Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |   podparłszy się łokciami śmiał się cicho i mruczał:~- Hi! hi! hi!
 2  I,4 |         mnie zapomniał, stary?... - cicho i powoli odpowiada gość.~
 3  I,6 |             dwu palcach list i mówi cicho:~- Od pani Karolowej.~-
 4  I,6 |           chwili.~- Myślę - odparła cicho zapytana - że pani Karolowa
 5  I,6 |            podniosła się z fotelu i cicho wyszła.~Panna Izabela znowu
 6  I,7 |            z rączek...~- Geniusz! - cicho szepnął pan Ignacy mrugając
 7  I,8 | porozbijanymi cyferblatami. Szedł i cicho śmiał się na widok wyrobników
 8  I,8 |             gdzie bywa niekiedy tak cicho, że prawie słychać szelest
 9  I,8 |             w górę tylną nogę. Stał cicho, patrzył wywróconym okiem
10  I,8 |             na koniec ukłonił się i cicho powiedziawszy: " Przepraszam..."
11  I,8 |          kantorka.~- Panie - rzekła cicho - dziś dowiedziałam się,
12  I,9 |            ptaszki?~- Heluniu, bądź cicho, bo nigdy cię nie pocałuję -
13  I,9 |             zanadto cnotliwi... Ale cicho!... cicho!... - dodała śmiejąc
14  I,9 |           cnotliwi... Ale cicho!... cicho!... - dodała śmiejąc się
15  I,9 |           laty nawet... ja - dodała cicho.~- Ależ uważaj, kim on jest?...
16  I,10|   przemycany.~- Nawet teraz - rzekł cicho - mam na furze centnar.
17  I,11|            kupieckiego.~Zrobiło się cicho.~- Ze sposobu prowadzenia
18  I,11|           mu huczny chrabąszcz albo cicho przemknął nietoperz; w głębi
19  I,11|      gęstwina ogromnych drzew stała cicho.~- Która godzina? - zapytał
20  I,12|          nie rozumiem pana - odparł cicho Wokulski.~- Rozumiesz, tylko
21  I,13|             pan kobietę... - odparł cicho Wokulski.~Baron cofnął się
22  I,13|            się cofniesz...~Wokulski cicho gwiżdżąc zasadził kapelusz
23  I,15|           nie zapowiada. A nadzieja cicho... cicho szeptała, że -
24  I,15|      zapowiada. A nadzieja cicho... cicho szeptała, że - może jest
25  I,15|            dopiero nim będzie. ~Ale cicho... tak cicho, że Wokulski
26  I,15|           będzie. ~Ale cicho... tak cicho, że Wokulski z największą
27  I,15|          dalej:~- W mieście, panie, cicho do czasu, a zresztą nic.
28  I,17|             materialny podmuch, ale cicho prześlizgujące się promienie
29  I,18|          dorożek, w sali jest dosyć cicho. Komornicy milczą, zatopieni
30  I,18|              Plunąć nie warto... ~- Cicho tam!... - woła urzędowy
31  I,18|      tysięcy i pięćset rubli - mówi cicho adwokat pani Krzeszowskiej. ~-
32  I,19|             dni. ~- Cóż Suzin?... - cicho spytał naprawdę zmieszany
33  I,19|                Polityczny? - spytał cicho Rzecki z trwogą w oczach,
34  I,19|         panna Florentyna mówiąc: ~- Cicho!.. na Boga, cicho!... Niech
35  I,19|        mówiąc: ~- Cicho!.. na Boga, cicho!... Niech pan Szpigelman
36  I,19|            Izabela zwiesiła głowę i cicho przebierając palcami po
37  I,19|            pan to zrobił? - spytała cicho. - Dlaczego pan tak nas...
38 II,1 |            społeczeństwo. Ale o tym cicho!... Społeczność nikogo nie
39 II,1 |     Wokulski i jego ojciec. Siadłem cicho (bo Machalski nie lubił,
40 II,2 |             nie westchnęła, ale tak cicho... ~- Oto los młodej i niebrzydkiej
41 II,3 |        Zgasił świecę. Na ulicy było cicho; przez okno napływał szary
42 II,6 |          drogę.~W breku zrobiło się cicho. Baron z zadowoleniem poruszał
43 II,6 |          jest potęgą... Zrobiło się cicho, wszystkie panie spojrzały
44 II,7 |         Zauważyła pani?... ~- Tak - cicho szepnęła narzeczona. ~-
45 II,7 |  niewłaściwej porze.~Baron wyszedł, cicho zamykając drzwi; Wokulski
46 II,8 |            ciastek łabędziom, które cicho sunęły za nimi. Niejeden
47 II,8 |         Będę w tej okolicy - dodał, cicho wzdychając - będę jeszcze
48 II,8 |        podobieństwa. Dokoła szaro i cicho. Słychać tylko krakanie
49 II,10|      kupieniu naszej kamienicy było cicho.~To jest o tyle cicho, że
50 II,10|          było cicho.~To jest o tyle cicho, że już nie słyszeliśmy
51 II,10|       pokazać, prosiła, ażeby mówić cicho, rozpłakała się... Rewirowy
52 II,10|          uderza w klawisz mówiąc:~- Cicho, Zosiu, cicho... Nie graj,
53 II,10|             mówiąc:~- Cicho, Zosiu, cicho... Nie graj, bo babcię głowa
54 II,15|         blask latarń, szyny zaczęły cicho dźwięczeć pod toczącą się
55 II,16|        trzej młodzi ludzie, ale tak cicho, że nikt ich nawet nie widział.
56 II,17|             Spółka zostanie - rzekł cicho - ale na miejsce pana wejdą
57 II,17|           spuszczoną głową, Ochocki cicho pogwizdując rozmyślał.~Nagle
58 II,17|           Ogrodzie Botanicznym było cicho i prawie pusto. Wokulski
59 II,17|            nie przebacza? - spytała cicho.~- Kto i komu ma przebaczać?...
60 II,19|            podniósł palec do ust.~- Cicho!... cicho!... - przerwał. -
61 II,19|           palec do ust.~- Cicho!... cicho!... - przerwał. - Stach