Tom,  Rozdzial

2501 II,4 |                one chodzić, odpowiadać na pytania i wykonywać rozmaite
2502 II,4 |            przekonał się, że zjawiska, na które patrzy, nie są kuglarstwem,
2503 II,4 |             kuglarstwem, lecz polegają na jakichś nieznanych właściwościach
2504 II,4 |           własnym życiem. Polegały one na wmawianiu w medium rzeczy
2505 II,4 |               kanapę, popełznął za nią na czworakach jak pies, odepchnąwszy
2506 II,4 |                się ze strumieniami łez na policzkach, wśród oklasków
2507 II,4 |           śmierć..." ~Wybiegł z hotelu na ulicę, wpadł do kawiarni
2508 II,4 |               się chyba jego grobem. ~"Na co mam już czekać?... czego
2509 II,4 |              się więc i szybko zeszedł na drugie piętro. ~Mistrz tajemniczej
2510 II,4 |          tajemniczej sztuki już czekał na gości; ale że gości jeszcze
2511 II,4 |          proszę mnie uśpić i powtórzyć na mnie sztukę z chustką Palmieri
2512 II,4 |            Zresztą i ja pana uśpię ale na to trzeba kilkumiesięcznej
2513 II,4 |                że cząstka przypadająca na Wokulskiego pokryła wszystkie
2514 II,4 |         miesięcy poniósł w Warszawie. ~Na parę godzin przed pożegnaniem
2515 II,4 |                łyk szampana i oparłszy na brzuchu ręce ozdobione pierścieniami
2516 II,4 |             sobie wałęsasz się z głową na dół albo do góry, na nic
2517 II,4 |             głową na dół albo do góry, na nic się nie patrząc, albo
2518 II,4 |              Piotrowiczu, ty obraziłeś na siebie jedną bardzo dystyngowaną
2519 II,4 |               pfy! nieczysta siła...), na czym, mówię tobie, nie zyskasz
2520 II,4 |            rozbitej kopiejki, a możesz na siebie obrazić Boga. ~Nieładnie!...
2521 II,4 |               godzi się awansować mnie na durnia. Ty myślisz: ja nie
2522 II,4 |           ogolić brodę, nie gniewa się na zdrapanie. Otóż, gołąbku,
2523 II,4 |             Francji jakaś cudowna woda na wszystkie choroby (nie pomnę
2524 II,4 |            tacy, którzy przychodzą tam na kolanach i prawie nie śmią
2525 II,4 |              takim, a gdybyś był, pluń na wszystko... Ale co tobie?...
2526 II,4 |      szwajcarem mimo woli rzucił okiem na książki i z radosnym zdziwieniem
2527 II,4 |          jeszcze jako subiekt Hopfera. Na widok wytartych okładek
2528 II,4 |             Wokulski zadzwonił i zaraz na wstępie zobaczył lokaja
2529 II,4 |             Wokulski podając jej czek, na którym wypisał odnośną sumę. ~-
2530 II,4 |               u Rotszylda kwit jeszcze na dwa tysiące franków, płatnych
2531 II,4 |                wpływ łagodnego klimatu na przyśpieszony rozwój cywilizacji...
2532 II,4 |               której tonęła jego dusza na próżno szukająca tam dna
2533 II,4 |       obiecywała chyba to, że spali go na popiół. ~"A jeżeli i to,
2534 II,4 |            fluid i zaśniesz pan, kiedy na nią spojrzysz. Tym więc
2535 II,4 |      odpowiedział Palmieri spoglądając na zegarek. ~Wokulski opuścił
2536 II,4 |            magnetyzmu: nie starczyłoby na to czasu. Ale co do niej,
2537 II,4 |           kobietą, którą widzi się raz na kilka miesięcy, i tylko
2538 II,4 |          miasta, w okolicę Charenton. ~Na wskazanej ulicy fiakier
2539 II,4 |         uchyliła się i Wokulski wszedł na dziedziniec. ~Dom był jednopiętrowy,
2540 II,4 |           otwierał, więc Wokulski stał na środku dziedzińca zdziwiony
2541 II,4 |             spodnie, drewniane sandały na nogach i brudny flanelowy
2542 II,4 |              brudny flanelowy kaftanik na grzbiecie. ~- Powinszuj
2543 II,4 |               Wokulski. Geist spojrzał na niego z pobłażliwą wzgardą. ~-
2544 II,4 |            zmieniły moje położenie, że na parę lat nie potrzebuję
2545 II,4 |            spojrzyj... ~Otworzył drzwi na lewo od sieni. Wokulski
2546 II,4 |       kwadratową salę, bardzo chłodną. Na środku jej stał ogromny
2547 II,4 |               dotknął i syknął z bólu. Na palcach wyskoczyły mu pęcherze,
2548 II,4 |               dodał Geist nie zważając na przygodę od Wokulskiego
2549 II,4 |                tu o wypadek... Chodźmy na górę... ~- Kocioł zostawi
2550 II,4 |               niespodzianek. Wszedłszy na górę znaleźli się w dużym
2551 II,4 |               nawet z ołowiu i miedzi. Na podłodze pod stołami i w
2552 II,4 |                się ława czy tapczan, a na niej ogromny stos elektryczny. ~
2553 II,4 |            wytartą. ~Wokulski spojrzał na starca obutego w drewniane
2554 II,4 |             najuboższy wyrobnik, potem na jego sprzęty, z których
2555 II,4 |                Cała zaś mądrość polega na tym, ażeby korzystać ż nadarzającej
2556 II,4 |               okazji, nie tracić czasu na błazeństwa, lecz coś zrobić. ~-
2557 II,4 |            elektryczny, ciął nożycami. Na próbach tych zeszło mu parę
2558 II,4 |              Wokulski wyczerpany upadł na fotel; Geist pochował swoje
2559 II,4 |             Geist - a wnet zrozumiesz, na czym polega istota moich
2560 II,4 |         tajemnicę wynalazku. Polega on na zmianie budowy wewnętrznej
2561 II,4 |              ze światem; a że i ja mam na parę lat pieniądze, więc
2562 II,4 |            rękę i popychał ku drzwiom. Na schodach pożegnał go jeszcze
