Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |     kupcami. Nie mówię tu o Stasiu Wokulskim, który ma szersze zamiary,
 2  I,6 |     Izabela - ale coś wiesz...~- O Wokulskim wiem to, co wszyscy. Ma
 3  I,6 |            o tym człowieku?~- Ja o Wokulskim?... Nic o nim nie sądzę,
 4  I,7 |       rodzaju pragnienie.~Gardziła Wokulskim, serce jej zamierało na
 5  I,7 |   magnetyczny.~- Czy mówię z panem Wokulskim?~Wokulski powstał z krzesła
 6  I,9 |           to krótka chwila, lecz w Wokulskim gniew zakipiał.~"Jakimi
 7  I,9 |         mojego siostrzeńca. Otóż o Wokulskim było jedno zdanie, że dostawa,
 8  I,9 |           go, ażeby zapoznał ich z Wokulskim.~- Warto, warto!... - mówił
 9  I,10|         Boże odpuść!... Myślałem o Wokulskim, a piszę o sobie i o Katzu.
10  I,10|         przedmiotu: miałem pisać o Wokulskim,a piszę o Minclach. Gdybym
11  I,10|          co godzinę mówię o Stasiu Wokulskim. Miał po śmierci żony spokojny
12  I,10|            myślę, że gdybym ja był Wokulskim, w jednej chwili ożeniłbym
13  I,10|            do pokoju, rozmawiali o Wokulskim.~Kto mówił, z przyczyny
14  I,11|       Meliton od dawna znała się z Wokulskim. A że lubiła widowiska publiczne
15  I,11|            nie słychać...~Książę z Wokulskim przyjechali o pierwszej,
16  I,11|        Kilka osób skupiło się przy Wokulskim.~- Przystępuję na początek
17  I,12|        Spojrzeli na siebie oboje z Wokulskim i - dama zarumieniła się.~"
18  I,13|       trzask odwodzonych kurków. W Wokulskim obudziło się drapieżne zwierzę;
19  I,14|           Izabela często myślała o Wokulskim, a we wszystkich medytacjach
20  I,14|            mniej modnie.~Dopiero w Wokulskim poznała nie tylko nową osobistość,
21  I,14|            panna Izabela myślała o Wokulskim. I w bezmiarze goryczy doznawała
22  I,14|  postanowiła wcale nie rozmawiać z Wokulskim, a przynajmniej traktować
23  I,14|      pierwszy poznał się na tym... Wokulskim...~A jednak cóż za gbur
24  I,14|           Izabela słyszała tylko o Wokulskim. Salony rozbrzmiewały jego
25  I,14|         opowiedział jej, że byli z Wokulskim na spacerze w Łazienkach.~-
26  I,14|      wpływem tej idei rozmawiała z Wokulskim na wyścigach bardzo łaskawie.~
27  I,14|            tak starą... Nie, w tym Wokulskim jest coś... Szkoda tylko,
28  I,14|          adwokacie, czy ja na moim Wokulskim. Jak sądzisz?~- To samo
29  I,15|        wypadków głęboko wstrząsnął Wokulskim; przez chwilę uwierzył nawet
30  I,17|           Istotnie panna Izabela z Wokulskim ukazali się na końcu drogi. ~
31  I,17|      naprzód, za nimi pan Tomasz z Wokulskim. Pan Tomasz czuł w sobie
32  I,17|         siebie zawołał: "Ruszaj" w Wokulskim znikło uczucie niesmaku,
33  I,18|           przy licytacjach mówią o Wokulskim i o niej... I jeszcze przewidują,
34  I,19|            Wyborny jest papa z tym Wokulskim!" - myślała panna Izabela
35  I,19|         tak dziś rozczulił się nad Wokulskim?... Jaką czarodziejską siłą
36  I,19|     wrażenie zimnej wody, a myśl o Wokulskim zaniepokoiła ją. ~"Więc
37  I,19|            Bo wczoraj mówił papo o Wokulskim w taki sposób, jakby czuł,
38 II,1 |       nawet niebezpiecznym. Otóż w Wokulskim jest podobne kółko, które
39 II,1 |      zauważył dawniej. ~Tak samo z Wokulskim. Znam go ze dwadzieścia
40 II,1 |      Hopferówna durzy się trochę w Wokulskim, a może chłopak odzyska
41 II,1 |    biedaczki, więc raz, kiedyśmy z Wokulskim pili wieczorem herbatę,
42 II,1 |           z tym odrodzonym Stachem Wokulskim człowiek nie jest pewny.
43 II,2 |            Wszak mam honor z panem Wokulskim? ~- Nie, panie, jestem tylko
44 II,2 |  Machalskiego, nie poznałbym się z Wokulskim. Gdybym jego znowu nie wyprawił
45 II,2 |    spojrzenie, że... że gdybym był Wokulskim, zaraz bym się o nią oświadczył... ~-
46 II,2 |          Przysięgam, że gdybym był Wokulskim, oświadczyłbym się jej na
47 II,2 |        patrząc na nią.~(Gdybym był Wokulskim, już bym z nią wracał od
48 II,3 |            wzrost i ruchy robią na Wokulskim silne wrażenie. ~"Ona?...
49 II,7 |       odezwała się do prezesowej o Wokulskim dosyć życzliwie. Kto wie
