Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |               ma czas myśleć o numerze swoich kaloszy, to należy do nas.
 2  I,3 |         Domański chciał mnie zabrać do swoich biur i powoli wypromować
 3  I,3 |               był ojcem i nauczycielem swoich praktykantów i najczujniejszym
 4  I,4 |                kozioł wchodzą pod budy swoich powozów, a zmoczone deszczem
 5  I,4 |          Minclów musiałoby się pocić w swoich sklepikach i szlafmycach.
 6  I,5 |           nadziei i uwieczniać wdzięki swoich okrutnych bogiń naprzód
 7  I,5 |               wydobywając pieniądze od swoich pełnomocników.~Odwiedziny
 8  I,5 |              baron i marszałek, pomimo swoich majątków budzili w niej
 9  I,5 |               z towarzystwem i na znak swoich rewolucyjnych usposobień
10  I,6 |          głośnego nazwiska na szyld do swoich przedsiębiorstw. Bywały
11  I,6 |               straszni ludzie. Oni dla swoich celów umieją poruszyć wszystkie
12  I,8 |            mało pamiętał o sklepie i o swoich książkach, lecz ciągle szukał
13  I,8 |                lub na odczytach. Uczuć swoich nie nazwałby miłością i
14  I,8 |              No, no... już mnie pan do swoich porządków nie nawracaj odparł
15  I,8 |                a nawet zdobył przyjaźń swoich kolegów. Pan Rzecki odkrył
16  I,9 |                się tego i wstydził się swoich półimperiałów.~"Rzucić stos
17  I,9 |          spytała:~- Pan nigdy nie cofa swoich postanowień?~- Nie - odpowiedział.
18  I,10|               żołnierze znaleźli się w swoich plutonach, ściągnęli maruderowie
19  I,10|          pięściami w stół albo w plecy swoich sąsiadów i wrzeszczeć:~-
20  I,10|              kolacji ubrał się w szaty swoich przodków Miętusów. Franc
21  I,10|               że powinni być w prawach swoich ograniczeni. Nam kule nad
22  I,10|             Mraczewski uleczył mnie ze swoich teorii, a zarazem bardzo
23  I,11|     najgłośniej.~Książę zaczął ściskać swoich gości nie panując już nad
24  I,12|                pomyślałem, że pan przy swoich stosunkach może życzyłby
25  I,15|              kochać nici nikogo, prócz swoich przelotnych kaprysów, podobnież
26  I,16|            każde drgnienie fizjognomii swoich współbiesiadników, ale jeszcze (
27  I,17|            angielskie wydobył archiwum swoich korespondencyj prywatnych.
28  I,17|                nawet wyszedł z wody na swoich brzydkich łapach i umieścił
29  I,18|         galerię, gdzie bywał zwykle za swoich dawnych, dobrych czasów.
30  I,18|              gorliwością zabrał się do swoich rachunków. Machinalnie (
31  I,18|           myśli pan Ignacy, zapomina o swoich obowiązkach dysponenta i
32  I,18|          potnieje i już chce wracać do swoich ksiąg (w taki jednakże sposób,
33  I,18|           Szlangbaum i odchodzi między swoich współwyznawców. ~Panu Ignacemu
34  I,18|             właściciel, zamiast bronić swoich klientów, nieustannie oświadczał
35  I,18|         wygraną licytacji, a wrócić do swoich ksiąg i kantorka, gdy nagle
36  I,18|                coś wrzasnął do gromady swoich współwyznawców, którzy na
37  I,18|          Komornicy milczą, zatopieni w swoich aktach, licytanci również
38 II,1 |            rzeczy o swojej rodzinie, o swoich stosunkach, o swoich wielkich
39 II,1 |                 o swoich stosunkach, o swoich wielkich czynach, a potem -
40 II,1 |               Chrystus zginął nawet za swoich katów... Ale między wami
41 II,1 |             kieszenie myślał zapewne o swoich balonach i milczał jak drewno,
42 II,2 |             przeszkody zacznie śledzić swoich sąsiadów, rachować każdego
43 II,2 |              wszystkie zabawki leżą na swoich miejscach... Sama ścieram
44 II,2 |              ja, ile pan Wokulski użył swoich wpływów do odszukania małżonka
45 II,4 |           przedmioty, to znowu dotykał swoich rąk i głowy lub chodził
46 II,4 |               że uśpieni nie pamiętają swoich przywidzeń; on zaś pamięta
47 II,4 |                 Jeszcze nic ukończyłeś swoich rachunków ze światem; a
