Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |            do panien.~Tylko August Katz, pracujący przy mydle, nie
 2  I,3 |           ulicy zjawiał się August Katz, zdejmował surdut, kładł
 3  I,3 |         Mincel, Jan Mincel, August Katz, a na końcu ja. Każdy całował
 4  I,3 |          młodzi Minclowie i August Katz, a następnie ja z pryncypałem.
 5  I,3 |      porobionych oszczędności: ja, Katz, dwaj synowcy i służba.
 6  I,3 |         hyclów Szwabów. Nieprawda, Katz?~A August Katz zmrużył oczy
 7  I,3 |          Nieprawda, Katz?~A August Katz zmrużył oczy i dalej krajał
 8  I,3 |            nas, a nawet ktoś (może Katz?...) wybił nam jednego dnia
 9  I,3 |          na górę i szukali stryja, Katz poleciał na ulicę szukać
10  I,10|         Ażem drgnął. Był to August Katz, odziany jak wypadało na
11  I,10|         Grzybowski w milczeniu, bo Katz nigdy nic nie mówił. Fura
12  I,10| października 1849 roku, pamiętasz, Katz, niezapomniany przyjacielu?
13  I,10|           z garnka i widzę ciebie, Katz, jak dla nietracenia czasu
14  I,10|     zapalałeś fajkę u ogniska.~Ej! Katz, jeżeli w niebie nie ma
15  I,10|           Ty tylko rozumiesz mnie, Katz, bośmy to obaj widzieli.
16  I,10|         piętnaście armat - mruknął Katz, który w podobnych chwilach
17  I,10|         niebie nie słyszał, bracie Katz, ten nie zna się na muzyce!...
18  I,10|     przyklęknąć.~Wtedy (pamiętasz, Katz?) Kratochwil, który klęczał
19  I,10|               odezwałeś się wtedy, Katz - i to ma być bitwa?...
20  I,10|     pazurki!... - zawołałeś wtedy, Katz.~A w tej chwili granat przeleciał
21  I,10|            zapach prochowego dymu; Katz przemówił coś do mnie, alem
22  I,10|       dojrzeć. Widziałem tylko, że Katz, który ciągle strzelał,
23  I,10|           Wiesz ty - rzekł do mnie Katz - że już po jedynastej?...~-
24  I,10|         krzyczał nieludzkim głosem Katz rwąc się naprzód. A że nie
25  I,10|         ściągali woźnicę z siodła; Katz przebił bagnetem konia z
26  I,10|         przewróciłem go na ziemię. Katz i jego chciał przebić.~-
27  I,10|            mieszasz?... - krzyknął Katz na oficera i - oprzytomniał.~
28  I,10|      westchnął oparty na karabinie Katz, którego znowu opanowała
29  I,10|            Dowiedziawszy się o tym Katz rzucił szpadę na ziemię (
30  I,10|             Pamiętam, że tego dnia Katz kręcił się około prochowni,
31  I,10|            zmykać do nieba?... Ej! Katz, węgierska piechota nie
32  I,10|        nawet wrony uciekały, tylko Katz był pochmurny. On najczęściej
33  I,10|            nie rozbudzi! - mruknął Katz.~Siedział na ławie naprzeciw
34  I,10|      smutno patrzył w ogień.~- Ty, Katz, niedługo w sprawiedliwość
35  I,10|          bronią w ręku! - krzyknął Katz. - Głupi wy i ja z wami...
36  I,10|           nie ma Węgier! - mruczał Katz. - Równość... nigdy nie
37  I,10|          mydła...~Zmiarkowałem, że Katz jest bardzo chory. Zbliżyłem
38  I,10|           i zaświecił. Spojrzałem. Katz leżał na barłogu skurczony,
39  I,10|       ciągle się mylił.~Ej! bracie Katz, cóżeś ty zrobił najlepszego?...
40  I,10|           A wtedy myślę, że to ty, Katz, idziesz na zmianę warty
41  I,10|     wyświstywały hasła, pamiętasz, Katz?...~Taki stan rzeczy w osobliwy
42 II,9 |           szczęśliwi. A ja?... Ej, Katz, mój stary przyjacielu,
43 II,16|              Kto wie, stary kolego Katz, czy nie najmądrzej postąpiłeś?
44 II,16|        bodaj kości kamratów... Ej, Katz, ej, Katz!... pamiętasz
45 II,16|          kamratów... Ej, Katz, ej, Katz!... pamiętasz ty ten dym,
46 II,19|        uczciwych ludzi - myślał. - Katz palnął sobie w leb, Wokulski