Tom,  Rozdzial

  1  I,2 |                 głupstwo całe życie, którego początku nie pamiętamy,
  2  I,3 |             rękę i patrząc wzrokiem, którego nie zapomnę, wyszeptał:~-
  3  I,3 |              wielki potok uliczny, z którego co chwilę ktoś wpadał do
  4  I,3 |             dyscyplinę i ćwiknął nią którego ze swych synowców. Nader
  5  I,3 |          obie strony potok ludzki, z którego co chwila odrywał się ktoś
  6  I,5 |            pierwsze zawołanie, ale - którego tu wybrać ?... jak przytłumić
  7  I,6 |           fizjognomią człowieka, bez którego poleceń albo prośby nie
  8  I,6 |             czy dorobił się szewc, u którego ona bierze buciki, czy jej
  9  I,6 |            ojca przegrywa w karty, a którego jej ciotka, znana z dumy
 10  I,6 |        wielbiciel, to nie konkurent, którego można odrzucić, to... zdobywca!...~
 11  I,7 |        kobietami!~- Jak fryzjerczyk, którego uzuchwalono - odpowiedział
 12  I,8 |             nadzieje, ogniskiem, bez którego życie nie miałoby stylu,
 13  I,8 |            sklepu niejaki pan Zięba, którego Wokulski przedstawił jako
 14  I,9 |               jak chory na gorączkę, którego oblano zimną wodą.~"Nim
 15  I,9 |       rozległym placu Ujazdowskim, w którego południowej części znajdowały
 16  I,9 |        twardego, nieprzespanego snu, którego nie niepokoiłyby żadne pragnienia,
 17  I,10|            oparty na karabinie Katz, którego znowu opanowała melancholia.~
 18  I,10|       Niedaleko rzeki Sawy, nie wiem którego dnia naszej wędrówki, znaIeźliśmy
 19  I,10|           nie było tygodnia, w ciągu którego bracia Minclowie nie pokłóciliby
 20  I,10|             od biurka i rzekł tonem, którego, co prawda, nie lubię:~-
 21  I,11|           czy zasadził kiedy drzewo, którego cień ochroniłby ludzi i
 22  I,11|            olbrzymią dłonią w udo, z którego mógł był wyciąć sobie sekretarza
 23  I,11|             towarzystwie młodzieńca, którego już widział obok panny Izabeli
 24  I,11|         utonąć w życiu salonowym, do którego mnie ciągną, albo - trzasnąć
 25  I,11|             się, że nad pagórkiem, z którego uciekł, unosi się jakaś
 26  I,12|       Krzeszowski - ciągnął hrabia - którego klacz nabył pan, zresztą
 27  I,13|     ucywilizowanym nie ma człowieka, którego by w najwyższym stopniu
 28  I,13|             może jeszcze będę musiał którego z nich opatrywać?... Ani
 29  I,13|          listownie pana Wokulskiego, którego wszyscy szanujemy - tek...
 30  I,13|         tylko jeden człowiek, baron, którego trupa miał zawlec do nóg
 31  I,13|            Wiliamem Colins. Służący, którego od dawna intrygowały te
 32  I,13|            tym porządnym katolikiem, którego Szlangbaum wynajmuje do
 33  I,13|        jakimś obojętnym przedmiocie, którego na próżno szukał po suficie
 34  I,13|         nieszczęsnym małżeństwie, do którego zaprzedałem się... A dziś,
 35  I,14|         nieco żywiej odezwała się do którego, patrzył na nią z wyraźnym
 36  I,14|           Krzeszowskiego za wariata, którego należy nie drażnić, ale
 37  I,14|             u nich trzydzieści lat i którego bardzo lubiła, bardzo mu
 38  I,16|       Galanteryjny kupiec po Rossim, którego podziwiał cały świat, wydał
 39  I,16|           białymi włosami człowieka, którego rad był nazywać swoim ojcem. ~-
 40  I,16|      wieczorze w Tuileriach, podczas którego na żądanie cesarzowej Eugenii
 41  I,16|           menueta. ~Podano sandacza, którego Wokulski zaatakował nożem
 42  I,17|              długów, to o Obermanie, którego wybawił z nieszczęścia. ~"
 43  I,17|       następnie spiszemy akcik, mocą którego pan S. Szlangbaum zaciąga
 44  I,18|       najmniej spodziewanego gościa, którego "panowie" witali okrzykami
 45  I,18|      komorników ze skupieniem ducha, którego mogliby im pozazdrościć
 46  I,18|             i zniszczony Żydek, obok którego staje zakrystian. ~- Sześćdziesiąt
 47  I,19|              podłego" lichwiarza, na którego pan tyle wymyślał w sklepie
 48  I,19|        Tomasz Łęcki, płakał... On, z którego oczu od śmierci matki nie
 49 II,1 |          zaszedłem raz do Hopfera, u którego pracował Machalski. ~- A
 50 II,2 |    zażenowany, wszedłem do saloniku, którego główną ozdobę stanowiła
 51 II,2 |           byłem, jak wygląda kraj, z którego wypędzają Szwaba... A żem
 52 II,2 |              pan Wirski. - W domu, z którego od tylu lat komorne pobierają
 53 II,2 |            robił on wrażenie pokoju, którego właściciel wyjechał zostawiwszy
 54 II,2 |       jęknęła starsza dama w sposób, którego nie mógłbym uważać za objaw
 55 II,3 |         piętra na dół, jak człowiek, którego ścigają. ~Wyszedł przed
 56 II,3 |      znajduje się na środku placu, z którego rozchodzi się siedem ulic.
 57 II,3 |             zdobyciem stanowiska, do którego nie dopuszczali mnie moi
 58 II,3 |           się tu prawo doboru, wedle którego tylko najsilniejsi mają