2563 II,4 |     laboratorium. Gdy Wokulski wyszedł na dziedziniec, furtka już
2564 II,4 |               nowego metalu i zawiesił na szyi jak szkaplerz. Chciał
2565 II,4 |          Geista do roboty?..." ~Usiadł na fotelu i utonął we wspomnieniach.
2566 II,4 |            Wzrok jego machinalnie padł na stół, gdzie leżał niedawno
2567 II,4 |            Zrywam się, biegnę, składam na pamięć wyrazy, którymi mam
2568 II,4 |        zimniejszy nad głazy, aby goreć na nowo, milczeć po dawnemu."~"
2569 II,4 |              sentymentalnych, poglądów na miłość." ~Złożył książkę
2570 II,4 |           odbiła się od ściany, spadła na umywalnię i ze smutnym szelestem
2571 II,4 |         smutnym szelestem stoczyła się na podłogę. ~"Dobrze ci tak!
2572 II,4 |            dzwon rozbity."~Położył się na kanapie i znowu myślał: "
2573 II,4 |               się to wszystko składało na uwiecznienie monopolu jednej
2574 II,4 |                 wydałem kilkaset rubli na kupno szlacheckiego patentu. ~
2575 II,4 |              się z dzisiejszym światem na widok pierwszej machiny
2576 II,4 |               i lekkiego jak puch, był na swoim miejscu. Geist nie
2577 II,4 |             olbrzymiego wynalazku była na oścież otwarta. ~"Zostaję! -
2578 II,4 |              jakaś trwoga opanowała go na widok napisanych przez siebie
2579 II,4 |               jej samej, powiedziałaby na widok obdartego Geista i
2580 II,4 |           znowu musiałbym zamykać oczy na ich spojrzenia, głuchnąć
2581 II,4 |               ich spojrzenia, głuchnąć na ich komplimenta, dyskretnie
2582 II,4 |               stryja twego wciąż czeka na obiecany kamień i ja także
2583 II,4 |               do której namawiają mnie na stare lata. Wstydź się,
2584 II,4 |                że nie widzisz rumieńca na twarzy Beli, która w tej
2585 II,4 |                oczy zaiskrzyły mu się, na twarz wystąpiły wypieki. ~
2586 II,4 |                   Wreszcie sam wybiegł na korytarz wołając: ~- Garson!..
2587 II,4 |                 Natychmiast i... powóz na dworzec kolei północnej...
2588 II,5 |       następnej zaś chwili przyszło mu na myśl: o jakich to awansach
2589 II,5 |             prezesowa? Czyby już nawet na prowincji wiedziano o jego
2590 II,5 |         wzrosły i wzrastały z tygodnia na tydzień. W stosunki z nim
2591 II,5 |            JW-go Wokulskiego, z którym na Nowy Rok ureguluje wszelkie
2592 II,5 |              tak wielki, że pan Ignacy na własną odpowiedzialność
2593 II,5 |            skończył przeglądać księgi (na usilną prośbę Rzeckiego
2594 II,5 |              list. Suzin proponował mu na zimowe miesiące nowy interes,
2595 II,5 |      doniosłości co paryski. ~- Cóż ty na to? - zapytał pana Ignacego
2596 II,5 |               dziś dobrowolnie wdziewa na siebie liberię arystokracji,
2597 II,5 |            mnie..." - pomyślał patrząc na stertę papierów. ~Na ulicy
2598 II,5 |           patrząc na stertę papierów. ~Na ulicy także, o ile miał
2599 II,5 |               zupełnie obcy wskazywali na niego, gdy przechodził;
2600 II,5 |           szepnął - dostali bzika?..."~Na drugi dzień swego pobytu
2601 II,5 |           niedawno wybudowanej kolei. ~Na dworcu spostrzegł, że i
2602 II,5 |         bezksiężycowa i bezobłoczna, a na niebie więcej gwiazd niż
2603 II,5 |              konstelacjom. Przyszły mu na myśl syberyjskie noce, gdzie
2604 II,5 |             nie miał serc przyjaznych; na co zdałby się największy
2605 II,5 |            wzmocnić... Za stary jestem na robienie epokowych wynalazków,
2606 II,5 |            pannę Izabelę, która patrzy na niego w dziwny, jej tylko
2607 II,5 |            jedzie do prezesowej, ażeby na świeżym powietrzu złożyć
2608 II,5 |          Wokulski. Chciał poprawić się na siedzeniu, ale poczuł, że
2609 II,5 |          safianowe pudełka, ustawił je na ławce i po kolei zaczął
2610 II,5 |              Była u hrabiny w tym roku na święconem, nie zauważył
2611 II,5 |           usiadł zapewniając, że tylko na parę minut. Czuł potrzebę
2612 II,5 |             ledwie spostrzegła to, raz na zawsze zabroniła mi fiksatuarować
2613 II,5 |                sobą. Chciałem ją wziąć na próbę; jest to niskie, nieprawda,
2614 II,5 |         szczęście. Chcąc ją tedy wziąć na próbę (ale nikomu ani słóweczka
2615 II,5 |             jak cień coraz to wypływał na amarantowe tło siedzenia.
2616 II,5 |                siedzenia. Więc patrzył na jego chudą twarz, na której
2617 II,5 |           patrzył na jego chudą twarz, na której płonął ceglasty rumieniec,
2618 II,5 |             płonął ceglasty rumieniec, na włosy jakby posypane mąką,
2619 II,5 |             włosy jakby posypane mąką, na oczy wielkie a zapadnięte,
2620 II,5 |            siedział w przedziale coraz na innym miejscu z obawy przeciągów. ~"
2621 II,5 |               Pegaza opuszczał się już na zachód, a na wschodzie podnosił
2622 II,5 |         opuszczał się już na zachód, a na wschodzie podnosił się Byk,
2623 II,5 |           okolicy nieba, i przyszła mu na myśl ta dziwna, niewidzialna
2624 II,5 |              systemu, a kto wie, czy i na niej nie rozbudzi się życie?
