Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |      grabieżcą, miałem względny spokój. Ale gdym oderwał się od
 2  I,5 |         odzywa się: "A dajże mi spokój" , albo po prostu : "Głupia
 3  I,7 | lokajami!... Pierwszy raz czuję spokój... o Boże... A tak go bardzo
 4  I,8 |    przypomniał sobie niezmierny spokój syberyjskich pustyń, gdzie
 5  I,10|         ale że umarła, więc dał spokój. Mówią nawet, że truł się
 6  I,11|          Przy niej jednej czuję spokój i zapominam o trapiącej
 7  I,17|     Wokulskiego zasiadł radosny spokój. ~Przypominał sobie każdy
 8  I,17|    słabość do Belci... ~- Dajże spokój... Wracają!... - przerwał
 9  I,18|       więcej tymi słowy: ~- Daj spokój... co ci po tych głupstwach!... -
10  I,18|          że w świątyni znajdzie spokój, przyjemny chłodek, a nade
11  I,18|  kobieta, której mienie, honor, spokój.... ~Nagabany adwokat ucieka
12  I,18|          której mienie, honor i spokój... ~- Co mi tam honor -
13  I,19|     cele... ~- A dajcież mi raz spokój z tym waszym ogółem!... -
14  I,19|      panna Florentyna. ~- Dajże spokój, Belciu - mówiła składając
15  I,19|    stanika. - Moja droga, dajże spokój! - oburzyła się panna Izabela. -
16 II,1 |      przed przyjacielem? ~- Daj spokój - rzekł podnosząc się z
17 II,2 |     oszczędnością... ~- Daj pan spokój! - przerwał młody człowiek. -
18 II,2 |       niepewność ta zatruwa nam spokój. Ale ja, wyznam szczerze,
19 II,3 |         Ścieki... No, dajcie mi spokój!" - mówił. ~Zgasił świecę.
20 II,4 |    podał mu sto franków. ~- Daj spokój - uśmiechnął się Geist -
21 II,6 |        nie mogą, że zabrałam im spokój, i tam dalej... A ten odpowiada
22 II,7 |     Dobrze, dobrze... Dajmy już spokój tej zabawie - zakończył
23 II,7 |      pani Wąsowska. ~- Dajże mu spokój - przerwała prezesowa. -
24 II,8 |            Eh! dajcie mi święty spokój z rydzami... Jestem taki
25 II,8 |    razem, czuł jakiś niezmierny spokój, jakby cała dusza jego i
26 II,8 |         i znowu powrócił mu ten spokój, jaki miał zawsze w jej
27 II,8 |             Nawet dziwił go ten spokój.~Przeszli jeszcze kilkanaście
28 II,8 |      Wokulskiemu znowu powrócił spokój. Nie rozpaczał już, że panna
29 II,8 |     stłumionym głosem. ~- Dajże spokój, to się na nic nie zda...
30 II,9 |   poszlę stróża...~- A dajże mi spokój z komornem i rządcą - mruknął
31 II,9 |   interes.~- Niech mi da święty spokój!- odparł machnąwszy ręką.~
32 II,12|    znajdował jeżeli nie zupełny spokój, to przynajmniej ukojenie...~
33 II,13|    zdeptanej kobiecie przyniósł spokój i przebaczenie.~W końcu
34 II,13| kasjerką.~- Bój się Boga, dajże spokój!... - zawołał przestraszony
35 II,14|    baronowę... Dopieroż miałbym spokój w domu!... Jaka byłaby ona
36 II,15|      się marnować!...~- No, daj spokój, Maruszewicz - uspakajał
37 II,17|   Tymczasem nie...~- No, to daj spokój leczeniu.~- Mogę podsunąć
38 II,17|         jego duszy - ukojenie i spokój znajdował tylko w literaturach
39 II,17|         coś powiedzieć, ale dał spokój. Pogadali jeszcze o rzeczach
40 II,17|    sklepu...~"Aaa... dajcież mi spokój !" - mruknął.~Wziął się
41 II,17|       zbyt silne słowo.~- Dajże spokój, nie jestem ślepy ani głupi...
42 II,17|         niej dopiero znajdziesz spokój i szczęście...~Wokulski
43 II,17|    zaznacie biedy.~- Tfy! dajże spokój!... Ziemia by się zapadła,
44 II,17| technologicznej?~- Dajże mi pan spokój ! Wolę pojechać do gotowej
45 II,17|         i nie dający się opisać spokój w sercu.~Już nic drażnił
46 II,17|       półgłosem.~- Dajże mi pan spokój!... Ubogiej żony nie wykarmię,
47 II,19|         bo w jej domu znajdował spokój w najcięższych czasach dla
48 II,19|     wyjść za mąż?~- Daj jej pan spokój... to dziwna kobieta... -