Tom,  Rozdzial

 1  I,8 |        handlarza wybierzesz sobie konia, a po świętach przyjeżdżaj
 2  I,8 |         kroków dalej wyprzężonego konia.~- Co się to stało?~- Koń
 3  I,9 |       wyobrażał sobie siadłszy na konia w karuzeli, że jest wielkim
 4  I,10|           kapitan i podciął swego konia.~Staliśmy na wzniesionym
 5  I,10|      furgonistów; każdy prowadził konia objuczonego pakami. Naprzeciw
 6  I,10|     siodła; Katz przebił bagnetem konia z pierwszej pary, a kanonier
 7  I,12|             Chyba im wystarczy?..~Konia oddam berejterowi, niech
 8  I,12|          sobie posiadać podobnego konia... Jest ogromna szansa wygranej,
 9  I,12|       obiedzie pójdziemy obejrzeć konia?~- O, naturalnie...~- Niech
10  I,12|           poznawszy bliżej zalety konia. Oni przecież nie zetkną
11  I,12|         nędzy!... Żem kupiła jego konia!...~Tymczasem na dole praczki
12  I,12|        podcinał źle manewrującego konia, przy czym krzywił się jeździec.
13  I,12|          chwili usiłował zsiąść z konia i już do końca życia nie
14  I,12|         ja sprzedałem w Lubelskie konia, co miał koler!... Takich
15  I,12|          w udzie... Ja sprzedałem konia, co miał koler!... Żebym
16  I,12|          pewnym, że mu pan ustąpi konia...~- Nie mogę.~- Pojmuję
17  I,13|           że dżokej ogląda go jak konia: ode łba do pęcin, i wykonywa
18  I,13|           Znowu plunął na długość konia i poszedł w stronę trybuny,
19  I,13|         się majątku, dziś puszcza konia na wyścigach... Ha! myślę,
20  I,13|            Nie weźmie, już ćwiczy konia...~- Ale... ale... Brawo
21  I,13|        wyścigach?...~- Puszczałem konia i nawet wziąłem nagrodę.~
22  I,13|            całą wygraną i wartość konia oddał damom na ochronkę,
23  I,14|           Wokulski nagrodę i cenę konia złożył na ręce panny Izabeli,
24  I,14|   podstawił baronowi nogę kupując konia... Całą wygraną (stanowczy
25  I,16|      potem: "kocha mnie" - "kupił konia wyścigowego" - "pojedynkował
26  I,16|          darować, że kupiłem jego konia... ~Chwilę patrzyła na niego
27 II,2 |            Schwycił za szyję jego konia, pocałował goi krzyknąwszy:
28 II,3 |          o człowieka, ale nawet o konia dając mu gładkie gościńce;
29 II,6 |     godzin sześć razy zsiadałem z konia, a pięciu minut nie miałem
30 II,6 |       Nareszcie Wokulski siadł na konia, pani Wąsowska niecierpliwie
31 II,6 |        minut. Nagle pani osadziła konia na miejscu, była zarumieniona
32 II,6 |   popatrzyła, potem nagle zacięła konia i skręciła na prawo, w pole,
33 II,6 |          teraz Wokulski zatrzymał konia. Stał na wzgórzu, nad łąką
34 II,6 |           góry, zwróciła do niego konia i zawołała niecierpliwie: ~-
35 II,6 |              Wokulski zeskoczył z konia. ~- Zsiądzie pani? - zapytał. ~-
36 II,6 |              Nie. Wtedy trzasnęła konia szpicrózgą i poleciała cwałem
37 II,6 |          Wokulski powoli siadł na konia. Niewysłowiony żal ścisnął
38 II,6 |          Wąsowska nagle zawróciła konia i bystro patrząc na Wokulskiego
39 II,6 | węgierskiej, więc kiedy wsiądę na konia, szaleję i plotę niedorzeczności.
40 II,7 |        powóz. Przed pałacem oddał konia chłopcu, a innemu chłopcu
41 II,7 |          poczęstować cukrem swego konia, który tak go dziś dobrze
42 II,8 |          Każ sobie jutro osiodłać konia, przejedź się po polach
43 II,8 |          śniadaniu kazał osiodłać konia i wyjechał pod pozorem obejrzenia
44 II,8 |       Wjechawszy do lasu zsiadł z konia i prowadził go za cugle. ~
45 II,8 |         śmiejąc się. Zeskoczyła z konia i oddała cugle Wokulskiemu. ~-
46 II,8 |     marzyć.' ~Kazałam sobie podać konia, i otóż znajduję pana siedzącego
47 II,8 |       pozwoleniem - rzekła biorąc konia za uzdę. - Czy nie myślisz
48 II,8 |          ją i sam wsiadł na swego konia. Pani Wąsowska była rozdrażniona.