Tom,  Rozdzial

1501  I,16|                panna Izabela spojrzała na sąsiada z pobłażliwą litością,
1502  I,16|          pogarda dla tego towarzystwa. Na domiar odezwała się panna
1503  I,16|             Pan Tomasz aż poruszył się na krześle.~- Anglicy uważają
1504  I,16|                 panna Izabela patrzyła na Wokulskiego prawie życzliwie.
1505  I,16|   Harun-al-Raszydem ucharakteryzowanym na kupca. W sercu jej budził
1506  I,16|            reszta towarzystwa przeszła na kawę do gabinetu pana. Właśnie
1507  I,16|               przyniósł panu Tomaszowi na tacy list mówiąc: ~- Czeka
1508  I,16|             tacy list mówiąc: ~- Czeka na odpowiedź, jaśnie panie. ~-
1509  I,16|           rzekł pan Tomasz spojrzawszy na adres. -Pozwolicie państwo... ~-
1510  I,16|             jej tylko właściwą usiadła na fotelu wskazując mu drugi,
1511  I,16|            kiedy znalazł się z nią sam na sam, krew uderzyła do głowy.
1512  I,16|                że panna Izabela patrzy na niego jakimś dziwnym wzrokiem,
1513  I,16|           chwili przeszkodził. Patrzył na pannę Izabelę w milczeniu
1514  I,16|              gęsto padającego deszczu; na dnie zaś tej burzy nurtowała
1515  I,16|      bezprzyczynowy wstyd : cofała się na poręcz fotelu, rumieniła
1516  I,16|           jakby ją sen morzył. Patrząc na grę jej fizjognomii Wokulskiemu
1517  I,16|              konia... ~Chwilę patrzyła na niego z łagodnym uśmiechem. ~-
1518  I,16|       wyciągnęła rękę i zostawiwszy ją na chwilę w rozpalonej dłoni
1519  I,16|             jej rękę i wyprostował się na krześle. Był tak odurzony,
1520  I,16|         odurzony, że nie zwrócił uwagi na ten mały wyraz "uprzejmość". ~-
1521  I,16|              ja nie miałbym zasługiwać na ten zaszczyt? ~- Ach, o
1522  I,16|               późno, choćby ze względu na list barona. ~Znowu podała
1523  I,16|                w Dolinie Szwajcarskiej na cel dobroczynny, o przybyciu
1524  I,16|          wesoło - rzekła panna Izabela na pożegnanie.~
1525  I,17|         większe gwiazdy przebłyskujące na zlotawolazurowym niebie.
1526  I,17|              śladu niechęci albo dumy. Na próżno. Traktowała go jak
1527  I,17|               oświadczył - przyszło mu na myśl - to co?..."~I pilnie
1528  I,17|                 że powinienem zasłużyć na nią... Tak... niezawodnie
1529  I,17|              Naturalnie, że powinienem na nią zasłużyć. Jeszcze jak!..." ~
1530  I,17|             brakowało, ażeby stanąwszy na chodniku zaczepiał jak żebrak
1531  I,17|                drzwi wszedł do sklepu. Na progu zetknął się z wychodzącym
1532  I,17|              osób. Klejn wdrapywał się na drabinkę, ażeby coś poprawić
1533  I,17|           drabinkę, ażeby coś poprawić na półkach. Lisiecki ubierał
1534  I,17|       przysłaniając oczy ręką spojrzał na Wokulskiego; Klejn ukłonił
1535  I,17|              niech mi pan rozłoży choć na parę lat. Toż te pięćset
1536  I,17|                szkoły i chce uczyć się na doktora, a i starość za
1537  I,17|         Lisiecki, obaj ubrani, czekali na wyrok pryncypała. ~- Tak -
1538  I,17|             Rozumiem. Niech Bóg zeszle na pana wszystko najlepsze-odparł
1539  I,17|   najlepsze-odparł inkasent i wyszedł, na próżno starając się ukryć
1540  I,17|               Wokulski i podał mu rękę na pożegnanie. ~- Już są?... -
1541  I,17|            potrzebował kiedy wystawiać na próbę ich współczucia... ~-
1542  I,17|             jej..." ~Potem przyszło mu na myśl, że nie jest to zbyt
1543  I,17|             których spis znajdował się na początku. ~"Aha! - mówił -
1544  I,17|                ma takie duże fundusze, na mnie grzeszną ich nie wydaje.
1545  I,17|               prośba kilka dni czekała na odpowiedź. Natychmiast odpisał
1546  I,17|          trochę strącą, a tu syn idzie na medyka, a tu starość chwyta
1547  I,17|                Zabrał list i wyszedł. ~Na drugi dzień około dziewiątej
1548  I,17|         chciały płacić, więcem wygnał. Na wódkę to łobuz ma, a na
1549  I,17|                Na wódkę to łobuz ma, a na komorne go nie stać... ~-
1550  I,17|            odczyścić... Furman patrzył na Wokulskiego zdziwiony. ~-
1551  I,17|                zobaczy czego jej brak? Na sprzęty i na bieliznę ja
1552  I,17|           czego jej brak? Na sprzęty i na bieliznę ja dam pieniędzy...
1553  I,17|                nowe i dobre, znasz się na tym?... ~- I jak jeszcze.
1554  I,17|            suknia. Wokulski, stanąwszy na progu, zobaczył swoją magdalenkę.
1555  I,17|        wskazując jej krzesło. ~Usiadła na brzegu aksamitnego sprzętu,
1556  I,17|        otwierały; patrzyła w ziemię, a na rzęsach jej błysnęły krople
1557  I,17|        Warszawie. Mieszkać będzie pani na Tamce, przy rodzinie furmana
1558  I,17|               jutro... A oto pieniądze na zagospodarowanie się. Pożyczam
1559  I,17|      Dziewczyna chwilę jeszcze postała na środku sali; potem otarła
1560  I,17|              pannę Izabelę..." ~Wszedł na piętro i zadzwonił. W mieszkaniu
1561  I,17|               w progu lokaj Konstanty. Na widok Wokulskiego przymrużył
1562  I,17|                do ciepłych krajów albo na wieś. ~- Więc przed wyjazdem