2625 II,5 |           wolna, długo zatrzymując się na stacjach. Powietrze zrobiło
2626 II,5 |         Powietrze zrobiło się chłodne, na wschodzie zaczęły blednąć
2627 II,5 |           Wokulski zamknął okno i legł na bujającej kanapie. ~"Jeżeli -
2628 II,5 |                i od pół godziny stoimy na stacji. Nie budziłem pana,
2629 II,5 |             się stało?~- Musimy czekać na konie - prawił baron. -
2630 II,5 |             się omylił i zamówił konie na jutro. Szczęście, panie,
2631 II,5 |                    Po śniadaniu wyszli na peron. Okolica z tego punktu
2632 II,5 |          grunta, a pan zna przysłowie: Na dworskim polu dużo stert,
2633 II,5 |              dworskim polu dużo stert, na chłopskim dużo ludzi. ~-
2634 II,5 |           niedziela, to jakbyś pan był na balu w cesursie: zjeżdża
2635 II,5 |             bardzo często przyjeżdżają na kilka dni, czasem na tydzień,
2636 II,5 |      przyjeżdżają na kilka dni, czasem na tydzień, pan Łęcki z córką.
2637 II,5 |           okolicy nie mogąc zdobyć się na odpowiedź. Szczęściem, wybiegł
2638 II,6 |            narzeczonej. Tak działa jej na nerwy, że biedaczka traci
2639 II,6 |          godziny za stacją ukazały się na widnokręgu lasy, bliżej
2640 II,6 |              się między nimi, wbiegała na ich szczyty lub spadała
2641 II,6 |                ich szczyty lub spadała na dół. ~Na jednym z takich
2642 II,6 |           szczyty lub spadała na dół. ~Na jednym z takich wzniesień
2643 II,6 |            baron, prawie wspinając się na kozioł.- A tak, to oni...
2644 II,6 |                zbliżały się do siebie. Na breku gwałtownie strzelano
2645 II,6 |               lodowaty chłód; spojrzał na damę w białej narzutce i
2646 II,6 |          usadowimy się? - spytał baron na widok nadjeżdżającego breku. ~-
2647 II,6 |      zaprotestowała blondynka. - Siądę na końcu, bo babcia nie pozwala
2648 II,6 |            suknię, która rozesłała się na połowie ławki. ~Wokulski
2649 II,6 |      spostrzegł, że dziewczynka patrzy na niego z pełnym zachwytu
2650 II,6 |               z nim półgłosem, ale ani na chwilę nie straciła wyrazu
2651 II,6 |        rumieniła się, Wokulski patrzył na narzeczoną. Spostrzegła
2652 II,6 |    Jednocześnie konie lejcowe skręciły na środek drogi, dyszlowe poszły
2653 II,6 |               brek silnie pochylił się na lewo. Wokulski podparł go,
2654 II,6 |         Starski?... ~Wokulski spojrzał na brek i w ciągu jednej chwili
2655 II,6 |          śmiechu, Starski upadł twarzą na kolana pięknej wdówki, baron
2656 II,6 |              dłonie, a potem spojrzała na Wokulskiego w sposób, który
2657 II,6 |              Starski, wymownie patrząc na wdówkę. ~- Pod warunkiem,
2658 II,6 |                tkliwości. Felu, usiądź na moim miejscu - odpowiedziała
2659 II,6 |                wolno. ~- Ale wdowy nie na wszystko pozwalają. Nie,
2660 II,6 |          wdówka krzywiąc się i patrząc na drogę.~W breku zrobiło się
2661 II,6 |              Pierwej niech pan odpowie na moje pytanie. ~- Nieszczególnie,
2662 II,6 |          odezwała się wdówka wskazując na Ochockiego. ~- Człowieku,
2663 II,6 |             jeżeli chcecie mnie miewać na przejażdżkach, to wiążcie
2664 II,6 |               prostu niebezpieczny... ~Na breku znowu wszczął się
2665 II,6 |              która utrzymywała, że jak na początkującego, dobrze powozi
2666 II,6 |           szeptać. ~Znajdowali się już na terytorium należącym do
2667 II,6 |           przypatrywał się rezydencji. Na dość wysokim, choć łagodnym
2668 II,6 |             wody, oczywiście sadzawka, na której kołysały się łódki
2669 II,6 |         kołysały się łódki i łabędzie. Na tle zieloności pałac jasnożółtej
2670 II,6 |             wyglądał okazale i wesoło. Na prawo i na lewo od niego
2671 II,6 |           okazale i wesoło. Na prawo i na lewo od niego widać było
2672 II,6 |      niepochwytne wonie. ~Gość patrzył na obłoki, jakby dotykające
2673 II,6 |         dotykające wierzchołków drzew, na snopy światła, które przepływały
2674 II,6 |            baronem siedziała prezesowa na fotelu z wysoką poręczą.~
2675 II,6 |              pocałowała go w czoło, co na obecnych zrobiło pewne wrażenie. ~-
2676 II,6 |                 Pan Wokulski zasługuje na to - odparła. wdówka. -
2677 II,6 |               jeżeli ofiarujesz mi się na męża, to lepiej zostań furmanem -
2678 II,6 |       prezesowa spojrzawszy przelotnie na gościa. Panna Felicja zarumieniła
2679 II,6 |          rozeszli się. Ochocki poszedł na strych pałacu, gdzie w pokoiku,
2680 II,6 |                gdzie w pokoiku, świeżo na ten cel zbudowanym, urządzał
2681 II,6 |              pani Wąsowska? ~- Wygląda na dzielną i wesołą kobietę. ~-
2682 II,6 |               mojej śmierci; przejdzie na innych. Kto ma krocie barona,
2683 II,6 |               parku. ~Wokulski wyszedł na dziedziniec i około lewej
2684 II,6 |          bardzo często przychodziły mu na myśl dwa najpierwsze spostrzeżenia,
2685 II,6 |             zobaczył budę, a przed nią na łańcuchu psa, który spostrzegłszy
2686 II,6 |          chwytał za ubranie, kładł się na ziemi, jakby domagając się
