Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |            Ignacy.~Wokulski drwiąco spojrzał na niego.~- Czy chciałeś,
 2  I,4 |     wspaniały.~- Bagatela!~Wokulski spojrzał na niego z boku i uśmiechnął
 3  I,4 |       Pamiętasz ?...~Rzecki uważnie spojrzał na niego i pomyślał, że
 4  I,4 |             wyciągając rękę.~Rzecki spojrzał w jego rozgorączkowaną twarz
 5  I,6 |           ramienia ojca. Pan Tomasz spojrzał niechcący w lusterko na
 6  I,6 |            Trzeba było widzieć, jak spojrzał na mnie!... Nie odpowiedział
 7  I,7 |                 Tu urwał i spod oka spojrzał w stronę panny Izabeli rozmawiającej
 8  I,7 |         wpadł w zadumę. Nieznacznie spojrzał na Mraczewskiego i dopiero
 9  I,8 |             Dopiero gdy przypadkiem spojrzał w prawo, na swój nowo wykończony
10  I,8 |    kieszeniach.~Wokulski mimochodem spojrzał na delikwenta. Chudy koń
11  I,8 |         sobą nie zamknął. Wypadkowo spojrzał na damę i - spadły mu z
12  I,9 |            człowiekiem?...~Wokulski spojrzał na nią zdumiony.~- W takim
13  I,9 |             go ogniem."~Machinalnie spojrzał na środek kościoła. Przy
14  I,9 |      kościół.~Wokulski ocknął się i spojrzał bliżej siebie. Pięknej pani
15  I,9 |     odpowiadając na ukłon.~Wokulski spojrzał jej w oczy i dostrzegł takie
16  I,9 |           wchodził?..." - pomyślał.~Spojrzał na framugę okna i znowu
17  I,9 |                powtórzył Wokulski i spojrzał na brylanty wyniosłej damy,
18  I,10|         bardzo szlachetnych rysach. Spojrzał na mnie ciemnymi oczyma
19  I,11|          chce ich zbliżyć?~Wokulski spojrzał na zegarek; była trzecia
20  I,11|             i zwięzłością.~Wokulski spojrzał na osobę przyznającą mu
21  I,12|            swych pomysłów. Lecz gdy spojrzał na światło, mgliste obrazy
22  I,12|            nie panowanie.~Mimo woli spojrzał na bok; służący stał przy
23  I,12|       wodociąg.~Wokulski mimochodem spojrzał w klatkę głównych schodów,
24  I,12|         ukazał się tylko na chwilę. Spojrzał, zniknął i z korytarza zawołał:~-
25  I,13|          się pierwszy wyścig. Nagle spojrzał na tor i zobaczył wjeżdżający
26  I,13|      rozmawiała z nim tak łaskawie.~Spojrzał po obecnych. Prezesowa była
27  I,13|          nasze żądanie...~Tu hrabia spojrzał na swego towarzysza, który
28  I,13|            kószt..."~A gdziekolwiek spojrzał, widział piękną twarz panny
29  I,13|         klasztoru kamedułów, doktór spojrzał na Wokulskiego i mruknął:~-
30  I,13|          plotkach.~Wstał z fotelu i spojrzał w inną stronę, co pozwoliło
31  I,17|             przysłaniając oczy ręką spojrzał na Wokulskiego; Klejn ukłonił
32  I,17|     zupełnie jak dziecko... ~Hrabia spojrzał na niego ciekawie, a baron
33  I,17|          lubi teatr... ~Ale Oberman spojrzał na niego wilczym okiem i
34  I,18|        podpisu: list był anonimowy. Spojrzał na kopertę - miała adres
35  I,19|  zachowałbym na grudzień..." ~Nagle spojrzał na wystawę sklepową (właśnie
36  I,19|           iść. Tymczasem Mraczewski spojrzał mu przez ramię na adres. ~-
37  I,19|             od Łęckich... ~Wokulski spojrzał na adres, gorączkowo rozerwał
38 II,1 |           byle płacili regularnie. ~Spojrzał na zegarek, a widząc, że
39 II,1 |             odpowiedział nic, tylko spojrzał spod oka. ~Zaczęto dzwonić
40 II,3 |            Przeszedł około franta i spojrzał mu w oczy. Elegantowi monokl
41 II,3 |        Wyszła z szelestem. Wokulski spojrzał na notatkę i znalazł w niej
42 II,3 |          dziwny..." ~Kiedy Wokulski spojrzał na zegarek, było dopiero
43 II,4 |     uśmiechając się Wokulski. Geist spojrzał na niego z pobłażliwą wzgardą. ~-
44 II,4 |       popękaną i wytartą. ~Wokulski spojrzał na starca obutego w drewniane
45 II,6 |            i poczuł lodowaty chłód; spojrzał na damę w białej narzutce
46 II,6 |         panie Starski?... ~Wokulski spojrzał na brek i w ciągu jednej
47 II,7 |        mówiąc to, z cicha westchnął spojrzał na nią przelotnie, więc
48 II,7 |             baron. Wokulski uważnie spojrzał na nią. Była zamyślona i
49 II,8 |       Starski w jakiś dziwny sposób spojrzał na pannę Izabelę i że ją
50 II,8 |       stopiły się jak smoła. Kiedym spojrzał na pogorzel, tom ino plunął
51 II,8 |        leciała mu z ręki. Gdzie nie spojrzał, widział ino potok jak szybę,
52 II,10|             W tej chwili i Wokulski spojrzał na panią Stawską i - niech
53 II,10|           spadła na papiery. Sędzia spojrzał wewnątrz i podając maskę
54 II,12|           gdzie mieszkała. Wokulski spojrzał na nią ciekawie, a ją ogarnął
55 II,12|              że tak ciekawie na nią spojrzał.~Od tej pory nie mogła ukryć
56 II,13|           bestia, zajadły.~Wokulski spojrzał na zegarek. Upłynęło z dziesięć
57 II,13|          zaczął się.~Teraz Wokulski spojrzał na skrzypka i przede wszystkim
58 II,13| triumfalnego wozu tego pana...~Wtem spojrzał na bok i zrobiło mu się
59 II,15|          siedzenia, kiedy wypadkiem spojrzał w przeciwległą szybę wagonu
60 II,15|       Spomiędzy sosen, gdziekolwiek spojrzał, przeglądały płaty szarego
61 II,17|        Sokratesów i Platonów."~Wtem spojrzał na list paryski i przypomniał
62 II,17|          szepnął przyjaciel.~Książę spojrzał na niego z góry.~- To, com
63 II,17|         górki, a na żonę wcalem nie spojrzał. Ona mówi: "Gniewasz się?..."
64 II,17|        pierwej oślepł, nimem na cię spojrzał; bodajem zdechł, niżem się
65 II,17|            No, jak on na mnie wtedy spojrzał, choć i pan baron!...~Węgiełek
66 II,17|           podniósł głowę i pytająco spojrzał na Ochockiego.~- Prawda,
67 II,17|       Łazienek; zrobił więcej, gdyż spojrzał w aleję, po której niegdyś
68 II,17|            Oczywiście, zgłupiałem."~Spojrzał za siebie i zobaczył w oknie
69 II,17|           dzwonek i wszedł Ochocki. Spojrzał na zacietrzewionego doktora
70 II,19|              Nagle usłyszał łoskot. Spojrzał w głąb sklepu i zobaczył
71 II,19|         ostrożnie wszedł do pokoju, spojrzał na szezlong i również cofnął