Tom,  Rozdzial

  1  I,1 |          pogłoskami o bankructwie, coraz liczniej odwiedzała magazyn,
  2  I,2 |           Pan Ignacy wiedział to i coraz bardziej zniechęcał się
  3  I,2 |            na wieś lub za granicę. Coraz częściej spotykał we snach
  4  I,2 |         sklepowych interesów, czuł coraz mocniej potrzebę wymiany
  5  I,3 |         uważam, że na świecie jest coraz mniej dobrych subiektów
  6  I,3 |           spodnie nowego fasonu, w coraz dziwniejszy kapelusz i coraz
  7  I,3 |       coraz dziwniejszy kapelusz i coraz inaczej wykładany kołnierzyk.
  8  I,3 |    Napoleona. Ja siwieć zaczynam i coraz gorzej podupadam, a jego
  9  I,3 |        mówił trzęsąc głową. - Wikt coraz droższy, za kwaterę zabraliby
 10  I,3 |          szmer i za szybami sklepu coraz częściej przesuwali się
 11  I,3 |       bryczki - tam i na powrót... Coraz więcej ludzi, coraz więcej
 12  I,3 |      powrót... Coraz więcej ludzi, coraz więcej wozów, aż nareszcie
 13  I,3 |      towarów kolonialnych, a za to coraz częściej zjawiali się interesanci
 14  I,3 | przedmiotów targując się i żądając coraz to nowych.~Pamiętam, że
 15  I,4 |        gość.~Pan Ignacy miesza się coraz bardziej. Zasadza na nos
 16  I,4 |              przerwał mu Wokulski, coraz szybciej chodząc po pokoju.~-
 17  I,5 |       gorączkę.~Odtąd nawiedzał ją coraz częściej i omdlewającej
 18  I,7 |       wysuwał szuflady i wydobywał coraz nowe pudełka tłumacząc pannie
 19  I,8 |          na służbie. Klejn podawał coraz nowe neseserki, Mraczewski
 20  I,9 |     znajomi.~Pan Tomasz stawał się coraz tkliwszym dla Wokulskiego
 21  I,9 |         kości słoniowej.~Prezesowa coraz częściej podnosiła flakonik;
 22  I,9 |          flakonik; ręce drżały jej coraz silniej.~- Miniatura... -
 23  I,9 |         nimi dzieje?... - nalegała coraz niespokojniej prezesowa.~-
 24  I,10|            ale że ja go znam, więc coraz częściej pytam się: na co
 25  I,10|        rozgardiaszu. Ukazywały się coraz to jakieś pisemka, a znikali
 26  I,10|       rozebrane na opał. Następnie coraz częściej zaczęliśmy spotykać
 27  I,10|      bataliony oddalały się od nas coraz bardziej; wreszcie prawy
 28  I,10|      odbywało się bardzo poważnie; coraz któryś z biesiadników zabierał
 29  I,10|        trupiarni albo do szpitala; coraz kogoś trzeba było wyciągać
 30  I,11|         mówiła do panny Izabeli:~- Coraz bardziej przekonywam się,
 31  I,11|             Wokulski zdumiewał się coraz więcej.~- Więc to pan jest
 32  I,11|         nie obojętnieją... Owszem, coraz wydają się droższymi...~-
 33  I,12|             Takich rzeczy - wołał, coraz mocniej podnosząc głos -
 34  I,12|            Ale zamiast ocknąć się, coraz głębiej zapadał w opętanie.
 35  I,14|      człowiek ten przedstawiał się coraz inaczej.~Panna Izabela miała
 36  I,14|           jak Apollo, arystokracja coraz więcej mówi o nim, a ten
 37  I,18|     wycieńczonemu Żydkowi, któremu coraz więcej baranieją oczy; co
 38  I,19|             dziwił się pan Tomasz, coraz szerzej otwierając oczy. ~-
 39 II,1 |      chmury. Latarnie trafiały się coraz rzadziej. Kiedy nie-kiedy
 40 II,1 |     zirytowany, milcząc. Mnie było coraz markotniej, może z powodu
 41 II,1 |            psuje się... ~Wiatr dął coraz mocniej; miałem pełne oczy
 42 II,1 |               Chmury podnosiły się coraz wyżej; zawróciliśmy prawie
 43 II,1 |             A doktór wciąż prawił, coraz mocniej rozgorączkowany,
 44 II,1 |           mocniej rozgorączkowany, coraz gwałtowniej wywijając laską: ~-
 45 II,1 |       tydzień i nie tylko odkrywam coraz nowe osobliwości, ale jeszcze
 46 II,1 |         przekonywałem się, że jest coraz bledsza, a jej oczy stają
 47 II,1 |      bledsza, a jej oczy stają się coraz smutniejsze i głębsze. ~
 48 II,1 |            że Stach wracał do domu coraz więcej znudzony, narzekając,
 49 II,1 |           Mincel schudł, pomimo że coraz więcej pił piwa, a ja myślałem:
 50 II,1 |         ochłonąć, gorączkowała się coraz bardziej; a gdy jej małżonek,
 51 II,1 |           Zrazu nieznacznie, potem coraz energiczniej i coraz nowymi
 52 II,1 |         potem coraz energiczniej i coraz nowymi środkami... Usłyszawszy
 53 II,2 |            rozbójnikami. ~Dalibóg, coraz mniej rozumiem politykę!
 54 II,2 |        młody człowiek huśtając się coraz mocniej w stronę podwórka: -
 55 II,3 |            do rana wzrosła i rosła coraz bardziej. Nie było mu z
 56 II,3 |      drewniane chaty kryte słomą i coraz częściej zaczęły się pojawiać
 57 II,3 |  spostrzega ze zdziwieniem, że już coraz mniej zwracają na niego
 58 II,3 |   wychowanego. Wokulski dziwił się coraz więcej. ~- Powiedz mi pan -
