Tom,  Rozdzial

 1  I,1 |        do końca, niespełna w rok rzucił szkołę...~- Cóż robił?~-
 2  I,1 |              Ten jednak, wariat, rzucił wszystko i pojechał robić
 3  I,2 |        Wbiegł Paweł ze ścierką i rzucił się do nóg przybyłemu.~-
 4  I,3 |               dodał pan Raczek i rzucił czapkę na stół.~- Ale z
 5  I,4 |          wypił wino, a kieliszek rzucił na ziemię. Szkło rozbiło
 6  I,6 |          zanim usiadł przy niej, rzucił okiem w duże lustro na ścianie.
 7  I,9 |     jarmarcznej dobroczynności."~Rzucił rulon do kasy i w piątek
 8  I,10|     gdzie ty idziesz?...~A potem rzucił się na moje łóżko szlochając
 9  I,10|     karabin.~Wtedy rozwścieczony rzucił się na mnie, ale stojący
10  I,10|     Dowiedziawszy się o tym Katz rzucił szpadę na ziemię (byliśmy
11  I,12|    czarodzieje i że jeden z nich rzucił na niego klątwę. Wtedy mówił
12  I,13|      baron i pochwyciwszy kamasz rzucił nim za cofającym się kamerdynerem.
13  I,13|          krzyknął ktoś.~Wokulski rzucił pistolet na ziemię i zeszedł
14  I,14|    ogromny cień.~Był ktoś, który rzucił parę tysięcy rubli na dobroczynność
15  I,14|          który na kwestyjną tacę rzucił rulon półimperiałów. Ach,
16  I,17|        ja ci zwrócę... ~Inkasent rzucił mu się do nóg. ~- Za pozwoleniem!...
17  I,18| zdobytego majątku..."~Pan Ignacy rzucił okiem na wiersz ostatni,
18  I,19|        sine plamy na policzkach. Rzucił się na fotel i oparłszy
19  I,19|      bohaterstwa... zacny!... ~I rzucił mu się na szyję, omal nie
20 II,1 |          i zielonymi firankami), rzucił handel, a natomiast począł
21 II,1 |          Swój balon z wiatrakiem rzucił w kąt, gdzie go niebawem
22 II,3 |      zupełnie saloniku: Wokulski rzucił się na łóżko, Suzin wyszedł
23 II,3 |         Grand Hôtel... ~Wokulski rzucił trzy franki dorożkarzowi,
24 II,3 |        Raz będąc w obserwatorium rzucił okiem na klimatyczną mapę
25 II,4 |          odparł Geist. ~Wokulski rzucił się na krześle; przez chwilę
26 II,4 |          ze szwajcarem mimo woli rzucił okiem na książki i z radosnym
27 II,4 |          najśpieszniej..."~Nagle rzucił pióro: jakaś trwoga opanowała
28 II,7 |          Wokulski zdmuchnął ją i rzucił się na łóżko.~Przez dwa
29 II,8 | opowiadaniem, zaraz tam przyjdę. Rzucił lejce furmanowi, choć zjeżdżali
30 II,8 |           Ochocki wziął koszyk i rzucił go na bryczkę. ~- Co mi
31 II,8 |        Węgiełek. ~- Siadaj. ~Sam rzucił się na poduszki powozu i
32 II,9 |          śledź, na którego stróż rzucił się z taką drapieżnością,
33 II,10|         Stawka i po co przyszła, rzucił rachunki i wbiegł do sklepu
34 II,10|     Wokulskiego u pani Stawskiej rzucił baronowej śledzia na głowę.
35 II,11|       odparł.~- Jesteś pewny?...~Rzucił się na fotel.~- Czy ja wiem?... -
36 II,11|          list na kilka kawałków, rzucił go pod piec.~- Cóż to jest? -
37 II,14|      podał Krzeszowskiemu. Baron rzucił okiem i zawołał:~- Więc
38 II,15|   kołnierz i jednym szarpnięciem rzucił na ziemię.~- Czego chcesz
39 II,17|       chce się dziś tyle pisać?"~Rzucił pakiet na biurko i w dalszym
40 II,17|           Co za ironia losu!..."~Rzucił papiery na biurko i przypomniał
41 II,17|   psubrat Starszczak...~Wokulski rzucił się na krześle.~- Kto?... -
42 II,17|         dokończoną porcję lodów, rzucił na stół srebrną czterdziestówkę
43 II,19|         ręku i pannę, i majątek, rzucił oboje, a dzisiaj - co robi
44 II,19|         Chin, Ameryki...~Ochocki rzucił się na krześle.~- To niepodobna!... -
45 II,19|     jechał z Łęckimi do Krakowa, rzucił się w Skierniewicach pod