Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |             się do nóg przybyłemu.~- Ależ, panie, ależ przepraszam!... -
 2  I,2 |           przybyłemu.~- Ależ, panie, ależ przepraszam!... - tłomaczył
 3  I,4 |               Wokulski ocknął się.~- Ależ ja do żadnego z nich nie
 4  I,5 |          skoro skazano ich na pracę; ależ tacy jak ona aniołowie nie
 5  I,5 | rozporządzając znacznym majątkiem.~- Ależ, ciociu, marszałek jest
 6  I,6 |             jesteśmy zrujnowani...~- Ależ, Belciu!... - przerwała
 7  I,6 |         której nie było i nie ma?...~Ależ ten Wokulski to naprawdę
 8  I,6 |           trzymając w rękach karty.~"Ależ to straszny człowiek, papo!"~"
 9  I,8 |             tęsknych a bezsilnych...~Ależ ja zaczynam być naprawdę
10  I,8 |             jestem dziś rozkołysany, ależ nie mogę być śmieszny -
11  I,8 |         mojej winy otrzymał dymisję. Ależ, panie Wokulski, ja wczoraj
12  I,9 |           pieniądze na szampana...~- Ależ niech się ciocia uspokoi -
13  I,9 |          trochę zmieszana hrabina.~- Ależ to impertynent! - rzekła
14  I,9 |          odparła panna Florentyna.~- Ależ to zuchwalstwo... Ależ to
15  I,9 |               Ależ to zuchwalstwo... Ależ to niesłychane... i jeszcze,
16  I,9 |                 ja - dodała cicho.~- Ależ uważaj, kim on jest?...
17  I,10|             do robienia interesów.~- Ależ europejska wojna - mówię -
18  I,10|             drzwi sklepu do sieni.~- Ależ - mówię - tu lokal zajęty...~
19  I,10|           drzwi.~Boże miłosierny!... ależ ten drugi pokój to mój pokój,
20  I,11|           pośpieszył ten sam głos.~- Ależ nie!... O handel, a raczej
21  I,11|           prawdziwego natchnienia.~- Ależ, panowie! - zawołał - dziś
22  I,12|                   zawołał adwokat. - Ależ szanowny pan Łęcki jest
23  I,12|             musi zdusić przeciwnika; ależ tu zdobyczą miała być panna
24  I,13|           tyle...~- Trzeci zakręt... Ależ Yung nic sobie z nich nie
25  I,14|             odezwał się pan Tomasz - ależ Wokulski nie ma obowiązku
26  I,15|                Może trochę za późno, ależ przez całe życie nie pozwalałem
27  I,15|            chce się ze mną poznać... Ależ oczywiście dają mi do zrozumienia,
28  I,16|           się, czy przyjmiesz?... ~- Ależ rozumie się... ~- I jaki
29  I,16|            uśmiechem panna Izabela - ależ to jest podstęp. Ja chcę
30  I,17|       wymownie patrząc mu w oczy. ~- Ależ... gwarantuję, że tak będzie... ~-
31  I,18|              wykrzykuje baronowa. ~- Ależ będę... będę na sali - przerywa
32  I,18|                Przyjdę na licytację, ależ teraz muszę iść do mego
33  I,18|           dawano sześćdziesiąt... ~- Ależ, panie, on kosztował mnie
34  I,18|          Gdyby się dopilnowano... ~- Ależ, panie, proszę mi nie mówić
35  I,18|            przepowiedział Klejn. No, ależ Szlangbaum to przecie nie
36  I,19|            kto podobne zgorszenie? ~"Ależ ja jestem podły człowiek! -
37  I,19|         troskliwość Wokulskiego. No, ależ moim opiekunem, nawet w
38  I,19|             mię po cichu, to prawda! ależ tak samo będzie mnie uwielbiał
39  I,19|            dwadzieścia tysięcy... ~- Ależ czekać nie mogliśmy, skoro
40 II,1 |          ludzi?... ~Przetarłem oczy. Ależ to żywy Machalski, kiper
41 II,2 |            marzec, maj, lipiec... ~- Ależ nikt z panów nigdy nie płaci! -
42 II,2 |             w tych bezeceństwach. ~- Ależ, pani!... - zaprotestował
43 II,2 |          Baronowej obeschły oczy. ~- Ależ naturalnie - przerwała mi -
44 II,2 |            mówić głębokim głosem: ~- Ależ, człowieku siwowłosy, zastanów
45 II,2 |              z dołu co miesiąc... ~- Ależ, pani!... - zaprotestował
46 II,2 |             z Ludwikiem Stawskim? ~- Ależ, pani dobrodziejko! - zawołał
47 II,3 |                    myśli Wokulski. - Ależ tu jest więcej marmurów