2687 II,6 |               co wy tego psa trzymacie na łańcuchu? ~- Ażeby był zły
2688 II,6 |                Gonił go Ochocki niosąc na ramieniu dwie wędki.~- Nie
2689 II,6 |               do trzeciej i iść ze mną na ryby... Ale taka to babska
2690 II,6 |               dni dobrze i nawet Kazio na rachunek posagu zrealizował
2691 II,6 |            wyrzec się podróży i osiąść na piaszczystym folwarku, dopóki
2692 II,6 |              co prawda już dawno chory na kamień. ~- Ale co dotychczas
2693 II,6 |                rzekł Ochocki wskazując na sztachety. -Widzi pan te
2694 II,6 |              wakacje czyszcząc włosień na materace do gościnnych pokojów.
2695 II,6 |              Zdawało mi się, że jestem na wyspie Utopii albo na kartce
2696 II,6 |           jestem na wyspie Utopii albo na kartce nudnego a cnotliwego
2697 II,6 |            fundamentalne prawo natury. Na końcu alei ukazała się panna
2698 II,6 |              ryby do piątej wieczorem, na spiekocie, gdyż dzień był
2699 II,6 |              dopiero dzwonek wzywający na obiad. ~Po obiedzie baron
2700 II,6 |               godzinie zawsze chorował na migrenę), reszta zaś towarzystwa
2701 II,6 |            wykładał. Siedział rozparty na brzozowym fotelu i mówił
2702 II,6 |              nie umiały zdecydować się na rozsądny wybór? Czym byłby
2703 II,6 |           uczuć? ale jakie mam dochody na utrzymanie domu i kogo wprowadzam
2704 II,6 |                od parobka, skończywszy na ministrze, krępują swoją
2705 II,6 |         swobodę choć przez parę godzin na dzień, choć przez parę miesięcy
2706 II,6 |               choć przez parę miesięcy na rok, choć przez kilka lat
2707 II,6 |         mężczyznę mającego dosyć czasu na ubóstwianie kobiety.~Jest
2708 II,6 |              wszystkie panie spojrzały na Wokulskiego. Ten odparł
2709 II,6 |              pieniędzy, nie ma również na widoku szlachetnych celów?
2710 II,6 |                wtrącił Starski patrząc na babkę. ~- I dlatego, że
2711 II,6 |            podniosła głowę i spojrzała na Starskiego z takim wyrazem
2712 II,6 |           gryzł cygaro i uśmiechał się na pół drwiąco, na pół smutnie.
2713 II,6 |          uśmiechał się na pół drwiąco, na pół smutnie. Za altanką
2714 II,6 |        wchodząc i niespokojnie patrząc na damy. ~- Oho! pan Julian
2715 II,6 |                i kapelusz tak wsadzony na bakier, że pani Wąsowska
2716 II,6 |       pohamować nadmiaru wesołości, co na twarzy panny Felicji wywołało
2717 II,6 |              Całe towarzystwo skręciło na lewo i boczną aleją szło
2718 II,6 |            Starskim. Przy furtce hałas na przodzie spotęgował się,
2719 II,6 |          dopiero zrozumiał cel wyprawy na folwark, gdy w dziedzińcu
2720 II,6 |             spore źrebię i rzuciło się na prezesową przednimi nogami
2721 II,6 |           nogami jak pies, który staje na dwu łapach. Szczęściem,
2722 II,6 |             źrebaka, który kładł głowę na jej ramieniu, a później
2723 II,6 |              pomyślał Wokulski patrząc na staruszkę, która umiała
2724 II,6 |                niechętnie, zgodził się na projekt; włożył gruby paltot,
2725 II,6 |            była blada, on miał wypieki na twarzy.~Około jedenastej
2726 II,6 |                prawda? A jeszcze kiedy na jej buzi ukaże się ten wyraz
2727 II,6 |            pana, ale wie pan, ona robi na mnie takie wrażenie, że
2728 II,6 |           zaziębień, tylko w jesieni i na nowiu. No, ale to przejdzie,
2729 II,6 |             właśnie onegdaj zaprosiłem na konsylium Chałubińskiego
2730 II,6 |              człowieka od rozpaczy. Ja na przykład rozumiem, że ani
2731 II,6 |             tej myśli, że spotkamy się na innym, lepszym świecie,
2732 II,6 |             święte uczy: "Co zwiążecie na ziemi, będzie związane w
2733 II,6 |               w parku kwilił puszczyk; na niebie urwała się jedna
2734 II,6 |              Ciekawym tylko, za co tak na nim używa pani Wąsowska?...
2735 II,6 |                   Od razu wzięliby nas na języki..."~Zasnął i marzyło
2736 II,6 |                 Ranek znowu zeszedł mu na łapaniu ryb z panną Felicją
2737 II,6 |          pierwszej wszyscy zebrali się na śniadanie, pani Wąsowska
2738 II,6 |           napłynęły do oczu. Spojrzała na Wokulskiego naprzód z gniewem,
2739 II,6 |                 Końcem nogi oparła się na ręku stangreta i jak sprężyna
2740 II,6 |               jak sprężyna rzuciła się na siodło. Szpicrózga drżała
2741 II,6 |                się w koło i przysiadał na zadzie. - Za bramą ruszamy
2742 II,6 |               Nareszcie Wokulski siadł na konia, pani Wąsowska niecierpliwie
2743 II,6 |          stronach leżało szare pole, a na nim tu i ówdzie widać było
2744 II,6 |           położyła rękojeść szpicrózgi na ustach, pochyliła się i
2745 II,6 |              Nagle pani osadziła konia na miejscu, była zarumieniona
2746 II,6 |          pojedziemy wolno. Uniosła się na siodle i uważnie patrzyła
2747 II,6 |                który było widać daleko na wschodzie. Aleja skończyła
2748 II,6 |          skończyła się; jechali polem, na którym zieleniły się grusze
2749 II,6 |        sześćdziesiąt, no - sto tysięcy na rok i powiedz mi pan: czy