 59 II,3 |            Na walkę z otoczeniem, do którego nie przystawał. Gdy miał
 60 II,3 |           kapłanem domowego ogniska, którego świętość wszyscy dokoła
 61 II,4 |            co? na oznaczenie metalu, którego ciężar gatunkowy wynosi
 62 II,4 |               Ale miłość, ten motyl, którego jedno skrzydło nazywa się
 63 II,4 |          drugi przypominał manometr, którego skazówka jest w ruchu. ~-
 64 II,5 |            powiedział, ale panu, dla którego od pierwszej chwili uczułem
 65 II,5 |             projekt interczy, według którego, gdyby małżeństwo nie doszło
 66 II,6 |          Wokulskiemu obszerny pokój, którego otwarte okna wychodziły
 67 II,6 |             bzu, a w nim gniazdo, do którego zlatywały się wróble. Ciepły
 68 II,6 |           obszernym pokoju jadalnym, którego ściany do połowy były przysłonięte
 69 II,6 |                Po śniadaniu, w ciągu którego panna Ewelina rozmawiała
 70 II,6 |              parku, poza sztachetami którego widać było szereg murowanych
 71 II,6 |             pieniędzy z człowiekiem, którego się nie kocha - odpowiedziała
 72 II,6 |       człowiek nie z tego świata, do którego ja należę sercem i duszą...
 73 II,6 |          życie jakiemuś człowiekowi, którego zapewne dziś jeszcze pani
 74 II,7 |            wszech miar niepospolity, którego chciałaby ożenić i który
 75 II,7 |          którym zachwycał się baron, którego kokietowała Wąsowska... ~
 76 II,7 |        dziedzińcu zobaczył powóz, od którego odprzęgano konie. Tknęło
 77 II,7 |          czyn wysoce chrześcijański, którego jednak nie mogłabym nikomu
 78 II,7 |             jej stanowisko celem, do którego dążą demokraci, i tym sposobem
 79 II,8 |    nieboszczyku kapitanie Wokulskim, którego znał osobiście, proboszcz
 80 II,8 |          dębami wesoły ogień, dokoła którego siedziało zasławskie towarzystwo.
 81 II,8 |            go kokietuje. Wzruszenie, którego był świadkiem, i jedno nic
 82 II,8 |           wolno oszukiwać człowieka, którego jedynym występkiem jest,
 83 II,8 |              z prawem natury, według którego suka, choćby najlepszej
 84 II,9 |           przysięgnę, że interes, do którego Stach należał, musiał być
 85 II,9 |              z tym poczciwym kupcem, którego nawet nazwiska nie wymienię,
 86 II,9 |          twój rządca, pan Wirski, po którego zaraz poszlę stróża...~-
 87 II,9 |          spadł na podwórze śledź, na którego stróż rzucił się z taką
 88 II,9 |           taki tytuł człowiekowi, od którego już wszyscy odwracają się
 89 II,10|            się wyprowadzę z domu, do którego przywykli moi kundmani...
 90 II,10|          odpowiadam - jest to towar, którego się pozbywamy , więc możemy
 91 II,10|           zawiadomić Wokulskiego, do którego też wstąpiłem, niepewny,
 92 II,10|        paltotem i podbitym okiem, na którego brzydko spoglądał jeden
 93 II,10|             i przeczytał wyrok, mocą którego panowie: Maleski i Patkiewicz,
 94 II,10|           Jest to towar wybrakowany, którego się pozbywamy.~- Czy i mnie
 95 II,11|          powiedz: czy jest występek, którego by mi nie zarzucano i za
 96 II,12|         życiem, szczęściem, słońcem, którego nie mogły zaćmić jakieś
 97 II,12| postanowienia jej książę.~Książę, na którego prośbę Wokulski nie tylko
 98 II,12|        postem był karnawał, w czasie którego bawiono się wyjątkowo dobrze,
 99 II,12|           jest jak drzewo w jesieni, którego opadają liście całymi tumanami
100 II,12|        umilkła, przerażona wybuchem, którego nigdy nie oczekiwała. Zdawało
101 II,13|          partii arystokratycznej, na którego odczyt wybrało się najlepsze
102 II,13|          zapalać się do człowieka, z którego nawet hotelowa służba żartuje!...
103 II,13|            wie o cudownym wynalazku, którego wykończenie naprawdę przewróciłoby
104 II,17|       Zdawało mu się, że na stopniu, którego dotykają jej nogi, czerni
105 II,17|     wybuchnie nowe prześladowanie, z którego moi bracia w Izraelu wyjdą
106 II,17|           wiekuiste bydlęctwo, wśród którego odróżniali się tylko Żydzi,
107 II,17|        przemówienie doktora Szumana, którego wezwano na członka zarządu,
108 II,17|           widział swego następcę, do którego dziś zaczęły zwracać się
109 II,17|         Wyjrzał i zobaczył Węgiełka, którego lokaj nie chciał puścić
110 II,17|              tym słyszeć; ale baron, którego podburzyła żona, zbuntowana
111 II,17|              lat trafił na ów metal, którego Geist poszukuje? - rzekł
112 II,17|              wierzy, że jest to cud, którego najzupełniej nie rozumiem,
113 II,17|               nędzę i krótsze życie, którego część tobie oddajemy?...
114 II,17|           może pozostać w człowieku, którego wykarmiono albo cierpieniem
115 II,18|       naprawdę jest jaki plan, wedle którego cała ludzkość posuwa się
116 II,19|            okazywali mu szacunku, do którego przywykł, ale nawet wbrew
117 II,19|        największych triumfatorów, na którego dynastii Rzecki opierał