48 II,3 |             był?... Głupi człowieku, ależ to jest Mesalina, jeżeli
49 II,5 |              już głosem Wokulski. ~- Ależ nie!... - zawołał baron
50 II,5 |             pana, panie Wokulski? ~- Ależ, panie!.. Bardzo mi miło
51 II,6 |       pobladł i posiniały mu usta.~- Ależ pan nie ma idei o powożeniu! -
52 II,6 |       triumfator - rzekła wdówka. ~- Ależ słowo honoru daję, że tylko
53 II,6 |        popręg był mocno przypasany.- Ależ nie tam... O, tu... Tu coś
54 II,7 |         zajrzeć do obserwatorium. ~- Ależ zaglądajcie sobie, moi kochani,
55 II,8 |        przekonania panna Felicja. ~- Ależ, Felu, o co ty niedługo
56 II,8 |       klęczeć!... Ach, niegodziwiec, ależ on niedługo postawi komu
57 II,8 |            po głowie!... Starski?... Ależ ona chce wyswatać go z panią
58 II,9 |            co do porękawicznego...~- Ależ proszę pana - zawołał -
59 II,9 |        bardzo znakomity człowiek). - Ależ, drogi panie Rzecki, teraz
60 II,9 |   odpowiedziała pani Misiewiczowa.~- Ależ mateczko, to tylko oryginał!... -
61 II,9 |          Nowym Roku cenę podniosę.~- Ależ to jest nieludzkie, co pan
62 II,10|              jest piękny...~- On?... Ależ on kompletnie piękny człowiek!...
63 II,10|            przywykli moi kundmani... Ależ ja mogę na tym stracić kilka
64 II,10|              się domyć nie może...~- Ależ sąd!... ależ sprawiedliwość!... -
65 II,10|           nie może...~- Ależ sąd!... ależ sprawiedliwość!... - krzyczałem.~-
66 II,10|             brzęk!... O rany boskie, ależ to aresztantów prowadzą!...
67 II,10|          sędziemu i zaklęła go....~- Ależ, pani, to wszystko niepotrzebne...
68 II,10|               tylko już nie wolno.~- Ależ my ustąpimy! - zawołała
69 II,11|                zawołała starowina. - Ależ ona, przysięgnę, już dziś
70 II,11|            wesele...~- Bój się Boga, ależ Ludwiczek?...~- Umarł, umarł... -
71 II,12|             Starski, Szastalski...~- Ależ Starski, Szastalski, książę,
72 II,12|        Wokulski... Cha! Cha! Cha!... Ależ nie ma na świecie człowieka,
73 II,13|           idzie naprzód, cofa się.~- Ależ to nie pańska specjalność
74 II,13|             dosyć mierny skrzypek.~- Ależ, panie!... Pan Rydzewski
75 II,13|          spytała ją pani Wąsowska.~- Ależ to jest impertynent! - rzekła
76 II,13|              u Milerowej, zostanę ~- Ależ, Helenko!... - zreflektowała
77 II,14|            jest skończonym łotrem.~- Ależ, mężu! - zawołała baronowa
78 II,14|             ten łotr Maruszewicz?... Ależ honorem ręczę, że oddał
79 II,15|             Starski.~- Zlituj się... Ależ on może spojrzeć!... Znienawidzę
80 II,15|            się bawić. Kokietowała... ależ tak, najbezwstydniej kokietowała
81 II,17|                Pyszny wynalazek !... Ależ ja, u diabła, nigdy nie
82 II,17|              trochę... Ot, nic!...~- Ależ ty lecz się, mój drogi,
83 II,17|             mówił rozgorączkowany. - Ależ to ocalenie dla nas wszystkich!...~
84 II,17|             Książę zarumienił się.~- Ależ starozakonni, panie... obca
85 II,17|          Rozumiem pański żal do nas, ależ... są jakieś obowiązki względem
86 II,17|          poprzestając na pięciu...~- Ależ my wydajemy te pieniądze -
87 II,17|            mój honor, wstydzę się... Ależ my nie odpowiadamy za występki
88 II,17|            ożenić się ze Stawską?... Ależ cokolwiek z tego wybierze,
89 II,17|            nieuczciwego wspólnika.~- Ależ baron to niedołężny starzec!...~-
90 II,19|               ażebyśmy usiedli?...~- Ależ bardzo proszę - odpowiedział
91 II,19|         ludziom głowy zawróciła...~- Ależ to potwór!... - zawołał
92 II,19|             Rzecki uśmiechnął się.~- Ależ zastanów się, panie Ignacy -
93 II,19|          tęsknić do tych gruzów...~- Ależ to byłoby dzieciństwo!...