2750 II,6 |              nie robi. ~- Nie?... Więc na cóż są pieniądze?:.. Jeżeli
2751 II,6 |               zacięła konia i skręciła na prawo, w pole, bez drogi. ~-
2752 II,6 |         Wokulski zatrzymał konia. Stał na wzgórzu, nad łąką tak piękną
2753 II,6 |         zachwycała się. Pędziła z góry na złamanie karku, jakby chcąc
2754 II,6 |        Przecież nic po to wzięłam pana na spacer, ażeby ziewać. Proszę
2755 II,6 |                człowiek.~Pochyliła się na siodło, jakby padając w
2756 II,6 |         łabędzic jak panna Ewelina, bo na przykład już dla mnie przestał
2757 II,6 |             się męczennicą małżeństwa. Na szczęście, mój mąż znalazł
2758 II,6 |             doświadczenia poznałam się na nim w tydzień. Ma zawsze
2759 II,6 |               być niebezpieczny, ale - na to ja musiałabym drugi raz
2760 II,6 |                  Wokulski powoli siadł na konia. Niewysłowiony żal
2761 II,6 |            niskim, metalowym głosem: - Na karcie mojej historii zapisał
2762 II,6 |               takiej chwili stu innych na pańskim miejscu powiedziałoby,
2763 II,6 |               cha! cha!... Tarzała się na siodle ze śmiechu. ~- I
2764 II,6 |                z trenem, kiedy idziemy na pierwszy bal, kiedy pierwszy
2765 II,6 |             Widzi pan, jak ja się znam na ludziach. Może byśmy jeszcze
2766 II,6 |              śmiertelnie obraziłby się na mnie, a potem - naturalnie
2767 II,6 |                i ja zdecydowałabym się na jakie szaleństwo... ~- Teraz
2768 II,6 |             możność sprawdzania... czy na koniu dobrze leży siodło... ~-
2769 II,6 |          Jeżeli jednak mówię za śmiało na tak krótką znajomość... ~-
2770 II,6 |       grzeczność, którą od dawna umiem na pamięć. Naturalnie, taki
2771 II,6 |              zdaniem, w poglądzie pani na miłość istnieją nie dające
2772 II,6 |                 jeszcze musi spoglądać na zegarek, ażeby nie spotkał
2773 II,6 |           wyhodować w takim pośpiechu, na takim jarmarku?... ~Niech
2774 II,6 |              wyklina kobietę stworzoną na obraz i podobieństwo Adamowych
2775 II,6 |           kieszeni i poczęła ją gryźć. Na rzęsach błysnęła jej łza
2776 II,6 |              błysnęła jej łza i spadła na końską grzywę. ~- Jedź pan
2777 II,6 |                godziny wjechali `znowu na wzgórza, z których widać
2778 II,6 |       zawróciła konia i bystro patrząc na Wokulskiego spytała: ~-
2779 II,6 |         węgierskiej, więc kiedy wsiądę na konia, szaleję i plotę niedorzeczności.
2780 II,7 |             umyślnego posłańca, a dziś na wyraźne żądanie swej ciotki
2781 II,7 |         jeszcze nie mam racji śpieszyć na powitanie".~Ale ponieważ
2782 II,7 |                Izabela zdecydowała się na wyjazd.~Pożegnanie jej z
2783 II,7 |             hrabina. ~Tegoroczny pobyt na wsi głęboko zmodyfikował
2784 II,7 |              nad nimi. ~Przyjechała tu na wyraźne żądanie ciotki,
2785 II,7 |           zapewne bardzo mu się przyda na starość. Cały zaś majątek
2786 II,7 |            majątek postanowiła zapisać na podrzutków i ich nieszczęśliwe
2787 II,7 |               cicha westchnął spojrzał na nią przelotnie, więc panna
2788 II,7 |               zatrwożyła. Jak to, więc na świecie są kobiety, dla
2789 II,7 |        koniecznym zaprosić Wokulskiego na wieś. ~"Niech się sobie
2790 II,7 |             Niech się sobie przypatrzą na świeżym powietrzu - myślała
2791 II,7 |        konkurentów. Dopóki jednak żyła na świecie, nie mogła pozwolić
2792 II,7 |            świecie, nie mogła pozwolić na to, ażeby jaki mężczyzna
2793 II,7 |               Wąsowska gwałtem zabrała na spacer Wokulskiego. Gdy
2794 II,7 |            spacer Wokulskiego. Gdy zaś na gościńcu pod lasem zobaczyła
2795 II,7 |            powóz jej rywalki, skręciła na łąkę i tam zrobiła wielką
2796 II,7 |                towarzystwo przyjęło ją na ganku witając prawie tymi
2797 II,7 |            Panna Felcia Janocka wzięła na bok pannę Izabelę i ze łzami
2798 II,7 |               kazała mu jechać ze sobą na spacer, sam na sam... Gdybyś
2799 II,7 |          jechać ze sobą na spacer, sam na sam... Gdybyś wiedziała,
2800 II,7 |                Bo i ja chodziłam z nim na ryby, ale tylko tu, do sadzawki,
2801 II,7 |      parweniuszowi?... A, zobaczy, jak na tym wyjdzie!..."~Była pewna,
2802 II,7 |         Wokulski nie tylko nie wybiegł na jej spotkanie, ale pojechał
2803 II,7 |                spotkanie, ale pojechał na spacer z panią Wąsowską.
2804 II,7 |              jakby niepokój, ale tylko na chwilę. ~" Naiwna jest ta
2805 II,7 |           dobry, kiedy sypie pieniądze na jej ochronę... Powiem ci,
2806 II,7 |           którą on wybierze za żonę... Na nieszczęście, nasze panny
2807 II,7 |                 Kazia Wąsowska zna się na tym, toteż wzięła go na
2808 II,7 |                na tym, toteż wzięła go na spacer... Ha, zobaczymy,
2809 II,7 |        wierność jeździć z inną kobietą na spacery!... To bardzo po
2810 II,7 |               Wąsowską z przejażdżki i na folwarcznym dziedzińcu zobaczył
2811 II,7 |              nawet udał, że nie patrzy na powóz. Przed pałacem oddał
2812 II,7 |             jaśnie pan gotów, to prosi na obiad... ~- Powiedzcie,