 59 II,3 |          na pozór głębokich, Paryż coraz dokładniej przybierał formę
 60 II,3 |          rozdartego przez Sekwanę; coraz wyraźniej rysowała się na
 61 II,3 |          Bastylii do Łuku Gwiazdy, coraz jaśniej odgraniczały się
 62 II,3 |       natomiast zdarzały się inne, coraz bardziej odsuwające go od
 63 II,3 |        odsuwające go od Warszawy i coraz mocniej przykuwające do
 64 II,4 |        głupota i występek dostając coraz potężniejsze narzędzia mnożyły
 65 II,5 |           kobieta! - mówił baron z coraz żywszą gestykulacją. Kiedym
 66 II,5 |   wizerunku barona, który jak cień coraz to wypływał na amarantowe
 67 II,5 |            i siedział w przedziale coraz na innym miejscu z obawy
 68 II,6 |     chustkami, w powozie zaś baron coraz wychylał się i drżał ze
 69 II,6 |       Wokulski, któremu robiło się coraz ciężej i smutniej. ~- Czy
 70 II,7 |            Świętym, ażeby wymyślać coraz nowe, ani ja jestem taką
 71 II,8 |          na wzgórzu, panna Izabela coraz niecierpliwiej bawiła się
 72 II,8 |             odparła panna Izabela, coraz mocniej zmieszana. ~- Dziękuję
 73 II,8 |      prosto do Szmula.~Wokulskiemu coraz więcej podobał się rezolutny
 74 II,8 |   chmurzyło się, ciemność zapadała coraz szybciej. Na breku pomimo
 75 II,9 |           więc tylko rumieniła się coraz mocniej i stawała się coraz
 76 II,9 |        coraz mocniej i stawała się coraz poważniejszą, jak gdyby
 77 II,10|             teraz zdarza mi się to coraz częściej), pobiegłem do
 78 II,10|      niepewny, czy jest w domu, bo coraz częściej przesiadywał na
 79 II,11|      przyszło ci na myśl - mówiłem coraz śmielej - że możesz być
 80 II,12|                 myślał książę, ale coraz mocniej dziwił się zuchwalstwu
 81 II,12|             odparła panna Izabela, coraz mocniej zdziwiona.~- Powiedziała
 82 II,12|     sklepie Milerowej interesa idą coraz lepiej, ponieważ ludzie
 83 II,12|        mówiła, że Helunia robi się coraz grzeczniejsza, a jeżeli
 84 II,12|          Stawską i robił przed nią coraz poufniejsze zwierzenia.
 85 II,13|      prawił doktór gorączkując się coraz mocniej. - Weź pan rodzinę
 86 II,13|            niech ręka boska broni! Coraz chce uciekać, ale ją łapią
 87 II,13|        Moja kuzynka zaczyna mi się coraz mniej podobać - rzekł Ochocki
 88 II,14|     bardziej rozdrażnioną. Biegała coraz prędzej po coraz mniejszej
 89 II,14|           Biegała coraz prędzej po coraz mniejszej przestrzeni, często
 90 II,15|            w połowie po angielsku, coraz częściej wpadając w angielszczyznę.
 91 II,15|            zaczął go męczyć. Za to coraz wyraźniej wpadała mu w ucho
 92 II,15|      odbijające się w tysiącznych, coraz posępniejszych, coraz boleśniejszych
 93 II,15| tysiącznych, coraz posępniejszych, coraz boleśniejszych formach,
 94 II,15|       Powoli uspokajał się, łkania coraz rzadziej rozdzierały mu
 95 II,16|          polityczna zarysowuje się coraz wyraźniej. Mamy już dwie
 96 II,16|     powtarza. Ze sklepu usuwa mnie coraz bardziej, przy znajomych
 97 II,16|            mam wiele zajęcia, więc coraz częściej myślę o podróży
 98 II,17|            widziadła ukazywały się coraz rzadziej, otucha rosła...~
 99 II,17|            Ulicy pijackiej Hogarta coraz częściej pokazywało mu się
100 II,17|     nurtować serce, a przed oczyma coraz wyraźniej rysowała się sylwetka
101 II,17|          nie myślał, potem, gdy mu coraz częściej wpadały w oczy
102 II,17|            i kraj zyska, i my...~- Coraz mniej rozumiem cię - wtrącił
103 II,17|            u Wokulskiego stały się coraz częstszymi. Przychodzili
104 II,17|      między nami a tymi, którzy... coraz więcej odsuwają się od nas...~-
105 II,17|        mówili mu komplementów, ale coraz częściej wspominali o Szlangbaumie,
106 II,17|          tylko rozbiegają się fale coraz mniejsze, coraz mniejsze...
107 II,17|           się fale coraz mniejsze, coraz mniejsze... I w końcu nad
108 II,17|       obawa ludzi i ulic, i zaczął coraz częściej wychodzić na miasto.~
109 II,17|      Stopniowo w duszy Wokulskiego coraz wyraźniej począł zarysowywać
110 II,17|    wypadków pogrążał Wokulskiego w coraz głębszej apatii.~"Już nie
111 II,17|         Rzecki, który odwiedzał go coraz rzadziej, patrzył na niego
112 II,17|       majątku i swobody.~- Ja pana coraz mniej rozumiem - rzekła
113 II,17|     Odpoczął i czytał dalej:~"Papo coraz słabszy. Płacze po kilka
114 II,17|               bieda na świecie!... Coraz gorzej...~Wokulski usiadł
115 II,19|           stanie rzeczy pan Ignacy coraz częściej myślał o Wokulskim.
116 II,19|         nawet zdrowszym. Wprawdzie coraz częściej doznawał bólu w