Tom, Rozdzial
1 I,5 | z niższego świata miała serce życzliwe. Przychodziły jej
2 I,5 | Izabelę Wokulski. Odtąd serce jego nie zaznało spokoju.~
3 I,5 | właśnie ja muszę tak ranić ci serce!... Słuchaj więc... Ojciec
4 I,6 | nieszczęśliwymi istotami, których serce wzburzyła namiętność. Idą
5 I,7 | pragnienie.~Gardziła Wokulskim, serce jej zamierało na samo przypuszczenie,
6 I,8 | szepnął Wokulski i czegoś serce mu się ścisnęło.~Raz w marcu
7 I,9 | czując taki ból, jakby mu serce wyrywano kleszczami.~- Może
8 I,9 | suknię.~"Panna Izabela?.."~Serce poczęło mu bić gwałtownie.~"
9 I,10| Uczułem, że mi na chwilę serce bić przestało, nie ze strachu,
10 I,10| znanych miejsc i szyldów serce zaczęło mi się tak trząść,
11 I,10| obawiał.~Ale cóż to za złote serce!~Ze wstydem wyznaję, że
12 I,11| szlachetnymi, którzy w zamian za serce mają zwyczaj oddawać ubogim
13 I,11| nauczycielkom rękę. Jakoż oddała serce młodemu i szlachetnemu hrabiemu,
14 I,11| hrabiów, którym oddawała serce. Był czas do rozmyślań.
15 I,11| godzi się w nędzne ludzkie serce wlać bezmiar tęsknoty, a
16 I,11| wbitego w rozgorączkowane serce.~"Na nieszczęście - westchnął -
17 I,11| nie wiedział, dokąd idzie. Serce zaczęło mu bić gwałtownie,
18 I,12| Jakaś otucha wstąpiła mu w serce, przestał wahać się i nagle
19 I,12| smutna, niepokój poruszał mu serce. Już bowiem jadąc do maneżu
20 I,12| praw. Za młodu lekceważyłeś serce, drwiłeś z miłości, sprzedałeś
21 I,15| on - żywą pannę Izabelę. Serce napełniła mu otucha. Żartował
22 I,16| usłyszą ten wyraz; maszże ty serce, ty, święty spowiednik i
23 I,19| niepewny, co mu więcej cięży: serce czy nogi - gdy w tej chwili
24 II,1 | abyś mógł uspokoić twoje serce rozgniewane na nas, oto
25 II,2 | raczy wiedzieć. Tam gdzie serce wchodzi w grę, na nic wszelkie
26 II,4 | czując, że już wpadło mu w serce pierwsze ziarno pogardy. ~"
27 II,4 | Szwajcar, któremu frank podbił serce dla Wokulskiego, zaprowadził
28 II,4 | Rozum ciągnął go do Geista, serce do Warszawy. Czuł, że lada
29 II,4 | oni winni, oni, że twoje serce, zamiast śpiewać, jęczało
30 II,4 | czy nie wolałbym rzucić serce głodnemu psu aniżeli oddać
31 II,4 | wahał się z odczytaniem. Serce zaczęło mu bić śpieszniej. "
32 II,5 | tysięcy rubli pannie za zawód. Serce mi drętwiało z obawy, że...
33 II,5 | Szczęśliwy ten, komu odda serce i rękę! Co to, panie, za
34 II,6 | prostych powabów natury; chore serce umilkło i pierwszy raz od
35 II,6 | zaczynam tracić dla niej serce. Do jej małżeństwa nie mieszam
36 II,6 | Niewysłowiony żal ścisnął mu serce, gdy pomyślał: ~"Czy i panna
37 II,6 | szaleństwa! Wpiłabym mu się tak w serce i pamięć, że nawet w grobie
38 II,6 | pierwej wpiłaby mu się pani w serce i w pamięć tak, ażeby pani
39 II,7 | świegotały ptaki. Patrzył, ale serce nurtowała mu głucha obawa
40 II,7 | za mąż. A że jednocześnie serce odzywa się w niej, wielbiciel
41 II,8 | mieć bardzo pustą głowę i serce..." ~Przyglądał się jesiennemu
42 II,8 | Izabeli padał Wokulskiemu na serce jak kropla słodyczy. ~"Więc
43 II,8 | go coś ciągle trzymało za serce rozpalonymi obcęgami. Zwyczajnie
44 II,8 | wdzięki, które sprzedała, czy serce zaszargane z takimi oto
45 II,8 | się jeszcze ani rozum, ani serce; wszystko w niej śpi...
46 II,9 | jednocześnie jakby mnie kto w serce kolnął.~- A tak, to już
47 II,10| ja miałbym równie dobre serce, tylko brak mi do niego
48 II,10| wstrząsnąć każde szlachetne serce.~Już nawet zapomniałem o
49 II,10| nim sędzia weszli do sali.~Serce mi uderzyło jak młot. Spojrzałem
50 II,11| kobieta, która ma i rozum, i serce, i za miłość zapłaci miłością,
51 II,11| nimi piękną mamę ścisnę za serce, że musi kapitulować przed
52 II,11| Łęcka" - pomyślałem i czegoś serce mi się ścisnęło.~Rozejrzałem
53 II,11| jeżeli Wokulski ma pełne serce panny Łęckiej, czy możesz
54 II,11| oprócz kieszeni ma jeszcze i serce...~- Przecież słyszałam,
55 II,12| książę na chwilę stracił serce do Wokulskiego. Wokulski
56 II,12| dosypać ziarna.~"Anielskie serce!..." - myślał Wokulski.
57 II,12| kto mógł zajrzeć w moje serce, dopiero przekonałby się,
58 II,12| Wokulskiego, choćby chciała. Już serce jej wyschło; zresztą ona
59 II,12| sama nie jest pewna, czy ma serce. Wprawdzie myślała wciąż
60 II,12| że ją kocha?... Wprawdzie serce w niej już od dawna zamarło,
61 II,13| pomyślała pani Stawka i serce jej spieszniej uderzyło.~
62 II,14| dowód, że pomimo błędów mam serce szlachetne.~- I dlaczegóż
63 II,15| Zaglądałeś, baron, w moje serce?... wiesz, jakie tam uczucia?...
64 II,15| skrzywiły myśl i zatruły serce. Duch jego stracił wszelką
65 II,16| prawdę, do reszty straciłem serce dla Szumana.~A co oni wygadują
66 II,17| jak atom, rósł, wypełniał serce, całą istotę, cały świat...
67 II,17| Dawny ból zaczął nurtować serce, a przed oczyma coraz wyraźniej
68 II,17| stóp posągu napływa mu w serce jakaś wielkość pełna spokoju.
69 II,17| Ale ja do nich straciłem serce - odparł Rzecki. - Jestem
70 II,17| trzeci czy czwarty raz... Serce kobiety nie kamień...~-
71 II,17| jej konkury o moją rękę i serce. Bawiłbym się słysząc, jak
72 II,17| traci się majątek, zdrowie, serce, energię, a w końcu i rozum...
73 II,17| jedna..." I w tym momencie serce mi zemdlało, żem się nawet
74 II,17| innym; Węgiełek stracił serce do swojej dlatego tylko,
75 II,17| Gdyby baron zdobył czyjeś serce twierdząc, że nigdy nie
76 II,17| kokieterii; Wokulskiemu serce uderzyło śpieszniej, jakiś
77 II,17| co?~- Ażeby pozyskać jej serce i rękę.~- Zostawiając drugą
78 II,19| odmówiły posłuszeństwa. Tylko serce uderzało w nim jak dzwon
|