Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |            raz wygadał się, że całe życie jest niedołęgą - mruknął
 2  I,2 |             Turcji... głupstwo całe życie, którego początku nie pamiętamy,
 3  I,3 |         stary Jan Mincel, zakończył życie z powodów dosyć dziwnych.~
 4  I,4 |            cały majątek, a co dzień życie.~- I tylko po to jeździłeś
 5  I,5 |             masz lat szesnastu i na życie musisz patrzeć serio. Nie
 6  I,7 |        rozpaczy i nadziei... Głupie życie!... Po ziemi gonimy marę,
 7  I,8 |              ogniskiem, bez którego życie nie miałoby stylu, a nawet
 8  I,8 |        jesteś tym, na co przez całe życie czekałem?... Jeżeli nie
 9  I,9 |          się, że między tymi ludźmi życie upływa prościej i weselej
10  I,10|             ziemię. Nieraz oddałbym życie, ażeby choć spojrzeć na
11  I,10|          trzy historie Napoleona I, życie Garibaldiego i Kossutha,
12  I,11|            był pomieścić całe swoje życie, zatrute dziś okropną goryczą.~"
13  I,11|        potrafiłaby mi zapełnić całe życie. Przy niej jednej czuję
14  I,12|          Cóż to - myślał - czy moje życie ma zależeć od kaprysu jednej
15  I,13|            Za takie szczęście oddam życie...~- Za jakie szczęście?.. -
16  I,14|           panna Izabela na śmierć i życie, wyjść z niego mogła tylko
17  I,14|              ażeby pamiętać mu całe życie. Lecz baron, nie poprzestając
18  I,14|          idealną, więcej niż własne życie. I czuł się zupełnie szczęśliwym,
19  I,15|           za późno, ależ przez całe życie nie pozwalałem sobie na
20  I,16|              bo on narażał dla niej życie. ~Odwróciwszy kilka kartek
21  I,17|                 Podle mi dotychczas życie schodziło - mówił sobie. -
22  I,17|            który swoją pracę, nawet życie odda dla dobra innych...
23  I,17|           wezmą - mówił - tak podłe życie! Ojciec zostawił mi wprawdzie
24  I,18|             podróż, miałby książęce życie, bo Suzin im dalej od żony,
25  I,19|             pomocą, a może mi nawet życie uratował... My, apoplektycy,
26  I,19|         moja jedyna córka skończyła życie. Należy to jednak robić
27  I,19|           jest moja nagroda... Moje życie!..." - pomyślał Wokulski
28 II,1 |      Wokulski kochał się przez całe życie co tydzień w innej, wyglądałby
29 II,1 |        życia!... ~- Czy mam oddawać życie za tych gości, którzy mi
30 II,1 |              jak oni, każdy oddałby życie. Dziś, kiedy przypominam
31 II,1 |       Strach, jak ciężkim było jego życie. Zmizerniał, sposępniał,
32 II,3 |            kolumna zakończona kulą. Życie kipi tu tak silnie, że nie
33 II,3 |            upamiętni mu się na całe życie. ~Potem marzyło mu się,
34 II,3 |         zaczęło się dla Wokulskiego życie prawie mistyczne. Poza obrębem
35 II,3 |          Wokulski poznawał właściwe życie Paryża. ~W ciągu tych wędrówek
36 II,3 |          ruinę. Tymczasem oni biorą życie, jakim jest, uganiają się
37 II,3 |            w ogóle najweselej pędzą życie. Gdy nie mogą zdobyć się
38 II,3 |           co to, on strwonił siły i życie?... ~Na walkę z otoczeniem,
39 II,3 |           jakiej specjalnej nauki i życie upłynie mi, jeżeli nie w
40 II,4 |      aniżeli w Warszawie przez całe życie... Oto miasto!..."~Przez
41 II,4 |            twarzy. ~"Zmarnowaliście życie moje... Zatruliście dwa
42 II,4 |         Jeżeli poezja zatruła twoje życie, to któż zatruł ją samą?
43 II,5 |        widział szerokie i niezwykłe życie swoje, jakby rozpięte między
44 II,5 |         przypada do gustu? Co warte życie, pleśniejące między resursą,
45 II,5 |             moja rodzina przez całe życie nie dała mi tyle szczęścia,
46 II,5 |           że tryska z niej wszelkie życie. Pozbawmy ziemię jej przywiązania
47 II,5 |            na niej nie rozbudzi się życie? Dlaczego więc baron ma
48 II,6 |          górnik i marynarz narażają życie? Naturalnie, za ów podły
