Tom,  Rozdzial

 1  I,11|        zwięzłość. Był to znakomity adwokat, przyjaciel i prawa ręka
 2  I,11|             Dziś jednak - przerwał adwokat księcia - szanowny pan Wokulski
 3  I,11|         pan Wokulski - zabrał głos adwokat - z właściwą mu gruntownością
 4  I,11|         nie domagając się nazwisk. Adwokat szybko podniósł się z Fotelu
 5  I,11|           słuchamy!... - poparł go adwokat, silnie okazując, że stara
 6  I,11|        Czwartą i piątą - pochwycił adwokat - poświęcimy rozważaniu
 7  I,11|             Panowie!... - wrzasnął adwokat obcierając nos z akcentem
 8  I,11|      powstanie! - szybko dokończył adwokat.~- Brawo!... niech żyje
 9  I,11|            wzruszeniem; pomagał mu adwokat, wszystkich całował, a sam
10  I,11|      oświetlać kwestie - dokończył adwokat.~- Wątpię, czy przydam się
11  I,11|       panie Wokulski - przerwał mu adwokat. - Oni nam dostarczą szczegółów,
12  I,11|     odszedł, pochwycił Wokulskiego adwokat.~- Winszuję panu zupełnego
13  I,11|         nie odpowiedział nic, więc adwokat począł uważać go za bardzo
14  I,11|         szczery.~"Zresztą - myślał adwokat, patrząc na Wokulskiego
15  I,12|   szanownego pana u siebie - rzekł adwokat, podsuwając Wokulskiemu
16  I,12|           Jednym wyrazem - ciągnął adwokat - możemy rachować na jakieś
17  I,12|        zawsze kapitał... - wtrącił adwokat.~- Mam go bez spółki.~-
18  I,12|               Wystarcza mi własne.~Adwokat umilkł i pośpiesznie zaczął
19  I,12|          rzekł po chwili Wokulski.~Adwokat utopił w nim spojrzenie,
20  I,12|      Łęckiego...~- Znam - przerwał adwokat. - Mury wcale dobre, rzeczy
21  I,12|                  skoczył na fotelu adwokat. - Baronowa poza sześćdziesiąt
22  I,12|            Wspólnika?... - zawołał adwokat. - Ależ szanowny pan Łęcki
23  I,12| Wokulskiego tak dziko błysnęły, że adwokat umilkł. Przypatrywał mu
24  I,12|          panny Izabeli...- mruknął adwokat. - Aha!...~Fizjognomia i
25  I,12|               Stanisławie - zaczął adwokat. - Pan wie, co to jest nasza
26  I,12|         Żal mi pana - odpowiedział adwokat ściskając go za rękę.~-
27  I,12|           romantyk!... - powtarzał adwokat z uśmiechem.~Wokulski wybiegł
28  I,12|             Był zirytowany tym, że adwokat odkrył jego tajemnicę, i
29  I,13|       gościa na fotelu ; znakomity adwokat ostrożnie położył swoją
30  I,13|            spuścił oczy i mruczał; adwokat mówił dalej:~- Panie drogi -
31  I,13|           go - ciągnął odpocząwszy adwokat że przecież wyścigi są takim
32  I,13|         potakiwał słodko znakomity adwokat.- Wolno robić, ale robiąc
33  I,13|                I cofną się - mówił adwokat trzęsąc ręką - zrób no pan
34  I,13|            Stanisławie - mitygował adwokat, na powrót sadowiąc go na
35  I,13|            Wokulski.~- Tak - mówił adwokat - tak będzie najlepiej.
36  I,13|           Jużci - mówi do siebie - adwokat ma rację. Ludzie mnie sądzą
37  I,14|       Książę był to patriota, jego adwokat - bardzo zręczny, hrabia
38  I,14|         jego stanowisko społeczne. Adwokat... kupiec... to prawie na
39  I,14|         jedno wychodzi: jeżeli zaś adwokat może być poufałym księcia,
40  I,17|           ja już zarabiam. Wczoraj adwokat pani baronowej Krzeszowskiej
41  I,17|    intercyzę, co?... - zaśmiał się adwokat. - Mąż kładzie areszt na
42  I,17|           cha, cha!... - śmiał się adwokat ciągnąc dym z wielkiego
43  I,17|          Żyd. - Domy idą w górę, i adwokat wytłumaczył pani baronowej,
44  I,17|         nie, nie!... - przerwał mu adwokat. - W tym coś jest i ja to
45  I,18|           Hum!... hum!... - mruczy adwokat. ~- Będziesz się pan śmiał.-
46  I,18|                hum!... - odpowiada adwokat i obaj panowie wchodzą w
