Tom,  Rozdzial

  1  I,3 |           rano do sklepu i zawsze mówiła:~- Gut Morgen, meine Kinder!
  2  I,5 |        gra jej fizjognomii. Kiedy mówiła, mówiły jej usta, brwi,
  3  I,5 |       zabawny - czasem pogrzeb. I mówiła sobie, że tamten świat,
  4  I,5 |        możesz radzić i powinnaś - mówiła hrabina z naciskiem. - Marszałek
  5  I,5 |         Drogie, kochane dziecko - mówiła łkając - że też właśnie
  6  I,5 |           każdym razie spróbuję - mówiła rozgorączkowana panna Izabela. --
  7  I,6 |        Sklep znam, bardzo ładny - mówiła panna Izabela zamyślając
  8  I,7 |        się, aniołku, po mieście - mówiła hrabina całując siostrzenicę -
  9  I,7 |           nasz serwis i srebra? - mówiła zdławionym głosem.~- Ja,
 10  I,8 |   miłosierdzia, będzie z miesiąc. Mówiła, że muszę być ladaco, i
 11  I,8 |           gniew, niekiedy pokora.~Mówiła głosem cichym i łagodnym,
 12  I,8 |    dżokejką...~- Powiedz mi pan - mówiła dama do Klejna podniesionym
 13  I,8 |        się w zaufaniu zapytać: co mówiła dama, która wyszła przed
 14  I,8 |           w zaufaniu...~- Nic nie mówiła, co by kwalifikowało się
 15  I,9 |           jestem pewny, że o mnie mówiła do swej ciotki. Trzeba nauczyć
 16  I,9 |     szepnął.~- Poszłam na groby - mówiła dalej dziewczyna - myślałam,
 17  I,9 |        Wokulskiego ręczę. Hrabina mówiła ze mną, a ja zapytywałem
 18  I,9 |        zagadkowa figura ten pan - mówiła po francusku dama w brylantach
 19  I,9 |  łachmanami.~- Zadziwiające!... - mówiła dama w brylantach. - Bo
 20  I,9 |           pokazał.~- Wieszże ty - mówiła prezesowa - że w chwili
 21  I,9 |          A napis, wieszże jaki? - mówiła dalej. - Kiedyśmy się rozłączali,
 22  I,10|       staruszka zaś trzęsąc głową mówiła :~- Jesäs! Jesäs!... wie
 23  I,11|        nawet cyniczna.~- Ksiądz - mówiła osobom zaufanym - ma dochody
 24  I,11|     przystępujesz pan do rzeczy - mówiła.- Wprawdzie ze sreber i
 25  I,11|    kilkunastorublowego drobiazgu, mówiła Rzeckiemu dzień i godzinę.~
 26  I,11|          tym samym czasie hrabina mówiła do panny Izabeli:~- Coraz
 27  I,13|           do panny Izabeli, która mówiła dalej:~- Naprawdę to przyjechałyśmy
 28  I,14|        się, niech więc nas bawi - mówiła staruszka.~Gdy zaś około
 29  I,14|          Jak to, on nie czekał? - mówiła do siebie panna Izabela -
 30  I,14|             Jeżeli punktualność - mówiła sobie dalej - jest grzecznością
 31  I,14|            czterdzieści.~- Ciotka mówiła, że za kamienicę nikt nie
 32  I,14|       Łazienek!...~"Winszuję mu - mówiła sobie. - Ma wszystkie zalety
 33  I,14|            Więc sami powiedzcie - mówiła wzruszonym głosem prezesowa -
 34  I,14|           człowiek pomyśli?..." - mówiła w duchu. Ale wnet ocknęło
 35  I,14|         Krótko trwał mój triumf - mówiła sobie. - Krzeszowski naprawdę
 36  I,14|          Co za szczególny traf! - mówiła w sobie. - Jutro walczyć
 37  I,16|        łagodnie patrząc mu w oczy mówiła: ~- Ojciec mój, jako pański