1563  I,17|          istotnie miał zamiar wyjechać na wieś i nie był zdrów, ale
1564  I,17|            obwiązany jak stara kobieta na mrozie, ale nie leżał w
1565  I,17|                w łóżku, tylko siedział na fotelu i miał przy sobie
1566  I,17|          Właśnie narzekał przed hrabią na opłakany stan zdrowia. ~-
1567  I,17|         podobnej sytuacji rujnował się na rejentów. ~- Właściwie to
1568  I,17|                ze sfałszowanym wekslem na czterysta rubli I ma bezczelność
1569  I,17|           zdziwiony hrabia spoglądając na bilet.~- Nie kazałeś pan
1570  I,17|           pewnym akcentem poprawił się na fotelu. ~- Nie spodziewałem
1571  I,17|                rubli. Pani Krzeszowska na złość mnie (nie wiem nawet
1572  I,17|             kobiety postanowił zarobić na klaczy... dwieście rubli!...
1573  I,17|               a gdzieś w kącie zarabia na histeryczkach po dwadzieścia
1574  I,17|                Konstanty, wciąż stojąc na progu, zaczął z politowaniem
1575  I,17|            dziecko... ~Hrabia spojrzał na niego ciekawie, a baron
1576  I,17|            baron chwytając za karafkę, na widok której Konstanty uznał
1577  I,17|                że kupiec zarabia nawet na wyścigowym koniu; swoją
1578  I,17|           zapraszał go również dzisiaj na godzinę jedenastą rano na
1579  I,17|              na godzinę jedenastą rano na konferencję w sprawie kupna
1580  I,17|                bardzo poważnie wygląda na tle brązowych sprzętów i
1581  I,17|               roku odzyska swój nakład na tę kamienicę i jeszcze co
1582  I,17|    dziewięćdziesiąt tysięcy rubli, ale na tym baron położył areszt.
1583  I,17|          adwokat. - Mąż kładzie areszt na pieniądzach będących niewątpliwą
1584  I,17|                wielkiego bursztyna. ~- Na cóż baronowa pożycza od
1585  I,17|             rubli i takowy zabezpiecza na nowo nabytej przez siebie
1586  I,17|         wielmożnych Łęckich przechodzi na własność wielmożnego S.
1587  I,17|         Wybornie! - zawołał mecenas. - Na jutro będziemy mieli akcik,
1588  I,17|         Bodajbyś pan tylko nie stracił na niej z kilkunastu tysięcy
1589  I,17|               chwilami przychodziło mu na myśl: czy nie zwraca uwagi
1590  I,17|           rozpaczą. ~Tuż nad sadzawką, na tle zielonych klombów, spostrzegł
1591  I,17|             jeden nawet wyszedł z wody na swoich brzydkich łapach
1592  I,17|       rozkosznym zdziwieniem rumieniec na twarzy panny Izabeli. ~-
1593  I,17|                uderzyła krew do głowy; na ustach hrabiny mignął niedostrzegalny
1594  I,17|          ułatwić lot owadom śpieszącym na weselne gody. Liście drzew
1595  I,17|                 Zresztą wszystko stało na miejscu: słońce i drzewa,
1596  I,17|             światła i cienie, łabędzie na stawie, roje komarów nad
1597  I,17|                 nawet połyskująca fala na lazurowej wodzie. Wokulskiemu
1598  I,17|                tylko parę białych smug na niebie - i od tej pory nie
1599  I,17|             wszystko zostanie tak samo na wieki. Że on z panną Izabelą
1600  I,17|                do niej. ~- Pan nie był na Rossim?.. - dodała rumieniąc
1601  I,17|                My z ciocią byłyśmy już na dwu przedstawieniach. ~-
1602  I,17|              przedstawieniach. ~- Będę na każdym... ~- Ach, jak to
1603  I,17|           oceniać ludzi niezwykłych... Na każdym polu... nawet - na
1604  I,17|              Na każdym polu... nawet - na scenie... Niech pan sobie
1605  I,17|             uśmiechem - ale policzę to na karb Warszawy, nie Rossiego...
1606  I,17|               rzeczą tak drobną, że... na najbliższym przedstawieniu
1607  I,17|            pani przyjemność, zasługuje na najwyższe uznanie... ~-
1608  I,17|           koniecznie muszą wysuwać się na pierwszy plan, zwracać na
1609  I,17|              na pierwszy plan, zwracać na siebie spojrzenia wszystkich,
1610  I,17|         wolałby o rok wcześniej umrzeć na scenie wobec pełnego i wzruszonego
1611  I,17|             wolą boską, jeżeli zyskują na tym ubodzy... Ciągle zyskują...
1612  I,17|                z Wokulskim ukazali się na końcu drogi. ~Pan Tomasz
1613  I,17|               goryczy, kwasu i ciężaru na widok białego cylindra,
1614  I,17|             swej strony źle podziałały na humor Wokulskiego, który
1615  I,17|                patrząc z westchnieniem na łazienkowską szosę, na którą
1616  I,17|   westchnieniem na łazienkowską szosę, na którą w tej chwili wjechała
1617  I,17|          ścieżką co pierwej, upatrując na miałkim piasku śladu bucików
1618  I,17|                się; że jak ptak siedzi na gałęzi, którą wiatr chwieje
1619  I,17|              prawo i w lewo, do góry i na dół, a potem nagle roześmiał
1620  I,17|               z niezgrabnych wysiłków. Na co mi ten powóz?... Czy
1621  I,17|                   W Teatrze Wielkim... na balkonie i paradyzie...
1622  I,17|                   Ale Oberman spojrzał na niego wilczym okiem i wyszedł
1623  I,18|              tylko pana Ignacego. ~Raz na przykład stary Szlangbaum,
1624  I,18|            któremu to właśnie przyszło na myśl, cofnął się czym prędzej
1625  I,18|         niesprawiedliwość, i zajadłość na Żydów, zgodził się na wszystkie
