Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |             jak głęboką mam ranę w duszy.~- Prawda, że nigdy nie
 2  I,5 |        któż nam broni mieć na dnie duszy jakiś ideał, o którym myśl
 3  I,7 |   spokojowi, jaki zapanował w jego duszy. Po całorocznej gorączce
 4  I,8 |         wszystko mi jedno".~Czuł w duszy dziwną pustkę, a na samym
 5  I,8 |          jest żadnym środkiem jego duszy, ale zwykłą, a może nawet
 6  I,9 |      wystarczy na zbawienie jednej duszy. Nie pójdę."~Po południu
 7  I,10|           że nie ma wcale Boga ani duszy, którą wymyślili księża,
 8  I,11| przebiegłego dyplomatę i żałował w duszy, że sam był zanadto szczery.~"
 9  I,11|    pomyślał Wokulski podziwiając w duszy mądre spojrzenie swego rywala
10  I,11|          nad nauką - zawsze miał w duszy ideę sięgającą poza kilka
11  I,12|           zostanie bez grosza przy duszy, jego urocza córka, którą
12  I,12|     wyszedł. Wokulski przyznawał w duszy, że ten oryginał, udający
13  I,13|            nie interesuje, w głębi duszy Szuman wierzył, że w świecie
14  I,16|           obłędu czuć taką ciszę w duszy, tak niezmierną ciszę?...
15  I,16|            odzywają się w ludzkiej duszy niby echa lepszego świata.
16  I,17|    górowały nad wszelkimi innymi w duszy Wokulskiego, że gdy wrócił
17  I,17|             z trwogą pytając się w duszy: czy Wokulski nie rozmyślił
18  I,18|          to sekreta twojej czarnej duszy, które kiedyś sprawiedliwość
19  I,18|            póki czas. Nie gub swej duszy i majątku i niezatruwaj
20  I,18|          opuścił sklep z goryczą w duszy. ~"Wszyscy odwracają się
21  I,18|          głos ukryty na samym dnie duszy - to darmo!... Stach wklepał
22  I,18|     rozpływa się przed oczyma jego duszy jak mgła. ~Rozejrzawszy
23  I,19|        spytał Żyd delektując się w duszy jej pięknością. ~- Słowo
24  I,19|        tego człowieka?... mówiła w duszy. - No, jeżeli ma nasze pieniądze,
25  I,19|      podoba mi się to!... ~I w jej duszy nieco przyćmił się wizerunek
26 II,2 |            ukłonem, myśląc w głębi duszy, że nie godzi się jednak
27 II,3 |          chaos panujący we własnej duszy. ~Nieraz przebiegając myślą
28 II,3 |      człowiekiem, chorym na raka w duszy. ~Był raz w teatrze "Varietes"
29 II,3 |           Obserwacje te zbudziły w duszy Wokulskiego nowe prądy,
30 II,3 |  rozjaśniał tajemnice jego własnej duszy. ~Raz, gdy siedział przed
31 II,5 |     zaciągnął do Paryża?"~I oczyma duszy widział szerokie i niezwykłe
32 II,5 |            uczuł jakąś przemianę w duszy. Przypomniał sobie swego
33 II,8 |          pełen głębokiego smutku w duszy, wyobrażał sobie chwilę,
34 II,8 |        zdawało i nawet śmiał się w duszy ze swych przywidzeń. Zdawało
35 II,8 |           bom wszędzie cząstkę mej duszy zostawił..."~Dokończyła
36 II,11|             rozpieszczona, ale bez duszy. Dla niej Wokulski tyle
37 II,12|           odpowiedziała nic, ale w duszy robiła sobie gorzkie wyrzuty,
38 II,12|         baronowa dla mojej żony. W duszy jestem demokratą, ale co
39 II,14|       wszystkie skarby tej pięknej duszy..."~Po dwa razy dziennie
40 II,15|      trybunał, który umie czytać w duszy człowieka, zobaczylibyśmy,
41 II,17|           siebie czując, że w jego duszy miejsce apatii zajmuje głucha
42 II,17|         wolna zaczęło się rodzić w duszy coś nowego: pragnienie pozbycia
43 II,17|      zakończyły się rozkładem jego duszy - ukojenie i spokój znajdował
44 II,17|      zbolałym i słabym, ale w jego duszy huczał jakiś potężny głos
45 II,17|        jednak, że w jego zranionej duszy, jak w świeżo zaoranym polu,
46 II,17|        sobie nowy i dziwny nastrój duszy. Zdawało mu się, że pękły
47 II,17|           chwałę.?..."~Stopniowo w duszy Wokulskiego coraz wyraźniej
48 II,17|     zapalił papierosa modląc się w duszy, żeby mógł zapanować nad
49 II,17|           Bom wszędzie cząstkę mej duszy zostawi! ~Cóż pan na to?...~-
50 II,19|            kłócił się z nim, ale w duszy przyznawał mu rację. ~Pewnego
51 II,19|          słowem człowiek szerokiej duszy.~- Oto właśnie!... - odezwał
52 II,19|         pan - rzekł - ludzie małej duszy dbają tylko o swoje interesa,