Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |     rubli...~Rzecki pochylił się ku niemu i otworzył usta.~-
 2  I,5 |       się z towarzystwa, a nawet ku zgorszeniu wielu szanownych
 3  I,5 |      zjeżdżano się w magazynach. Ku wieczorowi bawiono się przed
 4  I,5 |          Tu rój młodzieży zwraca ku niej tęskne spojrzenia albo
 5  I,6 |       skrzydle, wolno posuwa się ku tyłowi. Ten pozorny spoczynek
 6  I,6 |     odbite w skrzydle posuwa się ku tyłowi, ciągle u stopni
 7  I,7 |        na kantorku skierował się ku drzwiom. Czuł brak oddechu
 8  I,8 |    unosiły się nad miastem dążąc ku północy.~"Szczególna rzecz -
 9  I,8 |        ogromem ciąży i zsuwa się ku Wiśle. Gdyby brzeg rzeki
10  I,8 |       szelest duchów wracających ku zachodowi. Dopiero później
11  I,9 |   leżących krzyżem albo zgiętych ku ziemi, jakby kryli się ze
12  I,9 |       cieniów wzrok jego pobiegł ku światłu. I zobaczył w różnych
13  I,9 |        liberii.~Wokulski poszedł ku nim potrącając klęczących
14  I,9 |         wielkim szelestem poszli ku drzwiom zatrzymując się
15  I,9 |          na piwo.~Powóz odjechał ku miastu. Wokulski zmieszał
16  I,10|       ciągnąca się przez równinę ku południowi, kłębiła się
17  I,10|       sznur tyralierów i pobiegł ku badylom. My maszerowaliśmy
18  I,10|   wysługiwał się takim jak my, a ku starości chce mu się fagasować
19  I,11|    Meliton stały się częstszymi, ku zmartwieniu Rzeckiego, który
20  I,11|        młody człowiek.~- Idziemy ku Łazienkom? - spytał Wokulski.~-
21  I,11|  zobaczył parę ludzi pochylonych ku sobie i szepczących. Ustąpili
22  I,12|          dorożkę i kazał skręcić ku Alei Jerozolimskiej. Na
23  I,15|     Jerozolimskiej i skręcił nią ku Wiśle. Owiał go rześki wiatr
24  I,15|        pyłem. Szybko zwrócił się ku miastu i począł rozważać
25  I,15|  olbrzymiej świecy, pochylał się ku Bernardynom, widocznie pragnąc
26  I,18|       Krzeszowska, kornie zgięta ku ziemi; bije się w piersi
27  I,19|          tak siedział parę minut ku najwyższemu zdumieniu służącego,
28 II,1 |        gruzami... ~Szliśmy wciąż ku rogatkom. Od kilku minut
29 II,1 |    zabrał swój tłomoczek i szedł ku drzwiom. ~- Cóż to, nie
30 II,3 |       Zaniepokojony, pośpiesza i ku wielkiemu zadowoleniu dociera
31 II,3 |        daleko, ulica podnosi się ku niebu, dachy zniżają się
32 II,3 |         niebu, dachy zniżają się ku ziemi i wszystko znika. ~"
33 II,3 |       głowę na rękach i drzemał, ku wielkiej uciesze garsonów
34 II,3 |    niepodobne."~Powoli jednakże, ku największemu zdziwieniu,
35 II,3 |        Opery. Potem idzie (wciąż ku ogonowi) na lewo Szkoła
36 II,4 |    ścisnął go za rękę i popychał ku drzwiom. Na schodach pożegnał
37 II,7 |   słychać ją było w całym parku, ku wielkiemu zadowoleniu pani
38 II,7 |      narzeczoną w rękę i poszedł ku pałacowi. Teraz dopiero
39 II,7 |             Przejdźmy się trochę ku altance...~- Właśnie dopiero
40 II,7 |      Szli jakiś czas w milczeniu ku najdzikszej stronie parku.
41 II,7 |     przeciwnego końca alei szedł ku naszej stronie... ~Wokulski
42 II,8 |        do pani Wąsowskiej, która ku zdumieniu Wokulskiego przyjmowała
43 II,9 |       pomyślałem. Zwróciłem oczy ku drugiemu piętru od frontu.
44 II,10|          latach opamiętują się."~Ku wieczorowi wpada Wirski
45 II,10|      krokiem opuścił sądową salę ku zdziwieniu stójkowych, oskarżonych
46 II,12|          przez nią kupiec zwraca ku sobie wiele spojrzeń, nadziei
47 II,13|       obcy.~Pani Stawska umilkła ku wielkiemu zmartwieniu pani
48 II,15|       Wokulski znowu zwrócił się ku bufetowi, aby znaleźć posługacza,
49 II,17|    wszyscy obecni zwrócili głowy ku krzesłu, na którym siedział
50 II,17| łabędziom. Potem skręcił w aleję ku Pomarańczarni, na której
51 II,18|         cała ludzkość posuwa się ku lepszemu, czyli też wszystko
52 II,18|          wówczas świat toczy się ku dobremu, a jeżeli gałgany
53 II,18|   gałgany są mocniejsi, to idzie ku złemu. Zaś ostatecznym kresem
54 II,19|       należy i poszedł do sklepu ku wielkiemu zgorszeniu Szlangbauma,