  2  I,3 |            ręce i wyżółkłe policzki szepnął:~- Hej! stary, już my chyba
  3  I,4 | waterklozety...~- Zawsze ten sam! - szepnął Ignacy.~Wokulski ochłonął.
  4  I,4 |         interesowały mnie gwiazdy - szepnął pan Ignacy.~- Od tego dnia
  5  I,4 |          wziąć tę...~- Ach, tę... - szepnął Wokulski biorąc do ręki
  6  I,7 |        rączek...~- Geniusz! - cicho szepnął pan Ignacy mrugając na Lisieckiego,
  7  I,7 |           niego na palcach Rzecki i szepnął:~- Pyszny jest ten Mraczewski,
  8  I,7 |          nic mnie to nie obchodzi - szepnął.~Po szpakowatym jegomości
  9  I,7 |             zaczynał robić bokami - szepnął.~- No - odparł pan Ignacy -
 10  I,8 |              jak by to wyglądało" - szepnął Wokulski i skręcił na ulicę
 11  I,8 |             miłość jest najgorsza - szepnął Wokulski.~- Nieprawda. Po
 12  I,8 |          Nie mogę wyrzec się jej" - szepnął rozkładając ręce, jakby
 13  I,8 |       płacić nie mogą.~" Koń?.. " - szepnął Wokulski i czegoś serce
 14  I,8 |             nie widywałem nędzy?..."szepnął Wokulski.~I przypomniał
 15  I,8 |     abstrakcje... zdenerwowanie!" - szepnął Wokulski.~To była jedna
 16  I,9 |          kapelusz. Ale gdy Chrystus szepnął: " Kto z was jest bez grzechu,
 17  I,9 |          nie było.~"Jaka szkoda!" - szepnął i uczuł lekkie ściśnięcie
 18  I,9 |           pobladł.~"Oto zwierzę!" - szepnął.~- Poszłam na groby - mówiła
 19  I,9 |            Albo zgnije.~- Aha!... - szepnął Rzecki. - Domyślałem się
 20  I,9 |            przebaczenie i litość" - szepnął mu jakiś głos.~"Czyżem ja
 21  I,9 |           Warszawie.~- A... A!... - szepnął pan Tomasz i ukłonił mu
 22  I,9 |           odszedł.~- Stary wariat - szepnął hrabia, pogardliwie spoglądając
 23  I,9 |      Straszna!... straszna cyfra! - szepnął książę. - Czy nie widzisz
 24  I,9 |            nic z was nie robi!... - szepnął śmiejąc się staruszek z
 25  I,9 |                 Chyba jest dalej" - szepnął, z trwogą idąc do ostatniego
 26  I,9 |         Tomaszem.~- Ale wiesz pan - szepnął Łęcki - zrobiłeś szalony
 27  I,9 |         ukłonił mu się.~"Kolega!" - szepnął Wokulski i zarumienił się.~
 28  I,9 |          Przestroga dla mnie?..." - szepnął Wokulski ocierając pot z
 29  I,10|  odwróciwszy mnie twarzą do świecy, szepnął:~- Niech ci się jeszcze
 30  I,10|         między dwie młode sosenki i szepnął:~- Patrzajcie no!...~Od
 31  I,10|              za naszymi.~- Cóż to - szepnął mu jeden z kolegów - zamiast
 32  I,10|       nadstawić?...~- Ma gorączkę - szepnął Stein. - Będzie z nim kłopot
 33  I,10|            czy kto nie podsłuchuje, szepnął:~- Jak pan dobrodziej ma
 34  I,10|         walił Szwabów! Wiem, wiem - szepnął mi do ucha. - Siadaj - dodał
 35  I,10|       trzymają..."~Dopiero Lisiecki szepnął mi, że ten pan jest bardzo
 36  I,11|          nim uwagi.~- Bycza mina! - szepnął otyły marszałek wskazując
 37  I,11|             zgarbiony.~- T e k... - szepnął Anglik.~- Jak Boga kocham,
 38  I,11|                 Upadam do nóg!... - szepnął marszałek.~- To nie jest
 39  I,11|           się droższymi...~- Żle! - szepnął Ochocki. - Ha, zobaczymy,
 40  I,11|            Wariat czy geniusz?... - szepnął Wokulski, czując, że sam
 41  I,11|           miejsca na świecie!..." - szepnął.~Przeszedł do Łazienek i
 42  I,12|       wizytowe bilety.~"Do licha! - szepnął - zdaje mi się, że to właśnie
 43  I,12|           że to pani Krzeszowska" - szepnął Wokulski.~W tej chwili usłyszał
 44  I,12|          Wesoły dom, nie ma co... - szepnął Wokulski otrzepując krople
