Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |       dwudziestoletni blondynek, z oczyma jak gwiazdy, z ustami jak
 2  I,3 |  sprowadzano do sklepu. Wchodził z oczyma zaspanymi, ziewający, obojętnie
 3  I,5 |        łóżka, długo patrzył na nią oczyma, z których przeglądała wieczność,
 4  I,6 |        patrzy w niebo rozmarzonymi oczyma. Kwesta wielkotygodniowa,
 5  I,6 |       słuchała z szeroko otwartymi oczyma.~- Czy ten człowiek - szepnęła -
 6  I,6 |       niepokojem przebiegła papier oczyma. Lecz stopniowo twarz jej
 7  I,9 |           siedział ze spuszczonymi oczyma. Coś dławiło go, szarpało
 8  I,9 |           gdzieś szeroko otwartymi oczyma.~- Co tobie? - zapytała
 9  I,9 |       progu. Jeszcze raz szklanymi oczyma powiódł po sali i - wyszedł
10  I,10|          Spojrzał na mnie ciemnymi oczyma z nieopisanym smutkiem i
11  I,10|        płatki przeleciały mi przed oczyma i zdaje mi się, żem zemdlał.~
12  I,10|            przy niej, jak wywracał oczyma, jak starał się odgadywać
13  I,10|           patrząc na mnie błędnymi oczyma. - To tak dla panny Łęckiej...~-
14  I,11|            i siedział bez ruchu, z oczyma skierowanymi w stronę pałacu,
15  I,11|           faworyty i porcelanowymi oczyma patrzył tylko przed siebie
16  I,12|           nóżkach, z małą główką i oczyma, z których przeglądał dowcip
17  I,13|        dyrektor maneżu i wskazując oczyma na dżokeja dodał: - Zapoznam
18  I,13|            krzyknął z błyszczącymi oczyma. - I może myślisz, że pojadę
19  I,13|            pies i patrzy zielonymi oczyma: czy nie zmrużą powieki?~
20  I,13|           płatki przeleciały przed oczyma... Wypuścił broń z ręki
21  I,14|          czas leżała z zamkniętymi oczyma nie myśląc o niczym; potem
22  I,14|         noc. Ciągle stał jej przed oczyma obraz jakiegoś francuskiego
23  I,15|         błyskając mu brzytwą przed oczyma - i proszę sobie wyobrazić,
24  I,18|         śpiący z szeroko otwartymi oczyma. ~Kto by jednakże tak oczarował
25  I,18|            cudownymi, rozmarzonymi oczyma zdawała się pożerać aktora.
26  I,18|    Wokulskiego z szeroko otwartymi oczyma, zapatrzonego w jedną lożę.
27  I,18|            Szlangbaum z czerwonymi oczyma i wyrazem zajadłości na
28  I,18|          kitlu, rozpływa się przed oczyma jego duszy jak mgła. ~Rozejrzawszy
29  I,18|         najdalszy kąt sali i przed oczyma pana Ignacego kryją się
30  I,18|          patrzy na niego szklanymi oczyma, ale jeszcze nie może zorientować
31  I,19|          na niego zaczerwienionymi oczyma. - Nie przywykłem do podobnej
32  I,19| przypatrywała mu się przymrożonymi oczyma. Wokulski tak był zaskoczony,
33 II,1 |          nad głową i przymkniętymi oczyma. Widok ten był nad wszelki
34 II,1 |          sposobem stanęła mi przed oczyma historia jego młodości,
35 II,1 |         odparł Leon z zaiskrzonymi oczyma - że gdybyś choć przez chwilę
36 II,2 |  nieszczęśliwym... ~Zaczęła mrugać oczyma i rozpłakała się. ~- Okropność!... -
37 II,2 |     wskazując na mnie z pałającymi oczyma zaczęła mówić głębokim głosem: ~-
38 II,2 |          Tak ciągle stała mi przed oczyma pani Stawska i Wokulski...
39 II,2 |   kłaniając mi się ze spuszczonymi oczyma. Ale silny rumieniec i ślad
40 II,2 |          patrzyła na mnie wielkimi oczyma. Oto dopiero oczy!... i
41 II,3 |       życiu, sprawdziwszy własnymi oczyma, że tu, gdzie uważał się
42 II,3 |         dzwoniło w uszach, a przed oczyma ukazywały mu się to ulice
43 II,4 |   rozczochraną brodą i wyrazistymi oczyma. Otaczało go parę przystojnycb
44 II,4 |           młodość stanęła mu przed oczyma. ~Natychmiast kupił książkę
45 II,5 |            zaciągnął do Paryża?"~I oczyma duszy widział szerokie i
46 II,5 |                 Śmiał się i mrugał oczyma, a Wokulskiego zimno przeszło. "
47 II,5 |            przesuwał szafiry przed oczyma Wokulskiego, przy migotliwym
48 II,6 |          pobladłą twarz z wielkimi oczyma, w których widać było smutek
49 II,8 |          się; coś mignęło mu przed oczyma. ~"Głupstwo!... - pomyślał -
50 II,9 |     przypatrzywszy mu się wielkimi oczyma, nagle schwyciła go za szyję
51 II,10|        prędko. - Wtedy lalka rusza oczyma i woła mama!... Ach, jaka
52 II,10|     drugiego pokoju z błyszczącymi oczyma. Ażeby zwrócić jej uwagę
53 II,10|          na mnie swymi czarującymi oczyma i mówi cichym głosem:~-
54 II,10|   naciśnięta w brzuszek, przewraca oczyma i wydaje głos, który dla
55 II,10|          modliła się z zamkniętymi oczyma, pani Stawka była bardzo
56 II,10|          służąca milczała mrugając oczyma i załamując ręce.~- Ach,
57 II,10|        spytała baronowa błysnąwszy oczyma jaszczurki.~- Tak, za trzy
58 II,13|    siedziała w swoim pokoju, przed oczyma jej stanęła dawno zapomniana
59 II,14|   Maruszewicz, blady, z pałającymi oczyma. ~- Panie! - rzekł ponurym
60 II,15|           mu się szeroko otwartymi oczyma. W tej chwili spostrzegła
61 II,15|            chwili stanęły mu przed oczyma ruiny zamku w Zasławiu,
62 II,16|           blada, z takimi smutnymi oczyma, że zaraz pomyślałem: nuż
63 II,17|            nurtować serce, a przed oczyma coraz wyraźniej rysowała
64 II,17|      milczący, z szeroko otwartymi oczyma. Wreszcie rzekł cichym głosem:~-
65 II,17|            dorożki i z zamkniętymi oczyma zajechał do domu.~Tego dnia
66 II,17|        jakaś szatynka z fiołkowymi oczyma i twarzą dziecka, a Wokulski
67 II,17|            czas snuły mu się przed oczyma roje kobiet, a między nimi
68 II,19|   przedmieścia zatarł mu się przed oczyma i został tylko dymnik. Z