49 II,6 |          miłości; jednak przez całe życie nie byli szczęśliwi, a o
50 II,6 |    czarująca, że... oddałbym za nią życie. Nikomu bym tego nie powiedział,
51 II,6 |   zmienionym głosem:~- Wierzy pan w życie przyszłe? ~- Dlaczego?... ~-
52 II,6 |      apetytu. Po co kiedyś zatruwać życie jakiemuś człowiekowi, którego
53 II,6 |             a pani jakoś zapełniają życie. ~- Już pan skończył, panie
54 II,6 |           więcej aniżeli przez całe życie. ~- Ode mnie?... Zdaje się
55 II,7 |        Biedny chłopiec, ale trudno. Życie ma swoje obowiązki, które
56 II,7 |             jego stryja, przez całe życie byłam nieszczęśliwa dlatego
57 II,7 |            u jej nóg majątek, nawet życie. ~"Głupstwo! głupstwo!... -
58 II,7 |          powierzyłbym cały majątek, życie. Co mówię, życie?... złożyłbym
59 II,7 |           majątek, życie. Co mówię, życie?... złożyłbym w jej ręce
60 II,7 |                złożyłbym w jej ręce życie wieczne, tak spokojny, tak
61 II,8 |           rok takich nudów oddałbym życie.~Staruszka potrząsnęła głową.~-
62 II,8 |      kochanka, to już wypełni sobie życie... Głupiutkie. Ani wiedzą,
63 II,8 |           ich towarzystwie zmarnuje życie, a dopiero kiedyś chce się
64 II,8 | laboratorium Geista lepiej zapełnię życie aniżeli w salonach..."~Około
65 II,8 |             rycerza, który kocha na życie i śmierć jedną kobietę,
66 II,10|          się nieco moje pustelnicze życie. O ile zaś mogę wnosić ze
67 II,10|            żyć. Ale jakie to będzie życie!...~Wchodzę do tych dam...
68 II,12|           mu się, że takie jak jego życie warto złożyć u nóg takiej
69 II,12|         zaczęło się dla niej dziwne życie. Ktokolwiek przyszedł do
70 II,12|           moje dziecko... Co ci mam życie zatruwać plotkami !...Boże
71 II,12|    Radzińską i ... Ale co ja ci mam życie zatruwać !.. One mówią (
72 II,13|         będzie musiał odebrać sobie życie.~Gdy rozeszła się wieść
73 II,13|              że bez namysłu oddałby życie za kilka dni spędzonych
74 II,13|       oprzeć się uwadze, że całe to życie, pełne niepokoju i udręczeń,
75 II,13|         nadziei, pragnień i że jego życie, podobne dziś do martwego
76 II,14|           ją widział. Któż wie, czy życie przyszłe nie zamyka się
77 II,14|              Postanowiłem zakończyć życie... Ciężka to chwila, ale
78 II,14|              zawołał - darowałeś mi życie... Wdzięczność moja...~-.
79 II,14|           przerwał mu Wokulski. - O życie pańskie byłem zupełnie spokojny,
80 II,16|      szerokich równin i zacząć nowe życie. Może nawet wyniosę się
81 II,17|             jak on, który zmarnował życie uganiając się za ideałem
82 II,17|         jakikolwiek, i zacznij nowe życie. Rób dalej majątek czy cudowne
83 II,17|          stawiałem na kartę pracę i życie, no... i wygrałem... Ja -
84 II,17|        mógłby wypracować przez całe życie, nawet przez trzy życia...
85 II,17|         oczy.~- Ot, takie jest moje życie, wielmożny panie. Byłem
86 II,17|            to za dziwna plątanina - życie ludzkie! Kto by się spodziewał,
87 II,17|             przypomniał sobie swoje życie obecne, tak puste, tak okropnie
88 II,17|    ubóstwiana... za ciebie oddałbym życie... Kiedy zaś biedna ofiara
89 II,17|           groził, że odbierze sobie życie...~- Przepraszam, ale...
90 II,17|        nasze trudy, nędzę i krótsze życie, którego część tobie oddajemy?...
91 II,18|            przy dzieciach Stacha...~Życie jest okrutnie ciężkie...~
92 II,19|     ramionami. - Przecież znam jego życie i wiem, że ten człowiek
93 II,19|          zapytujemy się o zdrowie i życie wielmożnego pana i czy pan
94 II,19|        myślał - ale zrujnować cudze życie umieją tak dobrze, jak gdyby
95 II,19|             wystarczy mi go na całe życie... Przestaniecie wy mnie
96 II,19|            się, że widzi całe swoje życie, od chwili obecnej aż do