Tom,  Rozdzial

 1  I,1 | Wokulskiego. Zawsze wydawał mi się człowiekiem skrytym i dumnym. W kupcu
 2  I,7 |           wyrzutu:~- Mówiłaś z tym człowiekiem, Belu?...~- Tak i nie żałuję
 3  I,9 |            poprosiła za tym młodym człowiekiem?...~Wokulski spojrzał na
 4  I,10|           mówił Jan Mincel - z tym człowiekiem żyć nie mogę...~Przez cały
 5  I,11|            i tygrys może bawić się człowiekiem... Podłe, ale miłe... Mniejsza
 6  I,12|        nadal utrzymywać stosunki z człowiekiem, który opowiadał, że ja
 7  I,12|          Ja robię się jakimś innym człowiekiem... Zdaje mi się, że mi ktoś
 8  I,13|   rzeczywistości był niepospolitym człowiekiem, jako myśliwiec na lwy i
 9  I,14|        Wokulski jest chyba jedynym człowiekiem w Warszawie, z którym można
10  I,14|       bardzo miłym i dystyngowanym człowiekiem i wyznaję, że serdecznie
11  I,14|         zbyt etykietalnej stopie z człowiekiem tak użytecznym.~- Naturalnie -
12  I,16|          taki sposób... Baron jest człowiekiem dystyngowanym... ~Panna
13  I,17|       rubli i już nie chce gadać z człowiekiem!. ~
14  I,18|            Ignacy nie chce być tym człowiekiem, więc śpiesznie ucieka na
15  I,19|       umarł, Wokulski jest jedynym człowiekiem, któremu mogłabyś zaufać... ~-
16 II,1 |             ażeby mogła wyrabiać z człowiekiem podobne hece rzecz tak zwyczajna
17 II,1 |            ze trzy razy niedołęgą, człowiekiem nie znającym życia, potworem...
18 II,3 |       złudzeniem, ale rzeczywistym człowiekiem, chorym na raka w duszy. ~
19 II,3 |         Warszawie najszczęśliwszym człowiekiem - mówił do siebie. - Ale
20 II,6 |            może być najzacniejszym człowiekiem. ~- Tak, to jest dziwna
21 II,6 |         małżeństwo dla pieniędzy z człowiekiem, którego się nie kocha -
22 II,7 |           gdy prezesowa nazwała go człowiekiem niepospolitym, zaciekawiła
23 II,7 |           Była pewna, że pierwszym człowiekiem, który ją powita, będzie
24 II,7 |           Babcia mówi, że pan jest człowiekiem wielkiego charakteru; ja
25 II,7 |           uczeni i artyści. Jestem człowiekiem doświadczonym i zapewniam
26 II,8 |           złe umyka jak cień przed człowiekiem. "Zginiesz tu, kowalu!..." -
27 II,8 |        włóczył. Nie mogłabym żyć z człowiekiem, który tak kochał inną kobietę,
28 II,9 |   półgłówkiem, albo źle wychowanym człowiekiem, ażeby tak piękną kobietę
29 II,11|        wyższym nad wszelką wartość człowiekiem, więc - i on powinien być
30 II,11|           jesteś pan zbyt poważnym człowiekiem, ażebyś nie miał powiedzieć,
31 II,11|           strzelili... Ale że jest człowiekiem, więc musi wycierać obce
32 II,11|            że Wokulski jest godnym człowiekiem?...~- Ach, dobry panie Rzecki,
33 II,12|       odważył się być samodzielnym człowiekiem; nieraz sprzeczał się z
34 II,12|    słabości, był z gruntu uczciwym człowiekiem. W sądzie o ludziach nie
35 II,12|           jego opinii. Był przecie człowiekiem, który ma swój własny program,
36 II,12|        wydawał jej się przystojnym człowiekiem, ale nic ją nie obchodził.
37 II,12|          najbardziej nadzwyczajnym człowiekiem, jaki istniał na ziemi.~
38 II,13|          Ideałem nie, ale dzielnym człowiekiem.~- Który wydobył rachunki
39 II,13|          Jeżeli nie interesuje się człowiekiem, który ją ubóstwia...~-
40 II,15|         zapytujący:~"Chcesz zostać człowiekiem?"~"Co to jest człowiek?..." -
41 II,16|    Okropność, co się zrobiło z tym człowiekiem przez jedną dobę!~Kiedym
42 II,17|        ocknął się. Był znowu tylko człowiekiem zbolałym i słabym, ale w
43 II,17|        gabinecie; już przestał być człowiekiem i zaczyna robić się czymś
44 II,17|            a Wokulski jest jedynym człowiekiem, któremu mogłem powierzyć
45 II,17|            ze Szlangbaumem, jako z człowiekiem bardzo zdolnym i myślącym
46 II,17|           się, że już jest zmarłym człowiekiem, który patrzy na własny
47 II,17|            zemsty nad tego rodzaju człowiekiem.~"Wolałbym zastanawiać się
48 II,17|            jest. Gdyby Starski był człowiekiem przyzwoitym i nie awanturował
49 II,19|       Ignacy, ujmując się za takim człowiekiem - odparł gwałtownie radca. -
50 II,19|        nabrał sił nagadawszy się z człowiekiem, który nie tylko rozumiał