Tom,  Rozdzial

  1  I,2 |    przybyłego. - Zimny dzień mamy, prawda? Która też godzina w mieście,
  2  I,2 |         szpilki. Zacny człowiek... Prawda, panie Rzecki, że już jest
  3  I,2 |          końca nie znamy... Gdzież prawda?.. "~Ponieważ tego rodzaju
  4  I,4 |          głupstwa nie chodzę.~- To prawda. A ja tego dnia dałbym -
  5  I,4 |        głęboką mam ranę w duszy.~- Prawda, że nigdy nie interesowały
  6  I,4 |            tysiąc na rok ?...~- To prawda.~Rzecki zbliżył swoje usta
  7  I,6 |          czym ja myślałam?... Ach, prawda, o kweście wielkotygodniowej..."
  8  I,9 |   wszystkie zawinął w bibułkę.~"Co prawda - mówił do siebie - będzie
  9  I,9 |               za półtorej godziny. Prawda, Belu, że nie posiedzimy
 10  I,9 |      Podobne rzucała dziś na mnie. Prawda, że panna na wydaniu musi
 11  I,9 |            byłaś w kościeIe, wszak prawda, moja pani?~- Pan mnie widział?~-
 12  I,9 |      znajomość? - spytał kwaśno.~- Prawda!... - rzekł zamyślony Wokulski. -
 13  I,9 |             to ci wystarczy, wszak prawda?..~- Miałam już przyjemność... -
 14  I,9 |            kiedy aż do łez doszło. Prawda, że zgadłem?... Wracając
 15  I,9 |          na górze, są ruiny zamku, prawda? Stojąż one jeszcze?~- Tam
 16  I,9 |           twą duszę zamroczy...~O, prawda to!... I studnię, która
 17  I,9 |  konferencję? - spytała hrabina. - Prawda, jaka to miła osoba, prezesowa?...
 18  I,9 |    widzenia, panie Wokulski, wszak prawda?... Dużo będziemy mieli
 19  I,9 |          Wokulski milczy, dodał: - Prawda, jakim ja nudny, panie Wokulski?
 20  I,10|         bast du denn das getan?...~Prawda, że i mnie się w podobny
 21  I,10|           nas aż miło. W winie, co prawda nie osobliwszym, można się
 22  I,10|           rzekł tonem, którego, co prawda, nie lubię:~- Panie... panie
 23  I,11|         szkic machiny latającej... Prawda, jakie to głupie?...~"Więc
 24  I,11|            stanie nas pojąć... No, prawda, że i tygrys może bawić
 25  I,14|     parkiem, pałacem, sadzawką?... Prawda, że dorobkiewicz, ale podobno
 26  I,14|             co nam nagadał...~- To prawda - odezwał się pan Tomasz -
 27  I,15|    zdarzyło mi się widzieć gorset; prawda, że znalazł go na ulicy
 28  I,16|            kapitału. Niech rośnie, prawda?... ~- Panie proszą - rzekł
 29  I,17|       proces o separację... Ja, co prawda, takich intercyz nie pisywałem,
 30  I,17|      między nimi, poczęła mówić: ~-Prawda, jaki ładny dzień? W mieście
 31  I,18|           Dlaczego płacisz, jeżeli prawda, aż dziewięćdziesiąt tysięcy
 32  I,18|           idzie świetnie. Nawet co prawda to i sam Wokulski, pomimo
 33  I,18|     znakiem, że wszystko inne jest prawdą. ~W południe wpadł do sklepu
 34  I,18|             odmrukuje jegomość. ~- Prawda - ciągnie dalej Żyd - że
 35  I,19|         wszystkie plotki miały być prawdą?... Więc on dla niej wydaje
 36  I,19|            nam karku nie nadkręci. Prawda, że nie znam t e j, ale
 37  I,19|           tych rzeczach nie mówił, prawda? nawet nie wyglądam na podobną
 38  I,19|    powiedzieć: nie poznajesz mnie, prawda?... Dziwi cięto, że twój
 39  I,19|               dodała hrabina - czy prawda, że chcecie jechać z ojcem
 40  I,19|          Uwielbia mię po cichu, to prawda! ależ tak samo będzie mnie
 41  I,19|                Szpigelman?... Ach, prawda!... Zapomniałam o nim. Powiedz
 42  I,19|            rachunki tych Żydów. ~- Prawda, że Wokulski ma nasze pieniądze -
 43  I,19|       twarz panny Izabeli. ~- Ach, prawda!... - zawołała rzucając
 44  I,19|            ojciec prawił dalej: ~- Prawda, że chłopak trochę zbałamucony
 45  I,19|         rodzaj bohatera, jeżeli to prawda, że opłynął kulę ziemską... ~-
 46  I,19|              wiesz, że to może być prawda... ~- Jak to! - zerwała
 47  I,19|             bo jesteś zmieniony... Prawda, jakie to gorące mieszkanie?.. ~-
 48  I,19|           obraził się... ~- Ach... prawda!... Wspomniałam mu o kupnie
 49 II,1 |                Powiedzieć?... Ach, prawda... W banku mamy około stu
 50 II,1 |          mi się, że to był sen. Co prawda, nigdy przedtem ani później
 51 II,1 |        Rzecki... O! co za cios!... Prawda, że nieboszczyk, dokładnie
 52 II,1 |          podobno już wrócił... Czy prawda, że dotychczas nie znalazł
 53 II,2 |          czasy! panie Rzecki... Co prawda, brało się nie tylko procent,
 54 II,2 |             panie Wirski - dodał - prawda?... Aaa!... ~- Właśnie sąsiad
 55 II,2 |          rumieniąc się z gniewu. - Prawda, że Maleski chodzi bez koszuli,
 56 II,2 |                  zawołałem. - Ach, prawda, że baronowa tu mieszka...