1626  I,18|        zajadłość na Żydów, zgodził się na wszystkie warunki bezwstydnego
1627  I,18|          jeździ teraz po mieście, a ja na same dorożki wydałem dwa
1628  I,18|            zwrócił mu pieniądze wydane na dorożki, ale jeszcze na
1629  I,18|                na dorożki, ale jeszcze na własny koszt kazał go odwieźć
1630  I,18|          własny koszt kazał go odwieźć na ulicę Elektoralną, co tak
1631  I,18|            nawet zaprosił go do siebie na szabasowy obiad. ~"Bądź
1632  I,18|                zapraszając Wokulskiego na jakąś wieczorną sesję. Pan
1633  I,18|             się dostojnymi zaprosinami na wieczór, ale wprost odmówił,
1634  I,18|            sklepu?... O trzy kwadranse na siódmą?... - spytał zdumiony
1635  I,18|             oświadczyć, że nie pójdzie na Włochów, ale jeszcze miał
1636  I,18|                sklep nawet nie patrząc na niego. ~No i naturalnie
1637  I,18|             Przede wszystkim wszedł on na schody prowadzące na galerię,
1638  I,18|                on na schody prowadzące na galerię, gdzie bywał zwykle
1639  I,18|        Zawstydzony, zeszedł pan Ignacy na dół do frontowego przysionka
1640  I,18|        wchodził do krzeseł w kapeluszu na głowie, loże były puste
1641  I,18|                loże były puste i tylko na galeriach czerniała masa
1642  I,18|       galeriach czerniała masa ludu, a na paradyzie już wymyślano
1643  I,18|               Z początku patrzył tylko na prawą dziurkę w kurtynie
1644  I,18|              ostatni raz był w teatrze na występie Dobrskiego w Halce,
1645  I,18|          uciekł z gołą głową z teatru. Na szczęście, w ósmym rzędzie
1646  I,18|          pierników, który w odpowiedzi na ukłon Rzeckiego opuścił
1647  I,18|                do pierwszego rzędu. ~- Na miłość boską, panie Pifke -
1648  I,18|              zalany potem - usiądź pan na moim miejscu i oddaj mi
1649  I,18|                otyły Pifke pchając się na miejsce Rzeckiego. ~Pan
1650  I,18|            zebrani eleganci spoglądali na jego surdut i na jego krawat,
1651  I,18|            spoglądali na jego surdut i na jego krawat, i na jego aksamitną
1652  I,18|             surdut i na jego krawat, i na jego aksamitną kamizelkę
1653  I,18|          wprawdzie bez ironii patrzono na jego garnitur, ale gdzie
1654  I,18|              przynajmniej nie zwracano na niego uwagi, częścią z powodu
1655  I,18|             ile razy nie było Rossiego na scenie, panna Izabela obojętnie
1656  I,18|                białych piór opadał jej na kolana, a wtedy Rzecki na
1657  I,18|              na kolana, a wtedy Rzecki na twarzy panny Izabeli spostrzegał
1658  I,18|                głowy. A wówczas, jakby na komendę, z galerii i z paradyzu
1659  I,18|               się ducha Banka, zrobiły na nim potężne wrażenie, a
1660  I,18|       zobaczywszy, jak Makbet bije się na rapiery. ~Toteż wychodząc
1661  I,18|               przynaglony mogłem pójść na włoskich aktorów... No i
1662  I,18|           szaleje za Rossim... Jak ona na niego patrzyła, jak się
1663  I,18|             raźnie, że cisnął arfiarce na talerz dwie czterdziestówki
1664  I,18|        francusko -pruskiej i rzuciwszy na stół rubla wybiegł z restauracji. ~
1665  I,18|              restauracji. ~Dopiero gdy na ulicy owionęło go świeże
1666  I,18|                zaczął rachować gwiazdy na niebie. ~- Raz... dwa...
1667  I,18|      Zadzwoniwszy jednak aż siedm razy na stróża, uczuł potrzebę oparcia
1668  I,18|            wpół do drugiej trzyma mnie na ulicy... ~Szczęściem, stróż
1669  I,18|              cylinder siedzi mu trochę na bakier, ale tylko troszeczkę.
1670  I,18|      mieszkania usiłował po kilka razy na próżno wprowadzić klucz
1671  I,18|                 że Wokulski patrzy tak na pannę Izabelę. ~- Niepodobna! -
1672  I,18|               i lekkim krokiem wbiegła na ratuszową wieżę, a Wokulski
1673  I,18|              się jak ptak, przepłynęła na gmach teatralny, a Wokulski
1674  I,18|             wysokości dziesięciu piętr na ziemię. ~- Jezus Maria!... -
1675  I,18|        nankinowe spodnie z fartuszkiem na przodzie i ze strzemiączkami
1676  I,18|          kampanii sewastopolskiej ... ~Na domiar okropnośći nędzny
1677  I,18|        wskazujące palce skierowują się na ósmy rząd krzeseł i właśnie
1678  I,18|            ósmy rząd krzeseł i właśnie na to krzesło, gdzie siedzi
1679  I,18|            głos zastyga mu w gardle, a na domiar niedoli on sam -
1680  I,18|                którym będzie spoczywał na wieki wieczne nie objaśniwszy
1681  I,18|               dopiero o trzy kwadranse na siódmą. Własnym oczom nie
1682  I,18|                chciał wierzyć, patrząc na zegarek, ale w końcu uwierzył.
1683  I,18|              że każdy z "panów" (a jak na złość wszyscy przyszli dziś
1684  I,18|            złość wszyscy przyszli dziś na czas!), że każdy z najwyższą
1685  I,18|               najwyższą wzgardą patrzy na jego podsiniałe oczy, ziemistą
1686  I,18|               z jakimś listem. ~- Było na kopercie napisane: "bardzo
1687  I,18|                Pan Ignacy rzucił okiem na wiersz ostatni, ale nie
1688  I,18|                był anonimowy. Spojrzał na kopertę - miała adres Wokulskiego.
