Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |            ciężko schylając się do ziemi, ażeby wypukać popiół z
 2  I,5 |         biskupi, wizerunki Boga na ziemi, wysocy urzędnicy, których
 3  I,5 |           społecznych i trzęsienia ziemi, a nareszcie dzieci, małe
 4  I,5 |        stopami dreszcz wylęknionej ziemi.~Wtedy zdało się jej, że
 5  I,5 |         światła, tajemnice nieba i ziemi, jakich dotychczas nie wypowiedziano
 6  I,7 |     nadziei... Głupie życie!... Po ziemi gonimy marę, którą każdy
 7  I,8 |          górze i każdy człowiek na ziemi wyobraża sobie, że idzie
 8  I,8 |         pełen goryczy, że ten płat ziemi nadrzecznej, zasypany śmieciem
 9  I,8 |          człowiek kłaniając się do ziemi.~Odszedł, lecz przystawał
10  I,8 |            się i nagle zobaczył na ziemi swój własny cień. Potem
11  I,9 |       szczególna. Że jak kiedyś na ziemi pracowały potężne sily dźwigając
12  I,9 |           krzyżem albo zgiętych ku ziemi, jakby kryli się ze swoją
13  I,9 |         Jeden (dawno już zeszedł z ziemi), który modlił się i dźwigał
14  I,9 |            obok krzyża leżącego na ziemi wciąż klęczała młoda dziewczyna
15  I,9 |            czegoś więcej nad grudę ziemi.~- Nie ma - ciągnęła prezesowa
16  I,10|          prawie dotykając brzuchem ziemi.~Tym razem odezwało się
17  I,10|        chmur, kotłujących się przy ziemi.~- To baterie, a tam płoną
18  I,10|       ludzi: jeden leżał twarzą do ziemi, wyciągnięty jak struna,
19  I,10|          poznałem, że nie stoję na ziemi, ale na człowieku, który
20  I,10|            wówczas nastanie raj na ziemi, kiedy wszystko będzie wspólne:
21  I,11|          Człowiek jest przykuty do Ziemi jak ostryga do skały..."
22  I,12|        chwilach świadomości, że na ziemi jeszcze chyba istnieją czarodzieje
23  I,15|            popiołów nie zostały na ziemi. ~Stopniowo jednak uspokoił
24  I,15|      lepszym położeniu odnośnie do ziemi i tyle go obchodzi statua
25  I,16|        zniknąć muszą z powierzchni ziemi...Tylko oszczędność i praca!...
26  I,17|           pan. Za parę lat jeszcze ziemi dokupi, bo stołuje się u
27  I,17|            w tej chwili odjechał z ziemi bystry prąd czasu zostawiając
28  I,18|              Są rzeczy na niebie i ziemi... ~- Hum!... hum!... -
29  I,18|      Krzeszowska, kornie zgięta ku ziemi; bije się w piersi i co
30  I,18|              mówi kłaniając się do ziemi zakrystian. ~- Dziesięć
31  I,18| zakrystianowi, który schyla się do ziemi. ~- Zobaczy jaśnie wielmożny
32  I,19|                 Żyd ukłonił się do ziemi i cofając się tyłem, opuścił
33 II,3 |        niebu, dachy zniżają się ku ziemi i wszystko znika. ~"No,
34 II,4 |            nieszczęść mnoży się na ziemi przez nieopatrzne wynalazki. ~-
35 II,4 |       człowiek ma prawo wypędzić z ziemi przynajmniej tygrysy ucharakteryzowane
36 II,4 |        Mojżesz, który do obiecanej ziemi prowadzi jeszcze nie urodzone
37 II,6 |           za ubranie, kładł się na ziemi, jakby domagając się pieszczot,
38 II,6 |      święte uczy: "Co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie..."
39 II,8 |         Wokulski niedaleko niej na ziemi. W tej chwili na brzegu
40 II,8 |          mu się, że całą naturę od ziemi do nieba ogarnia w jednym
41 II,8 |         krótkim stanem i połami do ziemi i obficie wytarł sobie włosy
42 II,10|       wazony pełne próchna zamiast ziemi ; na kosztownych obiciach
43 II,12|       człowiekiem, jaki istniał na ziemi.~Po powrocie Wokulskiego
44 II,15|     Niegdyś wierzyłem, że są tu na ziemi,~Białe anioły z skrzydłami
45 II,15|           zmęczony, więc usiadł na ziemi, obok dzikiej gruszki, co
46 II,15|        Wokulski przytulił twarz do ziemi. Zdawało mu się, że z każdą
47 II,15|            Wokulski podniósł się z ziemi i zaczął iść do stacji.
48 II,17|          raniona dusza uciekłszy z ziemi błądzi po jakichś czarodziejskich
49 II,17|          znasz..." A ona siadła na ziemi i w płacz: "Żeby go Bóg