Tom,  Rozdzial

  1  I,1 |             czy kiego diabła!~- Może je będzie miał - odezwał się
  2  I,3 |             modne kołnierzyki, tylko je sprzedawać, bo w przeciwnym
  3  I,3 |           popiersie i także umieścił je nad łóżkiem.~- Zobaczysz,
  4  I,3 |          oczy zamknięte), podniosłem je nieznacznie i zjadłem. Chciałem
  5  I,4 |               Wydobył wino i schował je na powrót, potem rozłożył
  6  I,4 |        dziesięć tysięcy rubli, ażeby je zobaczyć. Głupstwo jeszcze
  7  I,4 |             i parasol z okna i podał je ze śmiechem Wokulskiemu. -
  8  I,5 |       ułożyły się tak dziwnie, jakby je rozwiał tajemniczy podmuch,
  9  I,5 |             względem kraju i spełnia je sumiennie. Mogli byli dodać:
 10  I,6 |            takich kłopotach. Odebrać je będziesz mogła, kiedy zechcesz,
 11  I,6 |              ma, i słyszę, że zawsze je miał.~- Po cóż w takim razie
 12  I,6 |            ma pieniądze? Jeżeli miał je dawniej, dlaczego pozwolił
 13  I,6 |             z jakiego źródła czerpie je dziś?... Jeżeli ona odda
 14  I,6 |          spokojne. W salonie stłumił je nieco dywan, w pokoju jadalnym
 15  I,6 |            panna Izabela.~- Odmroził je na Syberii - wtrąciła panna
 16  I,6 |         paręset rubli prosząc, ażeby je przegrał do tego pana Wokulskiego,
 17  I,6 |           już kupione.~- Już?... Kto je kupił? - woła panna Izabela
 18  I,6 |               Zapewne dlatego, ażeby je z zyskiem sprzedać - odpowiedziała
 19  I,6 |              sieci?... Dobrze, niech je rozsnuwa... ale ja mu się
 20  I,7 |             przedmioty?~- W tym celu je kupiłem.~Rumieniec panny
 21  I,7 |              za jaką cenę odstąpiłby je pan teraz?~- Za jaką kupiłem.
 22  I,8 |           oto ściany. Ludzie, którzy je budowali z wielką pracą,
 23  I,8 |            że przyszły geolog nazwie je skałą ludzkiego wyrobu,
 24  I,8 |            mną, szanowna pani, gdyby je miał, należą tylko do niego
 25  I,9 |        myśleć, że na chwilę opuściły je dusze i uciekły do jakiegoś
 26  I,9 |       przebaczając urazy...~- Zawsze je przebaczam - odparł nieco
 27  I,9 |           Izabela niektórym podawała je sama z takim ruchem, jakby
 28  I,9 |              śmiercią i kazał włożyć je do swojej trumny.~- A...
 29  I,9 |         Mickiewicza. Pewnie czytałeś je kiedy.~Jak cień tym dłuższy,
 30  I,10|           się: jakim sposobem mogłem je zgubić?~- Wiesz ty - rzekł
 31  I,11|              same? - rzekł pokazując je pani Meliton.~- Tak. Chciałabym
 32  I,11|           skrzydła...~- A gdybyś pan je nawet przypiął, to co?... -
 33  I,12|           spotęgowania efektu trzeba je niekiedy przydeptać nogą.
 34  I,12| wielkoświatowe komeraże, ale spróbuj je Pan zużytkować. Okazja zaś
 35  I,12|          tylko tych, którzy potrafią je mocno trzymać i dogadzać
 36  I,12|           rubli i powiem, że dołożył je Wokulski poznawszy bliżej
 37  I,13|            rubli stoi, co?... Jakbym je miął w kieszeni; mógłbyś
 38  I,13|             miął w kieszeni; mógłbyś je pan natychmiast zapłacić.~-
 39  I,13|                  Niech panowie raczą je podać - odparł Rzecki.~-
 40  I,15|              trochę poczernić włosy, je suppose pue oui? ~- Bardzo
 41  I,17|            ich współczucia... ~- Mam je bez prób. Dobranoc. ~- Masz!...
 42  I,17|              pisać zdania wymawiając je półgłosem i usiłując jak