2813 II,7 |          chwilę postał w oknie patrząc na park oświetlony ukośnymi
2814 II,7 |          ukośnymi promieniami słońca i na krzak bzu, na którym wesoło
2815 II,7 |     promieniami słońca i na krzak bzu, na którym wesoło świegotały
2816 II,7 |              nurtowała mu głucha obawa na myśl, w jaki sposób przywita
2817 II,7 |              wszystkie oczy zwrócą się na nich i że on musi skompromitować
2818 II,7 |              do siebie i znowu wyszedł na korytarz. Zbliżał się do
2819 II,7 |        Starskim. Ona tak samo patrzyła na Starskiego. a on miał ten
2820 II,7 |               zdrowa. Prezesowa siadła na fotelu; obecni poczęli zajmować
2821 II,7 |                rzekła pani Wąsowska. - Na pańskim miejscu, panie Kazimierzu,
2822 II,7 |              czasu spoglądał ukradkiem na pannę Ewelinę Janocką, która
2823 II,7 |               jakiego doznałam uczucia na widok pana? Oto żalu. Przypomniałam
2824 II,7 |             Wąsowska. Lecz spojrzawszy na niego i na pannę Izabelę
2825 II,7 |            Lecz spojrzawszy na niego i na pannę Izabelę rzekła tonem
2826 II,7 |                   już nic... Daję panu na dziś urlop. Moi państwo,
2827 II,7 |                  Właśnie zaraz idziemy na górę do obserwatorium... ~-
2828 II,7 |               spytała pani Wąsowska. - Na wszelki jednak wypadek radziłabym
2829 II,7 |            dalej baron z narzeczoną, a na końcu panna Felicja z Ochockim,
2830 II,7 |           gdyby młode panny ciągle sam na sam przebywały z młodymi
2831 II,7 |    meteorologii, a w takim razie idźmy na górę... ~- Ale z Ewelinką
2832 II,7 |           zabawie - zakończył Ochocki, na znak gniewu kładąc ręce
2833 II,7 |                ozdobę stanowiły widoki na duży spadek. Czy nie mam
2834 II,7 |            głowę. Panna Ewelina upadła na ławkę blada i zmęczona,
2835 II,7 |                 z niepokojem oczekując na odpowiedź. ~- Nie wiem,
2836 II,7 |         proszony o spętanie mego życia na czyjąś korzyść, więc nie
2837 II,7 |               powiem - dodał patrzącej na niego z odchylonymi ustami -
2838 II,7 |           sobie strzelić aniżeli wyjść na podobnego błazna."~W bocznej
2839 II,7 |             dobrze. Poczekajcież tutaj na Ewelinkę z baronem, który
2840 II,7 |     spostrzegłszy, że Wokulski patrzył na nią, szybko odwróciła głowę. ~-
2841 II,7 |              Wokulski uważnie spojrzał na nią. Była zamyślona i spokojna
2842 II,7 |              być stolicą świata. Czy i na panu zrobił takie wrażenie?...~-
2843 II,7 |                 że człowiek jest tylko na pozór istotą drobną i wątłą.
2844 II,7 |                a skończywszy... choćby na panu Starskim, który swoich
2845 II,7 |                i że dla utrzymania się na nich apostołują w społeczeństwach
2846 II,7 |        arystokracja odgrywa ważną rolę na świecie. To, co pań nazywa
2847 II,7 |               Silny rumieniec wystąpił na twarz Wokulskiego. Panna
2848 II,7 |                a między drzewami parku na zachodzie błyszczał sierp
2849 II,7 |              do Paryża bardzo obrażony na mnie?.~Chciał odpowiedzieć,
2850 II,7 |   najbrutalniejszy sposób... Działa im na nerwy rozmową, spojrzeniami... ~
2851 II,7 |              mnie warto było silić się na oryginalność. Niech sobie
2852 II,7 |              zdmuchnął ją i rzucił się na łóżko.~Przez dwa następne
2853 II,7 |                panna Ewelina chorowała na migrenę, panny Izabela i
2854 II,7 |        relikwię spoglądając z triumfem na Wokulskiego, który pomyślał,
2855 II,7 |               że zdawał się nie uważać na to, co zaszło.~Na trzeci
2856 II,7 |               uważać na to, co zaszło.~Na trzeci dzień wypogodziło
2857 II,7 |               dzień wypogodziło się, a na czwarty było już tak pięknie
2858 II,7 |           Felicja zaproponowała spacer na rydze. ~Prezesowa tego dnia
2859 II,7 |                 przelotnie spojrzawszy na Wokulskiego - każdy z panów
2860 II,7 |           usposobieniu, że zgadzam się na łamanie nam nóg... Biedny
2861 II,7 |                jeżeli zgodzisz się pan na poprzednie ucięcie głowy -
2862 II,8 |             żem ją poznał..."~Wjechali na wzgórze, gdzie roztoczył
2863 II,8 |               oczy rozszerzyły mu się, na twarz wystąpił rumieniec.
2864 II,8 |            wystąpił rumieniec. Patrząc na niego trudno było wątpić,
2865 II,8 |             jego okolice wyglądają jak na wypukłej mapie. Ale podróż
2866 II,8 |           horyzont, który ciągle widać na wysokości wzroku. Skutkiem
2867 II,8 |               przed siebie nic wiadomo na co... Parę razy zdawało
2868 II,8 |    odpowiedziała panna Felicja patrząc na Wokulskiego w taki sposób,
2869 II,8 |               wziął koszyk i rzucił go na bryczkę. ~- Co mi tam wasze
2870 II,8 |                 Straciłem dwa miesiące na rybach, grzybach, bawieniu
2871 II,8 |                nawet wynalazcom. Kiedy na niego patrzę, przychodzi
2872 II,8 |            niego patrzę, przychodzi mi na myśl historyjka o Newtonie.
2873 II,8 |              Izabeli padał Wokulskiemu na serce jak kropla słodyczy. ~"
2874 II,8 |           stanowiła granicę dwu lasów: na prawo rosły dęby i buki,
2875 II,8 |               prawo rosły dęby i buki, na lewo sosny. Między sosnami