47  I,18|         wyglądają, jakby drzemali, adwokat ziewa, oskarżony ma minę,
48  I,18|       starożytnych. Jest to jednak adwokat; o czym świadczy srebrny
49  I,18|     licytacji - odpowiada znudzony adwokat. ~- Gdyby jednak pan mecenas
50  I,18|        będę na sali - przerywa jej adwokat - będę przy licytacji, tylko
51  I,18|      żadnych pogróżek! - odpowiada adwokat. ~- Ja przecież nie grożę,
52  I,18|        honor, spokój.... ~Nagabany adwokat ucieka tak szybko, że jego
53  I,18|     szafirowych okularach. - Żaden adwokat nie podbije pani ceny domu...
54  I,18|          pan Łęcki. - Przecież pan adwokat musisz znać jakie sposoby... ~-
55  I,18|             Hum!... hum!... - mówi adwokat, tęsknie spoglądając na
56  I,18|           razie powinien by mi pan adwokat dopomóc... Są przecież jakieś
57  I,18|           Hum!... hum!... - mruczy adwokat. Na szczęście jeden z kolegów(
58  I,18|             panie hrabio?... Żaden adwokat nie podbije panu ceny domu...
59  I,18|     cukierni. ~Współcześnie wbiega adwokat pani Krzeszowskiej; nie
60  I,18|     licytantów. Jest ich czterech: adwokat baronowej, okazały pan,
61  I,18|         pięćset rubli - mówi cicho adwokat pani Krzeszowskiej. ~- Dalibóg!
62  I,18|            wyplataną kanapkę. ~Jej adwokat szybko odchodzi od stołu
63  I,18|    odpowiada już nieco podrażniony adwokat. - Po spłaceniu hipotecznych
64  I,19|            naszego księcia (bo mój adwokat to łajdak), ażeby odebrał
65 II,9 |      propozycją przyjdzie do panów adwokat baronowej. Zresztą nie o
66 II,9 |            rublil... - zdziwił się adwokat (jest to bardzo znakomity
67 II,9 |           mnie lewą rękę. - Jestem adwokat...~Tu wymienił nazwisko
68 II,9 |               Co?... - zdziwił się adwokat.~- Ten skąpy Litwin daje
69 II,9 |           hę... - zaczął śmiać się adwokat. - Któż by inaczej robił,
70 II,9 |         ani grosza więcej - odparł adwokat.~- Niech pan włoży futro,
71 II,9 | Dziewięćdziesiąt pięć... - wtrącił adwokat i szybko zaczął się ubierać.~-
72 II,9 |         Wokulski otwierając drzwi. Adwokat nisko ukłonił się i wyszedł,
73 II,10|         się Maruszewicz albo jakiś adwokat w starym futrze. Tych panów
74 II,10|             którym przyjechał on i adwokat. Czekali nas przy schodach
75 II,10|          Ale Stach podał jej rękę, adwokat pani Stawskiej, Wirski wziął
76 II,10|            pacierz.~Wokulski, nasz adwokat i ja uplanowaliśmy się w
77 II,10|         Krzeszowska, jej robaczywy adwokat i ten hultaj Maruszewicz,
78 II,10|        kompromituje - szepnął nasz adwokat. Włóczy się po sądach, bierze
79 II,10|            podobnego! - rzekł nasz adwokat.~- Taką sprawę? - spytał
80 II,10| niepotrzebne... Właśnie mówił nasz adwokat, że baronowa może by i chciała
81 II,10|      szarpała swoją salopę, a nasz adwokat spoglądał na sufit i tłumił
82 II,10|        prowadzić na szafot...~Nasz adwokat tłumił ziewanie.~Wokulski
83 II,11|          do przytomności, zaraz ów adwokat począł ją namawiać, ażeby
84 II,14|         dnia odwiedził ją nieznany adwokat z poufnym zapytaniem, czy
85 II,14|     istniały, o czym zresztą wątpi adwokat, należałoby je wskazać dla
86 II,17|              A pieniądze? - spytał adwokat.~- Dla nich już są gotowe
87 II,17|            mam rachunki z Suzinem.~Adwokat pożegnał go strapiony. Tegoż
88 II,17|            ściskając go za rękę. - Adwokat pański zachowuje się tak,
89 II,17|      powstanie.~Potem podniósł się adwokat Wokulskiego i oświadczył,
90 II,17|         wiedząc, co nastąpi dalej.~Adwokat zabrał znowu głos i wezwał
91 II,17|  Szlangbaum.~- Mężem tym - zawołał adwokat - jest pan...~- Mój syn,