Tom, Rozdzial
1 I,1 | dziś dzień nienawidzi, aż nareszcie przy protekcji swego dzisiejszego
2 I,3 | coraz więcej wozów, aż nareszcie utworzył się jeden wielki
3 I,4 | dzień ma powrócić Wokulski. Nareszcie pan Ignacy zda komuś rachunki
4 I,4 | Jakaś ręka poszukuje klamki, nareszcie otwierają się drzwi i na
5 I,4 | prawą i za lewą rękę, a nareszcie oparłszy na jego ostrzyżonej
6 I,4 | w tym roku zlicytują mu nareszcie kamienicę.~Wokulski pochylił
7 I,5 | społecznych i trzęsienia ziemi, a nareszcie dzieci, małe cherubiny,
8 I,5 | bez poetycznych dodatków, nareszcie miłość idealna, najdziwniejsza,
9 I,6 | jej nie widział.~"Kiedyż nareszcie wyjedziemy z tego miejsca?..."~
10 I,7 | człowiek żądający cygarnicy, nareszcie trzy panny, z których jedna
11 I,8 | sklepie inteligencji. Kiedy nareszcie dostał się do uniwersytetu -
12 I,8 | głowę, jakby czytał szyld. Nareszcie wszedł na dobre, ale drzwi
13 I,10| szeptać o jeneralnej bitwie.~- Nareszcie!... - powiedziałeś do mnie.~
14 I,10| zamąciło mu się we łbie!~Nareszcie, już była blisko dziewiąta,
15 I,10| huku karabinów, ani armat.~Nareszcie dym stał się tak gęsty i
16 I,10| stojących przed nami kolegów.~Nareszcie zrobiło się tak ciasno,
17 I,10| Francji, nawet z nieba. Nareszcie twierdza kapitulowała.~Pamiętam,
18 I,10| razu Kraków zbudowano!...~Nareszcie nie mogłem wytrzymać i -
19 I,10| Lublina nie mogłem strawić. Nareszcie dał mi butelkę wybornego
20 I,10| specjalnym wrogiem Napoleona III. Nareszcie Franc Mincel przyznawał
21 I,10| i pisał, wciąż pisał... Nareszcie odezwał się:~- Czy w tych
22 I,11| zapominając o świecie.~Nareszcie na końcu alei ukazały się
23 I,11| ażeby się nie zdradzić. Nareszcie ogląda się: obie panie znikły
24 I,11| poszarpał jedną parę rękawiczek. Nareszcie wszedł służący.~"Konie gotowe!" -
25 I,11| rezyduje w Niemczech; gdzie nareszcie robotnik nasz nie ma możności
26 I,13| WIELKOPAŃSKIE ZABAWY~ ~Nareszcie nadszedł dzień wyścigów,
27 I,13| dopływającymi gromadami.~Nareszcie dojechał na miejsce i znowu
28 I,13| który bawi się w wyścigi.~Nareszcie powóz puszczono wewnątrz
29 I,13| jaśniejące nadzieją. ~- Nareszcie jest pan - zawołał dyrektor
30 I,13| suficie i ścianach pokoju, a nareszcie, oblany zimnym potem, uczuł,
31 I,13| parę razy ruszył głową i nareszcie z całym zaufaniem utonął
32 I,13| trzeci, czwarty raz... Nareszcie oprzytomniawszy odpisał
33 I,14| Wokulski nie przychodził ; nareszcie panie wsiadły do karety:
34 I,14| powiększał ich majątek, a nareszcie, gdy ona zmarła (w tym miejscu
35 I,14| kręcił głową Czytając list, a nareszcie rzekł:~- Zawsze wariat,
36 I,15| Moskwy i Petersburga, a nareszcie napisał list do starego
37 I,16| i o wyjeździe do Paryża. Nareszcie Wokulski z żalem opuścił
38 I,17| mieli z nim stosunki, a nareszcie - cały kraj i całą ludzkość.
39 I,17| mieszkania i myślał: ~"Trzeba nareszcie złożyć wizytę Krzeszowskiemu...
40 I,17| pilnie przypatrywał się jej, nareszcie rzekł: ~- Zostanie pani
41 I,17| Żyd by tak nie dzwonił... ~Nareszcie otworzyły się drzwi i stanął
