Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |         Alboż ja do ciebie mam żal ?...~- Tym mniej możesz
 2  I,6 |   karetą, a jednocześnie czuje żal do nieba, że jest takie
 3  I,6 |      Panna Izabela odczuwa ten żal i kto wie, czy gdyby w tej
 4  I,6 |       a w jej sercu wzmaga się żal, wstyd i niepokój. Spojrzenie
 5  I,6 |       niej żalu.~- Gdyby tylko żal. Ja boję się, że ona ma
 6  I,6 |       duszę znowu targa gniew, żal i wstyd. Ciotka ją przeprosiła,
 7  I,8 |       przyjął, lecz wahał się. Żal mu było opuścić miasto,
 8  I,8 |     dlaczego ogarnia mnie taki żal?"~Szedł Oboźną pod górę,
 9  I,9 |         szczęście... Sam tylko żal nie przeszedł i pozostał,
10  I,10|      strach, ale tak coś jakby żal i ciekawość...~Skrzydłowe
11  I,10|      jakim był nasz poprzedni. Żal mi jednak było mego pokoju,
12  I,11|      cieniu drzew. Opanował go żal i szyderstwo.~"Oto są szczęśliwi
13  I,12|    jutro; teraz do widzenia.~- Żal mi pana - odpowiedział adwokat
14  I,14|        zanosząc się od płaczu; żal jej było oddanego sługi,
15  I,14|        nocy parę razy płakała. Żal jej było tego nadzwyczajnego
16  I,17| uczucie niesmaku, a ocknął się żal po pannie Izabeli. ~"Tak
17  I,19|   irytacja, a nade wszystko... żal do ludzi. Pomyśl tylko:
18 II,1 |       siedział nad książkami. ~Żal mi się zrobiło biedaczki,
19 II,1 |        się za słowa, które jej żal dyktuje. ~Od tego dnia bardzo
20 II,6 |        na konia. Niewysłowiony żal ścisnął mu serce, gdy pomyślał: ~"
21 II,7 |    Bardzo żałuję, że może mieć żal do mnie. Nieraz wyrzucam
22 II,8 |    panna Izabela: ~- Bardzo mi żal będzie Zasławka... "Żal?..." -
23 II,8 |        żal będzie Zasławka... "Żal?..." - pomyślał Wokulski,
24 II,8 |     począł wpływać mu do serca żal strugą tak cienką jak łzy,
25 II,9 | dziwniejszego uczucia; było mi żal, że pani Stawska nie dostanie
26 II,11|           Ha! próbuj pan... Na żal po kobiecie jedynym lekarstwem
27 II,11|        u tej magazynierki? ale żal mi było Stacha. Tak mienił
28 II,12|        Malborg miał nawet o to żal do Wokulskiego; lecz ze
29 II,12|       to nazwisko; czuła jakiś żal, nie wiedziała jednak, czy
30 II,13|   ulicy spostrzegł się i uczuł żal do Szumana.~"Ot, przyjaźń
31 II,13|      chwila, że Wokulski uczuł żal do panny Izabeli. Jak można
32 II,13|       bo był bardzo zmieniony. Żal mi go.~- O, niech pani będzie
33 II,13|  wzruszony, że pani Wąsowskiej żal go się zrobiło.~- No, no -
34 II,15|      głazem..." Śmiech, płacz, żal, pisk, niesforne okrzyki,
35 II,15|    Wokulski czuł, że ten mrok, żal i smutek wypływał z jego
36 II,15|    bycie pozostanie ci wieczny żal?..."~"Co to jest żal?...
37 II,15|   wieczny żal?..."~"Co to jest żal?... Mogę być wszystkim."~"
38 II,15|  rozpacz po tym, co stracił, i żal za tym, czego nie dosięgnął!...~"
39 II,17|       jego miejsce znowu zajął żal i smutek.~Przez kilka następnych
40 II,17|        tylko miłość, ale nawet żal do panny Izabeli. Bo jeżeli
41 II,17|      jednak... Rozumiem pański żal do nas, ależ... są jakieś
42 II,17|        wszelkich obowiązków.~- Żal mówi przez pana... - odparł
43 II,17|   zabierając się do wyjścia. - Żal słuszny, ale może niewłaściwie
44 II,17|      nie widzą, tego sercu nie żal; ale jak raz zobaczą...~
45 II,17|   zabiję na miejscu. Taki mnie żal zdjął. Ale wnet przyszło
46 II,17|         więc przez to taki mam żal i złość, że się we mnie
47 II,17|        do Skierniewic, czy jej żal i wyrzuty?..."~Do rana nie