Tom, Rozdzial
1 I,1 | wdzięczności. Jego rumiana twarz, otoczona pękami siwych
2 I,1 | mruczał zasłaniając twarz dłonią.- Może być, że ósma.
3 I,3 | na jego półuśmiechniętą twarz i przymrużone oczy, prawie
4 I,4 | pyta się pan Ignacy i na twarz występują mu silne rumieńce.~-
5 I,4 | przeciągnął. Jego surowa twarz nabrała dziwnie rzewnego
6 I,4 | spojrzał w jego rozgorączkowaną twarz i odsunął butelkę.~- Daj
7 I,4 | ciągnął Wokulski zbliżywszy twarz do księgi, jakby w niej
8 I,5 | przybył pannie Izabeli na twarz nowy wyraz łagodnego smutku,
9 I,6 | Zobaczył tam swoją piękną twarz, siwe wąsy, swój ciemny
10 I,6 | z podniesionym mieczem? Twarz surowa, nawet dzika, ale
11 I,6 | papier oczyma. Lecz stopniowo twarz jej wypogodziła się.~Słuchaj,
12 I,6 | ostrzyżone włosy, śniadą twarz, która przypomina Trostiego,
13 I,7 | rumieniec wrócił jej na twarz. Ciągnęła dalej:~- Zapewne
14 I,9 | Silny rumieniec wystąpił na twarz panny Izabeli. Wzięła książkę
15 I,9 | wpływem migotliwych płomyków twarz jego ożywia się przybierając
16 I,9 | oczy jej zaśmiały się, a na twarz wystąpił rumieniec.~- Wiem -
17 I,9 | spostrzegł jakąś piękną twarz kobiecą i dystyngowane ruchy.~"
18 I,10| ziemię zasypując mi piaskiem twarz i piersi. Mój sąsiad strzelił;
19 I,10| mgnienie oka widziałem jego twarz: miał z lewej strony rozdarty
20 I,10| Patrzyłem na jego surową twarz, smutne oczy i prawie nie
21 I,11| nie mógł ukryć wzruszenia; twarz mu się zmieniła, głos stłumił
22 I,11| niekiedy głupsi.~Księciu na twarz występowały chorobliwe rumieńce.~-
23 I,11| ustał na polowaniu!~- I twarz, panie... - dodał baron
24 I,11| Promieniejąca dyskretną radością twarz księcia zajaśniała w tej
25 I,12| młodzieńcowi trochę drżały ręce i twarz mu się mieniła.~Kwit był
26 I,12| zabarwienie amarantowe, twarz nimfy żółte, piersi zielone,
27 I,12| pani Krzeszowska odwracając twarz w górę.-Socjaliści!... nihil...~
28 I,13| który gęsto osiadał mu twarz i odzienie, przypatrywał
29 I,13| stanęła na siedzeniu; na twarz jej wystąpiły rumieńce.
30 I,13| się hrabinie i prezesowej.~Twarz hrabiny powlokła się chmurą;
31 I,13| spojrzał, widział piękną twarz panny Izabeli oblaną rumieńcem
32 I,13| Wokulskiego.~Baron zasłonił twarz lufą i patrząc spoza niej
33 I,13| Baronowi chirurg obandażował twarz. Spomiędzy drzew nadbiegł
34 I,14| Izabela, że Wokulski ma twarz niepospolitą. Rysy wyraziste
35 I,14| nietknięty, baron raniony w twarz!~- Czy tak?...~Miała migrenę,
36 I,15| golić, umył Wokulskiemu twarz i owinąwszy go w strój podobny
37 I,16| zapominała się w rozmowie, na twarz jej wystąpiły silne rumieńce...
38 I,16| promieniejący. Jego piękna twarz miała tak serdeczny wyraz,
39 I,18| Makbet-Rossi, przysłaniała twarz do połowy wachlarzem i cudownymi,
40 I,19| troskliwością wytarł choremu kark, twarz i głowę. ~Pan Tomasz uścisnął
41 I,19| się stłumiać i znowu na twarz wystąpiło sinawe zabarwienie.
42 I,19| Silny rumieniec wystąpił na twarz panny Izabeli. ~- Kiedy?
43 I,19| Rumieniec gniewu wystąpił na twarz panny Izabeli. ~- Ach, prawda!... -