42 I,17| minut, nic nie mówiąc, i nareszcie pożegnał barona. ~Idąc do
43 I,17| zmuszał się do uśmiechu. A nareszcie, pragnąc w jakiśkolwiek
44 I,17| pofolgował panu Obermanowi, i nareszcie wymogłem nanim, że mi powiedział: "
45 I,18| chciano z nim gadać, aż nareszcie dowiedział się, że pan Wokulski
46 I,18| i jada trefne potrawy, a nareszcie poszedł żalić się przed
47 I,18| zimnym potem, dostał się nareszcie pan Ignacy do upragnionych
48 I,18| z plamy owych potrącań. Nareszcie znalazł krzesło i odetchnął.
49 I,18| która zasłaniała okno, a nareszcie, że herbata jest za gorąca
50 I,18| odpowiada zamyślony Szlangbaum. ~Nareszcie i Rzecki opuszcza salę,
51 I,19| dały żadnych praw?... Chcę nareszcie raz coś zrobić dla samego
52 I,19| się mógł tylko Wokulski. A nareszcie pomyślał, że dobrze jest
53 I,19| Bladł i czerwienił się, a nareszcie odzyskawszy przytomność
54 II,1 | wszyscy mężczyźni są podli, i nareszcie na mojej własnej kanapie
55 II,1 | tłomaczyć, że należałoby nareszcie wypróbować owej gotowości
56 II,1 | pokazał się w mieszkaniu. Nareszcie przyszedł - w cudzej odzieży,
57 II,1 | powtarzał do końca życia. ~Nareszcie pewnego dnia Stach Wokulski
58 II,1 | znającym życia, potworem... Nareszcie powiedziała mi, żebym poszedł
59 II,1 | teatru albo z wizytą, a nareszcie - zaprowadził u siebie przyjęcia
60 II,2 | chwilę nie widać nikogo, nareszcie pokazuje się baba tłusta
61 II,2 | mi się z niedowierzaniem, nareszcie rzekła: ~- Wicek, biegnij
62 II,2 | kufrze i na podłodze. Jest nareszcie kilka krzeseł giętych i
63 II,2 | śmiejąc się i gniewając. Nareszcie zaczął świstać i wyglądać
64 II,2 | papierosy albo leją wodę...Ta nareszcie pani Stawska, o której nie
65 II,3 | jest to nic wielkiego, a nareszcie budzą się w nim zdolności
66 II,3 | wielkiemu zadowoleniu dociera nareszcie do bocznej ulicy; skręca
67 II,3 | jest Ratusz, Nótre-Dame i nareszcie Kolumna Lipcowa na placu
68 II,3 | moi właśni sprzymierzeńcy, nareszcie za kobietą, do której prawie
69 II,3 | praktyczności pomysłów. ~A gdyby nareszcie, posiadając majątek, zakochał
70 II,3 | kobietą dla pieniędzy. Gdy nareszcie zakochał się i chciał zostać
71 II,4 | chcieli go zatrzymać. A gdy nareszcie Palmieri schował ją mówiąc,
72 II,4 | od obojczyków do dłoni... Nareszcie odsunął się od niego zniechęcony. ~-
73 II,4 | myślisz zostać, ha?... No i nareszcie, powiem tobie, Stanisławie
74 II,4 | stracić energię?..."~"Raz nareszcie muszę zamknąć te głupie
75 II,5 | siedział bez ruchu i głosu. Nareszcie wybąkał:~- Przepraszam!...
76 II,6 | upakowano rzeczy w powozie. Nareszcie Wokulski i baron usiedli,
77 II,6 | gniewem, potem ze wzgardą, a nareszcie wybiegła z pokoju pod pozorem
78 II,6 | galopem... Avanti, Savoya!... ~Nareszcie Wokulski siadł na konia,
79 II,7 | z baronem, który ją może nareszcie znajdzie - dodała lekko
80 II,7 | ministrami i kapłanami. A nareszcie zgromadzili te skarby sztuki,
81 II,7 | rolnicy i rękodzielnicy, a nareszcie uczeni i artyści. Jestem