1689  I,18|              Jaki zły los postawił cię na drodze pewnej szlachetnej
1690  I,18|                głową. - Ale kupuje nie na własne imię, tylko za pośrednictwem
1691  I,18|           marnuje dziś dnie i tygodnie na teatry włoskie, i zresztą -
1692  I,18|               zresztą - nawet nie wiem na co?..." ~W tej chwili jednak
1693  I,18|            oczyma i wyrazem zajadłości na twarzy kręcił się jak zwykle,
1694  I,18|            ażeby następnie umieścić ją na właściwym miejscu. Zobaczywszy
1695  I,18|                     Rzecki stropił się na chwilę. ~- Nie... Tak chciałem
1696  I,18|                    Dziś wszyscy huzia! na Żydów. Niedługo już trzeba
1697  I,18|           wynagrodzisz!... - dodał już na ulicy, patrząc w stronę
1698  I,18|               Lisieckiego o zastępstwo na jutro między dziesiątą z
1699  I,18|            Szlangbaumom aniżeli mnie...Na co jemu kamienica?... Po
1700  I,18|              mu strzeliło do łba latać na włoski teatr i jeszcze dawać
1701  I,18|                Mraczewski rzucając się na fotel. - Przyjechaliśmy
1702  I,18|     Wokulskiego, a po trzeciej wpadłem na chwilę do matki i na chwilę
1703  I,18|           wpadłem na chwilę do matki i na chwilę do pani Stawskiej:..
1704  I,18|                cały dom z haftu, z gry na fortepianie, z lekcyj angielskiego...
1705  I,18|               przecież wiem, że jedzie na wystawę do Paryża, i to
1706  I,18|                  prosił, kłaniał się i na nic... Wokulski nie i nie!...
1707  I,18|               dołu do góry albo z góry na dół, sumował kolumny cyfr
1708  I,18|                jego Stach znajduje się na jakiejś fatalnej pochyłości. "
1709  I,18|                 szeptał mu głos ukryty na samym dnie duszy - to darmo!...
1710  I,18|             ode mnie po dziesięć rubli na miesiąc, ażeby za to wykarmić
1711  I,18|                zabrnął w politykę..." ~Na tych medytacjach upłynął
1712  I,18|            trochę bolała, więc wyszedł na spacer na Nowy Zjazd i wróciwszy
1713  I,18|                 więc wyszedł na spacer na Nowy Zjazd i wróciwszy do
1714  I,18|              niego Wokulski chce biec. Na próżno zatrzymuje go pan
1715  I,18|              nie widać...~"Może wbiegł na podwórko i ocalał..." -
1716  I,18|         Nazajutrz pan Ignacy budzi się na kilka minut przed szóstą;
1717  I,18|              cały zimną wodą i patrząc na swoje patykowate nogi mruczy: ~"
1718  I,18|           swego pana zeskakuje z kufra na podłogę. Przeciąga się,
1719  I,18|                potem drugą nogę, potem na chwilę siada naprzeciw okna,
1720  I,18|               nic się nie stało, wraca na swoją pościel. Jest przy
1721  I,18|          ostrożny czy może rozgniewany na pana Ignacego za fałszywy
1722  I,18|                herbatę nie patrząc ani na samowar, ani na służącego,
1723  I,18|            patrząc ani na samowar, ani na służącego, który go przyniósł.
1724  I,18|            godziny rachuje bez względu na ruch gości i rozmowy "panów"
1725  I,18|           porze do miasta...~Stanąwszy na chodniku przed sklepem pan
1726  I,18|             sklepu? W tej chwili widzi na Krakowskim przejeżdżającą
1727  I,18|         kostiumie. Dama właśnie patrzy na ich sklep, a Rzecki w jej
1728  I,18|           Ignacy. - Oczywiście, jedzie na licytację... Awantura!...~
1729  I,18|                może obserwować wehikuł na całej przestrzeni do kolumny
1730  I,18|             tym miejscu dorożka skręca na lewo, a Rzecki myśli: ~"
1731  I,18|            Rozumie się, że jedzie baba na Miodową. Taniej kosztowałaby
1732  I,18|          Taniej kosztowałaby ja podróż na miotle..."~Przez dom Rezlera (
1733  I,18|    Senatorskiej pan Ignacy dostaje się na Miodową. Tu przechodząc
1734  I,18|            herbaty Nowickiego wstępuje na chwilę, ażeby powiedzieć
1735  I,18|        zobaczywszy mnie o tej godzinie na ulicy?..Naturalnie pomyśli,
1736  I,18|               się ze snów... Są rzeczy na niebie i ziemi... ~- Hum!...
1737  I,18|            schody. ~Pan Ignacy biegnie na górę i wpada do jednej sali.
1738  I,18|       przedsionku, pan Ignacy chce iść na drugie piętro; jednocześnie
1739  I,18|             kapłana sprawiedliwości są na kolanach tak wytłoczone,
1740  I,18|              pani u Kapucynów wpłynęła na przebieg licytacji - odpowiada
1741  I,18|         baronowa. ~- Ależ będę... będę na sali - przerywa jej adwokat -
1742  I,18|                O Boże! - mówi baronowa na cały głos - nędzny zabójca
1743  I,18|                biedna, samotna kobieta na próżno szuka człowieka,
1744  I,18|     człowiekiem, więc śpiesznie ucieka na dół, potrącając młode, piękne
1745  I,18|             celniej od dramatycznych. ~Na schodach wciąż rozlegają
1746  I,18|        eleganckich kobiet, śpieszących na oglądanie zabójcy, pokrwawionej
1747  I,18|               Ignacy ucieka z sieni aż na drugą stronę ulicy; na rogu
1748  I,18|              aż na drugą stronę ulicy; na rogu Kapitulnej i Miodowej
1749  I,18|             właścicielem wielkich dóbr na Ukrainie, a Żyd jego faktorem;
1750  I,18|         dwadzieścia pięć rubli gotówką na stół... ~- Niech Bóg zabroni! -