 43  I,17|       zagospodarowanie się. Pożyczam je; zwróci mi je pani ratami,
 44  I,17|               Pożyczam je; zwróci mi je pani ratami, jak już zacznie
 45  I,17|           delikatnie, jakby poruszał je nie materialny podmuch,
 46  I,18|             po trzecim akcie wręczyć je Rossiemu... ~- Zrobię to
 47  I,18|        otworzył usta, lecz przygryzł je. O mało że się nie wygadał
 48  I,18|            nim nowe podejrzenie. Aby je rozproszyć, pan Ignacy pyta
 49  I,19|             nie angażuj serca, bo ci je w asystencji lada chłystka
 50  I,19|            których mówiła ciotka, że je ktoś w marcu wykupił?.. ~
 51  I,19|       towarzystwa. ~- Toteż porzucił je - zakończyła niedbale panna
 52 II,1 |             i z całym kramem obaliła je na siebie. ~Stach z wielkim
 53 II,2 |       dziecko... i gdzie wszystko mi je przypomina. Nie mogę, no...
 54 II,2 |        potnie kiedy papierki i rzuci je na podłogę, zaraz zmiata
 55 II,2 |             na podłogę, zaraz zmiata je Franusia... ~- Przecie ja,
 56 II,2 |           swego położenia, to już ja je rozumiem. Nie można żyć
 57 II,2 |        kamienicy i otóż uregulowałem je tak, że na pewno dochód
 58 II,3 |           skąd mam pieniądze i na co je wydaję, i ludzie o mnie
 59 II,3 |              biorą pieniądze i na co je wydają. Numer drugi - ci,
 60 II,3 |          bierze pieniądze, ani na co je wydaje; i dlatego jej nie
 61 II,3 |           moje uwagi; wypowiedziałem je jako odczyt, który mam nadzieję,
 62 II,3 |             pracą, że jeszcze zalewa je ozdobami. ~Naprzeciw zobaczył
 63 II,3 |              roses; ~Comme eux aussi je veux poser~Ma lévre sur
 64 II,3 |              roses; ~Comme eux aussi je veux poser~Ma lévre sur
 65 II,3 |          sobie chować dzieci, oddają je na mamki. Tu miłość nigdy
 66 II,3 |            nawet o drzewa, przenoszą je w specjalnych wozach na
 67 II,3 |             poprzedników dopełniając je własnym dorobkiem. ~Tym
 68 II,3 |               myślał Wokulski - albo je gromadzili w jedno miejsce,
 69 II,3 |          potrzeb materialnych obraca je na twórczość duchową. Jeżeli
 70 II,3 |        oszczędności narodu i utopiła je w bezmyślnej rozpuście,
 71 II,4 |        jakimiś dogmatami, a - zrobię je stolicą świata i kolebką
 72 II,4 |          udaje metal?... Może chcesz je rozgrzać albo kuć młotem?.. ~
 73 II,4 |              puchu... Dopóki trzymał je w rękach, wydawały mu się
 74 II,4 |            obawa. Więc znowu oglądał je, kręcił głową, wierzył i
 75 II,4 |       przeciwnym razie pochwycono by je, prędzej lub później odkryto
 76 II,4 |              tak nowe, że... uważasz je pan za oszustwo!... Pod
 77 II,4 |              moje metale, wypróbować je?... Dobrze, bardzo dobrze... ~
 78 II,4 |  przezroczystego... Wokulski oglądał je, ważył, ogrzewał, kuł, przepuszczał
 79 II,4 |     wszystkiego. Prawa natury, o ile je znamy, nawet przy moich
 80 II,4 |          rzeczy tak proste, że pojąć je mógłby uczeń szkoły elementarnej. ~
 81 II,4 |           głodnemu psu aniżeli oddać je kobiecie, która nawet nie
 82 II,5 |        pyszne szafiry... Właśnie mam je przy sobie i jeżeli pan
 83 II,5 |           safianowe pudełka, ustawił je na ławce i po kolei zaczął
 84 II,6 |       szczęścia, cóż go da? ~- Można je mieć przy tysiącu rubli.
 85 II,6 |           każdy nosi w sobie. ~- Ale je skądsiś bierze do siebie. ~-
 86 II,7 |            wydawać pieniądze aniżeli je gromadzić. ~- Pan jest nieprzejednanym
