Tom,  Rozdzial

  1  I,4 |         sporo czasu upłynęło, nim o tyle się uspokoił, że zgromadził
  2  I,4 |                powiedz mi.~- Akurat tyle, co pisałem ci w raportach.
  3  I,5 |            u jej nóg opowiadały jej tyle drobnych tajemnic, albo
  4  I,5 |           głuszył jej kroki i tylko tyle było światła, ile go rzucały
  5  I,6 |     pewnością. Dał przecie dwa razy tyle na dobroczynność.~- A dlaczego
  6  I,8 |           jego wyjazd do Bułgarii o tyle przyspieszył, że już w grudniu
  7  I,8 |            majątek leczył darmo i o tyle tylko, o ile było mu to
  8  I,8 |          mnie kto zaczepi: skąd mam tyle pieniędzy?...~- Powiedz,
  9  I,8 |    Trzydzieści tysięcy rubli znaczą tyle, co sześćdziesiąt drobnych
 10  I,9 |           wyżyje. Wreszcie - jestem tyle jeszcze warta, że mogę nikogo
 11  I,9 |            panowie. I byli dla mnie tyle łaśkawi, że niełatwo wzruszę
 12  I,9 |         fabrykantów, którzy zresztą tyle mają z nami wspólnego, że
 13  I,9 |       największą jest zabić miłość. Tyle lat upłynęło, prawie pół
 14  I,9 |       chwili tylko wstręt budzą?... Tyle tysięcy otacza mnie rozradowanych
 15  I,10|        ażeby opuścić izbę, w której tyle lat przemieszkaliśmy razem,
 16  I,10|            naprzód, my zostaliśmy w tyle. Odwróciłem głowę i zobaczyłem,
 17  I,10|         środkowe plutony zostały na tyle, cztery poszły naprzód,
 18  I,10|            nad nami i pękł gdzieś w tyle z wielkim łoskotem.~Wtedy
 19  I,10|          nabojów. Wziąłem osiem, bo tyle mi brakowało w ładownicy,
 20  I,10|      wtrącił jegomość dychawiczny - tyle warci co i on. Gdzie by
 21  I,10|            ja będę dziś siódma...~I tyle. Spojrzałem na bilet, czytam: "
 22  I,10|   najwierniejszy katolik nie zjadał tyle kiełbasy co on. Pamiętam,
 23  I,11|             jej tonem.~- Rozumu nie tyle, prędzej pięści - dodała
 24  I,11|      dwadzieścia cztery... Nie, nie tyle... Za ileż to?..."~Nie mógł
 25  I,11|             ja dam dwa... trzy razy tyle, co... kochany książę. Jak
 26  I,11|        dwudziestym ósmym roku tylko tyle zrobiłem, ogarnia mnie desperacja.
 27  I,12|    krajobrazy na ścianach. Było tam tyle wzgórz, lasów, skał i potoków,
 28  I,12|        leczyć z niej pana nie będę. Tyle ci powiem : Łęcki - bankrut
 29  I,12|         redaktorze, jak mnie pan da tyle za szarady, co ja mam z
 30  I,12|      Szlangbaum...~- Pańskie prośbe tyle znaczy dla mnie co rozkaz,
 31  I,13|             Miał też po co wyrzucać tyle pieniędzy, jeżeli jej tu
 32  I,13|          idzie...~- Pąsowa kurtka w tyle...~- Trzeci zakręt... Ależ
 33  I,15|       położeniu odnośnie do ziemi i tyle go obchodzi statua w Warszawie,
 34  I,16|          pasową różę na ramieniu. I tyle. Ale niech żałuje Rossi,
 35  I,16|     dziewięćdziesiąt tysięcy rubli. Tyle bowiem miał w tej chwili
 36  I,17|          licytacji... Żebym ja miał tyle tysięcy, ile tu w Warszawie,
 37  I,17|      Wokulski - jeżeli budzi w pani tyle podziwu i sympatii. ~- Ma
 38  I,17|             Pan Tomasz czuł w sobie tyle goryczy, kwasu i ciężaru
 39  I,18|            dodał po chwili - kto ma tyle pieniędzy co Stach, może
 40  I,18|          jednego wieczora narobiłem tyle zamętu w sklepie, to niby -
 41  I,18|             pan Ignacy miał w sercu tyle żalów i tyle wątpliwości
 42  I,18|           miał w sercu tyle żalów i tyle wątpliwości co do swego
