Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |               choćby i Napoleona nie stało. Ale i Napoleon się znajdzie.~-
 2  I,3 |             zacznie, kiedy brata nie stało... Oj! nieszczęśliwa ja
 3  I,4 |             nasz, ach! co się z tobą stało?..."~Ach, co się ze mną
 4  I,4 |                   Ach, co się ze mną stało...~- Nic nie rozumiem -
 5  I,5 |       dworach. Za to jego mieszkanie stało się ogniskiem eleganckiego
 6  I,6 |             gniazda, na niebo, które stało się jednolicie szarym, bez
 7  I,8 |      wyprzężonego konia.~- Co się to stało?~- Koń złamał nogę - odparł
 8  I,9 |        chwilkę... Ach, co się ze mną stało!..." - dodał czując, że
 9  I,10| przemieszkaliśmy razem, coś dziwnego stało się z Janem. Nagle zerwał
10  I,10|             leżącego człowieka.~Wtem stało się coś nieoczekiwanego.
11  I,10|         wojak... Z nim się coś złego stało...~Porwał z komina łuczywo
12  I,11|             pożądane jest, ażeby się stało centrum takowego...~- A
13  I,12|              chwilą obojętne zwierzę stało mu się sympatycznym i interesującym.~
14  I,16|      pozbyłbym się majątku...No, już stało się: za to dziś go mam...
15  I,17|           Nie rozumiem, co się z nim stało... ~- Daje pieniądze, więc
16  I,17|              tęczy.~Zresztą wszystko stało na miejscu: słońce i drzewa,
17  I,18|           aktorów... No i dobrze się stało. Pysznie gra ten facet i
18  I,18|              że naprawdę nic się nie stało, wraca na swoją pościel.
19  I,19|     interesantów?... A nuż w dodatku stało się jakie nieszczęście?:..
20  I,19|             takim negliżu... Cóż się stało?... ~- Nic, ojcze - odparła
21 II,2 |         eks-obywatel, a jego oblicze stało się tak rumiane jak nos. ~-
22 II,3 |          biegali, jakby w tej chwili stało się coś; za oknem, na ulicy,
23 II,3 |              Warszawy, było już tu i stało za progiem. ~Umył się, włożył
24 II,5 |        zrobili nam figla! ~- Cóż się stało?~- Musimy czekać na konie -
25 II,7 |        Bardzo cieszę się, że się tak stało, że pan nic nie straci,
26 II,8 |          Odjechała. Całe towarzystwo stało w ganku patrząc na powóz,
27 II,11|            Wokulski.~- Cóż się znowu stało? Przecie wczoraj był w ratuszu
28 II,11|             mieszka książę.~Na ulicy stało kilka karet, inne jeszcze
29 II,11|              A wiesz, doktór, co się stało ze Stachem?~- Cóż, złamał
30 II,12|              znaczy mamo ?... Co się stało ?... - spytała.~- Nic, nic,
31 II,13|        robiła żadnego.~- I jakże się stało, że chcesz żenić się z nią?~-
32 II,15|      szaleństwo. Kiedy się to jednak stało, musiał przyznać, że od
33 II,15|              nic i nikomu, co się tu stało. A oto masz... dla dzieci...~
34 II,15|           ani słowa o tym, co się tu stało...~- Tak mi Boże dopomóż,
35 II,16|              Kiedym go pytał: co się stało? dlaczego wrócił? z początku
36 II,17|     francusku i językowi nic się nie stało, więc chyba nie zaszkodzi
37 II,17|            jakby co między mną i nią stało... Nawet pocałować jej nie
38 II,17|              głosem.~- Cóż się z nią stało? - zdziwił się Ochocki.~-
39 II,19|              półgłówek!...~- Cóż się stało?... - zapytał pan Ignacy,
40 II,19|          góry wiedząc, o kim mowa.~- Stało się, że już przed tygodniem
41 II,19|            mi pan powiedzieć, co się stało z Łęckim?... - ciekawie
42 II,19|          świat przebudują. I cóż się stało?... Świat nie poprawił się,
43 II,19|           ból w ramionach.~- Cóż się stało?... - zapytał słabym głosem.~-
44 II,19|         gruzami, czy, broń Boże, nie stało się nieszczęście. I dopiero,
45 II,19|             to?... - powtórzył. - Że stało się, co przepowiadałem Wokulskiemu
46 II,19|                 naszemu panu coś się stało...~Szlangbaum ostrożnie
47 II,19|              Panie doktorze, coś się stało naszemu panu. Prędzej, panie! ~