82 II,7 | spostrzegła to i mówiła dalej~- Nareszcie to, co pan nazywa arystokracją,
83 II,8 | powtórzyć... Dobrał się nareszcie mój kowal do złotego łóżka,
84 II,8 | pagórkiem, znowu ukazał się i nareszcie został po nim tylko tuman
85 II,9 | spytałem.~- Tak.~- Znaleźli go nareszcie?~- Jeszcze nie, ale już
86 II,10| Najświętsza Panno, form..." I nareszcie jest półka, pełna lalek
87 II,10| zrobić uciechę baronowej..."~Nareszcie na następny dzień wpada
88 II,10| krzesełka) wyniosły się nareszcie i nadto zmusiły małżonków
89 II,10| pobyt w raju.~Zostaliśmy nareszcie w kółku familijnym, ale
90 II,10| zawsze z tymi babami!..."~Nareszcie przyszły wszystkie cztery
91 II,12| zasługuje na jej pamięć. Nareszcie Rzecki a każdą bytnością
92 II,12| spokojniejszy w jej towarzystwie, a nareszcie (ale o tym wspomniał w formie
93 II,13| Chciałbym - odezwał się nareszcie - pogadać z panem o Stachu...~
94 II,13| mu list, potem bukiet, a nareszcie sama przychodzi za woalką,
95 II,13| się po pokoju, chrząkał, nareszcie rzekł:~- Pani Stawka jest
96 II,13| bardzo tęsknili za sobą.~Nareszcie przyjaciel tobolski, nie
97 II,13| Wokulski został przyjęty.~- Nareszcie..: - rzekła pani Wąsowska. -
98 II,14| Maruszewicz, że mój zbłąkany mąż nareszcie się opamięta... Bądź więc
99 II,14| fotel z biciem serca, a nareszcie położyła się do łóżka.~-
100 II,14| owszem!... Zacznijże się nareszcie mną opiekować, bo dotychczas...~-
101 II,14| Częstochowę) ogromny bukiet. Nareszcie przyjął kucharza i wraz
102 II,14| Maruszewicza, o skrusze barona, a nareszcie oddał sfałszowane dokumenta
103 II,15| nazwania go izabelitem. Nareszcie przeczytawszy w gazetach
104 II,15| chwilę wyglądając oknem. Nareszcie po drugim dzwonku Starski
105 II,15| pociąg drżał i pędził... Nareszcie rozległ się świst jeden...
106 II,15| milknął, znowu potężniał i nareszcie ucichł.~Potem słyszał stąpanie
107 II,17| Rinaldiniego, Robinsona Kruzoe, a nareszcie - Tysiąc i jedną nocy. Znowu
108 II,17| go do rąk, ziewnął, ale nareszcie odpieczętował.~Była to korespondencja
109 II,17| Kiwnął głową i wyszedł.~Nareszcie odbyła się sesja rozstrzygająca
110 II,17| zwracać się sympatie ogółu, a nareszcie zrozumiał, że jest zapomniany
111 II,17| nic ludzkiego... Że baron nareszcie poznał się na niej, toż
112 II,17| Milczenie trwało parę minut, nareszcie przerwała je pani.~- Słyszałeś
113 II,17| nikczemne... Czy mi pan co nareszcie odpowiesz?...~- Czy pani
114 II,17| A następnie temu, że nareszcie zdobyłem się na jasne sformułowanie
115 II,17| zamian za swoje dochody.~Nareszcie twardo zasnął.~Obudził się
116 II,19| sprzedawać całą spółkę Żydom i nareszcie uciekać zostawiając setki
117 II,19| Minclowa, umarłby z głodu... Nareszcie zaczął robić majątek, ale -
118 II,19| nie uszły uwagi Rzeckiego. Nareszcie dwu nowych inkasentów dopuściło
119 II,19| prawie od dzieciństwa i nareszcie musiał uciec na świeże powietrze..."~
120 II,19| w okolicach Zasławka, a nareszcie w samym Zasławiu. Myślę,
121 II,19| zmniejszającym się blasku.~Nareszcie i ta ostatnia gwiazda zgasła...~
|