Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |     sklepu wszedł dzień, jedyny gość, który nigdy nie zawodzi
 2  I,2 |       Do sklepu wszedł pierwszy gość: kobieta ubrana w salopę
 3  I,2 |          Do sklepu wszedł drugi gość i zażądał kaloszy. Naprzeciw
 4  I,2 |          tłomaczył się odurzony gość.~- Bardzo prosimy - mówił
 5  I,2 |   literki?...~- L. P. - mruknął gość, czując, że tonie w bystrym
 6  I,2 |      dla szanownego pana...~Nim gość oprzytomniał, ubrano go
 7  I,3 |        mi myśl: czego ten a ten gość chce naprawdę i - czy co
 8  I,4 |        cicho i powoli odpowiada gość.~Pan Ignacy miesza się coraz
 9  I,4 |       na swoim łóżku.~Tymczasem gość zdjął wielkie futro i baranią
10  I,4 |        za pierś... co za łeb...~Gość także się śmiał. Objął Ignacego
11  I,4 |         u ciebie? - odezwał się gość. - Wychudłeś, pobladłeś...~-
12  I,4 |      Rozumie się - odpowiedział gość siadając na kanapie, na
13  I,4 |      Będę pił szklanką - odparł gość.~Pan Ignacy zaczął dreptać
14  I,8 |  kanapie, jeżeli się zmieścisz.~Gość zapalił fajkę i położył
15  I,8 |        starości.~Znowu umilkli. Gość palił fajkę, gospodarz kręcił
16  I,8 | faworyty. Wokulski zauważył, że gość ma gapiowato otwarte usta,
17  I,8 |  jeszcze większe roztargnienie.~Gość wszedł kończąc rozmowę z
18  I,8 |       na nosie - ale jako stały gość pański, ośmielę się w zaufaniu
19  I,8 | Wokulski - zawołał roztargniony gość, prawie ode drzwi. - W tej
20  I,10|        kantorkiem. Ale niech no gość wejdzie (Szlangbaum pracuje
21  I,13|         na kajecie; słyszał, że gość zadaje Wokulskicmu jakieś
22  I,13|    mówił staremu subiektowi, że gość ten nie kupi przedmiotu
23  I,18|        bo to piekielna baba... ~Gość, przybyły do sklepu z zamiarem
24 II,1 |        u diabła!... - dziwi się gość: - Takeś już zhardział,
25 II,2 |     dokoła stołu świadczyły, że gość jeszcze nie przyjechał.
26 II,3 |         pan czasu - odezwał się gość, lekko kłaniając się. -
27 II,3 |      pańskie wezwanie? - spytał gość ~- Tak, odpowiem panu listownie.~-
28 II,3 |    Polecam się pamięci - odparł gość. Wstał z krzesła i ukłoniwszy
29 II,3 |       niebawem ukazał się drugi gość. Był to człowiek pulchny
30 II,3 |      nie omyliłem się? - spytał gość. ~- Omylił się pan - odparł
31 II,3 |        innym numerem... - mówił gość cofając się i kłaniając. ~
32 II,3 |         i białych spodni i nowy gość; tym razem mały, szczupły,
33 II,3 |     kiedyż mam przyjść? - pytał gość z miną bardzo zdesperowaną. ~-
34 II,3 |  tymczasem namyśli... ~Następny gość, człowiek okazałej tuszy,
35 II,4 |             pomyślał Wokulski. ~Gość tymczasem bystro mu się
36 II,4 |         się wreszcie Wokulski. ~Gość poruszył się na krześle. ~-
37 II,4 |      pan balonem captif - mówił gość. ~- Tak. ~- Jesteś pan człowiek
38 II,4 |       pana to nie dziwi - mówił gość. - Widziałem w życiu około
39 II,4 |     sformułować tego projektu. ~Gość nie spuszczał z niego oka
40 II,6 |        nim niepochwytne wonie. ~Gość patrzył na obłoki, jakby
41 II,9 |      trzech do mego mieszkania. Gość rozebrał się, przy czym
42 II,9 |    Wokulski.~- Racja! - zawołał gość. - Otóż mówię krótko. Jest
43 II,9 |        pan mówi!... - wybuchnął gość. - Pan chce tej nieszczęśliwej
44 II,10|      Panie przyjmują? - zapytał gość Marianny głosem tak pewnym,