 45  I,12|        Toraz ja pana nie rozumiem - szepnął, spuszczając oczy Wokulski.~
 46  I,12|    sympatycznych przymiotów.~"Tak - szepnął - z tymi panami przyjemniej
 47  I,13|             Może nie przyjedzie?" - szepnął i zdawało mu się, że cały
 48  I,13|      powracał w tej chwili od wagi, szepnął mu:~- Panie Yung, musimy
 49  I,14|            należne mi stanowisko" - szepnął pan Tomasz i nagle obejrzał
 50  I,17|             Mogę kupić, czemu nie - szepnął Żyd. - Ale za dziewięćdziesiąt
 51  I,17|           Izabeli. ~"Tak krótko!" - szepnął patrząc z westchnieniem
 52  I,17|          słońca. ~"Jak tu nudno!" - szepnął i zawrócił do szosy. ~Wsiadł
 53  I,18|             wieńcami dla Rossiego - szepnął grzeczny pan Zięba z jeszcze
 54  I,18|         miłość boską, panie Pifke - szepnął zalany potem - usiądź pan
 55  I,19|            mogę robić inaczej?... - szepnął Wokulski. Zapukano. ~Wszedł
 56  I,19|             oburącz ściskając głowę szepnął: ~- Boże miłosierny!... ~
 57 II,1 |           jak on nie ma tu miejsca, szepnął: ~- Oszukano mnie... ~W
 58 II,2 |        pocałunków... Panie Rzecki - szepnął nachylając się rządca. ~-
 59 II,2 |            ten dom...~- I kupi go - szepnął rządca - tylko, panowie,
 60 II,2 |      wysokości uszu. ~- Frant!... - szepnął wskazując na drzwi. ~- Znasz
 61 II,2 |        Pracuje kobiecisko jak wół - szepnął rządca. ~- O... i ten!... -
 62 II,2 |         uśmiechnął się filuternie i szepnął: ~- Uważa pan... naprzód
 63 II,3 |           Mam gorączkę czy co?... - szepnął Wokulski ściskając głowę
 64 II,3 |            zgubić samego siebie..."-szepnął. ~Skręcił tedy na prawo.
 65 II,3 |      wydatkach. ~"Jumart ma rację - szepnął. - Złodzieje są mniej niepewni
 66 II,3 |       zaczyna go nudzić... ~"Bah! - szepnął. - A wystawa, a muzea, a
 67 II,4 |       zdrajcę... ~- Tu, w Paryżu? - szepnął Wokulski. ~- Oho! - roześmiał
 68 II,4 |            cięższe od platyny?... - szepnął. ~- A tak... tak!... - śmiał
 69 II,4 |        apatycznych. ~-To są media - szepnął Jumart. -Na nich Palmieri
 70 II,4 |         podejrzeń. ~"Może chory?" - szepnął. ~Wziął fiakra i pojechał
 71 II,4 |          taką cyfrę.~- Wulkan!... - szepnął.~- Dlatego namawiałem cię,
 72 II,4 |    złudzenie? ~- Nic nie rozumiem - szepnął Wokulski ściskając rękoma
 73 II,4 |            ze sobą? ~- Przyjdę tu - szepnął Wokulski. ~- O nie! nie
 74 II,4 |        Zatruliście dwa pokolenia!.. szepnął. - Oto skutki waszych sentymentalnych,
 75 II,4 |                Biedny męczenniku! - szepnął Wokulski. - Tyś oddał narodowi,
 76 II,4 |        oścież otwarta. ~"Zostaję! - szepnął. - Bóg ani ludzie nie przebaczyliby
 77 II,4 |      Dlaczego nie mam wrócić?.. " - szepnął. ~"A po co?... Może po to,
 78 II,4 |           duży list. ~"Z Warszawy - szepnął. - Od Rzeckiego?... Przysyła
 79 II,5 |             sposób.~"Cóż ci znowu - szepnął - dostali bzika?..."~Na
 80 II,5 |          nas niemało do zrobienia - szepnął. - Są i u nas ludzie, których
 81 II,5 |           Zawsze wracam do swego! - szepnął. - Ta myśl stała się już
 82 II,6 |           każde inne!... "Zapewne - szepnął Wokulski, już nieco spokojniejszy
 83 II,6 |         wyleczyłoby mnie od razu" - szepnął. ~Ranek znowu zeszedł mu
 84 II,7 |         między gazony. ~"Ciekawym - szepnął - co mu powiem, jeżeli mnie
 85 II,7 |              Cóż to za podła rola - szepnął Wokulski. - Wolałbym w łeb
 86 II,8 |             siebie... ~- Ma rację - szepnął Wokulski.~- Jak to, więc
 87 II,8 |                  Dziwna rzecz!... - szepnął Wokulski. - Ja także mniej