 38  I,17|        sobie zdumienie Rossiego - mówiła dalej panna Izabela - jeżeli
 39  I,17|        Tomaszem. ~- Nie uważasz - mówiła - że ten Wokulski jest jakby
 40  I,19|      tysięcy rubli... Prócz tego (mówiła, sama nie wiedząc dlaczego!)
 41  I,19|            Dajże spokój, Belciu - mówiła składając ręce - ojciec
 42  I,19|           te pieniądze, o których mówiła ciotka, że je ktoś w marcu
 43  I,19|         przypominam sobie, coś mi mówiła jeszcze w kwietniu... że
 44  I,19|        się bez tego człowieka?... mówiła w duszy. - No, jeżeli ma
 45  I,19|       wyglądać, bo ten Kazio, jak mówiła mi wczoraj ciotka, jest
 46  I,19|       nabył pan nasz serwis?... - mówiła ciągle tym samym tonem panna
 47 II,1 |              panem Stanisławem? - mówiła rumieniąc się. - Ojciec
 48 II,1 |        pan nigdy nie kochał się? -mówiła. - Ma pan, o ile wiem, ze
 49 II,1 |      Katarzyna smaczny to kąsek - mówiła gospodyni. -Oko ładne... (
 50 II,1 |    starego profesora, ażeby - jak mówiła - "nie budził w Stasieczku
 51 II,2 |   mieszkanie, niech pan spojrzy - mówiła - za trzy ciupy dopłacamy
 52 II,2 |          jest. ~- Przysięgłabym - mówiła baronowa - że utrzymuje
 53 II,2 |                 Bah!... ~- Więc - mówiła baronowa w drugim pokoju -
 54 II,2 |           A, a!... To dobrze... - mówiła baronowa, powoli wchodząc
 55 II,2 |           się. ~- Okropność!... - mówiła łkając. - Być przykutą do
 56 II,2 |     pobitego. ~- Żądam... żądam - mówiła wśród westchnień - żądam,
 57 II,2 |          domu!... Oto ma pan... - mówiła baronowa-tak jest po całych
 58 II,2 |      starymi.) ~- Są obie panie - mówiła służąca. - Tylo co do pani
 59 II,2 |         rządcą?... jakiś pan?.. - mówiła niewidzialna dama. - Może
 60 II,2 |          pan Wirski jak hrabia, i mówiła dalej, pokazując babce druty,
 61 II,2 |           Płacz sobie, płacz... - mówiła grożąc za nią rozdrażniona
 62 II,3 |       Dama podniosła się. ~- Tu - mówiła wzruszona - jest adres,
 63 II,5 |        panna w płacz... "Cóż to - mówiła - on myśli, że wyrzeknę
 64 II,6 |          z nami pan Wokulski... - mówiła panienka. Spostrzegła się
 65 II,6 |          nas, panie Stanisławie - mówiła prezesowa - jest taki zwyczaj,
 66 II,6 |          jest dziwna dziewczyna - mówiła prezesowa - i powiem ci,
 67 II,6 |       Ochocki. Słusznie prezesowa mówiła kiedyś, że dzisiejsze pokolenie
 68 II,7 |           kiedyś wyjść za niego - mówiła sobie to jeszcze nie mam
 69 II,7 |     Wokulskiego. "Więc naprawdę - mówiła sobie - chcą mnie oddać
 70 II,7 |   Wokulskim, oto cały sekret..: - mówiła nieco wzruszona prezesowa. -
 71 II,7 |        sobą pomiatać, o nie!... - mówiła prezesowa. - Kto z takiej
 72 II,7 |     barona, o, jeszcze i jak... - mówiła w sobie panna Izabela. -
 73 II,7 |          patrząc spostrzegła to i mówiła dalej~- Nareszcie to, co
 74 II,7 |      podziękować z całego serca - mówiła panna Izabela podając mu
 75 II,8 |     zdejmuje?... ~- Takiś ty?.. - mówiła baba. - No, to już idź do
 76 II,8 |   pomyślał Wokulski, a ona prędko mówiła dalej: ~- Muszę już jechać.