2876 II,8 |              widzę ludzi. W tej chwili na przykład rozumiem go...
2877 II,8 |              las nie jest przeznaczony na pożytek ludziom, ale ma
2878 II,8 |              człowiek ukazywał się raz na kilka lat, a jednak rosły
2879 II,8 |           oddał przecie ludziom ziemię na mieszkanie, a rośliny i
2880 II,8 |      mieszkanie, a rośliny i zwierzęta na pożytek... ~- Krótko mówiąc,
2881 II,8 |               są jedynymi przywilejami na tym świecie. Niejednokrotnie
2882 II,8 |          uwierzyć w ich potęgę.~Weszli na polankę zamkniętą wzgórzami,
2883 II,8 |           polankę zamkniętą wzgórzami, na których rosły pochylone
2884 II,8 |           sosny. Panna Izabela usiadła na pniu ściętego drzewa, a
2885 II,8 |                Wokulski niedaleko niej na ziemi. W tej chwili na brzegu
2886 II,8 |            niej na ziemi. W tej chwili na brzegu polanki ukazała się
2887 II,8 |              Wąsowska i Starski znikli na wzgórzu, panna Izabela coraz
2888 II,8 |             temu byliśmy w tym miejscu na wrześniowej majówce... Było
2889 II,8 |               dziś? ~- Nie. Siedziałam na tym samym pniu i byłam jakaś
2890 II,8 |           kiedy o kimś myślimy ciągle, na jawie i we śnie...~Podniosła
2891 II,8 |              dobrze mają prawo patrzeć na słońce jak sosny albo...
2892 II,8 |               nie wolno myśleć o pani? Na dziś nie żądam nic innego. ~-
2893 II,8 |          jakich spotykałem w salonach. Na moje nieszczęście, wobec
2894 II,8 |         koszami i rydzami znalazło się na polance.~- Wracajmy do domu -
2895 II,8 |               te rydze znudziły i czas na obiad.~Kilka dni następnych
2896 II,8 |              może być, natura powołała na świat człowieka.~Obojętny
2897 II,8 |             siedzieli pod wiekową lipą na podwórzu, ale najczęściej
2898 II,8 |               podróżny zatrzymywał się na gościńcu za stawem i zdziwiony
2899 II,8 |               Pewnego dnia przyszło mu na myśl, że gdyby kazała mu
2900 II,8 |               zapalające się i gasnące na dalekim nieboskłonie. Dopiero
2901 II,8 |             myślał, że dobę podzielono na dwa nierówne okresy czasu:
2902 II,8 |               go tam i tylko każ wyryć na nim te wiersze: "Na każdym
2903 II,8 |              wyryć na nim te wiersze: "Na każdym miejscu i o każdej
2904 II,8 |          zamkiem więcej bywa ludzi niż na cmentarzu, prędzej przeczytają
2905 II,8 |         ostatecznym kresem wszystkiego na tym świecie, nawet miłości... ~
2906 II,8 |               rozmowa?..." - pomyślał. Na szczęście, spotkał pannę
2907 II,8 |                zapomniał o wszystkim. ~Na drugi dzień istotnie całe
2908 II,8 |                ale Wokulski nie uważał na nic, zatopiony w smutnych
2909 II,8 |           jakiś dziwny sposób spojrzał na pannę Izabelę i że ją oblał
2910 II,8 |               najczęściej gruntuje się na pozorach... Zresztą, gdyby
2911 II,8 |               parę godzin znaleźli się na miejscu. ~Zasław, niegdyś
2912 II,8 |          parterowe, drewniane i stare. Na środku cynku, a raczej placu
2913 II,8 |               dziurawym dachem opartym na czterech zgniłych słupach.~
2914 II,8 |          stronie, leżała grupa wzgórz. Na jednym stały ruiny zamku,
2915 II,8 |           zwieszały się bujne zielska; na drugim rosła kępa starych
2916 II,8 |             odjechał, Wokulski wstąpił na plebanię i w ciągu kwadransa
2917 II,8 |          będzie miał pretensji, jeżeli na kamieniu zamkowym znajdzie
2918 II,8 |              może on potrafi wyrzeźbić na kamieniu, co potrzeba. Zaraz
2919 II,8 |               tak się dopominał...~- I na kamieniu potrafisz pisać?~-
2920 II,8 |            Podjąłbym się pisania nawet na żelazie, a choćby na szkle
2921 II,8 |             nawet na żelazie, a choćby na szkle i literami, jakimi
2922 II,8 |             widziałeś, że ma obie nogi na lewym boku? ~- Proszę łaski
2923 II,8 |          ludzie z prowincji nie patrzą na nogi, ino na butelkę. Jak
2924 II,8 |                nie patrzą na nogi, ino na butelkę. Jak dojrzy butelkę
2925 II,8 |             warsztaty, wszystko poszło na węgiel, a mówię łasce pana,
2926 II,8 |             jak smoła. Kiedym spojrzał na pogorzel, tom ino plunął
2927 II,8 |                ale warsztaty... Toż by na to, panie, trzeba pięćset
2928 II,8 |           napis, wezmę cię do Warszawy na jakiś czas...Tam przekonam
2929 II,8 |                 Chłopak pochylał głowę na prawo i na lewo, przypatrując
2930 II,8 |              pochylał głowę na prawo i na lewo, przypatrując się Wokulskiemu.
2931 II,8 |         Wokulskiemu. Nagle przyszło mu na myśl, że musi to być bardzo
2932 II,8 |         Wokulski uśmiechał się patrząc na zakłopotaną minę chłopaka
2933 II,8 |             górę i poczęli wspinać się na jej szczyt łożyskiem wyschłego
2934 II,8 |              się panna Izabela patrząc na kawały wapienia poplamionego
2935 II,8 |                    powtórzyła.~Stanęli na szczycie wzgórza, zasłonięci
2936 II,8 |             Renem pełno tego...~Weszła na dziedziniec, ostrożnie wymijając
2937 II,8 |            cierniste krzaki, i usiadła na kamieniu. ~- Opowiedzcie