1751  I,18|           rubli, a dwadzieścia pójdzie na dług tego nieszczęśliwego
1752  I,18|              połę surduta, znowu sadza na krześle i ofiaruje sześć
1753  I,18|  kilkuminutowym targu strony godzą się na osiem rubli, z których siedem
1754  I,18|              wyprostowawszy go kładzie na marmurowym stole. Następnie
1755  I,18|          czekoladę i ucieka z cukierni na ulicę. Już obrzydła mu licytacja,
1756  I,18|            chłód, a nadto nieboszczyka na katafalku otoczonego świecami,
1757  I,18|             widoku trumny, więc skręca na lewo i widzi klęczącą na
1758  I,18|               na lewo i widzi klęczącą na posadzce w czarnym stroju
1759  I,18|                ponętnym, więc cofa się na palcach i przechodzi na
1760  I,18|                na palcach i przechodzi na prawą stronę kościoła. ~
1761  I,18|          swoich współwyznawców, którzy na to hasło rzucili się do
1762  I,18|                pan Ignacy idąc za nimi na górę. ~W tej chwili czuje,
1763  I,18|             starozakonnych wołając: ~- Na bok, parchy, kiedy ja idę
1764  I,18|              bok, parchy, kiedy ja idę na licytację!...~Żydzi wbrew
1765  I,18|         zwyczajom usuwają się i patrzą na niego z podziwem. ~- Jakie
1766  I,18|            pchać się jak on, zdaje się na łaskę i niełaskę losu. Prąd
1767  I,18|         szpakowata broda opiera mu się na obojczyku, a z lewej silny
1768  I,18|               że tak trudno dostać się na licytację!.." - wzdycha
1769  I,18|               widać w nich ani krzesła na podłodze, ani gwoździa w
1770  I,18|                 w której skazują ludzi na wieczne lub doczesne więzienia. ~
1771  I,18|               bariera, która dzieli go na dwie części: cywilną i licytacyjną.
1772  I,18|              licytacyjnej - estrada, a na niej duży stół, mający formę
1773  I,18|         dygnitarzów, mających łańcuchy na szyi i senatorską powagę
1774  I,18|               szyi i senatorską powagę na obliczach; są to komornicy:
1775  I,18|            obliczach; są to komornicy: Na stole przed każdym dygnitarzem
1776  I,18|            reprezentujących wystawione na sprzedaż nieruchomości.
1777  I,18|            mają zadarte głowy i patrzą na komorników ze skupieniem
1778  I,18|              połowie izby i podzielona na grupy, wprawdzie szemrze,
1779  I,18|          uczuciem baronowa. ~- Przyjdę na licytację, ależ teraz muszę
1780  I,18|          jeszcze bardziej wytłoczonymi na kolanach, aniżeli są w istocie.
1781  I,18|      początkową i dwadzieścia rubelków na koszta... Baronowa Krzeszowska
1782  I,18|           adwokat, tęsknie spoglądając na drzwi. - Pan żąda zbyt wysokiej
1783  I,18|              hum!... - mruczy adwokat. Na szczęście jeden z kolegów(
1784  I,18|               hrabia dwadzieścia rubli na koszta i jeden procent od
1785  I,18|           tysięcy... ~Pan Łęcki patrzy na zakrystiana z wielką pogardą;
1786  I,18|  siedemdziesiąt i dwadzieścia rubelków na koszta...- mówi kłaniając
1787  I,18|                Dżentelmen z faworytami na widok dziesięciorublówek
1788  I,18|                Dżentelmen z faworytami na chwilę tropi się. ~- Tylko
1789  I,18|                stołu, a po drodze kiwa na zniszczonego Żydka i nieznacznie
1790  I,18|              Żydka i nieznacznie mruga na okazałego pana, z którym
1791  I,18|             Krzeszowskiej; nie patrząc na nią zajmuje miejsce przed
1792  I,18|               kędzierzawy, wyglądający na suchotnika. Obaj mają potulne
1793  I,18|            podniszczone odzienia, lecz na ich widok Żydzi poczynają
1794  I,18|              sto, za dwieście tysięcy, na stare lata, ale nie śpieszę
1795  I,18|              ja sobie, które chaty idą na licytacje, ogląduję ja ich
1796  I,18|            skoczyły, psiakrew, i muszę na nowo kalkulować... Ale jak
1797  I,18|                aktu pan Łęcki robi się na przemian blady i fioletowy,
1798  I,18|             się bardzo fioletowy. Kiwa na zakrystiana i pyta go szeptem: ~-
1799  I,18|             Niech pan hrabia nie zważa na niego I mówi na cały głos: -
1800  I,18|              nie zważa na niego I mówi na cały głos: - Słowo honoru,
1801  I,18|        szubrawiec... niedawno siedział na Pawiaku... Niech pani na
1802  I,18|               na Pawiaku... Niech pani na niego nie zważa... Plunąć
1803  I,18|               stołu. ~Zakrystian mruga na pana Łęckiego uśmiechając
1804  I,18|          Baronowa triumfalnie spogląda na pana Łęckiego. ~- Sześćdziesiąt
1805  I,18|              płaczem baronowa upadając na wyplataną kanapkę. ~Jej
1806  I,18|              nie wiadomo skąd przybyły na ten uroczysty wypadek. Zanosząca
1807  I,18|               płaczu baronowa, wsparta na Maruszewiczu, opuszcza salę
1808  I,18|               Pan Łęcki robi się szary na twarzy. ~- Dziewięćdziesiąt
1809  I,18|                  odzywa się jakiś głos na sali. Pan Łęcki toczy dokoła
1810  I,18|              jest łotrem, kto siedział na Pawiaku... A co do udzielania
1811  I,18|                miną. ~Pan Łęcki patrzy na niego szklanymi oczyma,
1812  I,19|           lipcowych upałów zachowałbym na grudzień..." ~Nagle spojrzał