 88 II,8 |             z moimi posądzeniami" - szepnął Wokulski. W tej chwili przywidziało
 89 II,8 |       pochylił się do Wokulskiego i szepnął z uśmiechem: ~- Jeżeli jeszcze
 90 II,8 |               A jednak wyjechała! - szepnął. - Wyjechała, więc i cóż?..."
 91 II,8 |                 A jeżeli nie?..." - szepnął. ~Na myśl o tym opanowała
 92 II,9 |         przybliżywszy się do Stacha szepnął :~- Wszak pan Wokulski?...
 93 II,10|          szarpnął kolegę za rękaw i szepnął ponuro :~- Cóż ty, świnio
 94 II,10|           ta kobieta kompromituje - szepnął nasz adwokat. Włóczy się
 95 II,10|          jakiś oficjalista sądowy i szepnął Wokulskiemu, że sędzia prosi
 96 II,11|          fotel.~- Czy ja wiem?... - szepnął. - Czy ja wiem?... Co jest
 97 II,13|     doskonale widział, jak Molinari szepnął coś do ucha panu Rzeżuchowskiemu,
 98 II,13|          rozum.~"Boże miłosierny! - szepnął - zdejmijże ze mnie to przekleństwo..."~
 99 II,13|        śmierć. Czy jej wreszcie nie szepnął (co nawet zmusiło ją do
100 II,13|             za rękę. - Pani droga - szepnął - cofam wszystko, com powiedział
101 II,15|           prezesowej.~"Zmarła?... - szepnął. - Jaka szkoda tej zacnej
102 II,15|             szukaliśmy medalionu? - szepnął Starski przytulając się
103 II,15|               Zysk czy strata?... - szepnął pan Tomasz wychylając się
104 II,15|              Za trzy kwadranse... - szepnął Wokulski. - Kwadranse...
105 II,15|          gdyby już słońce weszło! - szepnął Wokulski. - Wracam do Warszawy...
106 II,15|           kocham... tak kocham... - szepnął. - I nie mogę zapomnieć!..."
107 II,15|          Boże, bądź miłościwy..." - szepnął i zamknął oczy.~Nagle uczuł
108 II,15|        cokolwiek zrobiłem dobrego"- szepnął.~Był bardzo zmęczony, więc
109 II,17|        dręczy... tak dręczy.!..." - szepnął.~Już zupełnie stracił rachubę
110 II,17|                czy to podobna?... - szepnął. - Ażebym ja..."~Ale posąg
111 II,17|        Dzieciaki... dzieciaki!... - szepnął Wokulski.~- Ja to samo mówiłem -
112 II,17|             porozumieć.~- Mądrzy! - szepnął Wokulski.~- Ale ja do nich
113 II,17|       zamiary... ,~- Polityka?... - szepnął tajemniczo Rzecki.~- Co
114 II,17|             głowę.~- Okropność... - szepnął.~Szuman patrzył na niego
115 II,17|             wezmą z taką kuracją" - szepnął.~Teraz począł zastanawiać
116 II,17|        robić.~- Ale dywidenda?... - szepnął przyjaciel.~Książę spojrzał
117 II,17|             na krześle.~- Kto?... - szepnął.~- Ten pan Starski, także
118 II,17|         kamienia i śmieli się!... - szepnął. - Nawet kamień musiał zbezcześcić,
119 II,17|                  Boże miłosierny! - szepnął Wokulski.~- Co pan mówi? -
120 II,17|           na to wspomnienie.~"Ach - szepnął - chciałbym być sławnym
121 II,17|             Znalazłszy się na ulicy szepnął :~"Oczywiście, zgłupiałem."~
122 II,17|           za wściekła kobieta!... - szepnął. - Kąsałbym ją..."~Widmo
123 II,17|            Może i wolę odzyskam?" - szepnął.~Na próbę postanowił, że
124 II,17|       odprawiała nabożeństwo!..." - szepnął z uśmiechem.~Zaczął czytać.~"
125 II,17|               jeszcze ją kocham!" - szepnął.~Głowa mu pałała. Chodził
126 II,19|         wróci...~- Co nie ma wrócić szepnął Rzecki blednąc.~- Nie wróci,
127 II,19|        dalej?...~- Czy ja wiem?.. - szepnął Ochocki. - Dziś jest on
128 II,19|           diabła, ja się zląkłem? - szepnął. - Wszakże to jest ten...
129 II,19|               Boże miłosierny..." - szepnął.~Teraz zdawało mu się, że
130 II,19|              to dziwna kobieta... - szepnął Ochocki.~- One wszystkie