Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |       wirze sklepowych interesów, czuł coraz mocniej potrzebę wymiany
 2  I,4 |     niepokojem wącha drzwi, jakby czuł kogoś obcego. ~Słychać szmer
 3  I,7 |         skierował się ku drzwiom. Czuł brak oddechu i jakby rozsadzanie
 4  I,8 |         poprawić nędzny byt - i - czuł, że ci wszyscy ludzie i
 5  I,8 |     Zresztą - wszystko mi jedno".~Czuł w duszy dziwną pustkę, a
 6  I,8 |          języku odpowiedni wyraz. Czuł tylko, że stała się ona
 7  I,8 |         patrzył na pannę Izabelę, czuł się absolutnie spokojnym
 8  I,8 |           pod górę, rozmarzony, i czuł, że w ciągu kilku godzin,
 9  I,8 |       tylko obchodzili go ludzie. Czuł zmęczenie koni ciągnących
10  I,8 |    tartych do krwi przez chomąto. Czuł obawę psa, który szczekał
11  I,8 |    wypadały mu sumy, tym bardziej czuł, że w sercu kipi mu jakiś
12  I,9 |        Wokulski żegnając hrabinę. Czuł dla niej w tej chwili taką
13  I,9 |         słyszał jej treści, tylko czuł, że w mózgu wypala mu się
14  I,9 |           im się podoba.~Wokulski czuł, że opuszcza go odwaga.~-
15  I,9 |           rozmawiali z prezesową. Czuł tylko, że znajduje się w
16  I,10|      piszę o Minclach. Gdybym nie czuł się tak rześkim, jak jestem,
17  I,11|              A gdy to powiedział, czuł, że z serca spada mu jakiś
18  I,11|         byłby szczerze zdziwiony.~Czuł i myślał, pragnął i cierpiał -
19  I,12|         Służący wyszedł, Wokulski czuł się zupełnie otrzeźwionym.
20  I,12|         swojej maszyny, ale on... Czuł w sobie taką siłę, iż gdyby
21  I,12|      wychodząc trzasnął drzwiami.~Czuł, że jego pan jest w wyjątkowo
22  I,12|       cukrem i pieścił się z nią. Czuł, że w jego realnym umyśle
23  I,13|         mu się głucha wściekłość. Czuł, że jego ręce stają się
24  I,14|           nim interes. A zatem on czuł, że panny Izabeli Łęckiej
25  I,14|        więcej niż własne życie. I czuł się zupełnie szczęśliwym,
26  I,15|   Żartował z siebie, lecz mimo to czuł, że jakoś więcej ma spokoju
27  I,17|          I pod wpływem tych myśli czuł, że budzi się w nim jakaś
28  I,17|     wyścigowym koniu; swoją drogą czuł jakiś niesmak do podobnych
29  I,17|            Wtedy zwalniał kroku i czuł, że niecierpliwość piersi
30  I,17|           z Wokulskim. Pan Tomasz czuł w sobie tyle goryczy, kwasu
31  I,18|        wprowadzić klucz do zamku. Czuł dziurkę pod palcem, ściskał
32  I,18|              Co gorsze: nie tylko czuł lenistwo, ale nawet zupełny
33  I,19|          Tomasz był odurzony. Nie czuł upału, tylko ogólne osłabienie
34  I,19|    Wokulskim w taki sposób, jakby czuł, że jest przez niego oplątany... ~-
35 II,1 |         czy myśli i on nie będzie czuł się już tak osamotniony
36 II,1 |          mówili? i co on, biedak, czuł mając jedną burzę nad głową,
37 II,3 |      wyjścia na miasto. ~Wokulski czuł, że musi uciec z tego pokoju.
38 II,3 |         go nieokreślony niepokój, czuł brak czegoś... "Może by
39 II,3 |           ogromna brama. Wokulski czuł; że w tym miejscu może mu
40 II,3 |      szaleć dla niej?... Ja!..." ~Czuł, że oburzenie uspokaja go;
41 II,3 |  próżniakami..."~Tak sobie mówiąc czuł, że wstyd go ogarnia. ~I
42 II,3 |         epoka jego życia. Zarazem czuł, że rozpierzchnięte dotychczas
43 II,4 |     uwierzyć?..." Z tym wszystkim czuł, że zbliża się chwila decydującej
44 II,4 |        Geista, serce do Warszawy. Czuł, że lada dzień coś z tego
45 II,5 |           że tylko na parę minut. Czuł potrzebę wygadania się przed
46 II,7 |          baron..."~Ale tak mówiąc czuł, że ona dla niego jest inną
47 II,8 |         zawsze, - gdy byli razem, czuł jakiś niezmierny spokój,
48 II,12|       przez ojca, tylko przez nią czuł się nieszczęśliwym i niepocieszonym.
49 II,12|   niezwykłego. Wola w nim słabła, czuł, że traci przytomność, i
50 II,15|           nie zajmował się, nawet czuł do niego wstręt, ponieważ
51 II,15|          panny Izabeli.~Natomiast czuł niepokonaną potrzebę robienia
52 II,15|       była dla niego poświęcić, i czuł jakby wyrzuty sumienia.~"
53 II,15|           sobie, że zaśnie, nawet czuł, że go sen morzy; tymczasem
54 II,15|         odpowiada treści rozmowy; czuł nawet, że tym swobodnym
55 II,15|         państwa Łęckich. - Gdybym czuł potrzebę satysfakcji od
56 II,15|           tylko półmrok. Wokulski czuł, że ten mrok, żal i smutek
57 II,15|       posiadać..."~Od kilku chwil czuł na wąsach jakąś gęstą wilgoć.~"
58 II,17|          niego jakby nie istniał. Czuł tylko pustkę w sobie i naokoło
59 II,17|         rozumiał, co to jest, ale czuł, że od stóp posągu napływa
60 II,17| przepędził z panią Stawską, gdzie czuł się tak spokojnym.~"No -
61 II,17|           trzeba zrobić z nimi, a czuł, - że on nic nie zrobi.~
62 II,17|                Tak rozumował, ale czuł co innego: pogardę dla łudzi,
63 II,17|      których chciał uszczęśliwić. Czuł, że pesymizm Szumana nie
64 II,17|    filozofia!" - myślał Wokulski.~Czuł jednak, że w jego zranionej
65 II,17|         Szumana bystro się pleni. Czuł, że gaśnie w nim nie tylko
66 II,17|         wykonać, kiedy on sam nie czuł żadnego pragnienia, nie
67 II,17|           pannie Izabeli, a wtedy czuł, że jego zmęczony mózg naprawdę
68 II,17|           w nim zalet, tym lepiej czuł, że do wykonania brakuje
69 II,17|   wiedział, co zrobić z rękoma, i czuł, że na twarz biją mu ognie.~
70 II,17|          się z niezwykłą swobodą; czuł jakąś rześkość w całym organizmie
71 II,19|          który mówił tylko to, co czuł, i umiał wykonywać to, co
72 II,19|     opanował, że pod jego wpływem czuł się nawet zdrowszym. Wprawdzie
73 II,19|          robić u nas majątek?..."~Czuł się młodszym i rzeźwiejszym,
74 II,19|     powinien się męczyć.~Niemniej czuł w sobie ogromną energię.~"