Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |         ataku wścieklizny; siniał na twarzy, pluł i wrzeszczał: szelma!
 2  I,5 |              go podobnym do ludzkiej twarzy okrytej wysypką.~
 3  I,6 |            odbijała obawa rozlana na twarzy córki od jego spokoju. Uśmiechnął
 4  I,6 |              Oczy jej błyszczały, na twarzy miała wypieki.~- Otóż w
 5  I,8 |           spływały mu po wychudzonej twarzy.~- Czy panu powiedział kto -
 6  I,8 |        gładko uczesane włosy. Na jej twarzy białej i razem żółtej malował
 7  I,9 |         czasu na drzwi kościelne. Na twarzy jej malowało się zmęczenie
 8  I,9 |              nade wszystko wyraz jej twarzy, jakby do tego grobu przyszła
 9  I,9 |                Dokąd idziesz?~Na jej twarzy znać było ślady łez. Podniosła
10  I,10|      prochowni, a miał taki wyraz na twarzy jak wówczas, kiedy to chciał
11  I,11|       mizerny, z rzadkim zarostem na twarzy, ale z niewątpliwymi śladami
12  I,13|             dwa razy, raz po raz.~Na twarzy hrabiego mignęło zdumienie;
13  I,13|       uśmiech zaigrał na zniszczonej twarzy barona i - zasnął jak dziecię.~
14  I,13|             przestrzelić mu rękę. Na twarzy Wokulskiego malowała się
15  I,13|     Szczególny wypadek! Mam dziurę w twarzy, ząb wybity, a kuli nie
16  I,13|          pachą i posępnym wyrazem na twarzy.~Wokulski zerwał się zmieszany,
17  I,14|       Izabela, uderzona wyrazem jego twarzy.~- Fatalna historia! - odparł
18  I,17|            mecenasowi jest bardzo do twarzy w pantoflach z brązowego
19  I,17|             zdziwieniem rumieniec na twarzy panny Izabeli. ~- Bywam
20  I,18|            kolana, a wtedy Rzecki na twarzy panny Izabeli spostrzegał
21  I,18|              i wyrazem zajadłości na twarzy kręcił się jak zwykle, skacząc
22  I,18|              Łęcki robi się szary na twarzy. ~- Dziewięćdziesiąt tysięcy
23  I,19|        poznał (z silnych wypieków na twarzy), że jest wzruszona, i jeszcze
24  I,19|          Uderzył go szczególny wyraz twarzy panny Izabeli, która patrzyła
25  I,19|            Łęcki poczuł rumieniec na twarzy. Nie chcąc jednak dawać
26  I,19|             kilka łez spłynęło mu po twarzy. ~- Doprawdy, panie Stanisławie -
27 II,1 |         lepiej. Ale gdy zgasł na jej twarzy rumieniec chwilowego wzruszenia,
28 II,1 |           największej części młodych twarzy, które ukazywały się na
29 II,2 |         biały kolor jej włosów, obok twarzy mizernej, lecz niezbyt starej
30 II,2 |        rumieniec i ślad obawy na jej twarzy upewniły mnie, że nie jestem
31 II,2 |      przybrawszy bardzo surowy wyraz twarzy odezwałem się: ~- Panie
32 II,2 |         nazwę. Dość, że było w mojej twarzy i całej postaci coś takiego,
33 II,3 |      widokiem jego pełnej, czerwonej twarzy bez zarostu.~- I piliście
34 II,4 |             Wokulski ocierając pot z twarzy. ~- Powiem niedużo - rzekł
35 II,4 |      pohamował się i nie splamiła mu twarzy. ~"Zmarnowaliście życie
36 II,4 |              nie widzisz rumieńca na twarzy Beli, która w tej chwili
37 II,6 |         przynajmniej widoku ludzkiej twarzy. ~"Dziwny pies łańcuchowy!" -
38 II,6 |            nadmiaru wesołości, co na twarzy panny Felicji wywołało nową
39 II,6 |            blada, on miał wypieki na twarzy.~Około jedenastej w nocy
40 II,6 |               że jej kolano dotknęło twarzy Wokulskiego. ~- No i cóż?...
41 II,8 |             czym mu niekiedy bywa do twarzy, ale chwilami jest nudny,
42 II,9 |       spostrzec zadowolenie na mojej twarzy (mnie to kupno kamienicy
43 II,9 |              łez stoczyło się jej po twarzy. Aby ukryć wzruszenie, zwróciła
44 II,10|             zimne ręce, a na boskiej twarzy wyraz zmęczenia i smutku.
45 II,10|          pokręciłem wąsa. ~Na cudnej twarzy pani Heleny ukazał się rumieniec
46 II,10|            na lewym oku i lewą część twarzy sparaliżowaną; pan Małeski
47 II,10|        których młodsza i czerwona na twarzy tłomaczyła starszej :~-
48 II,10|             się do damy czerwonej na twarzy:~A co, ukradła?... Widzisz
49 II,11|            Stacha. Tak mienił się na twarzy, biedaczysko!...~Po herbacie
50 II,13|       przypatrywał się zarumienionej twarzy i błyszczącym oczom panny
51 II,15|             mu na czoło i spływał po twarzy, a pociąg drżał i pędził...
52 II,17|            zdawało mu się, że na jej twarzy, szyi, ramionach i piersiach
53 II,17|       szczęśliwy?~Cień przeleciał po twarzy Węgiełka.~- Dobra kobieta,
54 II,17|         lękał się spotkania znajomej twarzy. ~Wrócił zmęczony i wzburzony,
55 II,17| niepotrzebnego.~Wokulski otarł pot z twarzy, która przy białej chustce
56 II,17|            wzglądów?...~Na ruchliwej twarzy pani Wąsowskiej odmalowało
57 II,17|              razy więcej warte...~Po twarzy Wokulskiego przeleciał cień.~-
58 II,19|     spostrzegłszy straszną zmianę na twarzy pana Ignacego. Zmieszał
59 II,19|            uśmiech nie schodził mu z twarzy.~"Wyobrażam sobie minę Szlangbauma -