48 II,4 |            odwagi nazwać się dzieckiem swoich zasług, a nawet ja, głupiec,
49 II,4 |             Paryżu, kiedy zapominasz o swoich przyjaciołach. A grób śp.
50 II,6 |          Starski, pan musi oduczyć się swoich japońskich zwyczajów. ~-
51 II,6 |                Ani pani z rozrzutnej w swoich względach nie stanie się
52 II,6 |             zegarek, ażeby nie spotkał swoich poprzedników i nie przeszkadzał
53 II,7 |                na panu Starskim, który swoich wiecznie trwających wakacyj
54 II,7 |           Izabela zanadto dobrze broni swoich tez. Jak ona świetnie rozmawia!... -
55 II,7 |               tych samych argumentów w swoich dysputach. Ani ona nie jest
56 II,8 |          sposobności odkryć wszystkich swoich zalet - odparł Wokulski,
57 II,9 |            niej przepędzam, zapomina o swoich kłopotach !...~Czy wobec
58 II,9 |                rąbek chusteczki i spod swoich cudownych rzęs usiłowała
59 II,10|              pani baronowa w jednym ze swoich nieoświetlonych okien siedzi
60 II,10|              najszczegółowiej historię swoich stosunków z baronową Krzeszowską,
61 II,10|              ta pani Krzeszowska, mimo swoich dziwactw, jest zacna kobieta.
62 II,10|            zarobek.~Wokulski wrócił do swoich zajęć, a ja zapytałem pani
63 II,10|            Figlarna kobiecinka, pomimo swoich trzydziestu pięciu lat!...
64 II,10|                jedna sesja, a rozpędzi swoich wspólników na cztery wiatry.
65 II,10|             domu chce z niego wyrzucić swoich najzapamiętalszych wrogów,
66 II,11|            przynajmniej wydobył się ze swoich zgryzot. Muszę go ożenić,
67 II,12|          powinien wyrzec się nie tylko swoich gustów i interesów, ale
68 II,12|            zwierzali się przed sobą ze swoich cierpień. Ci panowie wszystko
69 II,12|                parę godzin rozmawiał o swoich chorobach lub o swoich interesach
70 II,12|               o swoich chorobach lub o swoich interesach dając z lekka
71 II,12|              to uwagi.~Myślał o innej.~Swoich uczuć dla Wokulskiego pani
72 II,13|       tymczasem demoralizując kolegów, swoich przyszłych subiektów?...~-
73 II,13|            rolą półbożka łaskawego dla swoich wiernych.~Od czasu do czasu
74 II,13|                w tej chwili pobiegł do swoich pań i zawiadomił je o wielkiej
75 II,15|         których wie pan M. Źle bronisz swoich protegowanych, kuzynko -
76 II,15|             miał jeden więcej powód do swoich poszukiwań... Wszystkiego
77 II,16|             XVIII wieku, co napisał na swoich sztandarach: wolność, równość,
78 II,16|                on ma za prawo straszyć swoich współobywateli awanturami?
79 II,16| bezinteresowność, a teraz mówi tylko o swoich pieniądzach i stosunkach.
80 II,16|                pod podeszwy. Ale wobec swoich podwładnych istny hipopotam:
81 II,16|            więc nie może odpowiadać za swoich sąsiadów. ~- Tak, ale pan
82 II,17|      rozmawiający z nim w tej chwili o swoich interesach wydał mu się
83 II,17|              karku interesów cudzych i swoich. Przecież za kilka tygodni
84 II,17|            złamany, i to złamany przez swoich... Sklep sprzedałeś, spółkę
85 II,17|              wyjdzie na nas aniżeli na swoich dotychczasowych przewodnikach...
86 II,17|           prowadzi za sobą cały legion swoich, bynajmniej nie lepszych
87 II,17|              że i Geist nie myli się w swoich albo że nie ma racji Szuman?...
88 II,17|           mieli ochoty wypowiedzieć mu swoich argumentów; mówił, że jest
89 II,17|               zaś rzekł do któregoś ze swoich przyjaciół.~- Nigdy nie
90 II,17|                między widzami i na grę swoich kolegów patrzy jak na zabawę
91 II,17|              pani baronowa zrzekła się swoich zalet, a że się ich od dawna
92 II,17|                zrzekną się dobrowolnie swoich dzikich przywilejów wobec
93 II,17|              nawet będzie rekomendował swoich przyjaciół. O resztę zaś
94 II,19|                skoro wyrzekł się nawet swoich pieniędzy...~- Czego się
95 II,19|            stary zebrał manatki po dwu swoich żonach i przyjechał na wieś