1813  I,19|           grudzień..." ~Nagle spojrzał na wystawę sklepową (właśnie
1814  I,19|         Mraczewski. Już był ostrzyżony na sposób warszawski, uczesany
1815  I,19|          zawołał - trzy godziny czekam na pana! Wyście tu wszyscy
1816  I,19|               pod ramię i nie zważając na paru obecnych gości, którzy
1817  I,19|          którzy ze zdumieniem patrzyli na nich, pędem zaciągnął Rzeckiego
1818  I,19|               zawodzie subiekta pchnął na twardy foteli stanąwszy
1819  I,19|               posuną się ze zdziwienia na wierzch czoła. ~- Przepraszam!... -
1820  I,19|              się dzieje?... Suzin dziś na noc jedzie do Berlina zobaczyć
1821  I,19|         Bismarcka, a potem - do Paryża na wystawę. Koniecznie, słyszy
1822  I,19|               ile stary mógłby zarobić na tym interesie w Paryżu z
1823  I,19|                spojrzał mu przez ramię na adres. ~- List od Belci -
1824  I,19|                Więc on dla niej wydaje na kupno kamienicy dziewięćdziesiąt
1825  I,19|       dziewięćdziesiąt tysięcy i traci na Suzinie pięćdziesiąt?...
1826  I,19|                te wyścigi, a te ofiary na cele dobroczynne?... A...
1827  I,19|         ceremonie..." Zapiął marynarkę na guzik pod szyją, wyprostował
1828  I,19|                zawołał podnosząc głowę na widok Rzeckiego.- Nie gniewasz
1829  I,19|          Łęckich... ~Wokulski spojrzał na adres, gorączkowo rozerwał
1830  I,19|                i zamyślony oparł głowę na ręku, rzekł suchym tonem: ~-
1831  I,19|          pojutrze, bo podobno Suzin ma na twój przyjazd zaczekać parę
1832  I,19|              oczach, ale i z uśmiechem na ustach. ~Wokulski podał
1833  I,19|               wziął list do ręki, lecz na powtórny rozkaz Wokulskiego
1834  I,19|               przyjechać do nas, jutro na obiad, ażebyśmy się naradzili
1835  I,19|                obojętnie rzucając list na stół. - Dla przyjemności
1836  I,19|                oparłszy się obu rękoma na stole, zapytał: - A gdyby
1837  I,19|              co?.. ~Żyły nabrzmiały mu na czole, gors koszuli gorączkowo
1838  I,19|             koszuli gorączkowo falował na piersiach. W oczach zapalały
1839  I,19|                który raz w życiu... ~- Na czym? ~- Dziś na tobie.
1840  I,19|           życiu... ~- Na czym? ~- Dziś na tobie. Myślałem, że człowiek,
1841  I,19|             człowiek, który naraża się na śmierci... na plotki dla
1842  I,19|               naraża się na śmierci... na plotki dla zdobycia majątku,
1843  I,19|             prawda? nawet nie wyglądam na podobną filozofię... Ale
1844  I,19|         doczekał!... ~Wokulski siedząc na kanapie zaciskał pięści,
1845  I,19|            krwią nabiegłe i sine plamy na policzkach. Rzucił się na
1846  I,19|              na policzkach. Rzucił się na fotel i oparłszy głowę na
1847  I,19|              na fotel i oparłszy głowę na tylnej krawędzi, ciężko
1848  I,19|         guzikach swojej liberii czekał na rozkazy. ~- Wybacz, panie
1849  I,19|                kolońską, którą znalazł na biurku Rzeckiego, i z synowską
1850  I,19|              wdzięcznością spoglądając na niego zaczerwienionymi oczyma. -
1851  I,19|            ponieważ Belcia nie zna się na tych rzeczach. ~Nieumiejętność
1852  I,19|        uderzyła Wokulskiego. Ale tylko na chwilę. Powoli pan Tomasz
1853  I,19|              siły. Obfity pot wystąpił na czoło, głos wzmocnił się
1854  I,19|            tylko sieć czerwonych żyłek na oczach świadczyła jeszcze
1855  I,19|                dziesięć tysięcy... Już na sali słyszałem dokoła siebie
1856  I,19|                Teraz Wokulski wyglądał na apoplektyka, ale milczał. ~-
1857  I,19|              dziesięć tysięcy rocznie. Na utrzymanie domu wychodzi
1858  I,19|         tysięcy rubli ledwie wystarczą na nędzne istnienie, a o podróżach
1859  I,19|                mu się stłumiać i znowu na twarz wystąpiło sinawe zabarwienie.
1860  I,19|            sześć tysięcy rubli rocznie na całe utrzymanie. Nędza...
1861  I,19|             zacny!... ~I rzucił mu się na szyję, omal nie płacząc.
1862  I,19|              po raz trzeci usadowił go na fotelu, a w tej chwili zapukano
1863  I,19|             tego "podłego" lichwiarza, na którego pan tyle wymyślał
1864  I,19| dziewięćdziesiąt... Paradny!... Cóż ty na to, panie Stanisławie?..~-
1865  I,19|              Pan Tomasz zaczął zapinać na sobie odzież i krawat. ~-
1866  I,19|                 Belcia prosi cię jutro na obiad... Pieniądze odbierz
1867  I,19|              głową stangretowi poszedł na górę. Ledwie wlókł ociężałe
1868  I,19|             się w swym gabinecie, padł na fotel w kapeluszu i tak
1869  I,19|            niecierpliwością oczekiwała na powrót ojca i rezultat licytacji
1870  I,19|             poznał (z silnych wypieków na twarzy), że jest wzruszona,
1871  I,19|             wciąż siedział w kapeluszu na głowie. ~- Cóż, ojcze? -
1872  I,19|             Izabela pobladła i usiadła na skórzanym szezlongu. ~-
1873  I,19|           powstała z klęczek i usiadła na szezlongu. ~- Zatem, ojcze,
1874  I,19|               gotówką?... Zatem pojadą na wystawę paryską, potem może
1875  I,19|            potem może do Szwajcarii, a na zimę znowu do Paryża. Nie!...