 77 II,8 |            myślał. - Przecież nie mówiła, że mnie kocha; dała mi
 78 II,8 |      pannę Izabelę, sama mi o tym mówiła, wreszcie kazała mi tu przyjechać...
 79 II,9 |       ożywiała się na mój widok i mówiła, że w tych godzinach, które
 80 II,10|            Przez te okna, panie - mówiła babcia - (choć rzadko układają
 81 II,10|             Otarła oczy chustką i mówiła dalej :~- O, Ludwiczek źle
 82 II,10|    kamienica...~O, panie Rzecki - mówiła staruszka płacząc - wierz
 83 II,10| rozświetla mi ciemności życia.)~- Mówiła panu mama - rzekła pani
 84 II,10|        Niech pan sobie wyobrazi - mówiła pani Stawska - że miałyśmy
 85 II,10|        Niech pan sobie wyobrazi - mówiła - jaka ta pani Krzeszowska,
 86 II,10|           duchu.~- Prześliczne! - mówiła z ożywieniem pani Stawska. -
 87 II,10|        suchymi bułeczkami (bo jak mówiła służąca, masła nie można
 88 II,10|       panią oddaliłam od siebie - mówiła baronowa - zginęła mi lalka.
 89 II,10|          a dama z czerwoną twarzą mówiła do swej sąsiadki:~- Na ładną
 90 II,11|       tylko razy pan zechce..." - mówiła rumieniąc się pani Stawska.~"...
 91 II,11|            kochany panie Rzecki - mówiła szlochając - że to jest
 92 II,12|         zaciskała drobne pięści i mówiła do siebie:~"Despota... tyran..."~
 93 II,12|         żoną takiego człowieka! - mówiła z Fertalskich Wywrotnicka.~-
 94 II,12|     rzekła.~- Słyszałam również - mówiła pani Wąsowska - że Wokulski
 95 II,12|           pana Wokulskiego. Potem mówiła, że Helunia robi się coraz
 96 II,12|          nadzwyczajny człowiek! - mówiła jej nieraz pani Mîsiewiczowa.~
 97 II,13|    poprawiać.~- Był tu Wokulski - mówiła pani Wąsowska - i dosyć
 98 II,14|     pokoju dla mnie.~- Zaczekajże mówiła gorączkowo baronowa. - Zaraz
 99 II,15|    Starski...~- Biedny chłopak! - mówiła śmiejąc się. - Dostał po
100 II,15|     Wszystko możesz mu zarzucić - mówiła panna Izabela po angielsku. -
101 II,15|          że jesteś zuchwały!... - mówiła przyciszonym głosem panna
102 II,15|        słuchał.~- Oświadczam ci - mówiła zirytowana - że nie wejdziesz
103 II,15|          tu wziął telegram?.. " - mówiła w sobie i po nieokreślonym
104 II,17|      pilnie przypatrywać.~- Tak - mówiła - trochę pan zeszczuplał,
105 II,17|             Tak, przyznaję panu - mówiła - że nie jestem wolną od
106 II,17|    wytrzymam pański cynizm i będę mówiła nawet o kokotach... Dowiedzże
107 II,17|          Kto zaś odrzuca układy - mówiła z uniesieniem - ten rozpoczyna
108 II,17|     jeszcze bardzo... osłabiony - mówiła obojętnym tonem - jeżeli
109 II,17|       zaniepokoiło. Pani Wąsowska mówiła dalej:~- Śmiejesz się pan?...
110 II,17|              Posłuchaj mnie pan - mówiła zimno, cofając ręce. - Wszystko
111 II,17|        dzień... Że przez ten czas mówiła tylko o panu i że najulubieńszym
112 II,17|       grudnia.~- No, wie pan co - mówiła drąc jakiś papier - że jesteś
113 II,19|       starego zamku w Zasławiu... Mówiła, że jej to rozpędza nudy...~-