44 I,19| Wokulskiemu wyjaśniła się twarz. ~- Niech pan spłaca długi -
45 I,19| mocny rumieniec oblał jej twarz, a w oczach zamigotało rozmarzenie.
46 I,19| Zobaczywszy go podniosła się; twarz jej była pogodniejsza. ~-
47 II,1 | wchodzi. Patrzę, figura otyła, twarz nalana, nos czerwony, łeb
48 II,1 | Małgorzata ucałowała go w spoconą twarz, jakby to był jeszcze miodowy
49 II,1 | wdowa. Wtem znowu zasłoniła twarz chustką i rzekła szlochając: -
50 II,2 | uchylonych drzwiach ukazała się twarz niestarej jeszcze dziewczyny,
51 II,2 | którym ujrzałem żółtawą twarz i zaczerwienione oczy pani
52 II,2 | czarna suknia, żółtawa twarz, sinawe usta, zaczerwienione
53 II,2 | moją rozpacz... ~Zasłoniła twarz i szlochała rozdzierającym
54 II,2 | Pani Stawska zasłoniła twarz chustką i wybiegła do swego
55 II,3 | Gdybym tego franta uderzył w twarz? - myśli Wokulski. - Jutro
56 II,4 | służyć? - spytał Wokulski, twarz bowiem gościa wydała mu
57 II,4 | ja mam wstęp darmo... ~Na twarz Wokulskiego wystąpił tak
58 II,4 | oczy zaiskrzyły mu się, na twarz wystąpiły wypieki. ~Zadzwonił
59 II,5 | Więc patrzył na jego chudą twarz, na której płonął ceglasty
60 II,6 | narzutce i zobaczył pobladłą twarz z wielkimi oczyma, w których
61 II,6 | kiedykolwiek, naprzód ukryła twarz w dłonie, a potem spojrzała
62 II,7 | Silny rumieniec wystąpił na twarz Wokulskiego. Panna Izabela
63 II,8 | oczy rozszerzyły mu się, na twarz wystąpił rumieniec. Patrząc
64 II,9 | sekund wychylała się mizerna twarz ze złośliwym uśmiechem.~
65 II,10| Mocny rumieniec oblał twarz pani Stawskiej ; odwróciła
66 II,10| do stojącego trupa. Jego twarz i cała postawa istotnie
67 II,10| wstrząśnienia moralnego, że twarz zrobiła mu, się zieloną
68 II,10| Krzeszowska miała szarą twarz, przycięte usta i spuszczone
69 II,10| wybuchnęła płaczem i kryjąc twarz w suknię pani Stawskiej,
70 II,11| się, padałby przed nią na twarz... Przykre go czeka zbudzenie!...
71 II,12| Janocka i... Starski...~Twarz jej oblał lekki rumieniec
72 II,13| aż warczy, i ognie jej na twarz biją.~Później spostrzegłem
73 II,13| i z tumanów ukazała się twarz Wokulskiego, także w olbrzymich
74 II,14| szepnęła zasłaniając twarz rękoma. - O! Co ty robisz...~-
75 II,15| panny Izabeli pada mu na twarz, na głowę, na piersi jak
76 II,15| zawiedzie...~Wokulski przytulił twarz do ziemi. Zdawało mu się,
77 II,17| Wstyd uderzył mu na twarz, choć nikogo nie było w
78 II,17| Wokulskiemu wystąpił na twarz chorobliwy rumieniec i szybko
79 II,17| Dziękuję pani - odparł. Jego twarz bardzo szybko odzyskała
80 II,17| z rękoma, i czuł, że na twarz biją mu ognie.~Zadzwoniła.
81 II,17| oczy i krew uderzyła na twarz. Usiadła gwałtownie na fotelu
82 II,17| chwilę. Zobaczył surową twarz, rozwiane włosy, a pod spiżowym
83 II,17| mruknął z uśmiechem Wokulski - twarz ludzka i tułów zwierzęcia:
84 II,19| ironicznie na Rzeckiego. - Twarz w płomieniach, oczy szkliste,
85 II,19| zobaczymy.~Mraczewskiemu twarz rozjaśniła się.~- To prawda -
|