Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |       Cały sekret polega na tym, żem miał bogatego wspólnika
 2  I,8 |        moją praktykę ogłosiwszy, żem wariat...~Znowu wrócił do
 3  I,9 |    pamiętał, ale sobie wyrzucam, żem zapomniała o człowieku.~
 4  I,10|   zrobiło mi się na Podwalu tak, żem nie mógł wytrzymać. Poszedłem
 5  I,10|   otoczyły nas takie kłęby dymu, żem nic dalszego nie mógł dojrzeć.
 6  I,10|    uszach spotęgował mi się tak, żem w końcu nic nie słyszał,
 7  I,10|     przed oczyma i zdaje mi się, żem zemdlał.~Ocknąłem się na
 8  I,10|  Zamościu bawiłem rok z czymś. A żem dobrze drwa rąbał, więc
 9  I,10|          ciężka paka; istny cud, żem nie stracił życia. Pod Kurowem
10  I,10|       zaczęło mi się tak trząść, żem chwilę musiał odpocząć.~
11  I,10| właściwie, ale Bóg mi świadkiem, żem chciał jak najlepiej. Wreszcie
12  I,12|   bandytów... Wywdzięcza mi się, żem go wydobyła z nędzy!...
13  I,12|          go wydobyła z nędzy!... Żem kupiła jego konia!...~Tymczasem
14  I,12|        jaki ja już stary jestem, żem od razu tego nie pomiarkował.
15  I,13|    pilnie badać oczy.~- Myślisz, żem zwariował? - spytał go Wokulski.~-
16  I,13|         interes... Przekona się, żem go nie mistyfikował, ale -
17  I,19|       sposobność... ~- Powiedzą, żem zwariował - przerwał mu
18 II,1 |          ale jeszcze dziwię się, żem ich nie zauważył dawniej. ~
19 II,1 |          ale było mi tak tęskno, żem zaraz poszedł do Lesisza,
20 II,2 |    którego wypędzają Szwaba... A żem nie miał żony i dzieci,
21 II,4 |            Jutro przekonam pana, żem nie filut ani wariat - odpowiedział
22 II,4 |    spytał Wokulski. ~- Klnę się, żem nic nadzwyczajnego nie słyszał -
23 II,5 |          ale mówi mi zawiadowca, żem się omylił i zamówił konie
24 II,5 |         jutro. Szczęście, panie, żem telegrafował dziś z drogi.
25 II,6 |         wszystkim przy obiedzie, żem cię sprowadziła z prostej
26 II,8 |    wybrała... Moje nieszczęście, żem ją poznał..."~Wjechali na
27 II,9 |          donieść pani Stawskiej, żem pisał do Wokulskiego w sprawie
28 II,9 |        doszedłem do przekonania, żem bywał za rzadko. W jej mieszkaniu
29 II,9 |          Wokulski spostrzegłszy, żem już skończył czytanie.~-
30 II,9 |             Męko Chrystusowa!... Żem go nie trzasnął kuflem w
31 II,10|      dodał:~- Bardzo mi przykro, żem panią sądził, i bardzo mi
32 II,11|         mnie porwała wściekłość, żem kazał przynieść piwa, a
33 II,11|     zarzucano i za co?... Za to, żem zrobił majątek i dałem byt
34 II,13|          na mnie takiego bolaka, żem musiał leżeć w domu, i jeszcze
35 II,17|      boleści; bo zdawało mi się, żem spostrzegł w sobie tę płodną
36 II,17|   kręciłem się w waszym świecie, żem w końcu utracił najcenniejsze
37 II,17|         tam!... Przepraszam cię, żem tu przyszedł...~- Ty mnie
38 II,17|          szulerki, jest pewność, żem nie kradł i nie oszukiwał...
39 II,17|   poglądów; muszę jednak wyznać, żem przegrał, i to nie z winy
40 II,17|      momencie serce mi zemdlało, żem się nawet bał zejść z górki,
41 II,17|       świadczę - ona odpowiada - żem go tylko wtedy widziała..." "
42 II,17|          wtedy do łba strzeliło, żem mu odpowiedział: "Widziałem,
43 II,17|     wszystko tylko z tego idzie, żem do niej przywiązany. Bo
44 II,17|    Niechby tam miała gachów.~Ale żem ją lubił, więc przez to
45 II,17|        zawsze ślepe. Mówię panu, żem przechorował ten wypadek.~-
46 II,17|         odczuwałem moją niewolę, żem po prostu nie śmiał patrzeć
47 II,17|        co mi na myśl przyszło?~- Żem oszalał.~- Coś na kształt
48 II,17|       wyszczerzają na mnie zęby, żem maruder... Wiem, że cokolwiek
49 II,19|         tak przedtem pracowałem, żem się przepracował.~Od tej