Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |        mizerny subiekt, ze smutnym uśmiechem na posiniałych ustach.~-
 2  I,2 |       Mraczewski darzył go słodkim uśmiechem i ognistymi spojrzeniami.
 3  I,5 |       wdziękiem, pojedynkuje się z uśmiechem albo skacze na środku jeziora
 4  I,5 |           które zawsze witają ją z uśmiechem i tak pamiętają o najdrobniejszym
 5  I,6 |         panna Izabela z czarującym uśmiechem. - Cały dzień nie zaglądałaś
 6  I,7 |         demonstracyjny odpowiadała uśmiechem i spojrzeniami łagodnej
 7  I,7 |         amorami - mówił ze smutnym uśmiechem Klejn do Mraczewskiego.~-
 8  I,9 |        zajęta - ciągnęła hrabina z uśmiechem - jest bezdzietna i ma parę
 9  I,9 |           odpowiedziała ze smutnym uśmiechem. - Przychodzi mi do głowy
10  I,9 |        prezesowa.~- Nic - odparł z uśmiechem. - Śmierć zajrzała mi w
11  I,11|          pani Meliton z szyderczym uśmiechem. - Znam dobrze moją płeć
12  I,11|  zniszczony młody człowiek z miłym uśmiechem. - Wybaczy pan, że prezentuję
13  I,11|          jednak i odparł ze słabym uśmiechem:~- Myślę, że one nigdy nie
14  I,12|                powtarzał adwokat z uśmiechem.~Wokulski wybiegł z domu
15  I,12|           się - wtrącił ze słodkim uśmiechem Maruszewicz.~- Uspokoić
16  I,13|     słuchałem ich - odpowiedział z uśmiechem Wokulski - ponieważ w duchu
17  I,13|            zwróciła się do niego z uśmiechem.~- Założyłam się z ciocią -
18  I,13|          Izabela przyjęła paczkę z uśmiechem i prześlicznym spojrzeniem.~
19  I,14|       parku prezesowa ze znaczącym uśmiechem rzekła do panny Izabeli:~-
20  I,15| najpiękniejszych zasad i wyszedł z uśmiechem; patrząc na jego wspaniałą
21  I,16|       patrzyła na niego z łagodnym uśmiechem. ~- Potem miał pan pojedynek,
22  I,16|            Panie!... - przerwała z uśmiechem panna Izabela - ależ to
23  I,17|         grunt... - A potem dodał z uśmiechem: - Ta kobieta już zrobiła
24  I,17|          jest złośliwy - odparła z uśmiechem - ale policzę to na karb
25  I,18|            Zięba z jeszcze milszym uśmiechem. Rzecki schwycił się obu
26  I,18|       ożywione" - mruknął z bladym uśmiechem nieszczęśliwy pan Ignacy
27  I,18|         sobie - mówi z dobrotliwym uśmiechem pan Łęcki - że przed tygodniem
28  I,19|           trwogą w oczach, ale i z uśmiechem na ustach. ~Wokulski podał
29  I,19|           nic - mówił pan Tomasz z uśmiechem. - Krótka szyja, upał i
30  I,19|        tysięcy?... - wtrącił Żyd z uśmiechem, myśląc, że chcą go wyprowadzić
31  I,19|          dziś - dodał grożąc jej z uśmiechem - powinnaś dziś, figlarko,
32  I,19|         się pytać - odpowiedział z uśmiechem młody człowiek. - To zależy -
33  I,19|            pan? - rzekła ze słabym uśmiechem. ~- O, nie. Poproszę, ażeby
34 II,2 |         dobrodziejów... - odparł z uśmiechem rządca. - O cóż to? ~- Że
35 II,2 |            spostrzegł to i dodał z uśmiechem: ~- Mówię: kolega, gdyż
36 II,2 |             szepnąłem z mimowolnym uśmiechem - sprawy ułożą się tak,
37 II,3 |   przyjechał?... - rzekła z lekkim uśmiechem. ~- A jednak nie mam... ~
38 II,3 |          się Wokulskiemu i rzekł z uśmiechem: ~- Pan cudzoziemiec?...
39 II,4 |         powtórzył Geist z drwiącym uśmiechem. - Oto masz platynę... ~
40 II,4 |           sali, rzekł z dyskretnym uśmiechem: ~- Stary Geist wyszedł
41 II,4 |          apartamentów baronowej, z uśmiechem życząc przyjemnej zabawy.
42 II,4 |                  rzekła baronowa z uśmiechem. - Spodoba się panu jeszcze
43 II,5 |         właściwy sposób i łagodnym uśmiechem przytakuje jego zamiarom. ~
44 II,7 |          Stanisławie? - zapytała z uśmiechem prezesowa. ~- Ale jak! Nieczęsto
45 II,8 |        towarzysz! - odezwała się z uśmiechem panna Izabela do Wokulskiego. -
46 II,8 |            odpowiedział Wokulski z uśmiechem. - Trzeba jednak mieć bardzo
47 II,8 |            Wokulskiego i szepnął z uśmiechem: ~- Jeżeli jeszcze jeden
48 II,8 |       lubisz pan kobiet? - rzekł z uśmiechem Wokulski. - Może masz rację ... ~-
49 II,9 |         wzruszenie, zwróciła się z uśmiechem do córeczki i rzekła półgłosem:~-
50 II,9 |         mizerna twarz ze złośliwym uśmiechem.~Nie trzeba było mojej przenikliwości,
51 II,9 |         się do mnie z sympatycznym uśmiechem. (Szczerze mówiąc, nawet
52 II,11|       Usiadł na kozetce i odparł z uśmiechem:~- A wiesz, że to będzie
53 II,12|            Izabela słuchała tego z uśmiechem. Nie chciała rozpraszać
54 II,12|            i nie żoną! - odparła z uśmiechem baronowa von Ples, której
55 II,12|           wtrąciła panna Izabela z uśmiechem. - Wszyscy trzej kochali
56 II,12|         baronostwo Dalscy rzekła z uśmiechem - bo Ewelinka już wyszła
57 II,12|          wyraz podkreślała ruchem, uśmiechem lub spojrzeniem, że Wokulskiemu
58 II,12|           wolno - dodała z gorzkim uśmiechem - kraść, zabijać... wszystko,
59 II,13|             rzekła panna Izabela z uśmiechem. - Więc załóżmy się, że
60 II,13|             wyjrzał przez okno i z uśmiechem przypatrywał się ludziom,
61 II,13|     przeznaczone - odpowiedziała z uśmiechem.~Namiętnie ucałował jej
62 II,15|  zakulisowych interesów - odparł z uśmiechem Starski.~- A baron ile razy
63 II,17|         otuchy.~- Mówili - rzekł z uśmiechem - że wielmożny pan już na
64 II,17|       nabożeństwo!..." - szepnął z uśmiechem.~Zaczął czytać.~"Moja droga
65 II,17|         Sfinksa.~- Tak - mruknął z uśmiechem Wokulski - twarz ludzka
66 II,19|       Stawskiej rozumiem - dodał z uśmiechem - jedno mnie tylko intryguje...~-