Tom,  Rozdzial

 1  I,1 |         pan jednakże, co to znaczy szczęście. Półtora roku temu baba
 2  I,1 |            pokolenia Minclów.~- Ma szczęście.~- Miał - poprawił radca -
 3  I,4 |        chwili - miałem też szalone szczęście... Jak gracz, któremu dziesięć
 4  I,5 |       zataił majątek, aby zapewnić szczęście jedynaczce. Kandydaci do
 5  I,5 |          byliśmy szczęśliwi i skąd szczęście uciekło. Już uciekło!...
 6  I,6 |          P.S. Wyobraź sobie, co za szczęście spotkało moją ochronkę.
 7  I,9 |          ażeby zmartwychwstało ich szczęście... Piękna i nieszczęśliwa ;
 8  I,9 |           uczył nas, że tak ucieka szczęście. Czuję to dopiero dzisiaj.
 9  I,9 |          majątek, tytuły, młodość, szczęście... Sam tylko żal nie przeszedł
10  I,9 |               Mam nieprawdopodobne szczęście - myślał. - W pół roku zrobiłem
11  I,9 |        wierzyłem w swoje wyjątkowe szczęście!..."~W tej chwili potężny
12  I,9 |         zawodu.~"Więc to jest moje szczęście?... Kto wie, czy śmierć
13  I,10|         się odgadywać jej myśli... Szczęście, że nie jestem otyły, bo
14  I,10|      ludzie!... Bo ja, gdybym miał szczęście zwrócić na siebie uwagę
15  I,11|    pragniemy - dodał ciszej. - Ich szczęście, że trafili na nas...~Ponieważ
16  I,13|        jest... Mam szczególniejsze szczęście do wielbicieli kuzynki...~-
17  I,13|       złego... Mówię tylko, że mam szczęście do...~Stojący za nim Wokulski
18  I,13|        awantury, bo widzę, że masz szczęście... Więc powiedz mi pan:
19  I,13|             rozumiesz?... Za takie szczęście oddam życie...~- Za jakie
20  I,13|          oddam życie...~- Za jakie szczęście?.. - spytał Ignacy. ~Ale
21  I,15|          zaś w tym dobijaniu się o szczęście skrzywdziłem kogo? czy zaniedbuję
22  I,15|            sławę Kopernika, a ja - szczęście?... A budujże sobie machiny
23  I,16|     prześliczna. ~Spotkało ją dziś szczęście i zawód. Wielki tragik włoski,
24  I,17|       brązowego safianu. ~- Pan ma szczęście, panie Wokulski - odezwał
25  I,17|   odwieczne prace, ażeby uwydatnić szczęście istot drobnych i znikomych. ~
26  I,18|            gołą głową z teatru. Na szczęście, w ósmym rzędzie krzeseł
27  I,18|                 mruczy adwokat. Na szczęście jeden z kolegów(odziany
28  I,19|        nikt nie wypełnia... Własne szczęście - to dziś mój obowiązek...
29  I,19|        wzruszyło go niespodziewane szczęście... ~- Ojciec właśnie zachorował
30 II,1 |          który aż zwracał uwagę na szczęście nielicznych przechodniów. ~-
31 II,1 |           na ulicy jak szalony. Na szczęście błysnęło, upadły pierwsze
32 II,2 |          wrócił, zabiłby do reszty szczęście mojego dziecka. Przysięgnę -
33 II,3 |     Stanisławie Piotrowiczu, twoje szczęście, żeś przyjechał... ~Wokulski
34 II,3 |          bilet na rzeczy. ~- Twoje szczęście, żeś przyjechał - mówi Suzin
35 II,3 |          że siły go opuszczają. Na szczęście, jest obok kawiarnia. Rzuca
36 II,4 |          zyskach. ~- Masz bajeczne szczęście - odezwał się Wokulski. ~
37 II,4 |     pierścieniami rzekł: ~- To nie szczęście, Stanisławie Piotrowiczu,
38 II,5 |         człowiek niełatwo wierzy w szczęście. Chcąc ją tedy wziąć na
39 II,5 |       konie - prawił baron. - Całe szczęście, że o drugiej w nocy pchnąłem
40 II,5 |            zamówił konie na jutro. Szczęście, panie, żem telegrafował
41 II,6 |         łapał ryby. ~- Boże! jakie szczęście, że nie ożenię się z tą
42 II,6 |           mieć przy tysiącu rubli. Szczęście każdy nosi w sobie. ~- Ale
43 II,6 |        przez cierpienia, nie przez szczęście. A tym mniej nie przez wydatki.
44 II,6 |          męczennicą małżeństwa. Na szczęście, mój mąż znalazł się tak
45 II,7 |              Ach, Boże! wielkie to szczęście, że nie bardzo zajmujemy
46 II,7 |    westchnął Starski. ~- Prawdziwe szczęście dla nas obojga... - szepnęła
47 II,7 |    serdecznym zapałem, że ostatnie szczęście jego życia jest w moim ręku.
48 II,7 |   zachwalają miłość jako najwyższe szczęście..."~- Panno Ewelino!...
49 II,8 |        rozmowa?..." - pomyślał. Na szczęście, spotkał pannę Izabelę idąca
50 II,8 |      Jeżeli to jest możliwym, wolę szczęście z panią od największej sławy
51 II,8 |           liczman, za który własne szczęście poświęcamy dla innych .Ale
52 II,9 |        karty i że od pewnego czasu szczęście mu służy.)~Wpada tedy mój
53 II,9 |        dziwię się samemu sobie. Na szczęście, pohamowałem pierwszy impet,
54 II,10|    Misiewiczowa.~- Takie już nasze szczęście - szepnęła pani Stawska.~
55 II,12|          pani Wąsowska.~- Co to za szczęście?... Sto pięć kobiet przypada
56 II,13|     bankrutujecie, wszyscy... Całe szczęście, że wasze miejsca zajmują
57 II,13|        cechuje ludzi posiadających szczęście u płci pięknej. Grał dobrze
58 II,13|            podobny sposób?... Całe szczęście, że nas nie słyszy nikt
59 II,14| fałszowanymi kartami.~- Więc znowu szczęście! - krzyknął baron obrywając
60 II,15|           pan?...~- Rozumie się... Szczęście ucieka od takich jak ja... -
61 II,15| Wokulskiemu dawne lata.~Gdzie moje szczęście!..." - pomyślał.~Uczuł ściskanie
62 II,17|          No - mówił - i odrzuciłem szczęście, które samo wpadło mi w
63 II,17|        dopiero znajdziesz spokój i szczęście...~Wokulski stanął przed
64 II,17|              A ona ze mną znajdzie szczęście? - spytał.~- Szalenie cię
65 II,17|          bo moralną... Zatruć komu szczęście potrafię, ale dać!...~I
66 II,17|       listę osób, którym zrujnował szczęście, czyli też - zostawić go
67 II,17|          to więc loteria, a ja mam szczęście... Gdybym zaś znalazł taki
68 II,17|          traci, pani, jedno zabite szczęście, jeden zwichnięty umysł,
69 II,19|           mogła go uspokoić. Mając szczęście osobiste, łatwiej pogodziłby