Tom, Rozdzial
1 I,1 | koniec na tym... W roku 1870 wrócił do Warszawy z niewielkim
2 I,6 | służący wyszedł i po chwili wrócił z listem na srebrnej, a
3 I,6 | ażeby mnie zdobyć. I ledwie wrócił, już mnie ze wszystkich
4 I,7 | chwili jednak słaby rumieniec wrócił jej na twarz. Ciągnęła dalej:~-
5 I,8 | Czekanowskich, Dybowskich. Wrócił do kraju prawie uczonym,
6 I,8 | ciężkich czasach!"~No i wrócił do handlu, a wtedy zawołano,
7 I,8 | ogłosiwszy, żem wariat...~Znowu wrócił do włosów i mikroskopu.~-
8 I,8 | poręcz:~- Gdybyś jednak wrócił, nie zapomnij przywieźć
9 I,8 | się komuś.~Wstał z belek i wrócił do miasta.~Idąc przez ulicę
10 I,8 | infamis!..."~I przemógłszy się wrócił do swej księgi. Do sklepu
11 I,8 | było ciemno, i pan Ignacy wrócił do siebie zgnębiony.~Na
12 I,10| na wypadek gdybym kiedy wrócił. Ale zwykła wojowniczość
13 I,10| ściągnęli maruderowie i batalion wrócił do porządku. Ubyło jednak
14 I,10| mruknął:~- No, co tam...~Wrócił zadyszany Wicek. Uważałem,
15 I,10| wszystko?...~Otóż kiedym wrócił do sklepu, prawie co wieczór
16 I,10| Czosnku znieść nie mogę.~Wrócił z Syberii razem ze Stachem
17 I,10| się w cudze pióra, więc wrócił do dawnego nazwiska.~- Za
18 I,10| apopleksji.~Kiedy w parę godzin wrócił do nas, pytałem go z najobojętniejszą
19 I,12| ani nawet gdzie leży."~Wrócił na powrót do swego mieszkania
20 I,12| Pożegnali się i Wokulski wrócił do swego mieszkania. Tam
21 I,13| Szulca, popieściwszy klaczkę, wrócił do swego powozu.~Teraz zaczął
22 I,13| powozowi bliżej hrabiny i wrócił do pań. Uderzyło go to,
23 I,13| o ostre warunki.~Doktór wrócił do swego biurka, usiadł,
24 I,13| barona. Wyszedł z klubu, wrócił do domu i swemu kamerdynerowi,
25 I,13| gabinet i za godzinę istotnie wrócił z kwitem podpisanym przez
26 I,13| Mikołaj wyszedł na ulicę, wrócił do Wokulskiego i rzekł,
27 I,14| Tomasz wyszedł na miasto i wrócił na obiad bardzo zakłopotany.~-
28 I,15| załatwił kilka interesów i wrócił do siebie; o czwartej służący
29 I,17| duszy Wokulskiego, że gdy wrócił do domu, zamiast marzyć (
30 I,17| sposobami zamknięć..." ,~Wrócił do siebie. ~Baron istotnie
31 I,18| Szlangbaumowi opadły ręce. Piechotą wrócił do sklepu Wókulskiego, przy
32 I,18| Ba! siedm kufli... ~Wrócił do domu starając się iść
33 I,18| posądzeń i śledzenia go, i wrócił do siebie, wzdychając. ~"
34 I,18| to on?... Dlaczegóż nie wrócił, boć przecie okazało się,
35 I,19| wiesz, że Kazio Starski wrócił?... ~Silny rumieniec wystąpił
36 I,19| jest chory i że... Starski wrócił.... ~Panna Florentyna zrobiła
37 II,1 | Wokulski, który podobno już wrócił... Czy prawda, że dotychczas
38 II,2 | czuję, że gdyby ten człowiek wrócił, zabiłby do reszty szczęście
39 II,4 | jeszcze pozostaje?... " Wrócił do hotelu rozmarzony koniakiem
40 II,4 | że mnie wyleczył!..." ~Wrócił do siebie i pierwszy raz
41 II,7 | iść tam..."~Wyszedł, znowu wrócił do siebie i znowu wyszedł
42 II,8 | Nie spał całą noc, ale wrócił do równowagi. ~"Co ja mam
43 II,8 | kamieniem i z tym napisem...~Gdy wrócił do miasteczka, konie już
44 II,9 | ulicy Wspólnej, Wokulski wrócił z Moskwy. I znowu nie wiem,
45 II,10| za swoje niecne czyny i wrócił do mnie, chyba wtedy zmieni
46 II,10| jeszcze mamy zarobek.~Wokulski wrócił do swoich zajęć, a ja zapytałem
47 II,12| subiekt plunął mu pod nogi i wrócił do swego biurka.~Nad wieczorem
48 II,13| pośrednika."~Kiedy Wokulski wrócił do domu, zastał u siebie
49 II,13| Rzeżuchowskich Wokulski wrócił do siebie w niezwykłym nastroju
50 II,13| Ach, nędznik..."~Kiedy wrócił do siebie i wpadł do sklepu,
51 II,14| trochę ciasną na niego), wrócił do pani baronowej i poważnie
52 II,16| przynajmniej satysfakcję.~Tymczasem wrócił do niej mąż, baron, i naturalnie
53 II,16| dopiero za miesiąc.~Tymczasem wrócił nie za miesiąc, ale na drugi
54 II,16| co się stało? dlaczego wrócił? z początku wahał się, a
55 II,16| zniknął sprzed stacji i wrócił dopiero nad ranem, powalany
56 II,16| do Moskwy, stamtąd znowu wrócił pod Częstochowę, do pani
57 II,17| części namawiali go, ażeby wrócił na porzucone stanowisko,
58 II,17| spotkania znajomej twarzy. ~Wrócił zmęczony i wzburzony, ale
59 II,17| pracę i niebezpieczeństwa.~Wrócił do domu smutniejszy, ale
60 II,18| lat? Lata minęły, Stach wrócił i znowu puścił się na awanturę.~
61 II,19| pieniądze, został uczonym i wrócił tu tak goły, że gdyby nie
62 II,19| od niego poświęceń. Kiedy wrócił do kraju, nawet pracy mu
63 II,19| Oto cały sekret. Byle wrócił Ochocki, dowiemy się prawdy..."~
64 II,19| po dłuższej nieobecności wrócił do sklepu, co jeszcze więcej
|