 57 II,2 |           bardzo regularnie, wszak prawda, panie Wirski?.. ~Rządca
 58 II,2 |          jakby odganiając muchę.~- Prawda! - rzekła - co też ja plotę...
 59 II,4 |          do ręki, przypatrz się... Prawda, że ciekawe szkło?... Cięższe
 60 II,4 |             pozwala się strugać... Prawda, jak to szkło dobrze udaje
 61 II,4 |             Ale co tobie?... Boli? prawda...No, pokosztuj wina... ~-
 62 II,5 |           Oto bransoleta - mówił - prawda, jaka skromna, jeden kamień...
 63 II,5 |            ładne...Ale ogień jest, prawda, panie?... ~Mówiąc tak,
 64 II,5 |           dla pana... Ładny dzień, prawda, akurat do spaceru końmi.
 65 II,6 |      dopóki nie umrze stryjcio, co prawda już dawno chory na kamień. ~-
 66 II,6 |             Obraz westalki, panie, prawda? A jeszcze kiedy na jej
 67 II,6 |           mnie i panu Wokulskiemu, prawda? - A potem zwróciwszy się
 68 II,6 |      jedziesz?... nie tędy... Ach, prawda, gotów pan jesteś zbłądzić,
 69 II,7 |         barona i panny Eweliny. ~- Prawda - mówił baron - jak ten
 70 II,7 |            być interesujący. Wszak prawda?... - Tak - odparła panna
 71 II,7 |  przywiązanie męża jest wszystkim, prawda, panie? Każda z nas szuka
 72 II,7 |            Izabela.~- Pierwszy. ~- Prawda, jakie to cudowne miasto?!... -
 73 II,7 |           Choćby najdrażliwsze. ~- Prawda, że wyjeżdżał pan do Paryża
 74 II,8 |             Niech no pan spojrzy...prawda, jak ta część jest podobna
 75 II,8 | onegdajszym deszczu... A to ulica, prawda?... Trochę krzywa, ale ulica...
 76 II,8 |            wiem, co mam wyciąć? ~- Prawda.~Wokulski wydobył noteskę,
 77 II,9 |           by w tym było złego?...~(Prawda! Cóż by w tym było złego?...
 78 II,10|          dwie. Jest H i jest T. ~- Prawda! - potwierdziła staruszka. -
 79 II,10|           dziś spotkał honor?~Aha, prawda, zapomniałam... - wtrąciła
 80 II,10|           pannie Łęckiej.~- Czy to prawda?..: - szepnęła pani Stawska.
 81 II,10|    wszystko dobrze pamiętam.~- Czy prawda (przepraszam, że zapytuję
 82 II,10|    zapytuję o podobne rzeczy), czy prawda, panie Wokulski, że za swój
 83 II,10|            pan masz? - mówi. - Czy prawda, że ta diablica Krzeszowska
 84 II,10|   Krzeszowska kupiła od was dom?~- Prawda - mówię ja, a w duchu jestem
 85 II,10|         dzieje w mieszkaniu pań.~- Prawda, ale któż się tego spodziewał? -
 86 II,10|           jak go tu nie kochać? Co prawda, może i ja miałbym równie
 87 II,11|       wątpliwości. Jeszcze się, co prawda, nie zaręczył z nią, jeszcze
 88 II,11|             ażebym sklep sprzedał. Prawda, że społeczność straci,
 89 II,12|         tak długo nie widząc pani? Prawda, że i dziś widujemy się
 90 II,12|            tę... Stawską... Czy to prawda, panie Rzecki?...~Stary
 91 II,13|            spokojna o Wokulskiego. Prawda, że dziś jest rozbity, ale
 92 II,13|       pięćset rubli procentów.~- A prawda - odparł Wokulski. - Odwieź
 93 II,13|         Może byś ją odwiedził?~- A prawda, że już dawno u niej nie
 94 II,13|          Może byś tam wstąpił?..~- Prawda, trzeba by zajść - odparł
 95 II,14|          powinien mieć w domu...~- Prawda... prawda!... - szepnęła
 96 II,14|         mieć w domu...~- Prawda... prawda!... - szepnęła upokorzona
 97 II,14|            się z tym kryć?...~- To prawda!... - odparł baron uderzając
 98 II,17|       zadziera, że wyzyskuje... Co prawda, o mnie mówili to samo..."~
 99 II,17|     Krzeszowskiej, no i trochę, co prawda, szykanowali tego... tego
100 II,17|        wiesz?~- Od Szumana.~- Ach, prawda!... Zapomniałem, że Szuman
101 II,17|         żaden chaos, najjaśniejsza prawda... W tym kraju tylko Żydzi
102 II,17|       Wokulski - mówił zadyszany.- Prawda, są wśród nas duże wady,
103 II,17|           już nie tak... Zawsze to prawda, że czego oczy nie widzą,
104 II,17|          spojrzał na Ochockiego.~- Prawda, że dziwne?... - ciągnął
105 II,17|             rzekł Wokulski.~- Aha, prawda... Niech no ją pan pokaże!... -
106 II,17|            się ze Starskim...~- To prawda - rzekł Wokulski po namyśle. -
107 II,17|           niewinność, a ja jej, co prawda, nic obiecywałem miłości.
108 II,17|           byłby także oszustem. Co prawda, nie tego w nim szukano.~
109 II,17|        roztkliwia.~- Gdyby to była prawda, miałabym piękny dowód męskiej
110 II,19|         twarz rozjaśniła się.~- To prawda - rzekł - to prawda!...
111 II,19|             To prawda - rzekł - to prawda!... Pani Stawska może przyjąć
112 II,19|          niego bez miłosierdzia.~- Prawda, panie Szlangbaum - mówił