50 II,7 |          Co się też dzieje z panem Wokulskim? Bardzo żałuję, że może
51 II,7 |          żałować swojej wzmianki o Wokulskim przed prezesową. ~"Jeszcze
52 II,7 |          bo nie chce spotkać się z Wokulskim, oto cały sekret..: - mówiła
53 II,8 |          po nieboszczyku kapitanie Wokulskim, którego znał osobiście,
54 II,8 |       panna Izabela stanąwszy przy Wokulskim. ~- Może państwo pozwolą
55 II,8 |           układał zaprzęgi. Ale na Wokulskim ani wiadomość, ani przygotowania
56 II,9 |  wypowiadane przez dobrych ludzi o Wokulskim.~A więc tedy na pierwszą
57 II,9 |          Helunia zrobiła dyg przed Wokulskim, a następnie przypatrzywszy
58 II,9 |          który wciąż psy wiesza na Wokulskim, ale miewa bardzo szczęśliwe
59 II,10|      sposób nie może mówić o tym z Wokulskim.~- Nie znam go... Zaledwie
60 II,10|            dlaczegóż ja nie jestem Wokulskim... Dopieroż bym...~Wszedł
61 II,10|         ile tych bab ugania się za Wokulskim (czy też za jego krociami?).~
62 II,11|            rozpuszczajcie plotek o Wokulskim i nie drażnijcie ludzi przeciw
63 II,11| przyjdziemy dziś na herbatę obaj z Wokulskim. Do listu ośmieliłem się
64 II,11|           rozmawiała pani Stawka z Wokulskim. A musiało to być interesujące,
65 II,11|            kocha się, biedactwo, w Wokulskim... Humor jej się zepsuł,
66 II,11|         cóż one z nią rozmawiały o Wokulskim?... Gotowe nieszczęście...~-
67 II,12|        poczęła zastanawiać się nad Wokulskim.~Kto wie, czy nie był on
68 II,12|          albo pragnie poznać się z Wokulskim dla jakichś innych celów.
69 II,12|         zapytał księcia o zdanie o Wokulskim i o radę.~Otóż książę, pomimo
70 II,12|      zauważył, że szlachta, lubo o Wokulskim odzywa się z przekąsem jako
71 II,12|           Bela raz już skończyła z Wokulskim tak albo owak...~- Zapewne
72 II,12|           ją, że powie przed panem Wokulskim, i - dziecko zaraz się uspakaja.
73 II,12|          prostu zachwyca się panem Wokulskim.~Wokulski patrzył na nią
74 II,12|          ze znajomych powiedział o Wokulskim: "To człowiek diabelnie
75 II,12|          Wprawdzie myślała wciąż o Wokulskim podczas zajęć sklepowych
76 II,13|           kilku dni radzi o nich z Wokulskim. Zawsze znajdzie swój swego:
77 II,13|           naprawdę zakochała się w Wokulskim.~- Ehe!... takimi sprawami
78 II,13|           resztę dnia rozmawiała z Wokulskim dosyć chłodno.~"Głupiec
79 II,13|          będzie musiała oszaleć za Wokulskim.~- Powiesz mu pan?... -
80 II,15|     tymczasem wdał się w rozmowę z Wokulskim i szeroko zaczął mu opowiadać
81 II,16|          wiesz pan, dlaczego my za Wokulskim poszlibyśmy w ogień?...~-
82 II,16|          pytam.~- W kim?... Może w Wokulskim?... Cha! cha!... Kto w tym
83 II,17|       Wizyta Ochockiego zbudziła w Wokulskim nowy prąd myśli. Poczuł
84 II,17|        straszne zrobił wrażenie na Wokulskim: przypomniał mu odjazd panny
85 II,17|      Zaczęła chodzić po salonie. W Wokulskim zadrgał gniew., ale go opanował.~-
86 II,17|        ironicznie pani Wąsowska.~W Wokulskim zakipiał gniew...~- Nie,
87 II,19|            coraz częściej myślał o Wokulskim. Nie z racji, ażeby lękał
88 II,19|       cesarstwa albo - rozmyślał o Wokulskim.~Oba te jednak zajęcia,
89 II,19|          zulusa. Rozmyślania zaś o Wokulskim prowadziły go do wniosku,
90 II,19|         jego asystencji tęsknić za Wokulskim...~- Za Wo-kul-skim?...~-
91 II,19|          Rzecki, któremu rozmowa o Wokulskim sprawiała taką przyjemność
92 II,19|     wszystko opuściła go apatia. Z Wokulskim miałem to samo.~Naprawdę
93 II,19|   wskazanych nadeszły wiadomości o Wokulskim, lecz bardzo dziwne.~W końcu
94 II,19|       nagrodę za dowiedzenie się o Wokulskim, więc teraz każdy będzie
95 II,19|            to, co mogło się stać z Wokulskim, dlaczego zrobił zapis i
96 II,19|          rzeczy dowiedziałem się o Wokulskim!...~Pan Ignacy położył na
97 II,19|        Hopfera, gdzie poznał się z Wokulskim... A oto pole bitwy, gdzie
98 II,19|            głupie albo nędzne... O Wokulskim nie słyszałeś pan czego?~-