 43  I,18|             nic nie wydać i jeszcze tyle zarobić?... Przez dwie godziny
 44  I,18|        dobrodziejko - mówi - ja już tyle nabiegałem się w sprawie
 45  I,19|    niespokojny. Jak można zmarnować tyle czasu... w porze największego
 46  I,19|          lichwiarza, na którego pan tyle wymyślał w sklepie przy
 47  I,19|          domu, poszła do gabinetu o tyle szybko, o ile można to było
 48  I,19|            zawołała - że zesłał wam tyle szczęścia I Cóż to, podobno
 49  I,19|       kupczyka, może dlatego, że... tyle straciliśmy na kamienicy...
 50  I,19|     powtórzył Wokulski. - Oni trzej tyle mają u pana?... ~- Nie.
 51 II,1 |          się z chrześcijanką...No i tyle nam porobiono udogodnień
 52 II,1 |          upoważnimy, kiedy spełnisz tyle a tyle warunków postawionych
 53 II,1 |   upoważnimy, kiedy spełnisz tyle a tyle warunków postawionych przez
 54 II,1 |           na książki, a mnie akurat tyle brakowało na adwokata...
 55 II,1 |        zrobił w tak krótkim czasie: tyle umiesz, że mógłbyś dzisiaj
 56 II,1 |           który zmienił się tylko o tyle, że nosił tabaczkowy surdut
 57 II,1 |       dwadzieścia osiem lat, prawie tyle co ja... I kiedy ja już
 58 II,1 |             porządny chłopak, który tyle lat był subiektem, który
 59 II,1 |             doby na zakażenie krwi, tyle tylko mając przytomności,
 60 II,2 |   wpatrywała się we mnie wzrokiem o tyle podejrzliwym, o ile smutnym.
 61 II,2 |            to niechaj samo płaci mi tyle za korepetycje, żeby z nich
 62 II,2 |       płacić za komorne, niech inni tyle płacą mi za lekcje, żeby
 63 II,2 |                  W głosie moim było tyle współczucia, że rządcy nos
 64 II,2 |             jak Lucyper i nabrawszy tyle tchu, ile było powietrza
 65 II,2 |            panie jednak, ażebym nie tyle ja, ile pan Wokulski użył
 66 II,2 |         mówić szczerze, to mnie nie tyle chodzi... To jest... nie
 67 II,3 |           usiłował zasnąć. Może nie tyle zasnąć, ile odpędzić od
 68 II,3 |              że on, Wokulski, który tyle hałasu robił w Warszawie,
 69 II,3 |        starość. A o tytuł nie dbam: tyle ich już miałem!... Świat
 70 II,3 |             robić z czasem? Widział tyle nowych rzeczy, rozmawiał
 71 II,3 |              a Sorbona!... Chaos, i tyle..." ~Lecz gdy pilniej zaczął
 72 II,4 |             Wokulski, zdziwiony nie tyle słowami; ile spojrzeniem
 73 II,4 |             Warunki te - odparł - o tyle zmieniły moje położenie,
 74 II,5 |             To jest... panie... nie tyle mieszkam, ile ciągle dojeżdżam.
 75 II,5 |        przez całe życie nie dała mi tyle szczęścia, ile to dziecko
 76 II,6 |            był krótkim dla niego, o tyle wydał się bardzo długim
 77 II,6 |         nieboszczyku, bodaj czy nie tyle, co prezesowa!) .Byli nawet.
 78 II,6 |        Wokulskiego, który ma akurat tyle pieniędzy, ile ich potrzeba
 79 II,6 |          czym mówili? Nikt nie wie, tyle tylko widziano, że ona była
 80 II,6 |      wydanych w ciągu roku? ale pan tyle nie wydajesz. Szkoda. Wiesz
 81 II,8 |            wszystko moja robota. On tyle, że kupował papier i jeszcze
 82 II,8 |         panią, a jegomości zostawił tyle pieniędzy, że z nich wybudowali
 83 II,8 |           misy ze szczerego złota i tyle drogiej odzieży jak na jarmarku...~
 84 II,8 |            Tłumił ją i przytłumił o tyle, że już nie rysowała mu
