Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |        potem... może się odważę - odparła ciotka. - Zawsze miałam
 2  I,6 |      spytała po chwili.~- Myślę - odparła cicho zapytana - że pani
 3  I,6 |          głową.~- Za dużo wiesz - odparła - ale nie wszystko. Już
 4  I,8 |      doktora...~- Już mi lepiej - odparła.~Baron oglądał spinki, ostentacyjnie
 5  I,9 |        Twój ojciec ma słuszność - odparła hrabina - ten człowiek może
 6  I,9 |         Helusia będzie grzeczna - odparła matka. - Lepiej uklęknij
 7  I,9 | Wokulskiego apatyczne wejrzenie i odparła:~- Mogę pójść z panem.~-
 8  I,9 |        się i wzruszając ramionami odparła:~- Czy pan jest ksiądz,
 9  I,9 |     pozwoli?...~- Bardzo proszę - odparła hrabina. - Macie tu panowie
10  I,9 |            że...~- Jestem pewna - odparła wzruszając ramionami. -
11  I,9 |       miał, skoro go zaproszono - odparła panna Florentyna.~- Ależ
12  I,14|       ojcze, potrzeba pieniędzy - odparła panna Izabela lekko wzruszając
13  I,17|             A pan jest złośliwy - odparła z uśmiechem - ale policzę
14  I,17|          do domu... ~- Ja myślę - odparła hrabina. ~- Pan jeszcze
15  I,19|           głowę ~- Jak to skąd? - odparła oburzona. - Procent od naszego
16  I,19|         stało?... ~- Nic, ojcze - odparła hamując się. - Był tu jakiś
17  I,19|         wiecznie w złudzeniach! - odparła hrabina podnosząc się z
18  I,19|          on przychodzi do głowy - odparła panna Florentyna skubiąc
19  I,19|         Ale zemsta nie prowadzi - odparła panna Izabela. ~- Nie zemsta,
20 II,2 |            Idź pan już, idź!... - odparła. ~Nagle otworzyły się drzwi
21 II,2 |         Nic nikomu nie odstąpię - odparła stanowczo - gdyż jestem
22 II,2 |      jestem... Czego pani chce? - odparła nieco zarumieniona służąca. ~-
23 II,2 |           się nijaki - z chłopska odparła służąca - ino jeden przysłał
24 II,4 |   wiadomość. ~- To jest możliwe - odparła wielka dama - ale... czy
25 II,6 |         wypadki. ~- Moja Felciu - odparła wdówka - jesteś w tym wieku,
26 II,6 |        Wokulski zasługuje na to - odparła. wdówka. - Gdyby nie jego
27 II,6 |        niewoli pana Wokulskiego - odparła wdówka. ~- Och!... - szepnęła
28 II,7 |           ten wypadek nie grozi - odparła panna Izabela z komiczną
29 II,7 |          tam, gdzie mnie nie ma - odparła panna Izabela i odeszła.~-
30 II,7 |          Wszak prawda?... - Tak - odparła panna Ewelina z ciężkim
31 II,7 |         się Wokulski. ~- O nie! - odparła żywo. - Przeciwnie, posądzałam
32 II,7 |         wypadku. ~- Panu owszem - odparła podając mu rękę. Baron ucałował
33 II,8 |     człowiek ma prawo myśleć... - odparła panna Izabela, coraz mocniej
34 II,8 |          być, to zależy od pana...odparła już śmielej panna Izabela.~
35 II,8 |          tak, bardzo prosimy... - odparła. - Mój ojciec jest wielkim
36 II,9 |  fortepian.~- Zwyczajnie młodzi - odparła pani Misiewiczowa i głośno
37 II,9 |      zrobił poczciwy pan Rzecki - odparła pani Misiewiczowa zwracając
38 II,10|           Ja się cugów nie boję - odparła szanowna dama - a mam w
39 II,10|         smutno żyć w tej pustce - odparła:~- Cóż mam robić, nieszczęsna
40 II,10|   wszystko mogłaby z nim zrobić - odparła baronowa.- Ale jeżeli pani
41 II,10|       baronową.~- Już w żadnych - odparła rumieniąc się. - Pani Krzeszowska
42 II,10|       któż się tego spodziewał? - odparła pani Misiewiczowa.~- Takie
43 II,10|        zdrów za moją krzywdę... - odparła z gniewem kumoszka.~- A
44 II,10|         Stawskiej.~- Pan Rzecki - odparła rumieniąc się.~- Co powie
45 II,11|                 Proszę pana!... - odparła pani Misiewiczowa trzęsąc
46 II,11|    Spojrzała na nich i wzdychając odparła:~- Cóż z tego, choćby nieszczęśliwy
47 II,12|        Choćby nawet i nie żoną! - odparła z uśmiechem baronowa von
48 II,12|      pocałujesz mnie pan w obie - odparła pani Wąsowska.~- Czy mogę
49 II,12|        ona się ma?~- Bardzo źle - odparła pani Wąsowska. - Starski
50 II,12|  powiedziała?...~- Ciekawam?... - odparła panna Izabela, coraz mocniej
51 II,12|          aby ma opiekę?~- O tak - odparła panna Izabela. - Są tam
52 II,12|              O, ja i święta!... - odparła. - Gdyby kto mógł zajrzeć
53 II,13|           pani?...~- Od godziny - odparła pani Wąsowska. - Ale zdaje
54 II,13|           komedii, mój potworze - odparła po chwili. - Obchodzi mnie
55 II,13|     Wąsowska.~- Przeprosił mnie - odparła panna Izabela.~- Tak prędko?
56 II,14|          Jesteś chory, mój mężu - odparła baronowa. - Przecie wiesz,
57 II,17|           barona i jego żony?...- odparła.~- Ma, proszę pani, ten
58 II,17|           się między nami wojna - odparła pani Wąsowska.~- Ostrzegam,
59 II,17|     listopadzie... w grudniu... - odparła rumieniąc się.~- Lepiej