 87 II,7 |              uścisk ręki?... Nie, on je traktuje jak samice, w najbrutalniejszy
 88 II,7 |           kobietach anioły i tak też je traktujemy. Jeżeli one jednak
 89 II,8 |         będziemy chyba musiały sypać je do bryczki. Dać ci, Belu,
 90 II,8 |            podobne legendy i że mogą je w tak zajmujący sposób opowiadać
 91 II,8 |             kobiety są inne, niż pan je sobie wyobraża, o czym wiedzą
 92 II,9 |              bowiem, obok zdobiących je cnót, mają fatalny zwyczaj,
 93 II,10|         swoje lekcje?~- Tak.~- Niech je pani rzuci raz na zawsze.
 94 II,11|       którymi wiatr ciska; gdy rzuci je na trawnik, leżą na trawniku,
 95 II,11|            rypsu i aksamitu, wkładał je na powrót do szaf, słowem
 96 II,11|       dwadzieścia tysięcy rubli, mam je rzucić w błoto?~- Strasznie
 97 II,11|             pchamy ich, błagamy, aby je zajęli. Mego sklepu nie
 98 II,13|          odparł Szuman.~- A pan skąd je masz?~- Mam tego dosyć.
 99 II,13|          nowe drogi świata. To Żydzi je utorowali: ci pogardzani,
100 II,13|   Szlangbaumowie? Pieniądze. Zbierał je dziad i ojciec, tak że dziś
101 II,13|             ostrożności i ton, jakim je wypowiadano, przykro dotknęły
102 II,13|           kochają tylko tych, którzy je lekceważą, to moja kuzynka
103 II,13|              że lgną do tych, którzy je lekceważą.~- Nie bluźnij
104 II,13|        jeżeli baby kłócą się, trzeba je rozdzielić... Namów Stawską,
105 II,13|              swoich pań i zawiadomił je o wielkiej nowinie.~- Nie
106 II,14|            wątpi adwokat, należałoby je wskazać dla uwolnienia pana
107 II,14|        zasługuje przecież na to, aby je oszczędzano.~- Nazwisko?... -
108 II,15|            ciało niebieskie i nazwie je :Izabelą.~Odurzające przywiązanie
109 II,15|          kilka sturublówek i podając je Wysockiemu rzekł :~- Uważasz...
110 II,16|             pieniądze? a oni: jak by je zrobić? Pod tym względem
111 II,17|             nowe pragnienia...~- Już je mam. Chciałbym zapaść się
112 II,17|           działań, a potem sprawdzał je... Mnożenia na papierze
113 II,17|          urzędowych aktów. Przejrzał je i przekonał się, że są to
114 II,17|   Ostatecznie - mówił - sprowadziłem je dla pani Stawskiej, więc
115 II,17|        żądanie. Ja zaś przekroczyłem je o tyle, że zwrócę pieniądze
116 II,17|           zrobili Żydzi, i powierzyć je nie Szlangbaumowi, ale któremu
117 II,17|        przemysłowcem, że albo trzeba je zbombardować setkami tysięcy
118 II,17|       wywodów jednym uchem, a drugim je wypuszczał. Coś mu z tego
119 II,17|           odparł. - Zresztą, choćbym je miał, musiałbym pierwej
120 II,17|        przyjemności, toteż powtarzał je najczęściej.~Jednego dnia
121 II,17|        zamiarów?~- Owszem, ale muszę je pierwej poznać.~- Doprawdy?... -
122 II,17|           minut, nareszcie przerwała je pani.~- Słyszałeś pan, co
123 II,17|            nade wszystko: za co mamy je ubóstwiać?...~- Za miłość.~-
124 II,17|            niższości kobiet stawiamy je wyżej od nas... Jeżeli zaś
125 II,17|            nie miał kochanek, a miał je, byłby także oszustem. Co
126 II,17|              za obie ręce i umieścił je między trzema palcami swojej.~-
127 II,19|         Pobiegła do drzwi, otworzyła je pośpiesznie i znikła.~Pan
128 II,19|            Rzecki schylił się, ażeby je podnieść, i nagle uczuł