Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |         ręcznikami z upodobaniem patrzył na swoje chude łydki i zarośnięte
 2  I,3 |         ruszył się z fotelu, nie patrzył na petentów, tylko wskazując
 3  I,5 |        krawędzi jej łóżka, długo patrzył na nią oczyma, z których
 4  I,5 |     bitwę i z wyżyn swego siodła patrzył na śmierć kilku tysięcy
 5  I,6 |          posępnie. Jak on na nią patrzył...~Jednego dnia weszła z
 6  I,6 |         kupiec - tak samo na nią patrzył.~Lekki dreszcz przebiegł
 7  I,8 |    interesach" - mówił.~Stanął i patrzył. Dzień przedświąteczny i
 8  I,8 |  Zatrzymał się w połowie drogi i patrzył na ciągnącą się u jego stóp
 9  I,8 |       dla niego dwie fazy. Kiedy patrzył na pannę Izabelę, czuł się
10  I,8 |          uczuł znużenie, siadł i patrzył. W spokojnej powierzchni
11  I,8 |          tylną nogę. Stał cicho, patrzył wywróconym okiem na Wokulskiego
12  I,8 |     zapanowało milczenie. Rzecki patrzył na drzwi, Klejn na Rzeckiego,
13  I,8 |    Wokulski siedział na fotelu i patrzył w okno; gdy zaś damy wyszły,
14  I,9 |          koło niego dzieje; więc patrzył w tej chwili na kościół
15  I,9 |          słyszał nasze rozmowy i patrzył na łzy. Ach, jak ciężko
16  I,9 |        Wokulski wstrząsnął się i patrzył gdzieś szeroko otwartymi
17  I,10|        naprzeciw komina i smutno patrzył w ogień.~- Ty, Katz, niedługo
18  I,10|          ocierał oczy, a Szapary patrzył na bok i tylko pogwizdywał
19  I,11|  faworyty i porcelanowymi oczyma patrzył tylko przed siebie jak Anglik
20  I,13|         pstrym a huczącym tłumem patrzył przez lornetę na drogę,
21  I,13|          roli lekarza?... - Będę patrzył, jak dwu dudków strzela
22  I,13|      Doktór wzruszył ramionami i patrzył na drugą stronę dorożki;
23  I,13|         i swemu pryncypałowi nie patrzył w oczy.~Wokulski wskazał
24  I,14|         odezwała się do którego, patrzył na nią z wyraźnym przestrachem
25  I,16|         tej chwili przeszkodził. Patrzył na pannę Izabelę w milczeniu
26  I,17|    trzeba go odczyścić... Furman patrzył na Wokulskiego zdziwiony. ~-
27  I,18|   pierwszym rzędzie. ~Z początku patrzył tylko na prawą dziurkę w
28  I,19|      kolońską... A z jaką trwogą patrzył na mnie!... To najszlachetniejszy
29 II,1 |      zamieniliśmy ani wyrazu. On patrzył na gwiazdy świszcząc przez
30 II,1 |         ruszył. Doktór zamyślony patrzył na oddalające się latarnie,
31 II,1 |         mi, że w Bułgarii często patrzył na gwiazdy, więc (zabawny
32 II,4 |           rzekł Geist. ~Wokulski patrzył na Geista nieledwie z trwogą;
33 II,4 |    czynienia z maniakiem. ~Geist patrzył na niego i wciąż uśmiechał
34 II,5 |   amarantowe tło siedzenia. Więc patrzył na jego chudą twarz, na
35 II,6 |          rumieniła się, Wokulski patrzył na narzeczoną. Spostrzegła
36 II,6 |        niepochwytne wonie. ~Gość patrzył na obłoki, jakby dotykające
37 II,6 |           klęczałbym u jej nóg i patrzył w oczy, szczęśliwy, gdyby
38 II,7 |         wesoło świegotały ptaki. Patrzył, ale serce nurtowała mu
39 II,7 |      Izabela. Wokulski słuchał i patrzył Panna Izabela rozmawiała
40 II,7 |       spostrzegłszy, że Wokulski patrzył na nią, szybko odwróciła
41 II,7 |         Starski z takim zajęciem patrzył w karty, że zdawał się nie
42 II,8 |           Ochocki zamyślił się i patrzył przed siebie nic wiadomo
43 II,9 |    przyjacielem (i słusznie, boś patrzył na tego człowieka, kiedy
44 II,10|       się między ławki...~Sędzia patrzył na nią spod oka ; nagle
45 II,11|         chciało, kiedym na niego patrzył), a pani Stawka miała sprawę
46 II,11|     powiedzenia, żaden z nas nie patrzył drugiemu w oczy. Nawet zaczęliśmy
47 II,11|         dom i stojąc na śnieżycy patrzył w okna. Rozumiesz pan?~-
48 II,12|        panem Wokulskim.~Wokulski patrzył na nią zdziwiony. W pierwszych
49 II,13|       kartę, na którą pan Tomasz patrzył z niespokojną ciekawością. "
50 II,14|           nawet kiwał głową, ale patrzył nie wiadomo gdzie i myślał
51 II,15|  Przycisnął się do ławki wagonu, patrzył w szybę i - słuchał. Zdawało
52 II,15| przysunęła się do ojca. Wokulski patrzył w przeciwległą szybę i słuchał.~-
53 II,15|     jeszcze przed Piotrkowem..."~Patrzył na odchodzący pociąg i śmiał
54 II,15|      kierunku Warszawy. Człowiek patrzył za nim, kręcił głową i zniknął
55 II,17|              Przez chwilę, kiedy patrzył na fałdy jej sukni, śmiać
56 II,17|   Okropność... - szepnął.~Szuman patrzył na niego spod oka.~- Stary
57 II,17|       wsiadł w dorożkę; na ludzi patrzył obojętnie i nie doznawał
58 II,17|     odwiedzał go coraz rzadziej, patrzył na niego z przerażeniem.~-
59 II,17|   pójdzie na spacer do Łazienek. Patrzył na posuwającą się skazówkę
60 II,19|     polskimi romantykami.~Rzecki patrzył na niego prawie wylękniony.~-
61 II,19|  melodiom grających tabakierek i patrzył, jak niedźwiedź wdrapuje
62 II,19|    przypomnieć sobie tego, na co patrzył przed chwilą. Oto obiad
63 II,19|         na strych i przez dymnik patrzył na Wisłę w stronę Pragi...