1876  I,19|               znowu do Paryża. Nie!... Na zimę wrócą do Warszawy,
1877  I,19|             niestary i niebrzydki (jak na przykład baron albo marszałek...
1878  I,19|            panna Izabela chodząc tam i na powrót po swoim gabinecie. ~
1879  I,19|               chodziła po pokoju tam i na powrót ze skrzyżowanymi
1880  I,19|                powrót ze skrzyżowanymi na piersiach rękoma i nagle
1881  I,19|            rękoma i nagle przyszło jej na myśl: skąd ojciec tak dziś
1882  I,19|                osłabiony, jeżeli wpadł na podobną kombinację..." Około
1883  I,19|         Florentyna mówiąc: ~- Cicho!.. na Boga, cicho!... Niech pan
1884  I,19|           Mikołaj wzruszył ramionami i na palcach wyszedł do kuchni. ~-
1885  I,19|              pana hrabiego przyszedłem na mały interes... - Kochana
1886  I,19|        Zamknęła drzwi gabinetu, siadła na fotelu i patrząc w okulary
1887  I,19|                trzy tysiące, i jeszcze na bardzo niepewnej hipotece.
1888  I,19|             jak pan hrabia resztę odda na procent, to ja będę musiał
1889  I,19|          pieniądze! - zawołała patrząc na niego z pogardą. ~- Słowo? -
1890  I,19|              dotrzyma słowa... - rzekł na odchodnym. ~Stary Mikołaj
1891  I,19|               kilka lat wieku. Usiadła na krześle i oglądając się
1892  I,19|           wykupił?.. ~Pan Łęcki stanął na środku pokoju i strzeliwszy
1893  I,19|              bodajże cię!... O tamtych na śmierć zapomniałem... ~-
1894  I,19|            Najwyżej trzy tysiące, i to na niepewnej hipotece... ~-
1895  I,19|              hipotece... ~- Ma rację - na hipotece, ale przecież handel
1896  I,19|            wystarał mi się o taką sumę na sześć albo na siedem procent,
1897  I,19|                taką sumę na sześć albo na siedem procent, i będziemy
1898  I,19|            procent, i będziemy płacili na jej rzecz jakieś czterysta
1899  I,19|                A z jaką trwogą patrzył na mnie!... To najszlachetniejszy
1900  I,19|             dba o pieniądze, interesów na mnie robić nie może, ale
1901  I,19|             żebym od niej nie pożyczył na jutrzejszy obiad...To samo
1902  I,19|          potrzebował wydawać pieniędzy na mnie... Ale uspokój się:
1903  I,19|              do ciotki już oczekującej na nią w salonie. ~Zobaczywszy
1904  I,19|               Silny rumieniec wystąpił na twarz panny Izabeli. ~-
1905  I,19|              Hortensji, powinno by wam na jakiś czas wystarczyć. A
1906  I,19|              zrobić, choćby ze względu na Starskiego. Pojmujesz, że
1907  I,19|            Pojmujesz, że młody chłopak na wsi będzie się nudził, będzie
1908  I,19|               to... już będzie mężem i na wiele rzeczy musi być pobłażliwym,
1909  I,19|            właśnie zachorował z gniewu na tego Żyda... ~- On wiecznie
1910  I,19|             kanapy. - Wstąpię do niego na chwilę i pogadam o waszych
1911  I,19|                wezwała do swego pokoju na rozmowę kuzynkę Florentynę. ~-
1912  I,19|          siadając w półleżącej pozycji na szezlongu - powrócił Kazio
1913  I,19|     powinszowałabym wam obojgu. Ale co na to powie baron, marszałek,
1914  I,19|             się panna Izabela. - Co ci na tym zależy, ażeby psuć mi
1915  I,19|                 że... tyle straciliśmy na kamienicy... że ojciec jest
1916  I,19|             ojca... O, tu jest papier, na moim biurku... ~Panna Florentyna
1917  I,19|             Wiadomość o Żydach zrobiła na niej wrażenie zimnej wody,
1918  I,19|            przyjdą do jej ojca lekarze na konsylium, że Kazio Starski
1919  I,19|           myślał o tobie przez drogę i na wsi, dokąd wy z ojcem za
1920  I,19|              widział żadnej panny, ani na wsi nie spotka (prócz ciebie,
1921  I,19|               o godzinie pierwszej. ~- Na którą kazałaś przyjść Żydom,
1922  I,19|              spytała panna Izabela. ~- Na pierwszą. ~- Chwała Bogu!
1923  I,19|           panna Florentyna spojrzawszy na kopertę. - Krzeszowskiej... ~
1924  I,19|              Rumieniec gniewu wystąpił na twarz panny Izabeli. ~-
1925  I,19|                 zawołała rzucając list na stół. - Proszę cię, Floro,
1926  I,19|               odeszlij jej to i dopisz na wierzchu: "nieczytane..."
1927  I,19|              zaczęła czytać. Stopniowo na jej obliczu ciekawość ustąpiła
1928  I,19|          postępowaniem mogłam zasłużyć na niechęć Pani i ściągnąć
1929  I,19|                niechęć Pani i ściągnąć na siebie gniew miłosiernego
1930  I,19|                zaś nie tylko patrzycie na moje klęski, ale jeszcze
1931  I,19|             nie wiem, za co gniewa się na mnie), ażeby mi prolongował
1932  I,19|                mi prolongował kontrakt na dalsze lata i nie wypędzał
1933  I,19|             płóciennym szlafroku leżał na kanapie i czytał "Kuriera".
1934  I,19|                że prezesowa utrzyma go na wsi przez parę tygodni,
1935  I,19|              głosem, patrzyła z trwogą na ojca; obawiała się jakiegoś
1936  I,19|                Tomasz uniósł się tylko na kanapie i strzeliwszy palcami
1937  I,19|              skoro kamienicę puszczono na licytację... ~- Toteż że
1938  I,19|              ile i za co płaci. Straci na jednym, zyska na drugim. -