 85 II,8 |          nos, a kochają się tylko o tyle, o ile robi im to przyjemność.
 86 II,8 |              Do licha! - krzyknął - tyle miałem z panem do pogadania...
 87 II,9 |         Stawskiej; a nawet może nie tyle on, ile ja... Ja go do niej
 88 II,9 |           Obecnie uspokoiwszy się o tyle, że już mogę zebrać myśli,
 89 II,9 |         wieczora musiałem pójść nie tyle na piwo, ile ażeby pogodzić
 90 II,10| kiedykolwiek będę mogła sprawić jej tyle szczęścia, ile dziś jedną
 91 II,10|     kamienicy było cicho.~To jest o tyle cicho, że już nie słyszeliśmy
 92 II,10|         wymyślała pani Stawskiej... Tyle tylko mamy dziś satysfakcji,
 93 II,10|           wziął do rąk lalkę, która tyle narobiła zgryzoty, i urzędowym
 94 II,11|            duszy. Dla niej Wokulski tyle wart, o ile ma pieniądze
 95 II,11|         pięć rubli, Heluni przysłał tyle zabawek...~- Za pozwoleniem -
 96 II,11|            głowę sobie dam uciąć... Tyle razy mi się śnił, a zawsze
 97 II,13|           nieszczęśliwym krajem", i tyle. A pan baron Krzeszowski?
 98 II,13|             Wasze kobiety są akurat tyle warte co i mężczyźni. Wokulski
 99 II,15|            staruszki, która dała mu tyle dowodów życzliwości. Nie
100 II,15|           razie jest to choroba nie tyle niebezpieczna, ile nie cierpiąca
101 II,15|            do siebie... W panu jest tyle demona, ile trucizny w zapałce...
102 II,15|   kilkadziesiąt lat, a w ciągu nich tyle pragnął i tyle cierpiał,
103 II,15|           ciągu nich tyle pragnął i tyle cierpiał, że martwy świat
104 II,15|            wpadł w morze cierpień i tyle odczuł, tyle przemyślał,
105 II,15|             cierpień i tyle odczuł, tyle przemyślał, tyle pochłonął
106 II,15|            odczuł, tyle przemyślał, tyle pochłonął sił bezświadomych,
107 II,16|              a wtedy Bismarck mając tyle pieniędzy pokaże swoją sztukę!...~
108 II,16|            piękna, taka szlachetna, tyle w niej poświęcenia... Jeżeli
109 II,17|              u licha, chce się dziś tyle pisać?"~Rzucił pakiet na
110 II,17|          zapytał go Wokulski.~- Nie tyle interes, ile propozycję...
111 II,17|      istniała, a co do pieniędzy... Tyle ich mam, że mi wystarczy
112 II,17|            czysty salonik, w którym tyle wieczorów przepędził z panią
113 II,17|          ona choć przez jeden dzień tyle cierpiała co ja?...~Okrutne
114 II,17|         uderzając się w czoło. Żeby tyle widzieć, tyle słyszeć i
115 II,17|           czoło. Żeby tyle widzieć, tyle słyszeć i jednakże dojść
116 II,17|           Ja zaś przekroczyłem je o tyle, że zwrócę pieniądze nie
117 II,17|          nawet przyjść nie może, bo tyle napotyka zawad po drodze...
118 II,17|      ostatni raz: "Świnia jesteś, i tyle..." - bom już nie mógł wytrzymać.
119 II,17|          Dmuchnął za granicę, i nie tyle przed impertynencjami, które
120 II,17|          cymbał Starski może zrobić tyle dobrego... I właśnie z racji,
121 II,17|          uczuciem ma być od niego o tyle wyższą, że kompensuje tamte
122 II,17|       takich feblików?...~- Zapewne tyle, na ile mu starczyło ochoty
123 II,19|            jesteś okazem romantyka; tyle tylko, żeś miał mniej sposobności
124 II,19|     jakiegoś moralnego bankructwa.~"Tyle chciał zrobić, tyle mógł
125 II,19|    bankructwa.~"Tyle chciał zrobić, tyle mógł zrobić i nic nie zrobił!... -
126 II,19|         wariatem, ażeby zostawiwszy tyle pieniędzy w Warszawie, nie