2938 II,8 |           Teraz ona pokazuje się tylko na wiosnę albo po wielkim deszczu,
2939 II,8 |               strumień w tym miejscu. ~Na dnie potoku, jeszcze za
2940 II,8 |              wielkie skarby, jakich by na całym świecie nie znalazł.
2941 II,8 |               A między tymi majątkami, na szczerozłotym łóżku, śpi
2942 II,8 |         sposobem, że dwa razy do roku, na Wielkanoc i na święty Jan,
2943 II,8 |                do roku, na Wielkanoc i na święty Jan, usuwał się kamień,
2944 II,8 |            usuwał się kamień, co leżał na dnie potoku i jeżeli kto
2945 II,8 |       dziadusia jeszcze wtedy nie było na świecie)przyszedł tu do
2946 II,8 |               tyle drogiej odzieży jak na jarmarku...~Ale najpierwej
2947 II,8 |                 a co która upadła, czy na jej koszulę, czy na łóżko,
2948 II,8 |                czy na jej koszulę, czy na łóżko, czy na podłogę, zaraz
2949 II,8 |             koszulę, czy na łóżko, czy na podłogę, zaraz zamieniała
2950 II,8 |           szpilki; a co westchnęła, to na drzewach nad potokiem zaszelepały
2951 II,8 |             mógł sobie miejsca znaleźć na świecie. Robota leciała
2952 II,8 |              jednej baby, co znała się na ziołach, dał jej srebrnego
2953 II,8 |             chodził kowal do potoku, a na tydzień przed świętym Janem
2954 II,8 |                niego nie działo, włosy na głowie stają. Otoczyły go
2955 II,8 |               głosem. Były wilki takie na niego zajadłe, że co im
2956 II,8 |        Wszystkie te potwory siadały mu na plecach, chwytały go za
2957 II,8 |               największy pysk, skoczył na kowala i tak go kłapnął,
2958 II,8 |         poplamiła kamienie, co państwo na własne oczy widzieli. Ale
2959 II,8 |               panna została w otchłani na pół rozbudzona. Płacze teraz
2960 II,8 |               czasem i pastuchy słyszą na łąkach, i będzie płakać
2961 II,8 |        parasolki rysowała jakieś znaki na gruzach. Wokulski nie śmiał
2962 II,8 |            Wokulski nie śmiał spojrzeć na nią. Po długim milczeniu
2963 II,8 |                panie, będzie gotowe... Na tym kamieniu można wyciąć
2964 II,8 |                Panna Izabela spojrzała na Wokulskiego. Była blada
2965 II,8 |          zaczęła czytać półgłosem: ~- "Na każdym miejscu i o każdej
2966 II,8 |        odwróciła głowę i kartka upadła na ziemię... Wokulski przykląkł,
2967 II,8 |          ludzie prości... Cóż nam dasz na obiad, kuzynie? Ach, ten
2968 II,8 |                pod rękę, że opiera się na nim, a nawet, że go kokietuje.
2969 II,8 |             oczu. ~Pamiętał, że wszedł na górę pod dęby, że coś jadł
2970 II,8 |                   Zachodziło słońce, a na niebie pokazały się chmury,
2971 II,8 |           wzruszając ramionami. Usiadł na końcu breka, naprzeciw panny
2972 II,8 |               zapadała coraz szybciej. Na breku pomimo to było bardzo
2973 II,8 |             niedługo postawi komu nogi na kolanach... Odwróćże się
2974 II,8 |         furmanowi, ażeby pana zostawił na drodze... ~Wokulskiemu zimny
2975 II,8 |         Wokulskiemu zimny pot wystąpił na czoło; ale wzruszył ramionami
2976 II,8 |            śniadaniem wyszedł Wokulski na spacer, pierwszą osobą,
2977 II,8 |          pierwszą osobą, którą spotkał na dziedzińcu, była pokojówka
2978 II,8 |               w drodze złe przeczucia. Na próżno. Uczepiła go się
2979 II,8 |                się jasno, tylko gdzieś na dnie serca drażniła go nieznacznie. ~
2980 II,8 |              mimo sztachet, za którymi na dziedzińcu folwarcznym stał
2981 II,8 |           furman układał zaprzęgi. Ale na Wokulskim ani wiadomość,
2982 II,8 |              Długo pani jeszcze zabawi na wsi? - spytał. ~- Najwyżej
2983 II,8 |             moja może jeszcze nie było na świecie. ~I nie mam nawet
2984 II,8 |           nawet prawa skarżyć się o to na kogokolwiek. Los to robi.
2985 II,8 |                Ile klęsk musiało spaść na ogół, zanim ja, ubogi chłopak,
2986 II,8 |                raz zobaczyłem panią. A na majątek, który posiadam;
2987 II,8 |              prawie świadomie czekałem na jedną, na panią... ~Panna
2988 II,8 |           świadomie czekałem na jedną, na panią... ~Panna Izabela
2989 II,8 |                   Wokulski nie patrząc na nią mówił: ~- Nie dalej
2990 II,8 |             powóz; zaczęto się żegnać. Na ganku panna Izabela szepnęła
2991 II,8 |      towarzystwo stało w ganku patrząc na powóz, który z początku
2992 II,8 |       Wokulskiego do siebie prezesowa. Na staruszce również było znać
2993 II,8 |               A jeżeli się taki trafi, na jej nieszczęście, co ona
2994 II,8 |          odrodzić... Zwykle za późno i na próżno!..~Co mnie jednak
2995 II,8 |           prawiła - to okoliczność, że na podobnych lalkach nie poznają
2996 II,8 |       począwszy od Wąsowskiej, kończąc na mojej pokojówce, nie jest
2997 II,8 |                   Dajże spokój, to się na nic nie zda... Czy ja mu
2998 II,8 |              następnie zadyszany upadł na krzesło, a po chwili rzekł:~-
2999 II,8 |          Jeżeli nie - wrócę do Geista. Na wszelki wypadek sprzedam
3000 II,8 |              rocznie, a jej nie narazi na tytuł kupcowej galanterii."~