1939  I,19|                Straci na jednym, zyska na drugim. - Ja, co najwyżej,
1940  I,19|                nieczysty interes takim na przykład... podstawianiu
1941  I,19|                 że Wokulski nie zrobił na kamienicy interesu, ale
1942  I,19|               Kto? nie wiem; jednakże, na wszelki wypadek, chcę być
1943  I,19|              żydowskich długów, tak... na... siedem, sześć procent. ~
1944  I,19|                Izabeli, która patrzyła na niego z lekkim zdziwieniem,
1945  I,19|             powtórzył Wokulski patrząc na nią jak wylęknione dziecko. -
1946  I,19|                Jednocześnie ukazał się na progu mężczyzna średniego
1947  I,19|                łysiną. Miał fizjonomię na pół wesołą, na pół drwiącą
1948  I,19|              fizjonomię na pół wesołą, na pół drwiącą i od razu zawołał: ~-
1949  I,19|                   dodał rzucając okiem na Wokulskiego. ~- Plenipotent
1950  I,19|           album, że żyły nabrzmialy mu na czole.~- Ale zemsta nie
1951  I,19|                Wolałbym go nie stracić na wakacjach - rzekł Starski,
1952  I,19|             śmierci kazało wynosić się na wieś. Na honor, nie wiem
1953  I,19|            kazało wynosić się na wieś. Na honor, nie wiem nawet, gdzie
1954  I,19|            przed tymi upałami... Ale i na ciebie także działają, bo
1955  I,19|              więc nie mogę go pożyczać na siedem... ~- Dobrze. W takim
1956  I,19|           pański kapitał wziąłem tylko na rok... ~- Jak to?... Dlaczego?... -
1957  I,19|             roku mogę go panu odstąpić na korzystnych warunkach. ~
1958  I,19|             Pan Łęcki poczuł rumieniec na twarzy. Nie chcąc jednak
1959  I,19|          rozłożył ręce, następnie padł na swój wielki fotel i znowu
1960  I,19|              cierpkie słówka... Ja się na ciebie nie gniewam, bo wiem...
1961 II,1 |             nie wie, kiedy pojedzie, a na drugi dzień - szast... prast...
1962 II,1 |               u pryncypała o urlop raz na kilka lat. Pan Wokulski
1963 II,1 |           nagle wyjechał do Paryża?... Na wystawę?... Cóż go obchodzi
1964 II,1 |                z Suzinem?... Ciekawym, na jakich to interesach zyskuje
1965 II,1 |          wyjechał biedny chłopak, może na zawsze... Listy pisze krótkie
1966 II,1 |               dla ciebie; ale poleciał na złamanie karku. ~Szybko
1967 II,1 |           diabeł nie dojdzie porządku. Na przykład pani Jadwiga, szczuplutka,
1968 II,1 |            przy niej suchot.) ~Wchodzę na górę. Drzwi do mieszkania
1969 II,1 |             przykry sposób. Spojrzałem na Stacha z uwagą i ogarnęło
1970 II,1 |          płacili regularnie. ~Spojrzał na zegarek, a widząc, że ma
1971 II,1 |              jeszcze czas, położył się na szezlongu i leżał milcząc,
1972 II,1 |    zamieniliśmy ani wyrazu. On patrzył na gwiazdy świszcząc przez
1973 II,1 |              myślałem, że jadę - chyba na pogrzeb. ~Na dworcu Kolei
1974 II,1 |              jadę - chyba na pogrzeb. ~Na dworcu Kolei Wiedeńskiej
1975 II,1 |               Doktór zamyślony patrzył na oddalające się latarnie,
1976 II,1 |              peronu, namówiłem doktora na przechadzkę po Alejach Jerozolimskich.
1977 II,1 |                Bułgarii często patrzył na gwiazdy, więc (zabawny projekt!)
1978 II,1 |                niebo. (A może istotnie na którym z migotliwych świateł
1979 II,1 |                   Doktór zatrzymał się na chodniku i usiadłszy na
1980 II,1 |                na chodniku i usiadłszy na swej lasce zaczął się śmiać
1981 II,1 |                 który aż zwracał uwagę na szczęście nielicznych przechodniów. ~-
1982 II,1 |             głupia cywilizacja, oparta na poglądach rzymskich, dawno
1983 II,1 |               zmarłych i pogrzebanych, na interesach papiestwa, na
1984 II,1 |               na interesach papiestwa, na trubadurach, ascetyzmie,
1985 II,1 |            obrzydliwym handlem opartym na oszustwie, które bardzo
1986 II,1 |      małżeństwem. Biada jednak tym, co na podobny jarmark przynoszą
1987 II,1 |            taki łysy!... ~Znowu stanął na chodniku. ~- Wierz mi, panie
1988 II,1 |               i dął nam prosto w oczy; na zachodzie poczęły znikać
1989 II,1 |                Doktór nasunął kapelusz na głowę i szedł zirytowany,
1990 II,1 |          nieraz mnie samemu przychodzi na myśl, że Stach... naprawdę
1991 II,1 |               piasku.~- I skąd właśnie na niego padło takie nieszczęście? -
1992 II,1 |               że żądam informacji.) ~- Na to złożyło się i usposobienie
1993 II,1 |        centnarów śniegu, rozdzielonego na płatki, tylko przysypują
1994 II,1 |            mógłby zrobić wiele dobrego na świecie. Ale on, jak skąpiec,
1995 II,1 |               dzieci uczą się pracować na chleb?... Nie, uczą się
1996 II,1 |             Nie, uczą się zamykać oczy na fakty, a marzyć o ideałach.
1997 II,1 |                on tymczasem ciskał się na ulicy jak szalony. Na szczęście
1998 II,1 |              się na ulicy jak szalony. Na szczęście błysnęło, upadły
1999 II,1 |              zupełnie oświetleniu. ~Ja na przykład znam Stare Miasto
2000 II,1 |            chodzę tam przynajmniej raz na tydzień i nie tylko odkrywam