Tom,  Rozdzial

 1  I,1 |    skłonności do wariacji, tegom nie spostrzegł.~Radca przyjął cygaro bez
 2  I,7 |        usłyszał imię panny Izabeli i spostrzegł, że w sklepie nie ma nikogo
 3  I,8 |      szczelinach obmierzłego wzgórza spostrzegł niby postacie ludzkie. Było
 4  I,9 |             stole, w głębi kościoła, spostrzegł hrabinę Karolową i pannę
 5  I,9 |           wyszedł za nią.~W kruchcie spostrzegł, że dziewczyna rozdaje jałmużnę
 6  I,9 |        Jednocześnie we framudze okna spostrzegł młodego człowieka, który
 7  I,9 |               Ach, przepraszam!... - spostrzegł się książę. - Pozwolisz,
 8  I,9 |           stojące na stoliku i wtedy spostrzegł, że jeden kieliszek, z winem
 9  I,9 |               Teraz dopiero Wokulski spostrzegł, że między tą damą a jego
10  I,9 |            mówił do siebie Wokulski.~Spostrzegł hrabinę i zbliżył się do
11  I,9 |           Belwederu. Ktoś z jadących spostrzegł na chodniku Wokulskiego
12  I,9 |               O paręset kroków dalej spostrzegł jakąś piękną twarz kobiecą
13  I,10|          mnie przykre wrażenie. Staś spostrzegł to i uśmiechnąwszy się,
14  I,11|        szarej sukni. Dopiero później spostrzegł, że przypatruje się aż dwom
15  I,11|    rozchodzić. W tej chwili Wokulski spostrzegł, że z dalszych pokojów zbliża
16  I,15|             Jakby w odpowiedzi na to spostrzegł po drugiej stronie ulicy
17  I,16|          zdawało. ~Dopiero po chwili spostrzegł, że damą w kremowej sukni
18  I,16|      Wzburzenie spotęgowało się, gdy spostrzegł, że panna Izabela patrzy
19  I,17|            na tle zielonych klombów, spostrzegł popielaty płaszczyk panny
20  I,17|              z uwagą i dopiero teraz spostrzegł, że dwoje tych ludzi harmonizują
21  I,18|              sali i przede wszystkim spostrzegł Wokulskiego. Siedział on
22  I,18|             fizjognomii Wokulskiego. Spostrzegł jeszcze inne rzeczy. Kiedy
23  I,18|        olbrzymie pszczoły w ulu. Nie spostrzegł też jednego najmniej spodziewanego
24  I,19|              spuściła oczy. Wokulski spostrzegł to i znowu zmieszał się. ~-
25 II,2 |          naszym koleżeństwem. Wirski spostrzegł to i dodał z uśmiechem: ~-
26 II,3 |              fotel. Gdy zaś usiadła, spostrzegł, że jest wzburzona i szarpie
27 II,3 |             największemu zdziwieniu, spostrzegł, że ów Paryż budowany przez
28 II,3 |       rozglądać się w planie Paryża, spostrzegł to, czego nie dojrzeli rodowici
29 II,3 | dorobkiewiczowska. ~Ten sam fatalizm spostrzegł Wokulski w historii kilkunastu
30 II,4 |             i z radosnym zdziwieniem spostrzegł egzemplarz poezji Mickiewicza,
31 II,4 |             odwróciwszy się Wokulski spostrzegł przy samych drzwiach żelazną
32 II,4 |              przespacerować się, ale spostrzegł, że ruch uliczny męczy go;
33 II,5 |             miał czas zwracać uwagę, spostrzegł, że jest przedmiotem ogólnego
34 II,5 |        wybudowanej kolei. ~Na dworcu spostrzegł, że i tu jego osoba robi
35 II,6 |     rezolutna wdówka. Teraz Wokulski spostrzegł, że dama ta ma pyszne kasztanowate
36 II,6 |            naprzeciw panny Felicji i spostrzegł, że dziewczynka patrzy na
37 II,7 |               Teraz dopiero Wokulski spostrzegł, że baron ma nogi bardzo
38 II,7 |             Przy tej okazji Wokulski spostrzegł, że pani Wąsowska zamiast
39 II,8 |      pływających przy tamtym brzegu, spostrzegł go i rozpuściwszy skrzydła,
40 II,8 |        dzieje. Mimo to nad wieczorem spostrzegł; że towarzystwo zasławskie
41 II,8 |   przeżegnała ich na drogę. Węgiełek spostrzegł ją i zdjął czapkę.~- Niech
42 II,9 |     drapieżnością, że nawet mnie nie spostrzegł.~- Nie zajdziesz do pani
43 II,11|         ażeby taki naiwny wielbiciel spostrzegł, co się dzieje za kulisami.
44 II,11|           Aha! - myślę - więc książę spostrzegł, że Stach może nie przyjść,
45 II,12|           który widział nie patrząc, spostrzegł, że albo jedna z nich, albo
46 II,12|              mówi bez cienia obłudy.~Spostrzegł również, że pani Stawska
47 II,13|     ostatnich słów.~Dopiero na ulicy spostrzegł się i uczuł żal do Szumana.~"
48 II,13|          skrzypka i przede wszystkim spostrzegł pewne podobieństwo między
49 II,13|            mi się, że i Wokulski coś spostrzegł, bo był bardzo zmieniony.
50 II,13|             drgnął, ale Wokulski nie spostrzegł tego. Wyskoczył z karety
51 II,15|          obojętne.~Wokulski jednakże spostrzegł, że obojętny ton nie odpowiada
52 II,15|           nie dojrzał nic. Natomiast spostrzegł, że lewym okiem widzi gorzej
53 II,16|             linii. Byle Bismarck nie spostrzegł się za wcześnie i nie zmiarkował,
54 II,17|             rany?~Po wyjściu doktora spostrzegł, że coś się w nim zmieniło;
55 II,17|               bo zdawało mi się, żem spostrzegł w sobie tę płodną walkę,
56 II,17|               Paryż... Otucha rosła; spostrzegł bowiem, że nie tylko dokładnie
57 II,17|        historię z Tysiąca nocy, lecz spostrzegł, że i ona już nie absorbuje
58 II,17|              nie... Ja myślę, że pan spostrzegł jakieś niedogodności w naszej
59 II,17|           twarzą dziecka, a Wokulski spostrzegł ze zdziwieniem, że i ta
60 II,17|             i teraz i ze wzruszeniem spostrzegł, że chmury otaczające jej
61 II,19|          gdyż pomimo całej naiwności spostrzegł się i pewnego dnia, a nawet
62 II,19|     niedołęgą... Ach, gdybym się był spostrzegł dziesięć lat temu!..."~Przymknął
63 II,19|            bocznej kieszeni zmarłego spostrzegł wysunięty do połowy list